Klassement

Je lijkt nu voor twee te moeten werken James. Dronk je ook al (zo) veel toen jullie elkaar leerden kennen? In elk geval is het evenwicht verstoord geraakt door jouw stoppen. Daar zal een nieuw evenwicht uit voort moeten komen,..... of niet. Maar het is logisch dat dit tijd kost. Je kunt samen groeien, maar ook uit elkaar. Waarschijnlijk heeft de drank juist jarenlang het evenwicht al uit koers gebracht, in een langzaam glijdende schaal naar beneden. Dus dat het niet in 1 jaar rechtgetrokken kan worden is logisch. Maar je vrouw zal echt ook aan het werk moeten wil ze dat jullie relatie nog een kans heeft. Op de korte termijn is dat lastig. En konfronterend voor haar als ze er van overtuigd is/blijft dat jij de kar moet trekken. Want jij bent wel de aanleiding dat zij uit haar comfortzone is mede gedwongen. Als er nog liefde is wederzijds dan hoeft jouw stoppen niet bedreigend te blijven. Ook zonder drank en stoppen ermee, zouden relaties wel eens een grote onderhoudsbeurt kunne gebruiken. Maar helaas lijkt het alsof daar problemen/schuldigen aanleiding toe moeten zijn. Voor de lange termijn is het echter heel belangrijk. Er is niet echt schuld dat schreef je zelf ook al. Als er maar liefde is. En dat ook uitgesproken mag worden. De enige korte termijnstip die ik kan bedenken is; wandelen/praten kombineren op een moment dat er geen accute wrijving is. Dan komen er al snel verwijten. Maar een weekenje weg misschien?

Goedeavond, Ik schrijf het van me af want heb geen zin om mijn zus te bellen en het erover te hebben want het is te vers en geen zin, eigenlijk zijn het allemaal kut smoezen.. Heb er gewoon geen zin in. Lampionnen kijkavond op school van 6 - 7 vanavond. Kinderen zijn bij ex. Hier onder wat app contact Heb haar begin van de middag geappt, of ze mij op tijd wil appen hoe laat ze heen gaan zodat we samen naar binnen kunnen gaan... Rond 6 uur antwoord ze: Ik weet niet exact hoe laat wij gaan, eerst eten daarna gaan we. Toen antwoorde ik, Dan app je toch even als jullie klaar zijn met eten, dan kunnen we een kwartier later op het schoolplein afspreken? Toen zei ze, Wij gaan straks direct na het eten want ik heb een cursus om 19:00 dus dan moeten ik thuis zijn en alles opgestart hebben. Toen zei ik, Ik vraag of we op het schoolplein kunnen afspreken. Toen zei ze, Ik laat je weten als we klaar zijn met eten. Dan gaan wij weg en naar binnen ivm cursus. Ik zeg, Ik vraag of we even op elkaar kunnen wachten op het schoolplein zodat we samen de lampionnen kunnen bekijken van de kinderen. Ik app nog, als het makkelijker is om bij jou af te spreken, dan moet je het zeggen, dan vertrek ik nu... Geen antwoord. Zei, Wij gaan nu. Ik zeg, Ok wacht je dan even, als jullie eerder zijn? Dan kunnen we samen naar binnen. Zei, Wij gaan naar binnen. Ik heb om 19:00 cursus. 5 minuten later was ik er.. Ze zijn binnen nergens te zien. Ik kijk snel buiten of de auto er nog staat, ja die stond er nog. Ik weer naar binnen, zijn ze weer nergens te bekennen Dikke kak zooi, ik bel haar op, ja we zijn er net uit... We staan aan het begin buiten. Ik voor de 3e keer de school door met een nep glimlach want de meesters en juffen keken al raar. vervolgens weer gebeld, jou hoor daar zijn ze. Ik zeg ik heb de lampionnen van jullie nog helemaal niet gezien. Nou zegt ze ik moet naar huis, anders ga je samen met de kinderen, breng je ze dan ook thuis? Nou wat een goed idee zeg ik, ik zeg als je nou 5 minuten eerder had geappt, of 5 minuten had gewacht op het schoolplein, of gewoon je telefoon wel opneemt dan was dit allemaal niet nodig geweest. Ja tussen al die mensen neem ik mijn telefoon niet op zegt ze want dan versta ik er niets... Kut smoes nummero infinito ... Ik de lampionnen alsnog bekeken met de kinderen, voor de 4e keer door de school.... 18:58 waren ze weer bij haar thuis gebracht. Werkelijk waar... Wat een vreselijke kut wijf is het toch. Ik weer in de auto en zo'n vreselijke behoefte om naar de coffeeshop te gaan... En nee dat wil ik niet, maar alles roept in mij om rustig te worden, zo'n stress, zo'n kut situatie, alles in mijn hoofd gelinkt aan middelen gebruik... Uiteindelijk bij een parkeerplaats gestopt om gewoon nicotine te gaan roken, kak sigaren liggen nog thuis want die had ik niet meegenomen, kan er ook nog wel bij... ondertussen voelt mijn maag alsof hij wordt van geknepen van de stress. Toch niet langs de coffeeshop en thuis eerst gaan wandelen en flink nicotine roken.. Want ja sinds ik overspannen ben rook ik weer.. Behalve als de kinderen er zijn dan heb ik nicotine zuigtabletten. Nu uiteindelijk wat rustiger geworden... Maarrrr, trots opmezelf dan ik de stress reactie heb weten om te buigen naar een wandeling. Ik had meer dan een jaar geleden allang 2 six packs speciaal bier opgehaald of zoals afgelopen jaar flink geblowd... Dit moest ik kwijt, overspannen zijn helpt niet bepaald mee en toch heb ik het geflikt.. Maar de trots wil niet echt doordringen.. Morgen waarschijnlijk wel als alle andere gevoelens gezakt zijn, ik stond op standje ontploffen namelijk

