Kan nog steeds mijn draai moeilijk vinden. Mis de wandelingetjes met de hond.
Natuurlijk hebben we hier nog 2 teckeltjes rondlopen, die ik wat meer liefde kan geven nu, maar toch mis ik haar nog iedere dag. Dan komen de schuldgevoelens, die ik eigenlijk helemaal niet moet hebben, want ze had het hier goed en dit had haar thuis ook overkomen.
Gewoon pech. Wel blij dat ik er niet alleen in sta en dat ik alles kan delen met mijn vriend, maar het gewone leven gaat ook weer beginnen. Ook mijn vriend moet straks gewoon weer aan de slag, want van een uitkering is niet rond te komen. Het idee ligt er nog steeds om voor zichzelf te beginnen. Ooit zal ik dan ook mijn flatje op gaan zeggen en bij mijn vriend intrekken. Ook ik wil gaan werken, want we willen toch wel een wat ruimer inkomen hebben.
De raderen draaien nog steeds hoe en wat. Ook in de muziek willen we wat gaan doen.
Dat zou dan een mooie bijverdienste zijn. Nu kan ik in feite niets, met mijn bijstandsuitkering.
Ben het ook wel zat, om afhankelijk te zijn van een uitkering. Ben dan wel 63, maar nog lang niet afgeschreven en achter de geraniums te gaan zitten, heb ik nog echt geen zin in.
Het is gewoon een heel ander leven. Dat is best wennen, ook spannend.
We gaan het wel zien, wat het allemaal gaat brengen, maar thuis kniezen, nee, dat gaat het niet worden!