Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[lady jane]

http://www.gezondheidvanbinnenuit.nl/oefeningen/oefening-1-voor-een-positief-zelfbeeld

[lady jane]

ik heb schrijfhuiswerk

dus deel ik wat hier

ik omarm mijn luiheid☺

[Jannigje]

Dank je Lady Jane, ik ga het oefenen.

[Meya]

Mild zijn naar jezelf.

 

Beter nog: liefdevol.

 

Dat is het belangrijkste dat ik heb geleerd in de 4 jaar therapie die ik achter de rug heb. Niet dat ik het nu altijd kan, helemaal niet. Maar ik heb strengheid en hoge eisen leren herkennen als valkuil. 

 

Wees zo lief naar jezelf als je kan. Ook liefdevol naar je tekortkomingen, falen, lelijkheden, onvermogens.

 

Je mag er zijn.

[Indigo]

Och Jannigje, wat een herkenning. Oefenen in mildheid, zelfbeeld nulkommanul vanuit jeugd. Tis heel hard werken, maar Monster is een voorbeeld dat het mogelijk is beter met je(ons)zelf omgaan.

Wat ik geleerd heb tijdens compassietraining, naast de innerlijke criticus óók plek te maken voor een innerlijke 'helper'. 

Soort van visualisatie, het 'kreng' dat altijd opmerkingen maakt leren filteren, en daar de helper tegenover te zetten. Dat wil zeggen, regelmatig helpende zaken tegen jezelf 'zeggen'. 

Ook al schreeuwt er binnen in mij iets tig keer per dag zegt dat ik niet deug, niet goed genoeg ben enz. enz., de helper begint actiever te worden.

Je bent meer dan goed genoeg, niks is fout of stom. Hooguit onhandig, maar daar leer je van. Kan je zaken een volgende keer op een andere manier proberen, maar geen oordeel meer vellen.

Zal voor mij nog wel een tijd duren voordat het echt gaat doordringen tot mijn kern. Maar oefening baart (vroeg of laat) kunst.

 

Ook depressie (burn-out) en tijdelijk medicatie gebruiken is mij niet onbekend. En jajaja dan weer die gedachte: tsss kun je het wéér niet zelf?

Wat een flauwekul, gewoon noodzakelijke medicatie voor een ernstig iets. Jannigje, wens jou heel snel verlichting van de ergste duisternis.

Je bent niet alleen, en al helemáál niet vreemd of raar  

[Jannigje]

Dank je Indigo!

Mooi zoals jij de dingen verwoordt.

Ik heb nogal geaarzeld om mijn draadje van vroeger weer op te zoeken en over mijn depressieve kant te schrijven, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan.

Het geeft mij de mogelijkheid om mijn gedachten te ordenen en op papier te zetten. Dat laatste kan natuurlijk ook alleen.

Maar juist het delen met jullie en reacties krijgen, vind ik heel fijn.

Jullie aandacht, herkenning, erkenning, adviezen en handreikingen zijn voor mij belangrijk.

Het geeft me een gevoel van minder alleen zijn, van gezien worden.

Nu ik dat laatste opschrijf herinner ik me dat ik vroeger altijd dacht dat ik "geen gezicht" had. Ik kon dan ook stom verbaasd zijn als iemand die ik pas had ontmoet mij herkende.

Ik denk dat ik het daarom tegenwoordig fijn vind als iemand mij bij mijn naam noemt, mij met mijn naam aanspreekt.

Graag gezien én gehoord worden.

22 februari 2016 bewerkt door Jannigje

[Jannigje]

Ik kwam onderstaande vandaag weer tegen:

Ik loop door een straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik val erin.

Ik ben verloren...... Ik ben hulpeloos.

Het is mijn schuld niet.

Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat in het trottoir.

Ik doe alsof ik het niet zie.

Ik val er weer in.

Ik kan niet geloven dat ik weer op dezelfde plek ben.

Maar het is mijn schuld niet.

Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.

Er is een diep gat ik het trottoir.

Ik zie dat het er is.

Ik val er weer in...... Het is een gewoonte.

Mijn ogen zijn open.

Ik weet waar ik ben.

Het is mijn schuld.

Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.

Er zit een diep gat in het trottoir.

Ik loop er omheen.

Ik loop door een andere straat.

[smart]

Ik had een fobie in het verkeer; ik dacht ook letterlijk niet gezien te zullen worden.

Heel erg akelig Jan!

 

En het scheelt zo'n boel als je je bewust bent van dit gegeven.

Je kunt weer ruimte gaan innemen en jezelf "een gezicht geven".. Mooi he?

Niet dat dat iets garandeert...

