herstel

[Jen]

Regelmatig lees ik hier het woord herstel. Het heeft me altijd geïrriteerd, maar ik denk dat ik nu pas weet waarom.

Herstel impliceert een terugkeer naar een normale toestand.

Toen ik een jaar of vijftien was, we hadden bezoek, vroeg mijn moeder me of ik in godsnaam wereldvreemd was. Ik neem het haar niet kwalijk. Ze was gegeneerd.

Er startte een langzame tocht naar normalisatie. Ik probeerde andere mensen te imiteren.

Dat is niet zo goed gelukt.

In de psychiatrie raadde men het mij nochtans ook aan. Iedere therapie had tot doel om mij om te vormen tot een goed functionerende burger van deze maatschappij.

Ik ben moe. Ik weet niet tot wát ik moet herstellen.Ik ben hartgrondig moe.

Waarom mag ik niet onherstelbaar mezelf zijn.

[Yogajuf]

Hey Jen,

En wat nou als herstel betekent je Zelf hervinden en zijn - wie of wat dat dan ook is?

[lady jane]

wees jezelf Jen

en aanvaard dan dat er

misschien mensen zijn die jou als

wereldvreemd bestempelen.

jezelf zijn betekent alleen durven zijn

en selectief zijn ook.

er is er maar één van jou

en of daar ziekte, stoornis, apart zijn

achter zit dat kan ik niet beoordelen, jij wel?

[Kohtje]

Herstel heeft voor mij ook inderdaad te maken met een terugkeer naar een normale toestand,

met het worden van een goed functionerende burger in deze maatschappij.

Daarbij blijft voor mij onduidelijk of ik ook ooit een normale toestand heb gekend.

 

Voor mij waren dingen vaak normaal omdat ik niet anders kende, maar ik hoorde van andere mensen,

gezinnen, vriendjes/vriendinnetjes, etc. andere verhalen. Daaruit leerde ik dat het niet bij iedereen en overal

hetzelfde was als bij ons thuis in het gezin. Disfunctionele gezinnen, hebben ze het wel eens over.

Theoretisch gezien was ons gezin vroeger een disfunctioneel gezin met een alcoholistische vader..

Ik heb dit echter nooit bewust ervaren als abnormaal. Voor mij was dit normaal, het was immers de realiteit

waarin ik opgroeide. Ik paste me op mijn manier aan aan de omstandigheden.

 

Mijn manier van aanpassen was isolatie. Mijn eigen "veilige" wereldje creëren. Onbewust, op een "natuurlijke" manier.

Daaruit voort kwam onbegrip, zowel vanuit mijzelf naar de maatschappij als omgekeerd.

Daaruit voort kwam het grijpen naar alcohol, om mijn leed te "verzachten".

Daaruit voort kwam veroordeling door de maatschappij omdat ik niet "spoorde" in wat "normaal" werd gevonden.

 

Toen mijn leven, vele, vele jaren later door alcoholgebruik onhanteerbaar was geworden, zowel voor mezelf als voor mijn

omgeving, en ik toegaf dat ik inderdaad niet helemaal spoorde, toen ik ook hoorde dat ik een ziekte zou hebben

waarvoor ik niet verantwoordelijk ben maar dat er wel herstel mogelijk is door mezelf een andere kijk op het leven te

gunnen, toen ik hoorde dat herstel betekende dat ik aan mezelf moest gaan werken en mezelf op een open manier

moest gaan "bestuderen", liefst met behulp van klankborden om me heen, toen kreeg ik langzaam in de gaten wat

herstel inhield en dat dat ook voor mij mogelijk was.

 

Ik weet ook niet tot wát ik moet of zal herstellen. Ik leer alleen dat er gaten zitten in mijn manier van leven. Die gaten kan

ik stoppen, dichten, een lap er over.. Dat zou de makkelijkste manier zijn.

Ik leer echter ook te kijken naar waardoor die gaten zijn ontstaan. Door de oorzaak van het ontstaan van gaten aan te pakken

en dáár mee aan het werk te gaan, maak ik de kans groter dat een gerepareerd gat langer dicht blijft.

 

Blijft het feit dat ik nooit perfect normaal zal kunnen worden. Perfect normaal is perfect, ongeschonden. Maar ik zal altijd een soort van

lappendeken blijven, steeds nieuwe lapjes, nieuwe stopsels, nieuwe littekens, steeds aan het werk om nieuwe schade

te voorkomen, wat niet altijd mogelijk is, en/of te herstellen.

Onder al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf. Niet onherstelbaar maar herstelbaar. Dat is de keuze die ik gemaakt heb.

 

Dat is wat herstel voor mij is. Een altijd durend werk in uitvoering.

Herstel is geen eindresultaat, herstel is een manier van leven voor mij geworden.

[erik]

In navolging van wat er al geschreven is. De andere kant van wereldvreemd is uniek. Er is maar een Jen, Wat dat precies is weet ik niet precies maar dit topic is weer typisch jij. En dat heb ik gemist en ben daarom blij je weer te lezen.

