Jannigje

Schaapskleren roept in eerste instantie de uitdrukking op met de wolf, maar het blijkt ook een zaak te zijn waar je luxe ondergoed kunt bestellen en ook sokken.

Ja dit herken ik. Dat is precies waar het over gaat. De angst dat de ander onmogelijk...... mij onmogelijk kan waarderen, erkennen en van mij kan houden. Ik ken inderdaad de angst van reeel gevaar , dat is inderdaad niet de angst waar ik over spreek. Echt gevaarlijk was bv een keer dat we op een meertje voeren en de motor uitviel terwijl er een heel boos nijlpaard op ons af kwam stormen. Dat was angst voor iets heel concreets. Toen de motor op het laatste moment aansloeg en we heelhuids wegkwamen zakte die angst ook onmiddellijk en verdween daarna, de angstwekkende situatie was er niet meer.

Het gaat inderdaad om angst. Angst is op zich inderdaad niet erg, het heeft ook een beschermde functie, maar als de angst doorslaat en inderdaad alles overheerst wordt het problematisch. En dat is het bij mij. Er zijn gradaties, ik heb wel geleerd om veel meer te doen, de angst om “het niet te kunnen” ken ik inmiddels en rationeel weet ik dat ik veel meer kan dan ik durf. Dat is de categorie: “ being afraid but act anyway.” Daardoor ben ik weer gaan zingen en doe ik vrijwilligerswerk ed. Die angst is meestal hanteerbaar. Tenzij ik weer voor moet zingen in het koor, maar dit terzijde. Maar die andere angst, die diepe is fnuikend en héél ondermijnend. Die angst wordt gevoed door de wetenschap (ik weet dat dit een overtuiging is van mij en niet in steen gebeiteld, ook al voelt dat wel zo) dat ik ten diepste niet oké ben, niet goed, nooit goed genoeg. En alles wat ik tot nu toe heb gedaan en doe om daarmee om te gaan, lukt maar heel matig. En dan meestal ook maar tijdelijk. @Quinn, jij had het over de herhaling van het positieve, dat er veel positief tegenover negatief moet staan in om de weegschaal in evenwicht te krijgen. Ik heb wel gemerkt dat ik tijdens een therapie wel meer in balans kan komen, maar het lijkt alsof ik steeds de input van buiten daarbij nodig heb, de bevestiging. Zonder die bevestiging zak ik weer weg. Ik kan mijzelf meestal nog steeds die bevestiging niet geven. Ik heb vaak het beeld van een bodemloze put: je gooit er iets in en zolang het nog in de put is, voelt het goed. Maar omdat er geen bodem is, verdwijnt het weer en begint het a.H.W. weer van voren af aan. ( net als alcohol, een tijdelijk effect)

Ik heb al eerder gevraagd of ik schematherapie kon krijgen, dat hield de psychiater (GGZ) eerst af, maar nu vinden ze toch dat het geïndiceerd is. In december heb ik daarvoor een intake gehad. Ze zijn vergeten om verder actie te ondernemen (ik dacht dat ik was aangemeld), dat moet nu dus nog gebeuren. De wachttijd is daarna vervolgens 8-12 maanden. Dat duurt dus nog wel even. In de tussentijd ga ik zelf maar een therapeut proberen te vinden.

Blanco stemmen worden niet verdeeld over de partijen, ze zijn ongeldig maar tellen wel mee bij het berekenen van het opkomstpercentage lees in net in de NOS app.

Knuffel terug van mij.

Bij Wat je hierboven zegt kan ik me wel iets voorstellen. Als ik heel eerlijk ben: ik durf mijzelf eigenlijk nooit écht te laten zien. Ik kan wel aan sommigen proberen te vertellen hoe ik me voel, maar ik ben ontzettend aangepast in mijn gedrag. Dat is echt niet leuk! Braaf ben ik, bah. Ik zoom heel erg in op de ander, dat heb ik mijn hele leven gedaan, zelfs in mijn eigen huis. Ik heb niet eens een grote bek, nooit, echt nooit. En een schijterd ben ik ook. (De spellingcontrole veranderde schijterd in schitterend , dat is toch wel humor, al is het wrang). Ik ben altijd op mijn hoede, nooit echt ontspannen bij anderen. Ik word behoorlijk verdrietig van wat ik hier opschrijf. Het is niet nieuw, ik weer het allang, maar ik vind het toch weer confronterend om me te realiseren hoe bang ik eigenlijk voor iedereen ben.

