Kohtje

Lieve Lieve, tussen al die creatievelingen zou je juist op moeten vallen als je niet in de massa van wijndrinkers opgaat maar een "nieuwe mens" creëert... de nuchtere Lieve!! Als er iets niet creatief werkt is het wel geestverlammende wijn.. De echte creatieveling is helder. Werk dat gegeven maar eens uit.

't Is natuurlijk niet de bedoeling dat we drinken als we gestopt zijn.. Ik ben een verslaafde. Ik ben maar één armlengte verwijderd van dat eerste glas. Met behulp van alles wat mij ten dienste staat (forum, zelfhulpgroepen etc.) moet ik me bewust blijven van die ene armlengte. Die ene armlengte wordt gestuurd door wat er zich in m'n hoofd afspeelt. En dan gáát het een keer mis. In jouw geval na ruim twee maanden, in mijn geval kan het na ruim zeven jaar ook nog. Ik zal teleurgesteld zijn in mezelf, in eerste instantie denken dat álles nu waardeloos is. Maar ik weet ook dat ik een verslaafde ben. Als het een keer mis gaat wil dat niet zeggen dat ik nog verslaafder ben dan ik al was, het wil zeggen dat ik ergens een denkfout in mijn herstelproces heb gemaakt. De vraag "waarom?" kan altijd wéér gesteld worden. En een herstelproces is niet ten einde als ik weer eens zal drinken. Drinken kan ik zelfs zien als onderdeel van het herstelproces, JUIST als ik me af zal vragen: "waarom?" Door te stoppen met drinken ben ik niet een perfecte, niet-drinkende mens geworden. Op het moment dat ik stopte en tegelijkertijd het herstelproces bewust aanging was ik een verslaafde in herstel. In herstel betekent: werk in uitvoering... het is nooit klaar. Maar ook nooit verloren.

Weet ik, Yogajuf, dat drank(misbruik) kan leiden tot serieus grensoverschrijdend gedrag en dat jouw punt ook serieus bedoeld is. Daarom is herstel ook een serieuze zaak. Een beetje herstel, alleen maar "even" stoppen met drinken en dan maar hopen dat 't goed gaat is in mijn ogen dan ook een wankele basis om alcohol de baas te worden en blijven. Als het dan tóch weer mis gaat dan is zelfs roeien niet goed meer mogelijk omdat er geen stevige riemen meer voorhanden zijn...

Yogajuf, nou en of een kort rokje een psychotrope werking heeft op m'n brein... als je daarmee bedoelt dat het de geest beïnvloedt. Dat kan zowel zonnig als duister.. hangt er vanaf wie er in dat rokje zit. Maar ik zal wel abnormaal zijn.. misschien dat ik me daardoor wel min of meer herken in Soothe. (sorry, Soothe.) Gooi er voor de "verluchtiging" maar even een tegenaan.

Geplaatst Vandaag, 15:17 Yogajuf, op 23 Sept 2016 - 15:02, zei: Wat weet u van het mannelijk brein? Yogajuf, op 23 Sept 2016 - 15:02, zei: Bewerkt door Soothe, Vandaag, 15:27. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Soothe, ik was even helemaal in de war door jouw bewerkte quote... was al druk op zoek naar wáár Yogajuf jouw tweede quote had vermeld..

Hmmmm...

Och, Lieselot, opstarten.. D'r zijn van die dagen dat ik denk dat ik nooit "aansla".. dat ik de hele dag aan het (op)starten ben. Dan wil het allemaal niet zoals ik graag zou willen dat het gaat. Nu heb ik geleerd en ondervonden dat, als ik dat nou maar niet tegen wil en dank alleen maar wil dat alles vlot en soepeltjes verloopt, dat het dan normaler, gewoner wordt dat niet altijd alles gaat zoals ik graag wil. Mét dat dat gewoner wordt, mét dat ik dat kan "handelen" (op z'n engels, dus hendelen..) vervaagt het begrip opstarten tot: het begin van actie.. Als alcoholist die gestopt is met drinken had ik daar graag een beloning tegenover gezien. Een beloning in de vorm van een uiterst prettig, zeg maar perfect leven.. Nou ja, iedereen hier weet dat dat niet zo is. Door daar niet teleurgesteld om te zijn maar juist het omgaan met dat imperfecte leven aan te kunnen, zie ik uiteindelijk als de ultieme beloning van het niet meer drinken. Ik ben beloning gaan zien als iets wat ik niet zozeer "verdiend" heb maar als "gevolg" van mijn doen en laten. ((Be)Loon naar werken..) En zo een beetje doorredenerend kom ik tot de conclusie dat m'n hele leven "beloning" is... Dat het hele leven, elke dag, een cadeau is dat me toevalt, of mij dat nou bevalt of niet. Alles is toeval. Alles is loon naar werken. Oogsten is wat anders. Ik kan niet bepalen wanneer "de boel" rijp is om te oogsten, en ook niet of de oogst gaat "lukken". Ik hoorde laatst in een meeting iemand vertellen dat ie dát als nederigheid zag... Je elke dag belangeloos inspannen maar niet weten of en wanneer je zou oogsten. Mooi.. En dan is (op)starten, of dat nou moeizaam gaat of in een flits, gewoon wat het is.. een deel van (dagelijkse) actie.