Vanaf 15-09-2024 ben ik weer nuchter. Ik dronk afgelopen tijd niet vreselijk veel te veel zoals vroeger maar zo 3 glazen per dag en elke dag is toch een zeer ongezond copingmechnisme tegen stress. Was er klaar mee en heb nu met alles weer het roer omgegooid. Sport weer fanatiek leef in het algemeen weer gezonder. Dat bevalt goed nu 52 dagen. Vorige week in een hotel in Duitsland was lastig, daar was vanaf 17.00 alle drankjes gratis en daar dronk iedereen wel alcohol. Ik heb de tijd op dit moment niet om druk mee te doen op de dagenraad of hier vaak te schrijven. Maar belangrijke momenten zal ik hier schrijven zoals ik al vanaf 2007 deed.

Proficiat, @Rogi. Dat zijn al twee manden. Applaus ook voor @VIII, @Quera en @BillyBob.

Wil ik even delen... Eindelijk is het huis van onze vader te koop gezet en stopt de vechtscheiding echt en het vechten met mijn oudste broer ook. Natuurlijk is het raar dat een vreemde nu bezit krijgt van het huis waar ik ooit geboren ben. Ondanks alle oorlog heb ik er ook mooie tijden in ervaren. Maar zoals ik zeg, nu is de oorlog echt over. Mijn broer bemoeid zich er ook niet meer mee dus hoef ik daar geen ruzie meer mee te maken om vreemde mensen de erfgenamen te willen beschermen voor onrecht. En mezelf als onterfde met mijn goede wil voor gek te zetten en pijn te laten doen. Is niet meer nodig! En geeft mij rust. Mijn lieve broer, die 6 jaar ouder is dan ik kon niet zo goed praten over zijn gevoel maar vond zijn steun in een bepaald nummer, om de scheiding en alle shit waar we als kind beland zijn een plek kon geven. Ik wil dat graag met jullie delen, want zo voelt het nu ook voor mij. De oorlog is over! En we kunnen allemaal rusten. En onze ouders kunnen rusten. Jammer dat we er niet alle 3 zo uitgekomen zijn, maar ik ben blij dat ik en mijn jongste broer dit wel zo kunnen afsluiten. Mijn oudste broer doet helaas niet mee maar zal ook wel een soort van rouwproces voor hem zijn, jammer maar helaas deelt hij dit dan zonder zijn jongere broertje en zusje. Alhoewel ik niks meer van hem wil weten, hoop ik wel dat hij steun krijgt op zijn manier. Hij blijft toch mijn broer. En hoewel je hem niet meer vertrouwd gun je hem nog steeds ook het beste. En ben ik me ervan bewust dat als het huis eenmaal verkocht is hij ook verder mag gaan. Ik ben alleen blij dat ik dit kan delen met mijn jongste broer, want lijkt me een eenzame weg om alleen afstand te doen van onze ouders. Niemand, hoe graag ze het ook zouden willen begrijpen, snapt die hele vechtscheiding niet, alleen degene die het meegemaakt hebben. Elk op hun eigen manier.

