Quinn

Niet vergeten te genieten van de dagen dat het goed gaat en plezierig is!

Op zoek naar een andere manier om te vluchten? Of een ander wat dan ook om in te vluchten? Eigenlijk zouden we juist bezig moeten zijn met de vraag wat het is dat we willen ontvluchten. En dat dan oplossen, zodat al die vluchtwegen niet meer zijn dan overbodige bordjes naar een afgesloten nooduitgang. Er gemakkelijker vanaf komen dan anderen, daar geloof ik niet zo in. Ieders strijd is in z'n soort de zwaarste, meevallen doet het nooit. Verder, ja, ik ben ook erg blij met de mensen van het forum. Zonder jullie... nou ja, dat dus.

Hoe het gaat, vroeg de psychiater. En of de medicatie nog bijwerkingen geeft. Dat ik ze netjes slik, weet ie al, het lukt me niet om daar onderuit te komen. Antidepressiva, wat een rotzooi. Het komt wel goed, zeggen ze dan, over een poosje kun je het afbouwen en dan is het weer gewoon goed. Maar de harde waarheid is dat ik helemaal niet weet of het goed komt. Dat het nooit goed geweest is, dus hoe kan het dan weer goed komen? Dit is wie ik ben, moet dat uitgewist? En ja, misschien ben ik inderdaad wel gewoon bang voor de consequenties van dat weer goed komen. Bang dat ik degene die er dan staat niet ken, misschien niet eens mag. Wat als alle interessante stukjes van mij netjes en vakkundig weggepoetst worden? Wie ben ik zonder melancholieke buien? Zonder perioden van zwaarmoedigheid? Zonder cynisme? Zonder wilde plannen die onmiddellijk uitgevoerd moeten worden? Met werkende remmen? Wat is er dan nog van mij over? Bizar eigenlijk dat ik hecht aan die dingen, terwijl ik mezelf niet mag. Is het dan toch weer gewoon die angst voor verandering? Voor ergens geen invloed op hebben ook? Ik mag hem niet, maar ik ken hem wel, dus verander maar liever niet, want dan moet ik me weer op nieuwe teleurstellingen instellen. Dat idee. Rare kronkels in mijn hoofd.

Weglopen gaat niet, dus je moet nu wel open. Enige optie. En je wilt verder, dat weet ik. Sterkte jongen.

Hey Win, welkom hier. Goede plek voor herkenning en ervaringsdeskundigen. Je bent vast de enige niet in je sector, maar het is inderdaad tamelijk ironisch. Maar hé, het schijnt dat bij de loodgieter de kraan ook lekt. De dagdraad is niet alleen het dagpact trouwens, het is voornamelijk de plek waar over van alles gepraat wordt door de dag heen. Ook als je dringend contact nodig hebt, is dat een goede plek om een gil te geven. Succes!

En nog een welkom. Fijn dat je dat diepste dal achter je hebt gelaten. Snap niet goed hoe en waarom je die paar biertjes wilt, dus ben wel nieuwsgierig naar je verhaal daarover. Houd de grond onder je voeten stevig. Succes.

Ken je de vervolgen ook?

Rond kerst voor het laatst, daarna niets meer. Probeer mijn ongerustheid daarover los te laten. Goed trouwens om jou hier weer even te zien Sheila.

Goedemorgen. Hoe gaat het? Iemand nog leuke dingen op de planning vandaag? Dagpact: Quinn

Heel goed gecamoufleerd. Mocht ik..., dan zal ik bij jou afkijken. Top dat je meteen weer zit.

Sterkte Lars. Goed om nu de rust goed te hervinden.

Grappig, weet hier ook niet echt wat te zeggen. Afmelding, nuchter enzo. Hectiek in het hoofd, blijft ook maar constant door gaan. Mocht er nog iemand van dystopische boeken houden, Silo van Hugh Howey is een aanrader. En Danio yoghurt met straciatella ook, maar hé, alles is beter met chocola. Welterusten mensen.

Altijd. Sterkte.

Aan dat alles tijdelijk is? Misschien je nu overgeven aan het rotgevoel dat je nu hebt en het er laten zijn. Zonder in actie te komen om het weg te maken, zonder er iets mee te doen, maar door het uit te zitten en te wachten tot het over is gegaan. Verduren, verdragen... en op enig moment, misschien morgenvroeg wel, is het minder rot.

Lars, lieve lieve Lars, ik wil je echt helpen en steunen en motiveren en luisteren en er zijn, maar ga het niet hebben over mijn illegale pillen. Serieus, begin er niet aan. Eén: het kost klauwen met geld. Twee: in combinatie met wat je al krijgt, is het niet goed voor je (serieus, mijn maag is leeggepompt geweest, dat is niet feestelijk). Drie: juist omdat je al wat krijgt, is supervisie daarop en overzicht ervan zo belangrijk (zie mijn zin tussen haakjes hierboven). Vier: het is een hel om er weer vanaf te komen, je weet dat ik nog steeds niet slaap. Weet je jongen, soms heeft een ander daadwerkelijk gelijk en weet die ander het echt beter. Wellicht is meer medicatie voor jou in dit stadium niet de lange termijn oplossing? En onthoud even dat je ziek bent, met koorts en alles. Dat heeft ook invloed op je stemming, emoties, alles.