Tja, Lieselot.. dat opstarten..

Bijgelezen was/had ik al. Nagelezen... Barst van de vragen. Zal ze mezelf maar stellen. Laat losssss..... Ha. Dat lucht op.

Mogge, jowan. Ja, ik rammel aan alle kanten, ik weet het. Niet standvastig, niet consequent.. ik rotzooi maar wat aan. (wel droog, de laatste jaren) Maar waar doel je op met: heb je wel helemaal bijgelezen?

Goede morgen allemaal. Ik begin vandaag maar eens met een suggestie voor jowan. Dagpact; jowan Lars Lieve Kruidenthee Rapilos Als je het nou zó doet, jowan, dan valt die kleine j wat meer op. Misschien dat 't dan beklijft.. Ik wil best op het dagpact om te laten zien dat een dag droog goed mogelijk is, maar niet om aan anderen te beloven dat ik vandaag niet zal drinken. Dát heb ik in het verleden zo vaak gedaan én niet nagekomen, daar vertrouw ik mezelf niet in. Ik kan het mezelf niet eens beloven. Ik neem het me wél elke dag voor, als uitgangspunt voor de dag om van daaruit van moment naar moment, van situatie naar situatie, van beleving naar beleving te gaan... Dat lukt me wel.. maar beloven??.. dan moet het ineens zo....

Zo.. en nu de herfst. Begonnen om 16.21 uur. Veel plezier, succes, sterkte, al naar gelang...

op te knappen te staan is te vervelend... te rennen dan, als dat nog te gaat en niet te laat...

Met eraan likken houdt ie in elk geval het wondje zelf schoon. Ik zou 't nog even aankijken. Mocht het pootje los gaan zitten, dan zou ik wél snel actie ondernemen.. Sorry, gekkigheid natuurlijk. Maar ik zou er nog niet te veel mee zitten.. wel een beetje in de gaten houden. Gefeliciteerd trouwens met z'n eerste verjaardag. En leuk getrimd, onlangs. Die van ons is enkele weken geleden ook voor het eerst getrimd. Worst op pootjes. Nu begint er langzaam weer een beetje model in te komen. 't Ouwetje is dit keer voor het eerst niet geplukt maar grotendeels geschoren.. kan niet meer zo lang staan. Maar best mooi geworden. Ze lijken nu wel op elkaar.. qua grootte schelen ze niet meer zo veel.

Meis, doe niet zo opgefokt. Kalm aan nou maar... dan ben je lief. OK?

Gisteren met hond naar dierenarts. Hij (de hond) kon bijna niet lopen, hele kromme rug en piepen.. Bij de dierenarts euro in de parkeermeter, stukje lopen naar de praktijk....... niets meer aan de hand. Rechtsomkeert.. hond weer goed. Slechts 1 euro. Nog nooit zó goedkoop naar de dierenarts geweest. D'r zal 'm wel iets dwarsgezeten hebben.

Waar ga je jam van maken, jowan?

Nou, nou, nou....... dat jij nou een beetje laat bent....

In een relatie zijn er altijd (minstens) twee. De relatie met jezelf: wie zijn die (minstens) twee en wie mag wat niet in/van die andere? Als de werkelijke jij je niet bevalt, wat is daar dan op tegen? Als je dat kunt duiden heb je ook iets om te veranderen, om mee aan het werk te gaan. Realiteit ontwijken blijft natuurlijk kunst- en vliegwerk, oftewel nep- en liegwerk. Eerlijkheid, in eerste instantie naar jezelf, legt realiteit op een heel natuurlijke en (be)leefbare manier voor je klaar. Dag voor dag, stapje voor stapje, ademteug voor ademteug... Bedenk dat je het wel zelf moet doen maar dat je het niet alleen hoeft te doen. Alleen doen (b)lijkt zelfs onmogelijk, vooral als je alleen maar zo negatief naar jezelf kunt kijken. Kijk in spiegels die anderen je voorhouden, luister naar echo's die anderen terugkaatsen.. open je geest. PS. is geen bevel, hoor. "Moet" hoeft niet. Moed daarentegen is nodig.

