Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[smart]

hahaha het is een best mens hoor....  

[smart]

en denk eraan: wel gaan verder schrijven hoor!

Het is een kunst: zo naar jezelf te kijken (met humor). Super!

[smart]

Moet ik al stoppen met loftuitingen?

[Jannigje]

Nee hoor, ga vooral door!

[Nadia]

Hahaha!!!

[Monster]

ow, bij het getal 15 zakte me de moed in de schoenen................ zucht wat een geluk

[rapilos]

Je schrijft erg leuk Jannigje,

Het ging helemaal leven bij mij

[Monster]

oei ik heb iedereen weg gejaagd met mijn gezwam, ik ga er met gezwinde spoed vandoor, dan komen ze misschien nog terug. 

Jannigje , van ánderen krijg je veel complimentjes voor je schrijfstijl. Ook ik lees je erg graag.

Dan lees ik hoe jij over jezelf praat,

:angry: lieve Jannigje, ik wil jou NOOIT MEER negatief over jezelf horen. Niet als grap, niet meer sowieso.

 

Je hebt niks te willen Monster.

 

Klopt.

Lieve Jannigje, jezelf met de zweep geven doet geeneens meer zeer. We zijn het zo gewend. Maar als iemand wil oefenen in mildheid, zachtheid, teneinde eigenwaarde te kweken, dan is 'afkraken' niet het oefenmateriaal van keuze.

Zou je durven om elke dag jezelf een compliment te geven, op het forum?

Je hebt zoveel kwaliteiten, je zou máánden vooruit kunnen.....

[Monster]

Jannigje, een schot voor de boeg:

Wat heb je een open, eerlijk en lief stukje geschreven bij het draadje van Lars.

Zo open en zo verhelderend.

Je hebt ons een stukje van jouzelf gegeven.

Je bent een parel.

[Jannigje]

Dank je Monster, hier ben ik stil van

[koekiemonster73]

Helemaal eens met Monster, Jannigje. Ik schreef het al eerder; jij kunt de dingen zo mooi helder verwoorden. Daar hebben anderen ook veel aan. Helpt het jou ook, de dingen opschrijven?

[Jannigje]

Ja Koekie, het helpt mij zeker.

Ik heb jaren de energie niet gehad om te schrijven.

Vaak, als ik rusteloos of angstig was ging ik schrijven. Helemaal als ik een onbestemde angst had die ik niet kon plaatsen.

Dan begon ik maar met schrijven, geen idee waarover. En vaak kwam ik dan op verrassende plaatsen uit, kwam ik toch inzichten die ik niet had vermoed, kon ik min of meer duiden wat me onrustig maakte. Dan had ik weer een beetje een houvast, een beetje richting

Dus ja, schrijven helpt mij.

[Jannigje]

Konnichiwa

Ho, wacht, ik ben er al hijg, hijg.

Sorry, ik ben de tolk.

We beginnen opnieuw.

Even voorstellen: ik ben nieuw hier en ik heet Pieris Jap Katsura.

[Jannigje]

Het verhaal van de regenbroek

Ik wil ook graag iets schrijven.

Het balkon en de Pieris zijn mij al voorgegaan, maar ik wil ook graag gehoord worden.

Kent u die behoefte? Gehoord willen worden.

Het liefst word ik ook gezien, maar dat gebeurt zelden, helaas. Dat dacht in tenminste, nu ben ik daar niet meer zo zeker van.

Meestal zit ik opgesloten in een fietstas of lig ik achteloos weggelegd in Jannigje haar box, beneden bij de flat.

Ik wil heel graag de zon op mijn huid voelen, maar denkt u dat ik die kans vaak krijg?

Dat ik überhaupt die kans krijg?

U denkt misschien dat u het als mens moeilijk hebt, maar hebt u wel eens echt nagedacht over het bestaan van de regenbroek?

Altijd maar wachten en hopen, altijd maar opgesloten zitten, of in het donker liggen wachten.

Ja, daar hebt u niet bij stil gestaan hè?

Ach ja, zo gaat dat, je kunt ook niet het leed van de hele wereld met je meedragen.

Zij neemt mij wel vaak mee, ik kom nog eens ergens.