 

Verder wat A3 schrijft over herstel en waar het begrip vandaan komt. Volgens mij moet je herstel niet zo breed zien. Het is geen extreme makeover, het is niet meer drinken, het is hoogstens het aanpassen van de factoren die je doen drinken en die eerste niet nemen. Niet ingewikkelder maken dan het is. Fruitvlieg zegt het zo lekker kort en bondig.

[erik]

Blijft het feit dat ik nooit perfect normaal zal kunnen worden. Perfect normaal is perfect, ongeschonden. Maar ik zal altijd een soort van

lappendeken blijven, steeds nieuwe lapjes, nieuwe stopsels, nieuwe littekens, steeds aan het werk om nieuwe schade

te voorkomen, wat niet altijd mogelijk is, en/of te herstellen.

Onder al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf. Niet onherstelbaar maar herstelbaar.

 

Ik denk dat de kernvraag is of dat wat er onder de lapjes en stopsels zit jezelf is of dat de lapjes en stopsels onderdeel van jezelf zijn. Dat hele project van een lappendeken maken met steeds nieuwe lapjes en stopsels in relatie tot nieuwe littekens, dat ben jij denk ik. Het is niet zo dat je eronder zit. Dat jezelf een toestand zou zijn van wat het ooit geweest is toen het ongeschonden was. Dat is niet jezelf, dat is de verleden tijd van jezelf. Als die lappendeken een metafoor is voor bescherming tegen drank, op maat gemaakt door jezelf dan is jij + deken = jezelf in herstelde toestand. Want jij en die deken samen zijn bestand tegen die drank en anders naai je er onderweg een nieuw lappie op. als er toch een nieuw lek ontstaat in die lappendeken. Idd herstel als proces en niet als eindresultaat.

31 maart 2015 bewerkt door erik

[Kohtje]

Ja Erik, ik had inderdaad moeten zeggen met al die lapjes en stopsels blijf ik altijd mezelf.

[Kohtje]

De perfect geasfalteerde Dorpsstraat in Retteketet is, na vele jaren veranderd in een lappendeken, maar nog steeds de

Dorpsstraat in Retteketet. En zelfs na herbestraten en omtoveren tot voetgangersgebied en wéér herstelwerkzaamheden

nadat er glasvezelkabel is gelegd en de riolering is vervangen, verzakkinkje hier en verzakkinkje daar is "weggewerkt", is

de Dorpsstraat nog steeds de Dorpsstraat (in Retteketet..). Gedeeltelijk onherkenbaar voor degenen die er jarenlang niet

meer zijn geweest, maar elke keer verbeterd voor de aan- en omwonenden.

[Kate]

Goed je weer te lezen, de enige echte Jen.

En dan kun je daar weer over nadenken wie je echt bent.

[Acanthus]

Eindelijk een teken van leven.

 

Ik maakte me zorgen om je.

 

ik lees een vraag, zonder vraagteken.

 

Waarom mag ik niet onherstelbaar mezelf zijn.

31 maart 2015 bewerkt door Acanthus

[kruidenthee67]

[Skip]

Mooi proces Jen

[Monster]

Jen wat fijn dat je weer schrijft!

 

Jen , begrijp ik goed dat je stinkend je best hebt gedaan om geaccepteerd te worden zoals je bént? En dat je daar moe van bent en nu gewoon jezelf wilt mogen zijn?

Als jij weet wie je bent / wie je wilt zijn, dan doe je dat toch? Niemand kan jou toch dwingen om normaal te zijn, tenzij jij dat zelf ook wilt zijn?

Of vergeet ik iets?

 

Jen, leuk dat je weer even op het forum bent. Ik heb je een beetje gemist.

[Jen]

Hoi mensen. Bedankt voor de vele uitgebreide reacties. Ik heb veel aan jullie invalshoeken, maar toegegeven, het doet me ook gewoon wat. Emotioneel als ik momenteel ben. Ik neem een tijdje geen anti depressiva, gewoon omdat ik na al die jaren geen zicht meer heb op hun werking. En nu zit ik constant te bleiten haha.

Toen ik mijn verpleegster vertelde dat ik misschien moet accepteren dat een boeiende voltijdse job voor mij niet haalbaar is, reageerde ze heel begripvol. Ze vond dat een belangrijke stap.

Ik vind het moeilijk om dat te aanvaarden. En ik weet niet of ik het mogelijk vind omdat ik het zelf anders zou willen, of omdat ik me schaam, of omdat mijn familie vindt dat het anders moet.

Eerlijk gezegd was ik nooit gericht op carrière. Als kind droomde ik van een diploma filosofie, en een leven als romanschrijver met vier kinderen. Hahaha.

Hoe zeer ik mijn ouders ook mis, ik ben opgelucht dat ze dood zijn. Ik hoef niet te spelen dat ik gelukkig ben.

De rest van mijn familie mijd ik. Ze weten niet dat ik niet werk. Als ze het wisten dan zouden ze me overstelpen met advies. Over hoe ik moet worden wat ik niet ben.

Het is een ingewikkeld gevecht zeg maar.

Dank dat ik hier gewoon mag zijn.

[Acanthus]