Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[smart]

Om jezelf grinniken terwijl je schrijft. Helend ja! Een milde glimlach... zelfspot? Ja, zolang er geen zweepje is (zei Monster zoiets niet?) en je lief bent voor jezelf!

Ik vind jou een verschrikkelijk lief mens! Zorgvuldig ook. En ik hoop voor je dat je het schrijven verder oppakt want ik denk gewoon dat dat goed is (ook voor anderen die het herkennen).

 

Ik schreef uiteindelijk vaak met drank erbij en nu lukt het me niet meer (want geen drank).

Vaak gedichtjes over uitreiken naar de ander... zoeken naar verbondenheid, herkenning, maar vaak

ook over leegtes en tasten in het duister. In de sfeer van "niemand zijn en alles" soms tot het nihilistische toe. Een bodem....

 

Nu met het ouder worden is verbonden voelen, ondanks het leven alleen, steeds waardevoller geworden.

En koester ik de mensen waarmee ik dat gevoel heb

[Jannigje]

Dank je wel lieve Smart

[Jannigje]

Verandering

Ik kon/kan slecht tegen verandering.

Als iets mooi is, wil het zo houden.

Afgelopen week fietste ik over een kade, langs veel mooie bloesembomen. Elk voorjaar heb ik hetzelfde: ik wil de schoonheid aanraken, voelen en vooral ook meenemen, vasthouden, dat lukt niet,

Er ontstaat een soort wanhoop.

Ik kan het niet vasthouden. Ik kan er niet echt bij, het is alsof het mij ontglipt terwijl ik erbij sta.

 

Opeens dacht ik: maar als je nu eens niet zo krampachtig probeert om “het” vast te houden, als je nu eens probeert alleen maar te genieten van die mooie bloesem, nu, op dit moment.

Ik dacht aan Japan, waar de mensen massaal uitlopen als de kersenbloesem de bomen tooit.

Het komt, het is en het gaat.

En dat is goed.

Dat is ook blijkbaar genoeg.

Vreugde voor het komen en zijn en zien van de bloesem, weemoed bij het vallen van de blaadjes.

Het is en het is goed.

 

Het is de natuurlijke gang van zaken.

En opeens dacht ik: je hoeft het niet vast te houden, want volgend jaar zijn ze er weer.

Elk seizoen heeft mooie kanten, ze komen en gaan, en ze komen altijd weer terug.

Ook de bloesem komt terug, misschien niet hetzelfde, het ene jaar uitbundig, het andere jaar misschien helemaal niet door bijvoorbeeld een late vorstperiode.

Laat komen.

Laat gaan.

Probeer niet vast te houden, lukt toch niet.

Die paniek hoeft niet, laat maar gaan.

Het komt en het gaat, niet hetzelfde, maar dat hoeft ook niet

Dat hoeft ook niet.

 

Verandering, beweging.

 

Het is als een stekje, een ontkiemend zaadje.

Zie ik nou al iets, of verbeeld ik het me alleen en wil ik het zien?

Doet er niet toe.

Heel voorzichtig roert zich iets in me.

Rustig laten staan en niet aankomen.

Geef het een kans.

 

 

 

[smart]

Hee ja! Ik zie het kiemen ook!

 

Mooi is dat. Erbij gaan zitten in stilte en in vertrouwen.

En laten komen wat komt...

[Jannigje]

Ik heb een kasteel, het heet Tournoël en het ligt in de Auvergne, in het gebied van de Puys de Domes.

Niemand weet dat het van mij is, tot nu dan. Het is van mij in mijn hoofd.

Waar mijn Fascinatie voor kastelen vandaan komt, weet ik niet, die bestaat al lang.

Frankrijk is wat dat betreft een ideaal vakantieland, veel kastelen.

In 1989 waren wij, mijn toenmalige echtgenoot en ik, daar op vakantie.

Er was een klein kasteel in de buurt, daar wilde ik heen. Het lukte me om zo door het kasteel te bewegen dat ik steeds de enige persoon in één ruimte was, zo kon ik mij alleen wanen en mij verbeelden dat ik de kasteelvrouwe was.

Boven op de donjon was het uitzicht prachtig, het weer was schitterend, dus aangenaam toeven.

Ik zat daar een poosje en keek om me heen.

Om het kasteel lagen allemaal stenen, grotere en kleinere brokken, oud zo te zien.