 

Pas nadat ik ad ging gebruiken durfde ik weer auto te rijden en nu scheur ik 130 en

ben soms NOG wel eens verbaasd.... gezien te worden! Of zomaar voorrang te krijgen....

[Monster]

die Indigo, bloemen op je pad he Jannigje?

Jannigje, ik lees je graag. Dank je wel dat je schrijft..... altijd als ik hier ben zijn er meerdere gasten die meelezen. Die waren hier niet als jouw draadje vol stond met gezeur. Jij en jouw draadje doen ertoe, voegen toe.

[Meya]

Kan bijna niet anders dan dat je dat gedicht van Neeltje Maria Min kent, 'voor wie ik lief heb wil ik heten'.

[Jannigje]

Ja Meya, ze heeft het zo mooi verwoord.

[Skip]

Dag JANNIGJE ....❤️

Gewoon even je naam noemen

Ik heb je gezien en gelezen

Mooi ...prachtig

[Jannigje]

Skip

[Jannigje]

Vandaag had ik een prachtige ervaring, die wil ik graag met jullie delen.

Ik ging weer naar het museum waar ik sinds kort werk als vrijwilliger. Ik heb heel bewust vandaag naar mijn lijf en naar mijn gevoel geluisterd, me niet op laten jagen door wat ik dacht dat men van mij verwachtte.

Dus zo nu en dan was het druk op mijn schouders.

Mijn "duivel" zit namelijk links, die tettert zoals ik al eerder schreef constant in mijn oor. Op mijn rechter schouder zit ook "iets", wat ik vanaf nu mijn helper zal noemen ( met dank aan Indigo

[Jannigje]

Dank je Lars, voor het nog even inloggen en voor je reactie

[Indigo]

Wat word ik blij als ik dit lees, grote glimlach. Wat een heerlijke ervaring Jannigje

 

Dank je voor het delen. Want jij schrijft, en een ander (ik) denkt dan, hé, zo kon/kan ik ook denken over mezelf. Zo volstrekt overbodig, een erfenis van lang gelee. En door stappen te nemen, nieuwe zaken aan te gaan, er achter komen dat op die manier over jezelf denken toch echt totaal niet klopt. Sterker nog, dat blijkt dat je als enige zo vals over jezelf denkt.

 

Weet je Jannigje, ik kon een compliment, of oprechte interesse vaak zien als een incident. Toeval.

 

Maar na opstapeling van steeds meer positieve zaken begin ik meer te geloven in dat patroon.

Er niet toe doen, niet gewenst, het is zo’n oud gevoel, zo onnodig. Wens jou een hele berg positieve ervaringen, waardoor je er toch echt niet meer omheen kunt; jij doet er toe, je bent heel waardevol. Alleen nog ‘effe’ zelf in gaan geloven. Ik doe met je mee    

[Jannigje]

Je hebt gelijk Indigo, het zijn allemaal oude gevoelens.

Diepe groeven in een versleten LP.

Ik heb moeite om uit die groef te komen, heb vaak een zetje nodig waarna ik weer verder kan.

Door steeds op alleen te gaan, bleef ik in die groef hangen. Het kostte me dan heel veel moeite om daaruit te komen.

Het delen, hier of met anderen, is vaak zo'n zetje.

Ik krijg ze hier van jullie en mede daardoor kon ik gisteren anders reageren.

Ik herken zo wat je schrijft over "het toeval" van een compliment of interesse van iemand. Ik kon niet geloven dat dat voor mij zou zijn!

Vroeger dacht ik altijd, na bijvoorbeeld een fijne avond met een vriendin, dat het fijn was geweest door haar. Ik zag niet dat ik daar (natuurlijk ) ook een aandeel in had.

Ik vond het ook wel vaak zielig voor andere mensen dat ze met mij opgescheept zaten.

[smart]

Oh wat pijnlijk idd, ... met jou opgescheept te zitten! (jeetje  )

Maar wel goed hoe je schrijft daar niet meer te zijn!!

 

Heb je ooit cognitieve gedragstherapie gehad?

 

Het zijn immers vaak de gedachten die het gevoel aanwakkeren!

Let daar maar eens op.

 

En het is zo fijn dat je hier schrijft!! Zo herkenbaar en open.

Je kunt supertrots op jezelf zijn: oude aannames loslaten en er nieuwe voor

terug vinden!!  Je gewoon een medeburger te voelen, niks meer of minder.

 

Bist een laiverd, zeggen ze hier

[Nadia]

Jij lijkt mij best een aardig mens :-)

[Jannigje]

Ietje, zingen is inderdaad helend.

