Jannigje

Jeetje Lars, het is wel veel allemaal. Diagnose, behandelplan, behandelingen........ Ik hoop dat je "erbij kunt blijven" en dat je alle kansen en mogelijkheden die je krijgt aangereikt kunt benutten. Ik gun je dat van harte. Je bent het waard

Heb je geoefend vandaag Lars, of had je nog geen mogelijkheid? Ik wel, voor de spiegel bij de Hema.

Chocolade, jammie, ik kan er maar moeilijk vanaf blijven, melk, wit of puur, zo verleidelijk

Ik kwam onderstaande vandaag weer tegen: Ik loop door een straat. Er is een diep gat in het trottoir. Ik val erin. Ik ben verloren...... Ik ben hulpeloos. Het is mijn schuld niet. Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden. Ik loop door dezelfde straat. Er is een diep gat in het trottoir. Ik doe alsof ik het niet zie. Ik val er weer in. Ik kan niet geloven dat ik weer op dezelfde plek ben. Maar het is mijn schuld niet. Het duurt nog lang voordat ik eruit ben. Ik loop door dezelfde straat. Er is een diep gat ik het trottoir. Ik zie dat het er is. Ik val er weer in...... Het is een gewoonte. Mijn ogen zijn open. Ik weet waar ik ben. Het is mijn schuld. Ik kom er direct uit. Ik loop door dezelfde straat. Er zit een diep gat in het trottoir. Ik loop er omheen. Ik loop door een andere straat.

O Bolletje neem je de tape dan even mee voor Lars zijn enkel? Heb ik gehaald tijdens mijn fietstochtje.

Dank je Indigo! Mooi zoals jij de dingen verwoordt. Ik heb nogal geaarzeld om mijn draadje van vroeger weer op te zoeken en over mijn depressieve kant te schrijven, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Het geeft mij de mogelijkheid om mijn gedachten te ordenen en op papier te zetten. Dat laatste kan natuurlijk ook alleen. Maar juist het delen met jullie en reacties krijgen, vind ik heel fijn. Jullie aandacht, herkenning, erkenning, adviezen en handreikingen zijn voor mij belangrijk. Het geeft me een gevoel van minder alleen zijn, van gezien worden. Nu ik dat laatste opschrijf herinner ik me dat ik vroeger altijd dacht dat ik "geen gezicht" had. Ik kon dan ook stom verbaasd zijn als iemand die ik pas had ontmoet mij herkende. Ik denk dat ik het daarom tegenwoordig fijn vind als iemand mij bij mijn naam noemt, mij met mijn naam aanspreekt. Graag gezien én gehoord worden.

Nou ja zeg, weer mijn hele bericht weg

Iedereen is weer lekker bezig met onze wonderschone taal.

Veel succes Lars

Dank je Lady Jane, ik ga het oefenen.

Goedemorgen allemaal. Beterschap voor alle beginnende, onderwegzijnde en herstellende zieken

Lars je raakt me met wat je schrijft, heel herkenbaar voor mij. Ik geloof het eerlijk gezegd ook niet ( van mezelf dan he, niet van jou) , ik vind het moeilijk om van mijzelf te houden. Eerlijk gezegd heb ik ook wel vaak moeite om mijzelf in de spiegel te zien. Nou zit ik met de tranen in mijn ogen. Wat een pijn, wat een zelfhaat? Misschien is dat te sterk, maar zelfliefde is het in ieder geval niet. Ik oefen in mild zijn. Ik ga ook jouw oefening doen. En nu zie ik mijn toetsenbord niet meer door de tranen

Helemaal Divorce vergeten

De keuken moet nog even wachten. Geweldig Elma, naar Santiago! Ik heb het nooit gedaan, staat nog op mijn lijstje. Maar de verhalen van de mensen die het wel hebben gedaan zijn bijzonder. Ik hoop voor jullie dat het dit jaar gaat lukken. Kunnen we via jou ook een beetje meelopen.