@lady jane we dronken allebei vanaf het begin al veel, en altijd met/bij elkaar, thuis. Niet alleen mijn stoppen, maar ook mijn herstel burn-out en de therapie zorgen voor een heel andere energie bij mij, waarin ik ook nog regelmatig last van overprikkeling heb. Ik snap dus best dat het voor mijn vrouw absoluut niet de situatie is waar ze blij van wordt. Ik denk dat inderdaad die glijdende schaal al lang geleden is ingezet, maar nu ik niet meer drink en mijzelf heel aan de oppervlakte komt.

Jeetje wat vervelend zeg. Maar wat ben je sterk zeg! Super knap dat je voor jezelf opkomt, dan is echt bijzonder. Zelf ben ik ook met mijn partner door een crisis gegaan, wij hebben daarna de televisie eruit gegooid (niet letterlijk) en we hebben heel, heel veel gesproken. Veel gewandeld, weekendjes weg. En het duurt even voordat je weer een connectie hebt, maar dat is toch de moeite waard? Mensen scheiden tegenwoordig zo makkelijk, bang om veel moeite voor elkaar te doen. Of is het te pijnlijk? Maar ook dat maakt je sterker, als je er tenminste samen uit komt. Ik wens je heel veel kracht!

Herkenbaar… Zij het op een andere manier. Ik ben gisteren naar mijn eerste AA-meeting gegaan! Jawel, a small step for me but a huge step in my brain! Het was een warm bad, slecht geslapen door alle indrukken en het smaakt naar meer. Mijn relatie-probleem is dat ik een minimaal net zo verslaafde man heb, zo dan niet erger. Hij is totaal niet van plan mee te gaan in mijn zoveelste rare uitspatting, hersenspinsel. Bagatelliseert ons probleem, rijdt met veel te veel drank op regelmatig auto, etc. Ik voel dat ik op een kruispunt sta: ik zou makkelijk jaren en jaren zo door kunnen gaan, we hebben het gezellig (lees: té gezellig) maar het knaagt aan me. Het voelt niet goed. Ik ben niet wie ik ben, ik ga te vaak over mijn grenzen, ik doe dingen waar ik niet achter sta. Ik voel me slecht, ik leef ongezond - mijn zus is er notabene aan overleden. Ik kies dan toch voor mezelf. Ik heb gekozen, gisteren. Het voelt goed. Misschien drijft het mij weg bij mijn man, misschien niet. Ik weet het niet. Ik hoop dat hij ook tot inkeer komt als hij ziet hoe heerlijk het is om alles écht te ervaren en nooit meer te verdoven. Ik weet wel dat je de juiste keus maakt JamesM. Je kiest voor jezelf, om jezelf te helen. Dat is het belangrijkste. En vanuit een ‘geheelde zelf’ kun je weer verder bouwen en houden van je naasten. Echte liefde geven. ❤️