Lars, met drank trek je het ook echt niet beter, want het lost niets op. Erna voel je je alleen maar nog rotter en slechter en de hele rest.

Hé, sterkte. Het valt wel, maar niet mee, zeg maar. Geen extra medicijnen zeg je, maar geven ze je daar ook aan wat ze wel doen, samen met jou, om de chaos en opgefoktheid hanteerbaar te krijgen? Want kan me niet voorstellen dat ze je voor de lol erin laten zwemmen. Kop erbij houden Lars.

Moeilijke situatie Cathy, maar zo te lezen ben je de weg omhoog al ingeslagen, een maand al, top. En welkom natuurlijk.

Hé Daan, hoe is het nu met je? Nooit bang zijn om hier terug te komen, ook (juist) niet als er wat mis is gegaan.

Oe, een geslaagde date, gaaf! 't Is je van harte gegund.

Je bent nooit de enige. Maar toch gek dat er aardig wat mensen tegelijk nu hiermee kampen. Hoe is het met je?

Hey Sis zonder internet, verveel je je inmiddels al heel erg? Is de zelfhulpgroep alleen de weekenden, of is het ook met wekelijkse bijeenkomsten eigenlijk? Just being curious.

Late to the party, maar hoi, welkom. Hoe gaat het inmiddels met je?

Klokjes luiden, maar de bel hangt waarschijnlijk bij mijn kluts, kwijt.

Ik vind het momenteel erg lastig om te schrijven. Niet omdat er niks is gebeurd, hell, mijn hoofd stroomt over, maar omdat ik opschrijven en delen lastig ben gaan vinden. Bizar niet, eerst gewoon alle online plempen, want och, je kent toch niemand en naarmate je mensen beter leert kennen, wordt de drempel om te delen hoger. Hoort dat niet andersom te zijn? Ik vind het lastig, omdat ik niet wil falen, geen teleurstelling wil zijn, niet voor de honderdste keer hetzelfde te schrijven. En ja, ik vind ook dat je hier in de eerste plaats voor jezelf bent, maar toch... Goed, ik ga het gewoon proberen, dan maar wat harder m'n best doen. @Jane, daarom ben ik dus wat stilletjes, ik krijg het er gewoon niet goed meer uit. Twijfel dan of ik teveel deel of juist te weinig of misschien te vaak hetzelfde. Gaat het goed? Nee, het gaat niet goed. Maar ik drink nog steeds niet. @Jannigje: dank je wel voor je lieve knuffel. En ja, te snel en te veel. Het eeuwige alles of niets hè? Maar okee, ik ben ook niet in een dag of een maand of een jaar zo geworden, dus nu ook maar de tijd nemen om dat te veranderen. Kalm aan (en rap een beetje). @Lars: nog steeds, soms ben ik heel even trots op mezelf. @Lika: complex. Maar hé, als je dat woord googlet, krijg je mijn foto @Basta: fysiek overeind, mentaal gevloerd. @Monster: min of meer. Iemand hier (was jij dat kruidenthee?) begon over dat boek en dus heb ik het eind vorig jaar gelezen. Omdat je uitdagingen nooit uit de weg moet gaan. Het haalt een hoop ellende mee omhoog, hoewel de herkenbaarheid ook wel iets is. @smart: het weekend was op zich goed. Was alleen mijn vriend en ik, dus wat dat betreft heel rustig. Geen heen en weer gevlieg en tijd en aandacht evenredig proberen te verdelen. Alleen wat ruzie gemaakt over mijn medicatie, maar ik ben koppiger, dus ik won. En verder? Slapen gaat niet heel goed. Deels mijn eigen schuld, omdat ik dus de slaapmedicatie weiger in te nemen. Het is te weinig om van in een halve coma te raken en te veel om wakker te blijven en dat geeft een onprettige slaap. Dan maar liever wakker tot ik echt omval, dan slaap ik rustiger. Qua therapie was het vandaag moeizaam. Het moet steeds dieper en opener en ik blokkeer daar in. Gesprek wordt opgestart, het kabbelt even, er komt een lastige vraag en bam, Quinn gaat naar buiten zitten kijken. Ik weet het, ik ben er bij, sterker nog, ik doe het natuurlijk zelf. Maar toch lukt het niet om daar doorheen te breken. Maar je wilt toch verder? Nou... ja, op zich wel. Maar dan graag met een polsstok over die sloot heen, zodat zelfs mijn tenen het water niet raken. Na elk gesprek, elk therapiemoment, zelfs na een simpel gesprek hier in de groep kan ik alleen maar denken aan de fles whisky die het allemaal zou bedekken en verzachten en naar de achtergrond zou schuiven. Zet die knop dan toch eens om. Ja, was het maar zo simpel hè. Inmiddels begin ik te denken dat ik helemaal geen knop heb die ik om kan zetten, dus dat het elke dag, elk moment heel bewust kiezen gaat blijven om niet te gaan drinken. En daar word ik moe, om niet te zeggen, moedeloos van. Nou niet overlezen, gewoon op "plaats" tikken. Edit: de perfectionist heeft even tikfoutjes aangepast.