Het kasteel was een ruïne, delen waren nog min of meer te gebruiken, andere nauwelijks.

Zo is het met mij ook, dacht ik.

Ik ben eigenlijk een soort ruïne, je kunt er nog in wonen, maar comfortabel is het niet. Er zijn stukken ingestort, andere stukken zijn hopeloos ouderwets.

Er zijn ook delen in dat huis waarvan ik niet begrijp hoe die ooit gebouwd zijn, welke vreemde gedachten hebben daar achter gezeten?

Ik keek naar de stenen, die beneden aan de muur van het kasteel lagen.

Ze waren blijven liggen, om nog te gebruiken bij een eventuele restauratie? Of lagen ze er omdat niemand de moeite had genomen om ze te verwijderen?

Ik vond het wel handig dat ze er nog lagen, wegdoen kon altijd nog.

Dit kasteel en ik vertoonden voor mij grote overeenkomsten: onpraktisch, verouderd, kil hier en daar, onlogisch, maar ook mooi, sterk, niet verwoest, met enige aanpassing bewoonbaar.

Wat als we nou eens al die ruimtes en stenen bekijken, één voor één en zien wat nog bruikbaar is? Als we nou eens restaureren wat kan, gebruiken wat nog te gebruiken valt en alle overig stenen opruimen.

Als we nou eens proberen om het kasteel weer leefbaar te maken?

Als ik nou eens probeer de puinhopen van mijn leven te schiften, de goede dingen bewaar en in mijn huis investeer en de onbruikbare, soms zelfs schadelijke dingen wegdoe?

Kan mijn huis dan een thuis worden?

Comfortabel, veilig, sterk, goed toeven?

Dat dacht ik al in 1989.

De restauratie heeft veel vertraging opgelopen doordat er allerlei “klussen” tussendoor kwamen die belangrijker waren, dat dacht ik tenminste.

Veel vertraging, soms stilstand en voor mijn gevoel achteruitgang, maar nooit opgegeven

Toch niet opgegeven.

Nog steeds, of misschien wel, eindelijk met echte aandacht, ben ik aan het onderzoeken, puin aan het ruimen.

De goede dingen wil ik bewaren en weer in mijn huis kunnen integreren.

De, voor mij, niet goede dingen, moeten zo langzamerhand maar eens het veld ruimen.

Het blijkt een project van decennia.

Levenslang waarschijnlijk.

Dat geeft niet, als er maar gebouwd wordt aan mijn huis.

Geen villa misschien, maar ook geen ruïne meer.

Mijn kasteel, waarin ik kasteelvrouwe kan en mag zijn.

11 april 2016 bewerkt door Jannigje

[Soothe]

Jannigje hoi,

 

Ik ben niet iemand van de zijdraadjes. In de meeste gevallen schrijf ik op de hoofddraad.

Al dat heen en weer klikken is niet zo mijn ding.Kost ook zeeën van tijd.

Maar als ik dan een keer kijk,kan ik niet om het purperblauwe ezeltje heen en 

ben ik toch maar gaan lezen.

Jannigje je schrijft mooie verhaaltjes. De ondertoon is niet altijd even vrolijk,

maar een therapeutische werking heeft het volgens mij wel.

 

Myrthe van der Meer heeft er haar professie van gemaakt, dus wie weet wat we nog van jou

kunnen verwachten.

Ik heb ze dus maar allemaal gelezen en vindt het zeer ontroerend.

De bril die bij de opticien gesteld moet worden, hetgeen met een 'lichte'

onhandigheid gepaard gaat, doet een beetje aan mijn vriendin denken.

Ook zij kan wat 'schutteren' onder zulke omstandigheden.(niet verder vertellen)

 

Jannigje het zijn knappe verhaaltjes ook al is het achterliggende niet echt een 

feest, denk ik.

Bouw voort aan je kasteel. Weg met de brokken puin!

 

Groet en schrijf voort.

[Jannigje]

Dank je Soothe, ik vind het fijn om te horen dat je mijn verhaaltjes mooi vindt. Voor mij zijn ze inderdaad therapeutisch, een manier van ordenen, helder krijgen wat er zich allemaal in mij afspeelt.

Soms schept het letterlijk orde in mijn chaos.