Mag ik je uitnodigen om eens naar de boulevard van Realiteit te komen? Broken dreams... wat heb je dáár nou nog aan?

Als je saaiheid als vervelend, als in verveling, niets te doen, ziet is het inderdaad goed dat je er allergisch voor bent. Saaiheid kan in mijn beleving echter ook zorgen voor het aanzetten tot onderzoek.. wat maakt het zo vervelend voor me? Eigenlijk kom ik steeds tot de conclusie dat het vervelende van saaiheid een gebrek aan daadkracht en fantasie van mezelf inhoud. Het zijn nooit de omstandigheden die saai zijn, nooit de situatie die saai is, het is mijn manier van omgaan mét, of juist níet omgaan met, die het als saai doet overkomen. Me inlevend in jouw "story" in deze persoonlijke draad kom ik steeds tot de conclusie dat er meerdere verhoudingen/relaties zijn die op zich allemaal voor genoeg reuring in het leven zorgen en die allemaal ook twee kanten op werken.. van mij (jou) uit naar de ander en andersom. In die relaties is het altijd geven en nemen, is er interactie. Verre van saai. Ik zie in deze "story" echter één relatie (een relatie die ik zelf ook heb gehad) waarin geen gelijkwaardigheid heerst, geen geven en nemen. Daarin is onmiskenbaar alleen sprake van meester en slaaf. Een geraffineerde meester die mij als slaaf het gevoel kon geven dat ík de meester was, die mij het gevoel gaf de relatie te kunnen sturen of zelfs te beïndigen als ik daar behoefte aan zou voelen. Maar ook elke keer dat ik die relatie wilde beïndigen me terugeiste. De frustratie die dat keer op keer opleverde maakte steeds sterker dat ik die relatie daadwerkelijk wilde beïndigen en tegelijkertijd maakte het de momenten dat ik even niet de slaaf hoefde "uit te hangen" ontzettend saai.. Mijn gevecht om vrij te worden van mijn verslaving maakte alle andere relaties tot vervelend, irritant, bemoeizuchtig, lastig, zwaar... ik had maar één relatie, één waar ik al mijn (negatieve) energie in moest steken, zowel om hem in stand te houden als om hem te beïndigen. Om hier een eind aan te maken heb ik in de eerste plaats moeten toegeven dat ik een slaaf, een verslaafde ben. Om mijn meester - slaaf verhouding te beïndigen moest ik een rigoureusere stap nemen dan afscheid. Ik moest een nieuwe relatie aangaan. Mijn meester in mijn verhouding was sterker dan ik ben. Ik moest op zoek naar een relatie die sterker was dan mijn verslavingsmiddel maar op gelijke voet stond met mijzelf... niet een relatie met een ander mens maar iets dat groter, hoger, sterker, machtiger is.. Die "partner" heb ik gevonden.. of nou nee, niet gevonden, hij was altijd (ook tijdens mijn gebruikerstijd) al bij me, om me heen.. Die partner werd door mijn verslaving altijd bedekt, zoveel mogelijk onzichtbaar, onvoelbaar gemaakt uit angst dat ik mijn "Meester" niet meer nodig zou hebben als ik die nieuwe partner in de armen zou sluiten. Het enige wat ik hoefde te doen was die partner herkennen en erkennen voor wat ie is. Op een gegeven moment was voor mij de maat vol. Relaties horen gericht te zijn op leven, op samen leven. De relatie die ik met mijn "Meester" had was op niets anders gericht dan op mijn middel en de dood, zowel geestelijk als uiteindelijk ook fysiek. Met hulp van anderen die dit ook gedaan hadden, heb ik die "nieuwe" partner in mijn leven toegelaten. Het leven wordt er niet altijd veel makkelijker door, maar saai is het nooit meer. Mag ik je voorstellen aan mijn partner voor, door en van het leven: Realiteit. Als er iets onvoorwaardelijk is... (Synoniemen: echtheid, essentie, feitelijkheid, werkelijkheid, wezenlijkheid.... daar kan het armzalige middeltje alcohol niet tegenop)

Ik denk niet dat dat té saai is. Misschien gewóón saai. Maar dan zou ik het liever (minder negatief klinkend) evenwicht noemen, balans, gemiddeld, normaal, rust, vooral innerlijke rust, (innerlijke) vrede, oftewel acceptatie,

Simpele ziel, hè? Maar wel zo overzichtelijk.

Als ik saai intens beleef vind ik het opwindender en waardevoller dan kicken.. Saai heeft zoveel kanten. Een kick heeft alleen een top.

Voor de 3e keer op je 100e pagina... pfffff.. hoe doe je dat?? Groetjes.