Het is niet zozeer lef of verdriet wat me beweegt om hierin te delen, het is voor mij ook een stukje zelf-therapie.
Zoals zovelen is mijn verleden gekenmerkt door verlies & beschadigingen al dan niet door mij zelf aangebracht. Het heeft me gemaakt wie ik nu ben, in een ander draadje gaf ik mijzelf een cijfer, waarmee laat zien dat ik nog zoveel meer wil. Het niet delen van ervaringen in verlies & beschadigingen houden mij daar waar ik nu ben. Door de dingen te benoemen kan ik ze relativeren. Wat ik geleerd heb is dat als ik de dingen niet benoem, ze gaan spoken en dat zorgt voor onrust en die onrust die wil ik dan weer verdoven.
Het verdriet om het verlies van mijn zoon heeft in de loop der jaren een andere vorm aangenomen, het klinkt gek maar het hoort er gewoon bij. Het is wie ik ben en wat er bij mij hoort. Toch spoken de gedachtes naar hoe het had kunnen zijn zo nu en dan de kop op. Heb ik het daarmee dan niet verwerkt? Ik denk niet dat ik dit ooit ga verwerken, maar door aan te geven aan mijn omgeving dat ik er mee bezig ben en dat het bij mij voor onrust zorgt. Ga ik er denk ik gezonder mee om, dan naar de fles/joint/pil of wat nog meer te grijpen en de spoken in slaap te sussen.