Quinn

Top.

Ik ben blij (ja, echt) dat ik dit forum heb gevonden. Steun en woorden van hier komen anders binnen, omdat ik weet dat iedereen hier weet waar ie het over heeft. Niet dezelfde situatie, wel dezelfde problemen met dezelfde bron. Dat helpt. Vandaag voelt als een bepalende dag. Zo eentje waar er echt wel meer van zijn geweest, daar niet van, maar toch, bepalend. Dit zijn van die dagen die mijn leven in een andere richting duwen, al is het maar tijdelijk. Verandering, je weet wel, dat waar ik zo'n hekel aan heb. Controle afgeven. Fouten toegeven. De leugen dat het best redelijk met me gaat vakkundig de nek omdraaien. Vanmiddag de psychiater. Dezelfde die me tijden terug antidepressiva heeft voorgeschreven en bepaald not amused was toen ik daar op eigen houtje mee op was gehouden. Ach ja, Quinn slikt niet, althans, niet als het voorgeschreven is. Maar dan komen natuurlijk ook weer de gebruikelijke vragen. Wanneer heb je voor het laatst alcohol gedronken? Hoeveel glazen? En het waarschuwende stukje over de slechte combinatie van alcohol en medicatie. Daarna begint het leuke gedeelte pas. Ik ben niet gek, ik weet best dat -oloog en -iater met elkaar hebben gebabbeld. Dat -iater ook wel weet van de zwarte gedachten in mijn hoofd. Van de voorgeschiedenis die in dossiervorm met me meereist door de hulpverlening. Van de littekens op mijn armen en de gaten in mijn geheugen. Toch zou ik het best prettig vinden als het vanmiddag blijft bij een alsjeblieft, hier het recept, over twee weken evalueren. Maar ja, laten we realistisch blijven.

Eindelijk weer ochtend. Bezig met verwerken van gisteren en bezig met vandaag. Zien hoe het komt. En de herinnering van het dagpact. Dagpact: Momentum Lieve Lars jowan MarQ Nadia Rapilos Quinn

Meya was me voor, maar inderdaad, antidepressiva. Ik kreeg het een hele poos, ben er op eigen houtje mee gestopt en dat was misschien, heel misschien, niet zo'n briljant idee. Het werd me ook afgeraden, maar omdat niemand je kan dwingen om het wel te nemen, was de uitkomst vooraf al wel duidelijk. Dus ja, gestopt. Vanavond een heel open gesprek met mijn vriendin gehad. Over de zin en onzin van het leven en waarom het me wel gestolen kan worden, ondanks de ook heus wel positieve en prettige aspecten ervan. De terugkerende zin is eigenlijk het is niet dat ik niet meer wil leven, ik wil dit leven niet meer. Dus wordt steeds maar weer duidelijker dat het roer enorm om moet. Stoppen met drinken is daar maar één aspect van. Een belangrijke, dat dan weer wel. Ik wil niet opgenomen worden, ik wil het niet, ik wil niet. Maar de afweging wordt op een gegeven moment wat wil ik meer niet, drinken of een opname. Ik hoop (al is hoop voor kleine meisjes) dat ik het niet nodig ga hebben. Het was een rotdag, dus morgen moet al snel beter worden.

Again, bedankt jullie. Nee, ik heb niet gedronken. Wel trillende handen en enorm veel behoefte aan verdoving, maar het lukt nog. Vanochtend bij psych geweest, afspraak bij de psychiater staat. Omdat ik eerlijk was vanochtend, misschien dus straks toch weer aan de AD. Of erger. Ik weet het even niet meer, alleen dat het vallen moet stoppen.

Ja, ik ben mezelf aan het dooddrinken. Om niet te hoeven dealen met de persoon die ik ben zonder drank. Om gewoon niets meer te hoeven voelen of denken. Gewoon niets meer. Daarom.

Sterkte vandaag met alle veranderingen Lars.

Drinken ging vandaag in liters, gelijke delen koffie en water.

Een paar uur later, de stukken zijn wel weer bij elkaar geveegd en we gaan weer door. Eén stap tegelijk (nee Lieve, ik tel niet, heus niet). Ik weet niet goed wat te zeggen ook, het wordt zo snel excuses bedenken, verklaringen geven voor het struikelen. En waarom? Ik bedoel, ja, ik dronk en ja, dat was stom. Klaar. Morgen een nieuwe dag. En tegelijk ben ik nog steeds ontzettend bang. Want wie ben ik eigenlijk zonder drank?

Lars jongen, wat onwijs knap van je om het weg te gooien, hulp te vragen en door te zetten. Heel veel bewondering voor je.

Koffie. Vastbijten in redenen om niet te drinken. Leeshonger naar de motivatie van anderen om niet te drinken. Doorwerken aan dat verrekte (mag dat woord wel mod?) slechte zelfbeeld en gebrek aan eigenwaarde. En puur praktisch, een douche.

Heb ik jaren gehad, maar na de aanschaf van die rotauto heb ik haar aan mijn dochter gegeven. Ze wil hem niet teruggeven, helaas. Ik neem het je niet kwalijk Gerrit, ik weet best dat het onvolwassen gedrag is. Recalcitrant schoppen, omdat, omdat ik gewoon wil schoppen. Drinken omdat ik vind dat de goot mijn rechtmatige plaats is en alle ellende welverdiend. Ik zei al, sorry voor de deprimerende teksten van mijn kant. Ik wist dat er drank was hoor, ik had het zelf opgehaald. Want hé, dat ik niet drink (okee ja, dat was het plan) betekent niet dat niemand anders mag drinken. Mezelf de vernieling verder in helpen. Als boetedoening en terechte straf.

