Ik post nu ruim een maand op dit forum en heb me niet eens fatsoenlijk voorgesteld. Schandalig!
Mijn naam is Ad, ben 59 en getrouwd en heb 2 volwassen zoons. In 2006 ben ik na een dienstverband van 28 jaar van baan gewisseld. Er gebeurde dat jaar iets te veel, waardoor ik met spanningsklachten uitviel op het werk en door mijn arts op paroxetine werd gezet. Dat ging ruim 9 jaar voortreffelijk, totdat ik door mijn huisarts werd gewezen op de mogelijkheid van afbouw. Dat ging op zich goed (elke 3 weken 2 mg minder), zodat ik na een klein half jaar paroxetinevrij was. helaas werd ik kort daarna ziek en het ging niet over. Serotoninetekort, veronderstelde mijn huisarts, begin maar weer met paroxetine.
Dat deed ik dus. Mijn lichaam en geest wisten het toen klaarblijkelijk niet meer, want ik kreeg ernstige klachten. Werd op clonazepam gezet (2 x 0,5 mg per dag), ging na 2 weken al beter, waarna GGZ me voorstelde om de clonazepam maar te halveren. En toen ging het mis, belandde op de eerste hulp en in het ziekenhuis. Hevige angsten, disfunctionerend lichaam.
In ziekenhuis kreeg ik (was inmiddels oktober 2016) 4 mg Lorazepam toegediend (verspreid over de dag). Daardoor herstelde ik en mocht ik thuis volgens een schema afbouwen.
Elke stap kostte mij moeite (slapeloosheid, spiertrillingen, onrustige maag en darmen), maar op 1 juli 2017 was ik Lorazepamvrij.
Voor een week, want na 3 dagen werd de situatie al onhoudbaar, ik sliep helemaal niet meer. GGZ zette mij weer op 1 mg Lorazepam en dat hielp.
Pas weer op advies van GGZ arts afgebouwd naar 0,5 mg en weer voel ik dat het te snel gaat. Ik was hardleers, maar nu niet meer, eerst stabiliseren en vervolgens zeer langzaam taperen. Te snel werkt niet. Bij mij sowieso niet.
Tweeledig gevoel, baal ontzettend dat poging 1 is gestrand, maar ook wel trots dat ik inmiddels 87,5% heb afgebouwd. Dat scheelt toch een slok op een benzoborrel. Nu nog 0,5 mg te gaan.... is niet veel meer, maar de laatste loodjes......
iedereen veel succes in de afbouwstrijd, het moet eens lukken.