Helaas zie ik vaak niet waar ik ben. Sneu, vindt u ook niet?

Ik vind van wel, ik vind mezelf regelmatig sneu.

Als ik mijzelf erg sneu vind, word ik zielig, dan voel ik mij een slachtoffer. Dat vind ik niet mijn beste eigenschap om eerlijk te zijn.

Mijn moeder-regenbroek gedroeg zich ook altijd als slachtoffer en dat haatte ik als klein regenbroekje. Ik nam me voor om nooit zo te worden, maar wat bleek?

Ik werd groter en voor ik er erg in had, deed ik het ook.

Ja, dat was een pijnlijke gewaarwording kan ik u zeggen.

Zij gebruikt mij ook vaak, zij gaat namelijk bijna altijd op de fiets.

Ik moet zeggen, voor zo’n oude vrouw vind ik dat wel een prestatie.

Wat zegt u? Belediging, leeftijdsdiscriminatie? Hoezo?

Oooohhhh, u bent zelf ook ongeveer van die leeftijd. Oeps

Sorry hoor.

Ik heb wel gelezen dat er nog in ieder geval één persoon van u club is die altijd een collega van mij meeneemt, zij fietst blijkbaar ook altijd.

Heet zij niet “DeBeerisLos” o.i.d. Ik ben het even kwijt.

Ik zei al:ik wil zo graag de zon op mijn huid voelen.

Dat is goed voor mij, helpt tegen de trekmomenten.

Kent u dat, trekmomenten? Ik Wel, dan wil ik er zo graag uit en de zon voelen.

Maar ja, dat is het probleem van mij in een notendop: ik wil graag de zon voelen, maar dat gebeurt bijna nooit. De tragiek van mijn bestaan dames en heren.

Want als het goed weer is, neemt ze mij niet mee!

En denkt u dat ze dat even met mij overlegt, het even bespreekt?

Nee, dat doet ze niet. Persoonlijk vind ik dat nogal bot en erg ondankbaar.

Want als het regent dan trekt ze me wel aan, ook als ik geen zin heb.

Ik moet dus leren om mijn baaldagen te hebben op zonnige dagen, anders wordt mijn leven onnodig moeilijk.

Waar ik stiekem altijd op hoop zijn buien! Dan moet ze mij namelijk meenemen en ja, dan bestaat de kans dat.........

Soms zit ze op de fiets en begint het zachtjes te regenen. Daar word ik opgewonden van, ja logisch toch?

Ieder zijn meug.

Dan gaat ze naar de lucht kijken en een inschatting maken: zal ik of zal ik niet.

Zij doet mij namelijk liever niet aan.

Soms gokt ze goed, maar soms ook niet. Dat wordt ze toch lekker nat.

(Ik moet opeens aan Sammy denken, maar ik ken helemaal geen Sammy? Hhmm.)

Ik lig dan te grinniken van leedvermaak.

Heb ik lang over gedaan om dat te accepteren van mezelf, want vroeger mocht ik dergelijke gevoelens helemaal niet hebben. Ik heb ze nu min of meer, en soms grotendeels, geaccepteerd. Daar heb ik lang over gedaan, maar toch.

Mijn beste kans op zon op mijn lijf heb ik als er buien zijn, onderweg.

Zij vindt dat niet zo leuk, mij stemmen ze hoopvol.

Dan moet ik aan, geen probleem, dat is mijn werk.

En dan hoop ik dat die bui overtrekt en zij dan geen zin heeft om mij uit te doen.

Dat is mijn kans! Mijn ENIGE KANS.

Zeg nou zelf, dat is toch best sneu, om zo afhankelijk te zijn van anderen.

Hebt u nog heel even?

Voor een dame van zekere leeftijd heeft ze best een aardig evenwichtsgevoel. Want laten we eerlijk zijn, mij onderweg aantrekken is niet altijd zo gemakkelijk.

Dat evenwichtig zijn is trouwens maar zeer betrekkelijk.

Voor de rest is ze nogal eens uit balans, ja, ze heeft soms een héél zwaar leven, echt waar.

Vandaag schijnt de zon, ik zal hem niet op mijn huid voelen.