Geen excuses meer luiaard, de keuken in! Dat is mijn strenge ik, dat wil gezond eten, zucht. Geen saucijzenbroodje voor mij dus Tot later

Monster, dank je, jouw bericht is in mijn ogen in geen enkel opzicht onhandig. Je begrijpt wat ik bedoelde te zeggen en dat doet me goed. Verder leg je de vinger op een zere plek: je hebt gelijk. Door mijn "gevangen zijn in correctielint-gedrag ( mooi woord)" geef ik anderen inderdaad geen echte kans. Ik ben bang. Bang voor afwijzing, bang om weggestuurd te worden. Dank voor de reminder. Skip ik ben het geheel met je eens, Monster heeft het heel goed verwoord Nou ja zeg, type ik Skip in, maakt mijn sp (spelling-controleur ) er skipiste van

Elma heb je alleen gekeken op de beurs of ook een reis uitgezocht en/ of geboekt?

Taart, stroopwafels en koekjes. Goed excuus om niet te koken? Ik ben lui, heb geen zin. Maar ja, ik heb ongetrainde kabouters, die vertikken het om ook maar iets te doen. Zal dus toch zelf moeten

Het wordt steeds gekker met die zoetigheid.

Blijkbaar heb je dat lang in bed liggen nodig Ietje. Je bent wel neer op tijd voor de thee en stroopwafelkoekjes

Ja Agnieta, daar kunnen mijn koekjes niet tegenop. Wil je wel een kopje thee?

Zal ik nog maar eens thee zetten?

Gut Vol, wat vervelend voor je. Wel fijn om een privé verpleger te hebben natuurlijk!

Smart vroeg laatst na mijn sociale netwerk. Dat is heel klein en dat is nogal een probleem voor mij. Het feit dat het zo klein is, ligt niet aan andere mensen maar aan mij. Ik vind het moeilijk om echt contact te maken. Eigenlijk ben ik altijd bang en daardoor ben ik steeds op mijn hoede en kan ik vaak niet echt genieten van contact. Mijn angst is oud en zit diep, ik ken hem, maar kan hem nog steeds niet aan. Hij is heel vasthoudend en tettert voortdurend in mijn oren: jij bent niet goed genoeg, jij stelt niets voor, denk jij nou echt dat er iemand op jou zit te wachten? Als ik het zo opschrijf, doet dat pijn. Het lijkt overdreven, maar dit is wat/hoe ik ten diepste over mijzelf denk. Al heel jong wist ik dat ik een onmogelijke taak had te vervullen, mijn dode broertje "vervangen" en mijn moeder (depressief) opbeuren. Ik faalde, ik kon dat niet. Als ik dit schrijf, voel ik compassie met dat kleine meisje dat ik was. Onbegonnen werk, het was mijn taak ook helemaal niet, maar ja, ik dacht van wel. Nooit goed genoeg, dat was de boodschap vroeger. Die boodschap zit nu in mij. Als ik heel somber ben geloof ik die boodschap weer, dan ben ik bijna die boodschap. IN gezelschap ben ik altijd op mijn hoede: doe en zeg ik wel de goede dingen, dodelijk vermoeiend. Dat is (vaak) een reden om contacten te vermijden. Zolang ik nog werkte, ging het nog wel. Ik had tenminste een beroep, dus ik deed in ieder geval iets nuttigs. (Voelde ik ook lang niet altijd, maar toch) Maar toen ik mijn werk kwijt raakte, was alleen ik over. En wie ben ik? Zonder werk, gezin? Ik voelde me mislukt, had gefaald en ging me steeds meer terugtrekken. Daar werk ik aan, maar dat vergt veel Maar in ieder geval ben ik weer begonnen met vrijwilligerswerk en met zingen. Dat zingen: ik zong vroeger altijd en overal! Vaak ook als ik verdrietig was, het troostte me. Ik heb 5 jaar niet gezongen en nu begin ik weer. Ook weer meer "zomaar" Daar ben ik echt blij mee!

Ha Lars, niks slachtofferigs aan wat mij betreft. Weten en vervolgens benoemen wat je nodig hebt vergt moed! Fijn dat je blijft