Ach Quinn, wat je hierboven schrijft is voor mij zo herkenbaar, helaas. Niet helemaal op dezelfde manier als bij jou (bij mij roken, eetverslaving, drank en mezelf jarenlang onderwerpen aan alles en iedereen), maar het patroon is hetzelfde.
Dus ja, praten...............
Voorzichtig, kleine stapjes, soms grote..........
Kan ik, mag ik, durf ik.....
Word ik gehoord, word ik gezien, word ik serieus genomen.
Durf/kan/mag ik mijzelf serieus nemen?
Ooit heeft een therapeut mij mijn eigen verhaal verteld in de derde persoon.
Ik kon namelijk niet boos worden op...., ik gaf alleen maar mijzelf de schuld etc.
Tot hij het verhaal vertelde over "een ander meisje"..............
Toen was ik boos.
Zij had geen schuld!
Hoe konden ze!!!
Maar als het over mijzelf gaat, blijft het moeilijk.
Probeer het lieve Quinn.