Ik neem maar een baaldag.

5 april 2016 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

Gisteren zag ik opeens iets over Moederdag, een reclame.

Aaauuuwww.

Elk jaar bereid ik me er zo goed mogelijk op voor, als ik eraan denk tenminste. Nu was ik nog helemaal niet zover.

Het kwam hard binnen: Moederdag.

Niet voor mij, nooit voor mij.

Het blijft moeilijk.

Ik weet dat velen van jullie moeder zijn en dat jullie weg echt niet over rozen gaat. Kinderen krijgen, hebben, betekent dat je ook veel te verliezen hebt en veel zorgen en pijn kunt hebben.

En toch.

Het houdt me de laatste weken weer erg bezig, zeker nadat ik een man, met wie ik een relatie heb gehad, in het museum tegenkwam.

Hij had de vader van mijn kindje kunnen zijn (het heeft niet zo mogen zijn helaas) en hij herkende mij (zogenaamd) niet.

Daarom raakte die ontmoeting mij denk ik zo heftig.

Je hebt altijd en keuze.

Dat heb ik lang niet geweten, echt niet.

Ik dacht heel lang dat ik geen keuze had, dat alles mij overkwam, dat ik wel moest............ Vul maar weer in.

Dat was natuurlijk niet zo, dat weet ik nu, maar toen niet.

Ook niet kiezen is een keuze.

Vaak heb ik keuzes gemaakt uit angst, keuzes waar ik me lang voor geschaamd heb.

Geschaamd, me schuldig gevoeld, mijzelf erom veroordeeld.........

Pijnlijke gevoelens en gedachten, niet helpend.

Ik probeer die pijn en verdriet onder ogen te zien en mijn oordelen over mijzelf om te zetten naar begrip voor en leren van.

Ik moet niet blijven hangen in: pijn, spijt, veroordelen.

Dat kan me ervan weerhouden om te onderzoeken, echt onder ogen te zien, te veranderen.

Pijn, schuldgevoel, oordelen in de zin van veroordelen kunnen mij tot stilstand brengen, als ik niet oppas.

Ze kunnen een excuus zijn om niet verder te gaan omdat het "allemaal zo moeilijk is".

Ik kan blijven hangen in pijn, schuld, oordelen, veroordelen, schamen (ook zo een)

Of

Ik probeer ernaar te kijken voor wat het is en proberen er lering uit te trekken.

Proberen anders te interpreteren, anders te labelen, anders te handelen.

Ik probeer het tweede te doen.

Met mildheid.

Dat vergeet ik vaak, mildheid.

Ik gun het ons allemaal, mildheid voor en naar onszelf.

[Rudy]

Hallo Jannigje je beschrijft jouw problemen helder en het raakt me

in mijn ziel als ik lees over het 'niet gezien worden' 'nooit iets goed kunnen doen'

'nergens voor deugen''doodgezwegen', de niet aflatende angst, beslissingen nemen uit

angst en daarin vast lopen, erbij willen horen maar mensen steeds meer afstand zien nemen,

een traject dat ik al heb gelopen en verwerkt en toch bij het lezen erover via jou, dan komt het

verleden weer dicht bij en raakt me in mijn hart.

 

Niet dat ik zoals vroeger er helemaal van onderste boven ben maar toch gaan mijn gedachten stilletjes

terug naar het leven dat ik geleid heb in angst verdriet een leven waar alle ingrediënten aanwezig waren

die erom schreeuwden verdoofd te worden.

Ik was niet bij machte het tij te keren omdat ik niet kon omgaan met al de emoties die nodig zijn om

met wat meer zelfvertrouwen en gezonde levenslust in het leven te staan.

Op het moment ik merkte, dat ik verslaafd raakte bezat ik niet de juiste vechtersmentaliteit

Mijn strijdt bestond uit het zolang mogelijk in stand houden van mijn verslaving waardoor ik wederom

alleen kwam te staan wat ook wel weer goed uit kwam want ik dulde niemand in mijn buurt die aan mijn drankje

kwam.

t Was allemaal zo dubbel want ik wilde zo graag dichterbij komen, eindelijk gezien worden, 'noem me bij mijn naam' riep ik,

maar de weg die ik had ingeslagen was niet de juiste weg om mensen in het hart mogen sluiten.

