Ik wil even iets van mij afschrijven,..
een gedachte, een waargebeurd verhaaltje.
Het is ondertussen al bijna twee weken geleden gebeurd,
en het blijft maar door mijn hoofd spoken, vandaar dat ik het hier parkeer.
Ik zat op de bus te wachten in de buurt waar ik ben opgegroeid.
Ik zat precies tussen de dijk aan de ene kant en de kerk aan de andere kant.
Met beide heb ik vroeger dingen meegemaakt en daar dacht ik dus over na.
Ik dacht over de kerk, waar de zondagschool het kerstfeest vierde
en aan de dijk waar je zo lekker van af kon sleeën.
Ik dacht aan mijn jongere zusje dat na het zingen van een kerstliedje
een kaarsje uit moest blazen. Dat lukte haar niet, haar kaarsje bleef branden.
Ik dacht aan het kleine broertje van Ernesto die te klein was om in het urinoir te plassen.
Hoe hij zijn piemeltje omhoog trok, het wilde niet lukken en hij moest erg huilen.
Gelukkig kon Ernesto zijn broertje hoog genoeg optillen. Iemand anders blies
het kaarsje voor mijn zusje uit. Zo kwam daar toen alles toch nog goed die avond.
Je kon prachtig van de dijk af sleeën, vooral aan de kopse kant, die was het steilst.
Als de brandweer ging ik, zelfs tot op de weg,..... Oohh Jée !! Een bus, snel d'r af.
Vlak voor mijn ogen verpulverde mijn houten slee.
Ik heb nooit begrepen waarom ik nog diezelfde dag een andere nieuwe slee
van mijn moeder heb gehad. Ik kon dat toen en nu nog steeds niet begrijpen
Waarom mijn zusje later zoveel is gaan drinken, het zal waarschijnlijk niet door
de nare ervaring komen die ze op dat kerstfeest heeft opgedaan.
Haar levenskaarsje ging uit toen haar lever er op 52-jarige leeftijd mee ophield.
Wat nou als het allemaal net iets anders was gegaan?
Als ik de bus niet gezien had, als ik niet snel genoeg van de slee af had kunnen komen?
Wat nou als mijn zusje haar kaarsje toen wel uit had kunnen blazen?
Ik zat op de bus te wachten. Links de dijk, rechts de kerk...