Klassement

Goedemorgen! Het doet mijn Star Trek hart goed dat we in het jaar 20198 zitten. Ik zit er meteen helemaal in. Ik ga straks mijn met moeite op de zwarte markt verkregen cola zero poeder aanlengen met ‘n zeer zeldzaam goedje: water! Daarna trek ik mijn ruimte pak aan en ga ik via mijn vizier een dagje werken, terwijl ik eigenlijk rondloop op Mars. Heerlijk hartje! Zo begin ik mijn dag graag. In het jaar 20198 is alcohol overigens helemaal verleden tijd. Niemand heeft er meer behoefte aan om te ontsnappen aan de werkelijkheid.

Dat men het niet begrijpt heb ik inderdaad ook ervaren. Maar de beste zijn die die luisteren en zeggen dat het goed komt, met een dikke knuffel erachteraan. Of die je elke dag voordat je naar bed gaat een positieve spreuk sturen. Snappen ze het? Nee. Maakt dat voor hen uit? Nee. Ze zien gewoon en ander persoon voor zich dan die ze kennen en willen die steunen.

Bob!!!!

Hou je taai @Kaida74 , juist dat is wat ik bedoel: de energieslurpers in de negeerstand. Even afstand, je bent het nodig om te herstellen. Succes mito

Hallo @Kaida74 ik bedoel dit dus absoluut niet veroordelend. Je zegt dat je dit al heel lang ervaart met je vrienden, ook voor de benzo tijd. Wat ik er mee wil zeggen is wanneer dit al een hele tijd aan de gang is zit je aan een "dood paard te trekken" en dat kost gruwelijk veel energie en frustraties. Die energie kun je beter gebruiken voor de afkick. Kijk abrupt afscheid nemen van vrienden heb ik nooit gedaan, je weet niet hoe en wat de tijd brengt. Een koord dat je eenmaal doorsnijd zal moeilijk te herstellen zijn. Bij mij is uiteindelijk 1 vriend terug gekomen, de relatie is nu anders maar niet verkeerd.....misschien wel gezonder dan voorheen. En ik heb met dat benzo afkick gedoe er een bij gekregen.....wat wil ik nog meer. Dus even kort: ik veroordeel je niet, ik probeer in die moeilijke fase waar je nu in zit een ander beeld te schetsen. (ik weet namelijk hoe shit het is). liefs mito

Lieve mensen ben weer een beetje aan de betere kant, de heftige angst is weg. Ik voel me nog lang niet helemaal ok maar het traject is nog niet voorbij natuurlijk. Ik ben vandaag naar de apotheek gegaan en uitgelegd dat ik door hun fout 1mm van een opname afzat, dat mijn halve familie er ook erg onder heeft geleden, mijn moeder was echt ook overspannen geraakt en dat ik een ongelovelijke mentale klap te verduren heb gehad omdat iemand een doosje lormetazepam ipv lorazepam heeft gegeven. In eerste instantie gaf ze de fout toe maar deed alsof het niet zoveel kwaad kon. Ik heb toen uitgelegd dat ik al sinds februari aan het afbouwen ben en sinds december in de knel zit met die rotbenzo's en heel precies ben met doseren en keihard aan het knokken ben om van die rotzooi af te komen en dan door een verkeerd middel in een halve cold turkey terecht ben gekomen. Dat ik allang in tolerantie zit van benzo's, ik erg onder de benzo's lijd en dat de fout me totaal onstabiel heeft gemaakt. Ik heb echt doodsangsten uitgestaan het was gewoon niet normaal meer. Daarna viel het kwartje wel en heeft ze echt oprecht gezegd dat het onvergevelijk was. En daar moet ik natuurlijk genoegen mee nemen, meer is er toch niet aan te doen en het verandert uberhaupt niets, wat gebeurd is is gebeurd. Van de ene op de andere dag trok de angst weer weg alsof er een knop omging... Ik heb er wel voor moeten knokken om in de 10dagen/2weken dat het zo erg slecht ging toch wel een beetje te blijven bewegen en af en toe een frisse neus te halen en niet door te draaien. Ik heb veel gezond gegeten, veel water gedronken en ook veel gepraat en veel gerust. En vooral maar vasthouden aan de hoop dat dit weer over ging. Want ik dacht echt dat dit de laatste druppel was Ik raad iedereen hier aan om altijd te dubbel checken wat je krijgt en echt ook goed naar de inhoud te kijken, dat doe ik vanaf nu ook. Dit is een hele mooie en professionele apotheek maar een foutje is zo gemaakt.