Ik heb geluk gehad want de AA kwam op mijn weg.

Ik kreeg een programma onder ogen waar precies  instond wat ik altijd heb gemist in mijn leven.

En met en door lotgenoten en professionele begeleiding ben ik toch zover gekomen dat ik weer een 'normaal'

leven leid, mijn mannetje sta en me niet meer door angst laat leiden.

En dat is best wel bijzonder, want na altijd aan de zijkant te hebben gestaan heb ik het gevoel dat ik

weer centraal sta, het heft zelf in handen genomen, ik leef weer, ik deug.

 

Bedankt voor je openheid Jannigje en op de valreep nog gefeliciteerd met je verjaardag.

Ik lees je graag.

[smart]

Wat me nog goed bijstaat uit het boek van Marnix Pauwels is (wat hij zegt over..) dat het leven veel minder maakbaar is dan wij denken.

De plek waar je geboren bent... uit welke ouders.... je sociale klasse, de school, het land van geboorte... etc.

Waar wij onszelf over op de kop geven is vaak al voor ons bepaald en daar hebben we het grotendeels mee te doen (zeg ik nu).

 

Ik weet de omstandigheden nog goed, die ertoe leidden dat ik destijds een kind kreeg. De vader had al twee zonen, die hij vanuit dat eerdere huwelijk niet mocht zien: hij wilde een dochter en op een of andere manier vond ik dat dat hem toe kwam. Dit terwijl ik over mijn partnerkeuze lang niet zeker was. En gelukkig werd het toen ook een meisje! Het klopt: dit was het mooiste cadoo ooit. Maar ook een best moeilijk cadoo. Want uiteindelijk heb ik haar alleen grootgebracht, vanaf haar jongste babytijd.

Het bepaalde grotendeels mijn leven. Minder tijd voor werk, scholing. Ik hoefde daar verder niet over na te denken... alles ging om en over haar!!

 

En nu is er geen contact meer.

Nog steeds weet ik het fijne er niet van, maar er is een gat in mijn hart. Soms uit zich dat in boosheid, meestal verdriet en weet ik hoe vaak ik er maar gewoon niet aan wil denken... Dat wat mij destijds liet leven... laat me nu alleen, zonder uitleg. Wat zolang de reden was voor mijn bestaan... is niet meer.

 

Zo weinig hebben we in eigen hand....

Zo veel moet er geheeld worden....

 

De laatste dagen droom ik intensief over haar en kom er weer wat in om.

 

Maar nu kom ik ook om in wat ik jou wilde zeggen. (even in de eigen pijn)

Iets over maakbaarheid; over gedachten die je op zijn plek houden.

 

Wat Rudy ook al zegt: zoveel herkenning in wat je schrijft.

Het roept veel op!

 

Het is fijn om het van je af te kunnen schrijven...........   ik hoop dat het jou helpt!

[Monster]

Wat een mooi draadje is dit toch.......... veel mildheid gewenst. :heart:

[Gast]

Gisteren zag ik opeens iets over Moederdag, een reclame.

Aaauuuwww.

......

.....

Ik moet niet blijven hangen in: pijn, spijt, veroordelen.

Dat kan me ervan weerhouden om te onderzoeken, echt onder ogen te zien, te veranderen.

Pijn, schuldgevoel, oordelen in de zin van veroordelen kunnen mij tot stilstand brengen, als ik niet oppas.

Ze kunnen een excuus zijn om niet verder te gaan omdat het "allemaal zo moeilijk is".

Ik kan blijven hangen in pijn, schuld, oordelen, veroordelen, schamen (ook zo een)

Of

Ik probeer ernaar te kijken voor wat het is en proberen er lering uit te trekken.

Proberen anders te interpreteren, anders te labelen, anders te handelen.

Ik probeer het tweede te doen.

Met mildheid.

Dat vergeet ik vaak, mildheid.

Ik gun het ons allemaal, mildheid voor en naar onszelf.

