Spring naar bijdragen

woensdag 19 november


blondie6173

Aanbevolen berichten

Oe...kan me voorstellen dat dat een lastige is, Blondie...

Lees daarvoor van Kastanje hoe belangrijk een goede band met je therapeut is.

 

Fijn Jopie, klinkt echt als thuis...op je gemak.

Hoe mooi.

 

Heb een lege avond voor de boeg...lekker...hubbie is er niet,

dametjes gaan zo slapen...ik denk eens wat rondzappen,

op tv en misschien hier. Wel fijn eigenlijk na die drukke dagen.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

@bolletje

Goed gegaan vandaag Bol. Dank je.

Eigenlijk was ik wat warrig.

Sleutels vergeten, bankpas vergeten, belangrijk briefje kwijt.

En toen kwam alles toch nog goed. Gewoon, vanzelf opgelost.

Ik ben uit m'n doen doordat ik lang ziek was en door de ziekte van mijn moeder. Dat kost allemaal veel tijd en energie. Maar zowel moeder als ik zitten in de opwaartse spiraal gelukkig.

En morgen mag/kan ik eindelijk weer naar yoga. Ben er zo aan toe.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

@kippetje, ik had het gelezen op jouw draadje maar nog niet gereageerd. Vind het echt zó goed dat je dat hebt gedaan! Zegt ook heel veel over hoe gemotiveerd je bent. Aan de ene kant de voor jou moeilijke drempel van het hulp vragen, aan de andere kant ook wat je er zelf in hebt moeten investeren.

Hoop dat je snel een therapeut krijgt. Is er iets bekend over wachttijden?

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Weer een begrafenis gehad en een nieuwe uitdagende klus op het werk.

Het hoofd zit vol. Met mooi en minder mooi. Tijd om de grenzen te bewaken.

Ik geef mezelf reiki en concentreer me op mijn eigen energie, dat brengt me weer bij mezelf.

Het mooie was dat oude vrouwtje bij haar levenloze man.

Toen de kist dicht ging bedankte ze hem hardop.

Heel eenvoudig en zo lief. Waardig.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ikke effe, niet bijgelezen.

Dacht dat ik opgelucht zou zijn, maar zit hier gewon te bleiten zoals ik zelden gebleit heb.

 

Het was een respectvol en ietwat emotioneel gesprek.

 

Ik heb me akkoord verklaard met een ontslag om medische redenen.

 

Loopbaanonderbreking bleek geen realistische optie, omdat ik in de tussentijd dan vervangen moet worden, en voor het profiel zijn interims eenvudigweg onbestaande. (en ook onzinnig wegens relatief lange inwerkperiode)

 

Dat ze het spijtig vonden, dat ik de capaciteiten had voor de job, etc. En of ik al wist wat ik nu ging doen.

 

Ik heb het dapper droog gehouden. Bij het afscheid kreeg ik het echter zwaar, en heb dan maar met tranen in mijn ogen gebaard van "dag dag".

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Tja.

Het was een droomjob.

Die ik om privé-redenen niet aankon.

 

Wat moet een mens daarmee.

 

Ik ben geen 20 meer. Een nieuwe droomjob ligt niet meer op mijn pad.

 

En dat is nu eenmaal deprimerend. 

 

Ik heb dan ook beslist om niks te zeggen tegen mijn familie of schoonfamilie. Voorlopig maar de schone schijn. Liever dat dan wat me anders te wachten staat: verontwaariging, achterdocht, adviezen.

 

Opglegde schaamte, dat vooral.

 

Toen ik 14 was, pleegde mijn oudeste broer zelfdoding. De begrafenis was op een schooldag, maar mijn leerkrachten en klasgenoten blonken in afwezigheid.

Eerst dacht ik dat ze de geplande toets Latijn belangijker vonden.

Maar toen in terug op school kwam, vroeg een klasgenootje me of ik genezen was.

 

Ze wisten het niet. Want de schooldirecteur had beslist dat ik me erover schaamde.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...