Je hebt helemaal gelijk dat de oorsprong van mijn schrijfsels vaak ligt in verdriet en pijn, het helpt mij om erover te schrijven, niet alleen voor mijzelf, maar ook om ze hier te delen.

Te leren durven mijzelf te laten zien.

In Myrthe van der Meer herken ik veel, zij kan heel mooi verwoorden hoe zij zich voelt. Ik vond het een verademing om haar de eerste keer te horen, zij zei dingen die ik herkende, maar die ik niet hardop zei/kon zeggen.

Zij is ook een keer gast geweest in "24 uur met", volgens mij.

Zij vertelde over haar bestaan zoals het is, gewoon zoals het is, een verademing.

Edit: aanvulling

11 april 2016 bewerkt door Jannigje

[Monster]

Jannigje, jouw verhaaltjes zijn inderdaad zo mooi dat ik hoop dat je bij Myrthe op het voetstuk past.

[Jannigje]

Monster, wat een compliment, dank je wel

[Jannigje]

Dan lees ik hoe jij over jezelf praat,

Lieve Jannigje, jezelf met de zweep geven doet geeneens meer zeer. We zijn het zo gewend. Maar als iemand wil oefenen in mildheid, zachtheid, teneinde eigenwaarde te kweken, dan is 'afkraken' niet het oefenmateriaal van keuze.

Zou je durven om elke dag jezelf een compliment te geven, op het forum?

Je hebt zoveel kwaliteiten, je zou máánden vooruit kunnen.....

Lieve Monster, jouw boodschap houdt mij bezig.

Vooral die zin: jezelf met de zweep geven doet geeneens meer zeer.

Dat klopte inderdaad, ik ben al zo lang gewend om mijzelf neer te halen, ik weet al bijna niet meer beter.

Bijna, ik verander, ik word mij ervan bewust.

Ik voel ook de pijn ervan.

Al heel lang probeer ik de mensen voor te zijn,

Ik geef ze geen kans om mij af te kraken, dat doe ik zelf alvast.

Mij in de steek laten? (Wat "ze" "natuurlijk" gaan doen) hoeft niet, wat ik ben zelf al weg.

Grappen over mij maken? Hoeft niet, doe ik ook ten koste van mijzelf

Zoveel angst voor veroordeling, in de steek gelaten worden, belachelijk gevonden worden etc. Ik pijnigde mijzelf voordat de ander de kans krijgt het te doen.

Leek blijkbaar vroeger minder pijnlijk? Is niet waar overigens.

Ik ben nog niet zover dat ik mijzelf elke dag openlijk een compliment durf te geven, maar ik ben wel op de goede weg.

Ik probeer echt mijn gedrag en gedachten goed ik kaart te brengen en niet meer de automatische reacties te geven. Ik probeer me andere overtuigingen eigen te maken en daarnaar te handelen.

Schrijven hier draagt daar veel aan bij.

[Monster]

Jannigje, jouw schrijven draagt inderdaad bij. Niet alleen aan jezelf.

Dank je wel dat je schrijft, en deelt.

[Jannigje]

Dank voor jullie reactie, steun en complimenten 

 

 

Wat doe je of wie ben je?

Een bijna standaardvraag als je je voor moet stellen is, wat doe je voor werk, of misschien nog wat doe je in het dagelijks leven, maar eigenlijk nooit: WIE BEN JE.?

 

Toen ik mijn werk kwijtraakte was ik erg bang voor die vraag, wat moest ik zeggen? Soms probeerde ik er omheen te draaien door te zeggen dat ik op dat moment geen werk meer had, maar ja, dat leidde dan weer tot nieuwe vragen,

Heel lang gebood “de eerlijkheid” mij te zeggen dat ik was afgekeurd.

Wat een term, afgekeurd!

Vreselijk vond ik dat!

Maar het paste wel heel erg bij hoe ik mij voelde en hoe ik dacht over mijzelf: ik was afgekeurd, niet goed genoeg, ik had gefaald.

Toen voelde ik de pijn van die woorden, nu voel ik de pijn van het al die jaren geloven van die woorden.

 

In die periode had het trouwens niet veel uitgemaakt als ze me hadden gevraagd “wie ik was” i.p.v. “wat voor werk ik deed”

Want ik zou hebben geantwoord: ik ben mislukt in dit leven, op alle fronten, ik heb gefaald.