Het heeft me geen bloed, maar wel zweet en tranen gekost om de stap terug naar het koor te kunnen zetten, maar het is het waard. Gisteren was ik er weer, we zijn druk aan het repeteren voor het volgende concert. De dirigent is veeleisend en sommige stukjes moeten echt tig keer opnieuw, maar als het dan goed is. .............

Dan kan het zo ontroerend mooi klinken

[Jannigje]

Gezien worden:

Een paar weken geleden zal ik op de fiets richting museum en dacht zomaar opeens aan een man met wie ik een relatie heb gehad. Ik bedacht hoe raar het zou zijn als hij opeens als bezoeker voor mijn neus zou staan.

Jullie voelen het vast al aankomen, jawel, het gebeurde.

Ik stond bij de audio's en opeens kwam hij de trap af, met 4 andere mensen. Ik was stom verbaasd en behoorlijk in de war. In een split second gingen er allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat moet ik doen?

Die gedachtengang zal ik jullie besparen.

Wat er gebeurde: ik zei niets, geen enkel teken van herkenning heb ik gegeven en hij ook niet.

Bizar vond ik het.

Nou kan ik zeggen dat het door de schok kwam enz. Klopt deels.

Maar hij moest op de Terugweg weer langs mij, dus ik had tijd om na te denken.

Afijn, zij kwamen weer het museumgedeelte uit en wederom niets. Hij zei nog vriendelijk iets over het museum, verder niets.

Ik was verbijsterd.

Ik voelde me zo NIET gezien.

Baalde van hem, maar vooral van mijzelf.

Waarom had IK niets gezegd? Ik had allerlei redenen = smoezen.

Terug op de fiets realiseerde ik me waarom ik niets had gezegd.

Ik was alleen maar bezig geweest met wat ik dacht dat HIJ WILDE.

Ik verviel in mijn oude gedrag van aanpassen/onderwerpen.

In één klap alle zelfvertrouwen weg toen hij de trap afkwam. Alleen maar gedachten van : hij vind me stom/oud/lelijk........ ; ik moet dit/dat/of juist niet......

Ik werd er heel verdrietig van, het was pijnlijk dit oude, bekende gedrag.

Ik moet er wel bij zeggen dat één van de redenen dat ik de relatie met hem heb beëindigd Was dat "ik niet goed genoeg was" in zijn ogen, in de zin van milieu/ naam/woningvriendenkring. Wel mijn verstand: jij bent slimmer dan ik zei hij.

Ik heb me altijd aan hem aangepast omdat ik graag wilde dat hij van me hield.

Maar hij kon niet voor mij kiezen, dus verbrak ik uiteindelijk de relatie.

Dan maar liever alleen.

Je kunt namelijk zooooooo eenzaam zijn in een relatie, maar dat weten de meesten van jullie ook wel vrees ik.

Afijn, ik baalde van mijzelf en mijn gemiste kans.

Ik kon blijven kniezen, maar de kans was voorbij, dus dat hielp niet.

Wat helpt me wel?

Mijzelf laten zien/horen

Wat heb ik nodig?

Zelf het initiatief nemen.

Ik heb een mooi kaartje uitgezocht en er iets opgeschreven waar ik heel tevreden over ben en dat naar hem gestuurd.

Daar ben ik zo blij mee

[smart]

Wat was hier dan de gemiste kans Jannigje? Ik veronderstel... dat je het liefst gewoon had gereageerd met een: hee, hoe is het met jou?

 

Nu was je geblokkeerd. Mij zou dat (tegenover 1 persoon in het bijzonder) ook heel goed kunnen gebeuren; domweg vanuit rare oude boosheid.

 

Wel maf en toevallig... dat dit nu juist gebeurde omdat je het al voorzag, lijkt het.

Gelukkig heb je er een mooie oplossing voor gevonden!

[lady jane]

omdat je na afloop nadacht

en toen (pas?) wel handelde

heet het dan een gemiste kans?
Ik zou eerder zeggen

een genomen kans.

Ik leer van jou Jannigje

eerst denken, dan doen.

Impulsief kan leuk zijn

maar ook heel pijnlijk,

dit heb je jezelf bespaard alvast.

[Jannigje]

Wat grappig Lady Jane, ik keur mijn secundaire gedrag vaak af, jij ziet het als positief: eerst denken dan doen. Een ander perspectief, goed voor mij om daar naar te kijken.

Zowel jij als Smart zien het helemaal niet als gemiste kans.

Weer een beetje te streng voor mijzelf?

[Monster]

Jannigje, wat een mooi draadje wordt dit he? Wat ben jij toch dapper, verstandig. Jij moet wel een heel mooi mens zijn.

Ik zou wel een avondje met je opgescheept willen zitten.

Maar ja, dan zit jij met mij opgescheept. Dat is wel een beetje zielig voor jou .