Jannigje

Niet zo makkelijk, acceptatie leren , het lijkt voor mij vaak alsof ik daar nooit klaar mee ben, zelfs als ik denk van wel blijkt dat nogal eens tegen te vallen.

Echt waar?? Wat leuk!

Het onweert en het regent, heerlijk.

Toch ook wel jammer vind ik. Ik vind het wel wat hebben dat oranje gedoe. Van anderen welteverstaan.

Ik vind het inderdaad zó leuk! Ze eten wel gewone pindakaas maar dat is niet goed voor ze. Er zitten gebrande pinda’s in die ze niet goed kunnen verteren maar het probleem is vooral de hoeveelheid zout! Die is veel te hoog.

Zijn ze al begonnen? Het gaat blijkbaar niet goed, want het blijft stil in de buurt.

Het speelt allebei denk ik. Misschien ligt de behoefte die jij beschrijft inderdaad ten grondslag aan het handelen van de mens. Ik wil het ook wel graag geloven, maar doe dat niet altijd.

Daar heb je helemaal gelijk in. Ik probeer er ook zo naar te kijken. Het zou fijn zijn geweest als we het daarover hadden kunnen hebben, behoeftes en verwachtingen, dat had veel kunnen voorkomen. Hoewel, misschien ook niet. Ik heb duidelijk niet aan haar verwachtingen voldaan. Maar ja, ik bleek die ook niet te kennen. Waar ik moeite mee heb zijn de beschuldigingen en de feitelijke onjuistheden. Daardoor was het voor mij nodeloos kwetsend. Maar ze kon het blijkbaar niet op een andere manier. Mijn rustige gevoel is niet gebleven, ik heb er een paar nachten slecht van geslapen. Aan een kant heb ik nog steeds zoiets van laat maar, ik heb niet de behoefte om me te verdedigen. (Daar zou trouwens geen beginnen aan zijn.) Aan de andere kant voel ik me toch wel weer onzeker. Wat doe ik verkeerd, ben ik te negatief? Al de oude onzekerheden. Het gekke is, of misschien beter het opvallende, dat ik volledig bereid was om het uit te praten, van vrouw tot vrouw, luisteren, voelen en proberen te begrijpen. Ik hoopte dat we dat allebei zouden kunnen, in gelijkwaardigheid. Ik was wel nerveus, maar wilde ook echt mijn aandeel onderzoeken. Ik voelde me niet meteen degene die het natuurlijk allemaal fout heeft gedaan, aan wie het natuurlijk ligt. Die kans heb ik niet gekregen, maar ik was er wel toe bereid en ik had het wel gekund en dat is winst. (Denk ik)

Eerder vloog hij met z’n snavel vol weg, om het jong te voeden denk ik. Het is een stuk handiger als junior zo dicht in de buurt is.

Als dit de pubquiz was mocht jij de volgende vraag stellen.

Dat lijkt inderdaad zo hè?

Volgens mij zijn het grote bonte spechten.

Jazeker! En speciaal voor jou de onderstaande foto

Tegenslagen als nieuwe lesstof zullen vast heel goed voor me zijn, maar ik ben er lang niet altijd blij mee.

Ja ik vind het ook warm, ik zit nu stil in de tuin dan gaat het wel. Gelukkig waait het wel lekker.

Aha, dank je wel. Ik ga het proberen.

@ikkanhet of @bumperjim of @Reacher: hoe plaatsen jullie hier foto’s? Ik krijg altijd bericht dat het bestand veel te groot is.

Lees “is jarig” i.p.v. “gaat logeren” Fijne verjaardag @Lika

68-

Absoluut, dat mag je! Zo vaak als nodig is voor je.

Ik kon niet kiezen

Ik ook! Goed dat er nu hulp is @Fabienne1985. Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt. En ik wens je veel sterkte.

Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Vanmiddag belde ik haar om een afspraak te maken om eens te praten, kijken waar we staan en wat er nou eigenlijk aan de hand was/is (want dat is mij nog steeds niet duidelijk) en bezien of wij nog vriendinnen kunnen zijn en samen verder kunnen. Die afspraak komt er niet. Ik hoorde het al aan haar stem. Op het gesprek ga ik verder niet in want dat doet er eigenlijk niet zo toe. Wat mij oprecht verbaast is dat zij nog steeds alles bij mij legt, mij de schuld geeft, en geen enkele ruimte heeft voor een gesprek, zij heeft weer haar mening geventileerd en dat was het. Blijkbaar vindt zij dat zij totaal geen aandeel in het gebeuren heeft. Ik ben geneigd om alles bij mijzelf te leggen, wat heb ik allemaal fout gedaan. Zij schuift alles naar mij, geen enkele zelfreflectie, daar kan ik niet bij. Ik vroeg of ik kon reageren op wat ze meedeelde. Ja maar ik blijf bij mijn standpunt. Prima, ik ga je niet proberen om te praten, maar ik wil wel een paar dingen zeggen. Ik vind het jammer dat je geen gesprek meer wilt, ik vind het jammer dat ik niet de kans krijg om mijn kant van het verhaal te laten horen. Daar had ze geen behoefte aan. Mijn kalmte verraste mij. Ik voelde ook wel wat opluchting, dit gedoe hoeft niet meer, ik hoef niet meer op eieren te lopen en me elke keer af te vragen of ik “het wel goed doe, of “het” niet te zwaar is” ed. Wat mij het meest verbaast is het volgende: Zij zegt dingen over mij die M.i. Niet kloppen en dat vind ik rot. Omdat zij geen gesprek wil kan ik daar niet op in gaan. Meestal vind ik dat héél erg omdat ik nauwelijks kan verdragen dat zij zo =negatief over mij denkt en ik wil mij dan verdedigen, gaan rechtvaardigen. Maar ik denk nu: ik heb hier helemaal geen zin in, ik ga mij niet verdedigen. Ik weet heel goed welk stuk bij mij zit en wat haar aandeel is, in mijn ogen dan. Ik moet verdragen dat zij een onjuist beeld van mij heeft, mij beschuldigt van dingen die niet kloppen. Dat kon ik nooit. Maar nu (= vandaag) wel geloof ik. Ik weet het nog niet zeker, maar ik denk nu: ik weet hoe het zit en dat is genoeg. Wonderlijk, ik ben benieuwd of dit zo blijft. Het zal me veel stress en eindeloze verdedigende gedachten besparen. Inmiddels heb ik een paar uur gesport, alles is een beetje bezonken. Ik voel me nu ook wel leeg en verdrietig.

Goedemiddag Fijne vakantie @niks, samen ontdekken en genieten!