Ik heb geen werk meer

Ik heb geen man meer

Ik heb geen kinderen

Ik ben eenzaam

Ik woon in een flat waarin ik volledig geïsoleerd raak.

Ik heb geen fijn huis met een tuin

Etc.

 

Wat ik nu opschrijf, voelde ik nog niet eens zo lang geleden, tot zo’n 2 jaar, min of meer standaard.

Het was voor mij één van de redenen om vrijwilligerswerk te zoeken, want dan had ik in ieder geval een antwoord als men mij vroeg wat voor werk doe je?

Ik had het nodig als een stuk identiteit, want dat kon ik mijzelf nog niet op een andere manier geven.

Toen kwam het eerste museum op mijn pad.

Doodeng, meteen alles moeten weten natuurlijk, overal een antwoord op moeten hebben, want stel je voor dat ik een vraag niet zou kunnen beantwoorden.

Maar deze keer was ik me bewust van wat ik aan het doen was en hoe ik het deed.

Elke dag in het museum was een les: wat doe ik, hoe doe ik het en vooral waarom doe ik het.

Ben ik weer aan het proberen goedkeuring te krijgen, mag ik fouten maken, mag ik het anders doen dan mijn collega’s, kan ik het vergelijken met hen laten.

Mag ik proberen te ontdekken hoe ik invulling wil en kan geven aan dit werk, op mijn manier i.p.v op de manier waarvan ik denk dat het van mij verwacht wordt?

 

Ik was er maar druk mee.

Met het werk in het museum, maar meer nog met het werk in en aan mijzelf.

 

Ik kwam weer wat meer onder de mensen en ik had een reden om de deur weer uit te gaan.

Én ik had een antwoord op de vraag: wat voor werk doe je?

Dan zei ik trots, ik werk in een museum.

Dat klinkt en voelt zo anders dan “ik werk niet want ik ben afgekeurd”

Ik leerde en begon te ontdekken dat ik het kon en ook leuk vond. Vooral rondleidingen geven.

 

Toen ging na bijna een jaar het museum dicht! Nee, dat kan niet!

Wat nu!

De anderen vonden het vervelend, maar ik zag mijn reddingsboei lek slaan.

Ik realiseer me opeens dat ik die maanden (nov/dec 2015 weer alc ging gebruiken om mezelf te troosten)

 

Inmiddels heb ik ander vrijwilligerswerk gevonden, gelukkig.

Mijn zoektocht gaat verder.

 

Het antwoord op de vraag “wat doe je” kan ik nu geven

De vraag wie ben ik heeft, om met de politiek te spreken, mijn volledige aandacht.

Het antwoord op de vraag “wie was ik” is in mijn eigen ogen luid en duidelijk en heel akelig, verdrietig en pijnlijk.

De vraag “wie ben ik” houdt mij dagelijks bezig.

 

Eén ding weet ik nu wel en voel ik ook steeds vaker: ik ben niet afgekeurd.

14 april 2016 bewerkt door Jannigje

[smart]

Jan, wat prachtig gezegd..... jij durft!

[erik]

Op de vraag wat ben ik kan jij zeker zeggen, ik schrijf graag of ik zoek alleen nog een uitgever....

Mooi Hoe je zo heel open bij jezelf blijft en je groei beschrijft. Er schieten me zoveel complimenten te binnen. Elke dag 1 voor jezelf moet makkelijk gaan.

En dank je voor de spiegel van mezelf afwijzen mezelf neer praten. Ik zie het via de ander mezelf zo veel duidelijker doen als dat ik direct kijk. Kwestie van wennen aan de zweep....Het niet meer voelen hoe je praat en doet over jezelf.

[huttula]

Wie ben ik...mooi om te lezen Jannigje

En ja ook ik ben elke dag nog opzoek.

De ontdekkingsreis❤

[Indigo]

En hier nog eentje.... inderdaad een zoektocht, na het stoppen met drinken. 

Ik oefen met je mee Jannigje, milder worden. Dank je dat je schrijft 

[Monster]

Jannigje is....................... gewoon mooi.

[Jannigje]

Op de vraag wat ben ik kan jij zeker zeggen, ik schrijf graag of ik zoek alleen nog een uitgever....

Mooi Hoe je zo heel open bij jezelf blijft en je groei beschrijft. Er schieten me zoveel complimenten te binnen. Elke dag 1 voor jezelf moet makkelijk gaan.

