Klassement

Hoi lieve frummers, Vandaag, mijn laatste werk dag geweest in het verpleeghuis. Raar gevoel Heb er heel erg veel geleerd, en niet altijd even lekker in mijn vel gezeten daar. Afscheid genomen, van collega's en bewoners. Bloemen, presentjes, speciaal ingelaste koffie-pauze., succes en wat zullen we je missen wensen 1 van de bewoners stelde zelfs voor om met z'n allen te gaan demonstreren Pfff, weer een episode achter de rug. Op de een of andere manier voel ik me bevrijd, maar ook een beetje weemoedig Komt wel goed met mij. Even re-setten

kipje kom uit je dipje omhoog met dat koppie ben je morgen weer toppie

Dribbeltje, het moeten..............moeten vervangen door willen of gaan doen maar ondertussen moet het wel gebeuren............. dat herken ik zo erg. Het heeft mij toen geholpen om hulp te vragen van manlief. Stomweg vertellen wat er allemaal moet van mij: 1. de wc moet zo en zo vaak per week (moet dat door mij gebeuren?) 2. de kinderen moeten dit en dat 3. het eten, de boodschappen, de afwas (moet dat allemaal gezond zijn, uitgebreid zijn of door mij gedaan?) 4. de ramen , de vloeren, de was (aaaaaaaaaaaghhhhh) Manlief kon opeens veel meer toen ik opeens uit handen kon geven en manlief vond het fijn om nodig te zijn. Misschien heb ik geboft. Ik heb wel mogen leren dat alles niet meer op mijn manier kon gaan, en dat de wereld niet verging daardoor. Hulp vragen en hulp accepteren vond ik niet leuk. Maar heel veel van herstel vond ik niet leuk: ik had minder energie en werklust dan toen ik nog in gebruik was. Maar ik kreeg wel gevoelens en waardigheid en eigenwaarde en daarmee een léven terug. Ik heb geen tips voor je. Ik hoop dat je doorzet. En een plekje en een leven voor jezelf opeist want daar doe je het allemaal óók voor toch?

Kipje alles is tijdelijk ook de vraag of het ooit goed komt. Vaak vreet het energie om als maar te proberen goed te zijn voor anderen. Op een gegeven moment ben je leeg gegeven, kan je niet meer, ben je op, en ik heb het gevoel dat dat nu bij jou gebeurd, en dat ken ik zo verdraaid goed. Je hebt geen energie meer over. Probeer even wat gas terug te nemen en je niet zo te richten op het goed doen naar anderen. Je mag denken aan jezelf, je hebt het verdiend. Je bent goed zoals je bent. Mensen trusten.

oh sorry Kipje we kruisten

Nee Sowhat, dat had ik niet. Dochterlief naar het schoolfeest gebracht en toen bedacht dat ik wel zin had in warme chocolademelk met slagroom. Niet in huis, dus toch even langs de supermarkt. Echte cacao, warme melk en natuurlijk slagroom gekocht met daarbij een brownie. Dat is voor mij echt een traktatie en een alternatief om van binnen lekker warm te worden. Goed begin van een avondje voor mezelf.

Drinken komt nooit uit het niets ik lees dat hier vaker (het overkomt me, ik had er geen erg in enz.) Ik heb dan toch het gevoel dat mensen geen verantwoording nemen over hun eigen daden en handelingen. Dat je overvallen wordt door trek en daar geen weerstand aan kan bieden omdat je (nog) niet sterk genoeg bent, daar geloof ik wel in maar je maakt ZELF de keuze om te gaan drinken, je zet ZELF dat glas of die fles aan je toeter niemand anders. En zolang je denkt dat je overvallen wordt, zeg je eigenlijk ik kan er niets aan doen. Gezwets. Daar krijg je geen kracht van. Die krijg je pas als je leert om weerstand te bieden aan de trek. Als je trek overwint krijg je zelfvertrouwen en daar wordt je sterker van. Niet van dat gezwets.

Goedemorgen, Koud maar zonnig hier, maar ook al was het 35 graden en regenachtig dan nog drink ik niet vandaag! Hondje in het mandje en wimmelt met het ochtendkrantje. Helemaal goed. Pluk de dag!

ik denk dat het zo wel is geweest Jootje de aantallen dus, maar ook Jan wordt een dagje of 1000 ouder, dusse .........

Ik begrijp niet zo goed waarom je op de "uitnodiging" van je vader ingaat hem gelijk te geven. Jíj bent toch geen acteur in het spel? Als hij zijn mening wil ventileren, à la bonne heure, maar daar hoef jij toch geen stelling tegen te nemen of het zelfs maar mee eens te zijn? Ik heb de laatste maanden steeds minder een mening, en àls, dan houd ik die meestal voor me. Dat voorkomt (zinloze) discussies, oplopende emoties en opblazende ego's. Véél beter voor mijn nuchterheid. Dat ik mijn mening hier wel geef, is van educatieve aard...;-)

"Zwakte" en "smoesjes" zijn zulke harde termen om te gebruiken. Zou jij een medefrummer die opziet tegen een zh-groep beschuldigen van zwak zijn en smoesjes? Vast niet. Waarom dan voor jezelf wel zo veel afwijzing? Ja, dit klinkt zweverig. Ben ik ook. Maar ik geloof echt vast in het feit dat veel van ons verslavingsgedrag voortkomt uit een diep intrinsiek gevoel van zelfafwijzing. En schaamte - maar dat is eigenlijk ook een vorm van zelfafwijzing. Als ik mezelf op jou projecteer, zou ik vooral bang zijn. En logisch ook dat je angst voelt! Ook hulp zoeken is een onbekende weg en het onbekende is eng per definitie. Maar ook een beetje lekker spannend misschien, een uitdaging. Heb je ooit iets gedaan waar je bang voor was en waar je achteraf spijt van kreeg? En nou bedoel ik niet de duidelijk gevaarlijke dingen in het leven zoals dronken in een auto stappen, maar de uitdagingen, zoals je eerste keer zonder rij-instructeur. Angst kan ook je vriend zijn omdat het je wijst waar de oplossing ligt. En diep van binnen weet je dat! Vaak wijzen de dingen waar we de meeste weerstand voor voelen, waarvan we het hardst roepen dat we ze NOOIT zouden doen, juist de weg die we wél zouden moeten inslaan om weer wat beter te worden. Sterkte Joris

Kipje, Voor mij komt dat nullen primair van jezelf. Van mij mag je alles en moet je niets. Wat jij wel of niet wilt maakt mij uiteindelijk niets uit. Ik begrijp uit bovenstaande dat je dus nog nooit in het bijzijn van je man teveel gedronken hebt. Een glaasje wijn samen met je man, why not? Als de kids slapen, dat is iedere dag, why not? Waarom zou je het jezelf moeilijk maken door te zeggen dat dat niet mag?