@rebooten hoelang ben je gestopt? Ik kan me voorstellen na na een tijd niet drinken angsten of somberheid minder worden. Heb je al iets gevonden? Het nadeel van een cognitieve benadering is denk ik dat ik er wel inzichten door heb gekregen, maar het gaat meestal niet verder dan een beter verhaal denken dan het verhaal waar ik mezelf mee de problemen in denk. Ik blijf de angst of de somberheid bezweren met gedachten. En het zijn twee kampen in mijn hoofd die in gevecht zijn, elkaar bestrijden, willen ontkrachten. Zoals je al zegt, helpt dat niet echt op een duurzame manier. Het kan een keer fout . Zeker als het weer toegeven aan een sluimerende verslaving een optie is. En dan is er weer dat nare gevoel van verloren heben, falen. Je gedrag aanpassen kan wel wat doen, dan ben je bijv. niet meer bang om in een trein te stappen, maar dan gaat het toch weer ergens anders op plakken. Uit je hoofd, kunnen kijken naar je gedachten, weten dat je ze niet bent, en gevoelens leren toelaten op de momenten dat je ze hebt, je grenzen en behoeften leren kennen, als dat de ingang is van een therapie, dan zou het je verder kunnen helpen. Mij heeft het geholpen.

Thuis gaat het helaas niet goed. De schematherapie zorgt ervoor dat ik meer bij mezelf kom en ook meer vanuit mijzelf handel. Ook het stoppen met de drank heeft daartoe bijgedragen (eindelijk! Zou ik willen zeggen). Ik ben hard bezig om aan mijn diepste angsten en onzekerheden te werken, aan het opbouwen van meer zelfwaarde en zelfvertrouwen. Ik laat dus enerzijds meer van mij horen thuis en anderzijds ben ik ook bezig met mijn herstel. Ik schaak op vijf borden tegelijk: herstel van burn-out, jeugdtrauma, alcoholverslaving, ik ben aan het reïntegreren op mijn werk en ik probeer de energie en tijd die ik over heb zo goed mogelijk thuis te verdelen. En ik volg dus de wekelijkse therapie. Volgens mijn vrouw ben ik alleen maar ‘egoïstisch’ en ‘leuk’ al twee jaar met mijzelf bezig. En ik snap dat. Maar dat is het proces waar ik in zit. En ik zie nu dat ik mijzelf altijd ‘pleasend’ heb opgesteld, en de bijkomende gevoelens heb weggedronken. Nu de alcohol er niet meer is én ik meer tot mijzelf kom, verander ik. Tot wie ik echt ben. En dat is niet per se goed voor onze relatie. Daar is geen goed of fout aan. Ik snap echter de impact op mijn vrouw, zij is niet veranderd en moet wel dealen met een veranderende man. Daar heb ik alle begrip voor. En spreek ik ook uit naar haar toe. De verwijten die ik bijna elke dag naar mijn hoofd krijg, die kwetsten me. Ik mis verbinding en begrip en interesse in mijn proces. Het doet pijn. Het triggert ook mijn diepste angsten: eenzaamheid en genegeerd worden. Het maakt me ook onzeker, alsof ik stuurloos in de dichte mist mijn kapotte kompas moet repareren. Tegelijkertijd is dit wat het is. Ik kan mij niet meer ondergeschikt maken en afhankelijk opstellen in de relatie, ik ben de trein van herstel en zelfliefde opgestapt die niet meer te stoppen is. Met zelfrespect komt er ook meer rust en respect naar mijn vrouw toe, ipv afhankelijkheid, woede aanvallen en verwijten van mijn kant uit het verleden. Ik ben er zo moe van. Hoop dat we hier op een fatsoenlijke en respectvolle manier uitkomen. Dat moest ik even kwijt na een slapeloze nacht.

Succes met je nieuwe start @Tine. Goed bezig @Spirit. Ga maar lekker door zo.