En dank je voor de spiegel van mezelf afwijzen mezelf neer praten. Ik zie het via de ander mezelf zo veel duidelijker doen als dat ik direct kijk. Kwestie van wennen aan de zweep....Het niet meer voelen hoe je praat en doet over jezelf.

@ een uitgever: Ik kan Mythe van de Meer misschien eens vragen

[Jannigje]

Lieve mensen, ik ben zo blij met jullie reacties.

Dubbel blij eigenlijk: aan één kant blij als een kind aan de andere kant blij als een volwassen vrouw.

Onze buren waren katholiek, hun kinderen kregen bidprentjes op school als ze iets goed hadden gedaan.

Wij waren protestant, die deden niet aan dergelijke flauwigheden.

Ik was zo jaloers, ik wilde ook zo graag een prentje krijgen.

Het kindje in mij is ook nog wel bang dat ze misschien toevallig een keer een goed stukje heeft geschreven, maar dat het volgende schrijfsel zal worden afgekeurd. Ze is best elke keer een beetje bang om te kijken.

Mijn grote, volwassen ik is vooral ontzettend blij en dankbaar. Ik weet niet zo goed hoe ik dat laatste uit moet leggen.

Dankbaar voor de kans die ik hier krijg om te oefenen, om mij te laten zien. Dankbaar voor jullie steun en voor jullie reacties.

Mijn grote ik probeert mijn kleintje gerust te stellen.

Het mag echt, het is goed (genoeg)

Je mag echt wel blijven.

Moet ze nog erg aan wennen, maar oefening baart kunst

Ze zijn druk met elkaar ik gesprek

Het voelt alsof ik allemaal prentjes van jullie krijg

[smart]

Oooowh! Ik ben katholiek opgegroeid maar heb nooit bidprentjes gehad  

 

Je brengt me wel even op een idee hoor: even met mijn eigen kindje praten nu en een knuffel geven.

Soms is dat echt even nodig!

 

Geniet van je ontwikkeling Jan!  

[VM1]

Bid-prentjes...

 

is een klein prentje dat binnen de Katholieke Kerk als herinnering aan bepaalde gebeurtenissen wordt uitgegeven.

Met daarop een plaatje en een gebed-tantra...

Als afsluiting maar ook als begin van iets.

 

Een gedachtenis-prentje.. met spinsels , gedachten spinsels.

Spinsels van nu en toen , en vooral ook straks.

Spinsels als muizen, die zich nesten maken daar waar eigenlijk bij "gewone" mensen de neurotransmitters vlotjes van de ene naar de andere kant drijven.

 

Loslaten is het doel!

Niet zoals wij de neiging hebben, om een doel te bouwen aan elke kant van daar waar die neurotransmitters vlotjes moeten door kunnen.

 

Maar we sturen de goal-keeper naar huis... we leren om het zelf te doen.

Niet alleen! Minstens een tiental (11tal-de keeper).

Melig als het is : "alleen is maar alleen".

 

Maar dan kom ik weer eens kijken hier op deze site, 

waar ik ooit best veel aan had.

Lees ik de verhalen-spinsels van een klein paars ezeltje...

En daar wordt ik blij van!

[Jannigje]

Lars, doe jij die spiegel oefening ook nog?

Ik probeer er elke dag aan te denken en serieus te doen, moet ik toch steeds even aan je denken.

[smart]

Hihi.... kijk je in de spiegel en moet je aan Lars denken      

[Jannigje]

Het verhaal van de krulhazelaar.

Ik wil u graag mijn verhaal vertellen. Sinds vorig jaar woon ik op het balkon van Jannigje en ik merk aan haar dat het haar helpt om nare en moeilijke dingen op te schrijven, dat helpt blijkbaar bij de verwerking van....

Wat zij allemaal te verwerken heeft, weet ik nog niet zo goed, ik heb eigenlijk nog wel genoeg aan mijn eigen moeilijkheden.

Ik kom uit een Friese tak van een hazelaarfamilie, zij is ook geboren in Friesland, dus dat schept wel een band. Bûter, Brea en Griene Tsiis enzo.

Maar goed, ik dwaal af.

Komt door haar, waar je mee omgaat, word je mee besmet, en zij komt steeds tot allerlei nieuwe gedachten terwijl ze schrijft, dus het wordt altijd langer dan ze van plan is.

