MijnGerrit, geen probleem hoor.
Eigenlijk is een bedankje van mij naar jou toe wel op z'n plek...
Dat je de moeite neemt om te zoeken, kopiëren en plakken is hartverwarmend, net als alle andere reacties.
Ik probeer echt te leren van mezelf geen indringer te voelen, en van hulp te accepteren.
Heb vanavond stukken forum voorgelezen aan mijn man.
Het loslaten komt telkens terug.....
Jane, de woorden van die monnik blijven zo ontzettend hangen...vooral ook de betrekking op "mensen en dingen".
Helemaal raak.
Werd heel emo tijdens het voorlezen.
Vanaf nu volledig nullen. Geen andere optie, op twee weken tijd drie uitschuivers zeggen genoeg.
Kan gelukkig met manlief ontzettend goed praten.
Even heel persoonlijk nu...
Voel mij ook wel soms schuldig omdat ik alle kansen heb, en van manlief ook alle kansen krijg om aan mezelf te werken.
Heb van thuis uit een heel goed bedoelde opvoeding mee. Maar overbezorgd, tijd was er niet, materiële zaken wel.
Vaak gedacht in mijn tienerjaren, kon ik maar tijd kopen met mijn ouders.
Hierbij totaal geen wrok tegenover mijn ouders, was toen, alles was anders, geen excuus ook.
Moet leren het geluk te willen zien.
Leren om echt blij te zijn met wat er is.
Nu, hier, een eigen leven. Geen leven zoals mijn ouders.
Loslaten is moeilijk...ik oefen.
Ga proberen mezelf over de drempel te helpen. Toch misschien wat shit uit mijn verleden te delen.
Als ik de reacties lees, en de gesprekken op andere draadjes hier, kom ik tot de conclusie dat dit forum voor mij al meer heeft losgemaakt dan alle therapieën die ik heb doorlopen bij elkaar geteld. En dat zijn er heel wat......
Respect voor iedereen hier.
En alsnog excuses omdat ik op dit ogenblik niet altijd in staat ben iedereen te ondersteunen.
Komt wel.
Ik wil, ik wil werken, ik wil aan mezelf werken.
Niet moeten, maar willen nu...