Jannigje

Ach @Adrian, wat verdrietig. Gecondoleerd. Leeftijd doet er op zich niet toe hè, ze blijft je moeder. Sterkte hoor.

Ik herinner me een keer een sneeuwstorm toen ik nog op de middelbare school zat. Wij moesten altijd fietsen naar school, maar het sneeuwde zo hard dat mijn ouders dat toch wel te heftig vonden. Afijn, mijn vader bracht mij, en een paar andere kinderen weg met de auto. Al snel strandden we in een sneeuwhoop die tussen boerderijen was opgewaaid. Naar huis? Ben je mal! Een andere route proberen. Weer hetzelfde, een metershoge sneeuwberg. Uiteindelijk zijn we op school aangekomen. Wat bleek? Er waren 5 kinderen van mijn klas aanwezig, zij kwamen allemaal van ver. (Ik woonde in een polder) De kinderen die dicht bij school woonden waren thuis gebleven. Ik vond ons toen ook wel stoer!

Oh ja, welterusten voor de mensen die nog op zijn.

Ik wilde vandaag een paar keer reageren maar wist eigenlijk niets zinnigs te zeggen. @Quinn en @Harp, jullie zijn er weer, niet van harte misschien, maar ik vind het wel fijn om jullie weer te lezen. @Jopie, onderweg op de fiets heb ik een heel bericht aan je “geschreven”. Maar eenmaal thuis kon ik de woorden niet meer vinden, ze klopten niet meer. Dus ik volsta maar met een virtuele knuffel, als dat mag. Ik wens je rust.

Ik probeer een routine te krijgen maar op de een of andere manier lukt me dat niet. Tenminste niet als ik de hele dag alleen ben zonder bezigheden buitenshuis. Nee, beeldbellen doe ik niet, ik vind dat niet fijn (eufemisme). Jij wel? Wandelen en fietsen doe ik wel. Hoe is het nu met jou, zo na de verhuizing ?

Herkenbaar voor mij, helaas. Inderdaad, de gevoeligheid blijft. In deze tijd duikt er weer ander gedrag op, het blijft steeds opletten. Ik ben wel opweg naar “soit”, denk ik, maar ik ben daar nog niet. Mijn eigen oordelen vliegen mij nog wel om mijn oren.

Goedemiddag

Dag allemaal, ik ben een paar weken niet geweest. Een nieuw jaar vind ik altijd moeilijk, het staart mij aan als een enorme opgave waar ik erg tegenop zie. En ik weet het: een dag tegelijk enzo, maar toch voel ik dat altijd in het begin van een nieuw jaar. En daarbij dan dit jaar de Corona. Ik mag absolúút niet klagen, ik heb een huis, een inkomen, en straks een pensioen. Dus ik tel mijn zegeningen. Maar ik ben ook alleen en dat begint me op te breken. Ik probeer mijn dagen zo goed mogelijk te vullen, maar ik begin de contacten met mensen erg te missen. Ik heb ( veel) dagen dat ik niemand spreek. Ik hoopte, zoals menigeen denk ik, dat het niet al te lang meer zou hoeven te duren, maar die hoop is bij mij nu wel weg. En daardoor was ik weer even van het padje, ik moest mezelf weer bijeen rapen.

Dank je wel lieve Reacher. Wat lief dat je zegt dat ik gemist word. Dat bedenk ik helemaal niet, Ik denk altijd dat het niet opvalt als ik er niet ben. “Denk” is dan niet het goede woord misschien, ik denk dat niet bewust, ik ga er “gewoon” vanuit, die aannames, zijn oud, maar nog steeds aanwezig.

Ik ook, ik vind het gezellig.

Ach Ronaldo, wat triest. Gecondoleerd, ook nog van mij. Ik wens je veel sterkte.

Sorry @Yvonne, weer te laat. Het wil niet zo lukken de laatste weken. 68 opnieuw.

68

67,5

@Jopie @niks En natuurlijk nog een goedemiddag. Straks ook wandelen

Niks mis mee toch? Ik heb geluk, mijn haar was blond, beetje onbestemde kleur en Ik werd/word langzaamaan grijs. Nu lijkt het een beetje op een coupe soleil, ik hoef dus nooit meer te verven.

Bij mij ook. Ik lees wat onregelmatig mee de laatste weken, maar lees @Kohtjedan inderdaad niet. Gaat het wel @Kohtje?

Fijn hè, dat licht! Wordt nog meer als de dagen gaan lengen.

Ik ook. Geen idee of ik als ingelogd zichtbaar ben als ik niet daadwerkelijk op de site ben. Weet iemand dat?

Verdrietig en bijzonder tegelijk @Isabeau, sterkte . Fijn dat alcohol nu geen bijkomend probleem is.

Ja dat is geweldig. Helaas ken ik ook daarna het tegenovergestelde, dat de mist na ongeveer 4 weken weer binnen een paar uur terugkwam . Verschrikkelijk!!

Ik heb een vriendin die zelf mag experimenten met haat verschillende medicijnen, dat om een goede balans te kunnen vinden. Dit alles wel in overleg met haar psychiater. Bij haar gaat dat goed, soms iets meer van het een, dan weer iets minder. Dus het kan wel. Ik kan alleen voor mijzelf spreken en mijn ervaringen waren niet goed. Maar zo zie je hoe het kan verschillen. De afweging blijft lastig, de belangrijkste vraag lijkt mij: wat heb je te verliezen?

67,5

Ja hoor, voor mij is het te volgen. Lastig dilemma voor je. Je kunt hier maar op een manier achter komen en dat is het proberen. (Wat voor mij gold hoeft natuurlijk niet voor jou te gelden). En of het op de lange termijn schadelijk is weet ik niet. Een arts zei ooit tegen mij “never change a winning team” toen ik medicatie af wilde bouwen (geen ad), maar ja, ik had dezelfde vraag die jij nu jezelf stelt. Al die medicatie in je lijf, wat doet dat op de lange termijn Heb je een goede arts om mee te overleggen?

Waarom wil je afbouwen? Wees ajb voorzichtig. Ik spreek uit ervaring , ik moest lang geleden zonodig afbouwen omdat ik me schaamde dat ik medicatie nodig had, me schaamde omdat ik het niet “zelf” kon. Toen het toch niet goed ging werkte die AD niet meer terwijl het daarvoor wel effect had. Ik heb er altijd spijt van gehad.