Dat heb ik nu dus ook, maar ik zie daarin geen reden om mij te verontschuldigen hoor.

Afijn, ik lag in een tuin in Friesland. Kunt u zich voorstellen hoe dat is?

I.p.v. te groeien, in de volle grond te staan, lag ik op een hoop met andere takken!

Kaal, wachtend, geen regie over mijn eigen leven, afhankelijk.......

Als ik tenen had, zou het tenenkrommend zijn geweest.

En dan te bedenken dat ik in een enorme tuin lag, plaats en ruimte genoeg,!l

Maar zij planten mij niet.

Opeens was daar Jannigje, zij zag mij.

Zij zag mij, hebt u enig idee hoe dat voelde?

Ik werd gezien.

Sterker nog, ik werd meegenomen.

Het kan verkeren zei Brederode, ik als Friese tak ging mee naar Amsterdam.

Niet naar een tuin, maar naar een balkon. Zij wil graag een tuin,maar die heeft ze nog niet, misschien als ze groot is?

Tegenvaller, niet wat ik wilde, maar wel wat ik kreeg. Dus nu kan ik blijven kniezen of mijn mogelijkheden zo goed mogelijk uitbuiten.

Die keus is aan mij, met een beetje hulp van juffrouw J.

Wat nu volgt, is nogal bloederig en niet bestemd voor frummers die heel gevoelig zijn.

Misschien heeft ze gehandeld in een vlaag van verstandsverbijstering, dat kan ik niet beoordelen, maar zij heeft mijn onderbenen en voeten afgezaagd!

Spreiden van kansen of zoiets.

Geamputeerd heeft ze me!

Zij, die toch moet weten hoe het voelt om.......

Mijn onderbenen heeft ze in één pot gezet, de rest van mij in een andere.

Het kleintje heeft het helaas niet gered, ik stond erbij en keek ernaar. Machteloos moest ik toekijken.

Met pijn in mijn bast ben ik toch gaan groeien, ik heb wortels gemaakt en ben uitgelopen.

Aan de buitenkant zie je niets van mijn pijn, maar die is er wel.

Nu moet ik volgens de andere planten “dat een plekje geven”. Ik vind dat een rare uitdrukking. Ik krijg een plekje op haar balkon, maar wat is nou pijn en verdriet en gemis “een plekje geven”. Ik kan er niets mee.

Net als “we nemen een kind”, nee mensen, zo werkt het niet. We nemen niet, we krijgen, als we geluk hebben........., hoewel het kan ook “een ongelukje” zijn?

Goed, dit terzijde...

Ik probeer een leven op te bouwen op een plek die ik nooit had kunnen bedenken, die ik dus eigenlijk niet wil.

En ik groei, geloof het of niet, ik groei.

Ik ben al bijna twee meter, ben ik trots op!

Iemand zei ooit: een plant in een pot is als een mens in de gevangenis.

Tsja, dat klinkt niet best.

Maar een plant in een pot is altijd nog beter dan een tak die op een hoop gegooid ligt te wachten op

Een ander bestaan

Een kans om te groeien

Een kans om fier te zijn.

Een kans om te wortelen

Een kans om blad te dragen

Dus eigenlijk een kans om te leven!

Ik heb lang moeten wachten, maar ik ben niet doodgegaan, dat is toch ook wel wonderlijk.

Mysterieus hoor het bestaan van planten en bomen.

Geldt dat ook voor mensen?

Heb ik niet zoveel verstand van eerlijk gezegd.

Wat mijn mens Jannigje wel heeft gezien, is dat ik een grotere pot nodig heb om verder te kunnen groeien.

Dus nu heeft ze een mooie grote gekocht en ook nog speciale grond zodat ik beter kan groeien.

Daarmee heeft ze mijn amputatie weer een beetje goed gemaakt.

Aandacht en liefde mensen, werk altijd.

[smart]

Ach, hoe troostrijk op deze regenachtige zondag...

Mooi! Ik vraag me dan af hoe hij/zij de omgeving beschouwt, wat er in zo'n grote stad vanuit Friese krulogen (of andere) zoal te beleven valt?

Daar moeten wel de meest fantastische verhalen te vinden zijn; oneindig denk ik zomaar.

 

Een aanmoediging dus..

 

 

Een grotere pot, jaaaaa 

17 april 2016 bewerkt door smart