Slurp slik, hé heerlijk Von. dank je.

Idem hier. Een vrouw die ik als beste vriendin beschouwde en met wie ik steeds wegging, heeft me ook in de steek gelaten. We gingen normaal deze week op vakantie vertrekken. Echter, haar reactie was van " ni stoppen met alprazolam voor we weggegaan zijn he". * nog aan toe! Ik was echt verbouwereerd maar zei niets. Toen ze op een afspraak liefst 3u te laat kwam, heb ik haar gezegd dat ik het niet fijn vond. Sindsdien geen nieuws meer. Heb haar nog geapped, het bleef corporate gesprek. Mensen begrijpen niet waar we mee bezig zijn en hoe moeilijk het kan zijn. Voor mij is het duidelijk. Als je me niet steunt, kan je beter uit mn cirkel blijven. Gedaan met opportunisten in mn leven. Ik zat op 2 mg nu op 0.50 en dees is echt heftig ( niet in 1 keer weliswaar he). Gisteren uit pure paniek toch nog een genomen s avonds. Gaat het ooit beteren? Voelt als verloren strijd nu...

Lieve @Kaida74, ik ken het. Ik denk dat we in deze tijd allemaal vrienden zijn kwijtgeraakt. Maar het is zo naar om er na twintig jaar achter te komen dat ze je in moeilijke tijden niet kan steunen. Je zou denken dat je constant in haar gedachte bent en ze je juist wil helpen. Ik moet zeggen dat ik door de jaren heen ook vrienden heb zien komen en gaan. Iemand die ik drie jaar amper heb gesproken, hoorde van de geboorte en daarna van de toestanden en daar heb ik nu opeens meer contact mee. Met een paar vrienden die ik pas een paar jaar heb, ben ik juist closer geworden en.....er zijn er een paar die weinig interesse hebben getoond. Daar toen ik nu even geen interesse in. Ik moet zeggen dat ik er inmiddels aardig vrede mee heb, maar toen ik nog midden in de echte ontwenning zat, was ik alleen maar boos op ze. Tijd voor nieuwe vrienden! xxx

Lieve @Kaida74, Je zegt dat het niet benzogerelateerd is en ik geloof je onvoorwaardelijk, maar ik heb zelf het volgende in mijn vriendenkring opgemerkt: zolang het gezellig is en over zaken gat die ze begrijpen is het allemaal prima, maar ik kon en kan bij he ook niets kwijt over de benzoproblemen die ik had. Wel bij lotgenoten en bij mijn buurvrouw die hetzelfde meegemaakt heeft. Helaas is het vaak zo dat mensen (dus ook vrienden!) graag willen luisteren en mee willen denken, maar zo gauw het over dingen gaat die hun bevattingsvermogen te boven gaan haken ze op dat punt af. Ik heb dat maar geaccepteerd omdat ik de vriendschappen belangrijk genoeg vind. Ik leef met je mee, want ik snap hoe ontstellend rot dit voor je is. Uiteindelijk moet jij de keuze maken en wat je beslist, het is goed. Voor je "vrienden" is er niets aan de hand, behalve dat ze je niet kunnen steunen als jij het nodig hebt. Sterkte en knuf!

Nou zie ik het ik denk al wat praat die nu voor wartaal