Gefeliciteerd met je bedrijf! En diepe bewondering voor hoe je met de hele situatie om bent gegaan, alleen en samen.

Bedankt jullie. En sorry voor de deprimerende verhalen van deze kant. Het lijkt zo simpel, gewoon niet nemen. En het is ook simpel, gewoon niet doen. Totdat ik daar stond met een glas in mijn hand en iemand zei joh, zou je dat wel doen? Mijn uiterst volwassen reactie was natuurlijk om het glas in één teug naar binnen te gieten en een volgende in te schenken. Ain't nobody gonna tell me what to do. En dan is het ochtend, is er die smerige smaak, de zeurende hoofdpijn en het bekende schaamtegevoel. Goedemorgen mislukkeling, daar zijn we weer. Tijd voor een monoloog tegen de spiegel. "Het is dag één," zeg ik tegen hem. "Alweer?" krijg ik terug. Kortaf en een kregelig, zoals ik al had verwacht. "Ja, weer. Dag één. Ik kan weer opnieuw beginnen." Hij kijkt me aan, trekt z'n ene wenkbrauw iets omhoog, het hoofd iets schuin. Ik heb het gevoel dat ik hem een verklaring schuldig ben. "Het was gewoon, ik weet niet goed, het is niet dat ik het wilde, maar meer dat ik het niet niet wilde." De wenkbrauw gaat wat verder omhoog. Shit, dit was niet goed genoeg. "Ik wilde niet drinken," zeg ik dan, "maar ik had zo genoeg van het niet drinken." Wenkbrauw zakt wat. "Hoe bedoel je, genoeg van het niet drinken?" hoor ik dan. En ik denk even na, het komt nu aan op een goede formulering. Gaat het om het zo ontzettend bewust bezig zijn? Om de rust, die weer meer dan ooit ontbreekt? Om de constante focus op het niet drinken? Of om de gewoonte van het drinken? Ben ik net als water, dat de weg van de minste weerstand kiest? Ze gelden allemaal tegelijk en tegelijk allemaal niet. "Ik weet het niet," zeg ik dan uiteindelijk. "Ik weet het wel," zegt hij terug. "het is onvermijdelijk. Dit is wie je bent en dit is wat je doet. En zo zal het blijven. Soms kun je een paar dagen zonder, soms een paar weken en een enkele keer misschien wel maanden. Maar je komt er altijd bij terug, daar is geen ontkomen aan. Omdat het is wie jij bent, omdat de weg van de minste weerstand jouw weg is en alcohol de drugs van jouw keuze. Geeft het nou maar op, het is geen schande dat je het niet kunt waarmaken, het is gewoon te hoog gegrepen." Een klein half jaar geleden was bovenstaande mijn gesprek met de spiegel, ik zou het vanochtend woordelijk kunnen herhalen. Geen zak opgeschoten. En ik ben zo ontzettend bang dat het laatste stukje gewoon waar is, dat het gewoon te hoog gegrepen voor me is.

Dagpact niet gehaald.

Tegen je laatste slok? Ruik hem, laat hem cirkelen in je glas, duw je tong er even tegenaan en flikker hem dan door de gootsteen onder de luide uitroep bedankt en tot nooit! Niet vergeten: dat stoppen, dat doe je voor jezelf. zegt de wijsneus die er ook weinig van kan

Pas op voor de effecten van een midlife crisis Lieve! Ik had tot mijn grote verdriet een Porsche gekocht. Hell, wat voelde ik me toen oud.

Mijn vrouw is 35, heb haar uit de schoolbanken geplukt

Ja, die zijn tien. Ze vinden het zelf al heel wat hoor! En ze zijn ontzettend grappig, de hele ontwikkeling en het zien opgroeien is bijzonder. Mijn oudste dochter is 21, maar ik hoop toch echt dat zij ook nog jaren wacht voor ze over kinderen na gaat denken. Niet dat ik jongens in haar buurt toe sta uiteraard!

Barbecue!

Ach Bor, je weet waarom het gras bij de buren groener is toch? Omdat ze daar meer * hebben. Alsnog vind ik de verschillen ook best boeiend. 43 en oma van vier, ik vind het best heftig, zo jong. Maar ja, dat komt ook omdat het mij er weer mee confronteert dat ik al vijftig ben. Auw. Maar wel met kinderen van tien, dat krijg je met zo'n jonge vrouw

Ja, dat is ze, een zorgend type. Erg fijn hoor, voor de kinderen, maar soms best beknottend voor mij. Verstikken in goede bedoelingen. Op dat soort momenten heb ik liever de opgeruimde humor van mijn vriend, die even op me moppert als het toch mis gaat en er dan gewoon weer vol vertrouwen in stapt. Ach, ik zei je al, als het aan mij lag, waren mijn weekenden ook behoorlijk leeg hoor. Mezelf, partners en kinderen, meer mensen heb ik ook niet nodig.

Ja, nuchter lijkt de wereld toch iets anders. Al loopt vooral mijn vriendin enorm op haar tenen, alles om het mij gemakkelijker te maken. En maar niet luisteren als ik zeg dat ze dat niet moet doen. Vanavond komt er een hele club eten hier, dus ik moet zo maar eens aan het werk. Kan het ze niet aandoen haar te laten koken

Damn Nelson, wat moet ik daar nou op zeggen? Bedankt? Ja, bedankt is wel een goede. Mooi dat je wat aan mijn kronkels hebt!

Goedemorgen _geeuwt_ nuchtere afmelding voor gisteren en aanmelding voor vandaag. Dagpact: MarQ Quinn