Uitbrengen van mijn stem vind ik bijna een verplichting, er zijn genoeg landen waar stemmen niet mogelijk blijkt, of waar de verkiezingsuitslag van tevoren al is vastgesteld.

Ja de strekking klopt. Bij mij zijn het er duidelijk meer.

Dat weet ik oprecht niet, misschien wel? Die overtuigingen staan altijd paraat en ik probeer ze echt te pareren, te veranderen, maar ze steken heel sneaky elke keer toch weer de kop op. Kip ei verhaal?

Reactie van @Etty: “Herkenbaar. In verbinding zijn is iets actiefs. Je moet er iets voor doen. Als ik honger heb, en ik blijf op de bank zitten, dan weet ik wat er niet gebeurt. Hetzelfde geldt als ik behoefte heb aanverbinding. Ik moet uitreiken. En daar gaat het mis. Want daar kan ik nog wel eens passief zijn, afwachtend. Met allerlei saboterende gedachten. Zorgen voor je eigen behoeften. In verbinding met jezelf zijn is weten welke behoefte er leeft bij je,nu. En kijken naar wat je nodig hebt om deze te vervullen. Al ishet maar een klein beetje. Ik voel me eenzaam omdat ik behoefte heb aan verbondenheid. Hoe ga ik deze behoefte vervullen ipv op de bank blijven zitten en honger lijden? Tien tegen één dat ikmezelf onbewust al heb zitten afkraken, dat er iets aan mij mankeert omdat ik iets mis. Omdat ik behoeften heb. Jonggeleerd is oud gedaan:)” Ik reageer hier omdat dit voor mij heel essentieel is en het een beetje verloren kan gaan op een dagdraad. Ik snap wat je zegt @Etty en je hebt helemaal gelijk met het actief iets moeten doen, zelf initiatief nemen. Dat weet ik en dat probeer ik ook. Maar vaak, heel vaak als ik dan bij een ander ben, een ander spreek of wat dan ook, kan ik nog niet de verbinding voelen. Ik ben dan fysiek misschien wel samen, maar emotioneel niet echt. Het lijkt of er toch altijd een glazen wand tussen blijft waar wel beelden en geluid door heen kunnen maar (bijna) geen gevoel. De acute nood is dan gelenigd maar het diepere gevoel blijft. En ik weet werkelijk niet hoe ik dat kan veranderen.

Rationeel snap ik dat het verhelderend werkte, maar gelóófde je ze ook toen ze positieve dingen over je zeiden? Kon je het daarna relativeren of anders voelen als je negatieve dingen hoorde, dacht te horen of zelf dacht? Ik kan het niet goed verwoorden geloof ik. Wat ik zelf merk is dat ik positieve dingen misschien wel hoor maar ze niet echt aan kan nemen omdat mijn hoofd wel kan zeggen dat ze gemeend zijn maar mijn hart/ziel (?) het niet gelooft, het niet kan geloven.

Stofzuigen, dweilen, badkamer en wc schoonmaken ed moet ik ook nog doen maar ik heb er geen zin in dus ik schuif het steeds voor me uit.

Jij ook @Pinkman, welterusten

Dat kan ik me zo goed voorstellen! In het donker lijken de bergen hoger en de beren op de weg veel groter. Het is ook zo veel voor jullie, je kunt het ook nog helemaal niet overzien. Wat lief(devol) dat hij dan je hand pakt.

Ja @Bor, voor ons allen. Ga jij ook al slapen of lukt het nog niet denk je?

67,5

Welterusten @nancy en @Reacher. En anderen die nu nog op zijn.

Goedemorgen. Mijn eerste gedachte: wat een moedige vraag! Die zou ik niet durven stellen. . Als ik je goed begrijp hoef ik niet meer over een antwoord na te denken?

Dank je @Bor

Niet zo gek lijkt me, je hebt veel te verduren gehad én je bent moe. Probeer inderdaad maar te slapen. Tot morgen.

Weet ik, jij houdt daar niet van. Ik vind ook dat het niet klopt, ik ervaar jou als heel anders. Kun je proberen het te laten gaan? Je hebt je energie meer dan nodig voor andere dingen. Makkelijk gezegd dat weet ik, lastig om te doen.

Voor wat het waard is: ik ben het niet met hem eens

Ja, dat kan ik me voorstellen.