 

1 - ja idd: au! (ben 48, geen kinderen, wel een (min of meer gedwongen) abortus - en gelukkig (!) mede dankzij het trainen van die andere manier van kijken ben ik inmiddels 'voorbij' spijt geraakt. Pijn blijft maar het niet-'hebben' van kinderen levert ondertussen in mijn ogen steeds meer voordelen op - wel beperk ik me in sociaal opzicht tot zoveel mogelijk vermijding van moeders met jonge kinderen, dat wel.

 

2- herkenbaar en mooi wat je schrijft over 'verder willen' en het voorkomen van 'terugglijden' in het oude, vertrouwde zelfmedelij

 

Wens je een mooie groei, en bloei!

[Tine]

Geweldig Jannigje!!!!

Jij zou n boek kunnen schrijven!!!!!!

[Jannigje]

 

Ik ben al weken bezig met het uitzoeken waarom ik geen plaatjes kon plaatsen.

Bij dezen, met dank aan Plof

7 april 2016 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

Rudy, dank je voor je bericht, je ontroert mij.

Jij dankt mij voor mijn openheid, dat vind ik fijn, het doet me goed.

Omgekeerd dank ik jou voor je verhaal, zo duidelijk en op een aantal fronten zo herkenbaar!!!

"Noem mij bij mijn naam" riep jij.

Ik riep het ook, maar van binnen.

Jij bent een van de mensen die hun heil hebben gevonden bij de AA, voor mij geldt dat niet. Ik ga een andere weg, maar we komen elkaar toch tegen.

Hoe mooi is dat?!

Je schrijft ook dat je me graag leest, dat vind ik zo bijzonder.

En jij bent niet de enige.

Dat raakt mij diep en ik ben er oprecht blij mee en dankbaar voor.

Ik heb me zo lang een lege huls gevoeld, een capabele, redelijk tot goed functionerende buitenkant, met een enorm gat van binnen.

Een bodemloze put.

Tot ik niet meer kon, niet op die manier.

Ik voel mij kwetsbaar als ik me laat zien zoals ik ben.

Kwetsbaar en tegelijk zo verlangend.

Wat is het dan fijn om gehoord, gezien, gelezen en gewaardeerd te worden

8 april 2016 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

**En nu is er geen contact meer.

Nog steeds weet ik het fijne er niet van, maar er is een gat in mijn hart. Soms uit zich dat in boosheid, meestal verdriet en weet ik hoe vaak ik er maar gewoon niet aan wil denken... Dat wat mij destijds liet leven... laat me nu alleen, zonder uitleg. Wat zolang de reden was voor mijn bestaan... is niet meer.

 

Zo weinig hebben we in eigen hand....

Zo veel moet er geheeld worden....**

 

Lieve Smart, dit vind ik zo verdrietig.

Ik moest o.a. aan jou denken toen ik dat stukje over moederdag schreef. Ik wilde graag kinderen, ik heb ze niet gekregen. Jij bent moeder, maar je kind wil geen contact.

Ik kan Waarschijnlijk zelfs niet bij benadering voelen hoe intens dit verdriet voor jou moet zijn.

Hoe toepasselijk is dan je naam hier: Smart

 

In de maakbaarheid van alles geloof ik ook niet zo.

Maar Ik zat a.h.w. helemaal aan de andere kant, ik had het gevoel dat alles mij overkwam en dat ik zelf geen invloed uit kon oefenen op de omstandigheden, op mijn leven.

De waarheid ligt daar ergens tussenin.

 

Er moet inderdaad zo veel geheeld worden. Ik gun ons dat, helen

 

Schrijven heb ik lang niet gedaan. Ik schreef heel veel om te proberen orde in mijn eigen chaos te scheppen. 

Nu merk ik hoe leuk ik het vind om verhaaltjes te schrijven die zogenaamd niet over mij gaan, maar ondertussen natuurlijk helemaal wel, maar vanuit een onverwachte hoek.

Ik zit dan soms zelf te grinniken.

Over helend gesproken 

[Jannigje]

 

Wens je een mooie groei, en bloei!

 

Dank je Urania, dat vind ik een heel bijzondere wens.

[Jannigje]

Smart, ik vergat nog te zeggen dat ik de Engelse vorm van je naam ook erg toepasselijk vind.