NU dan echt?

[lady jane]

En het gekke is is dat ik bijna echt denk dat ik gelukkiger was toen ik dronk. Raar maar waar. Overtuig mezelf dan weer waarom ik niet drink maar voelen dat het beter is doe ik nu niet.

je verheerlijkt iets

dat zo goed als zeker niet klopt meis,

maar het is net zoiets als:

van de doden niets dan goed.

het hele verhaal is niet meer kompleet op

momenten dat jij even weg wilt vluchten.

doe dat dan maar in iets gezonds, oké?

Hoef je niet opnieuw te beginnen en leer

je er nog wat bij intussen ook, nl goed voor jezelf zorgen

[dribbeltje]

Vandaag 4 maanden maar geen blijdschap, doorzetten nu!

Morgen een etentje en wat zou ik graag......maar ga dat niet doen natuurlijk!

Voordeel is dat er steeds meer mensen weten hoe het zit bij mij dus die mij ook wel zouden wijzen op de wens ' ineens' te drinken.

Althans dat verwacht ik!

[Gast]

Ik zou er niet op vertrouwen Dribbel, je moet het zelf doen.

En waarom zou je nu zo graag, na vier maanden?

Het voegt echt helemaal niets toe.

Dus inderdaad maar niet.

[kruidenthee67]

Als jij maar weet hoe het bij jou zit, Dribbel...dat is het enige dat telt...

[dribbeltje]

Dat is helemaal waar EN OF dat ik dat weet maar soms hoop ik dan toch.....Nee, ben oud en wijs ( ahum) genoeg om te weten dat mijn rem echt kapot is! Niets meer aan te doen, inoperabel !

typefout, wat nu spellingsfout leek en daar kan ik dan ook weer niet zo goed tegen...;-))

28 november 2014 bewerkt door dribbeltje

[Monster]

Dribbeltje, het moeten..............moeten vervangen door willen of gaan doen maar ondertussen moet het wel gebeuren............. dat herken ik zo erg. Het heeft mij toen geholpen om hulp te vragen van manlief. Stomweg vertellen wat er allemaal moet van mij:

1. de wc moet zo en zo vaak per week (moet dat door mij gebeuren?)

2. de kinderen moeten dit en dat 

3. het eten, de boodschappen, de afwas (moet dat allemaal gezond zijn, uitgebreid zijn of door mij gedaan?)

4. de ramen , de vloeren, de was (aaaaaaaaaaaghhhhh)

 

Manlief kon opeens veel meer toen ik opeens uit handen kon geven en manlief vond het fijn om nodig te zijn. Misschien heb ik geboft. Ik heb wel mogen leren dat alles niet meer op mijn manier kon gaan, en dat de wereld niet verging daardoor. Hulp vragen en hulp accepteren vond ik niet leuk. Maar heel veel van herstel vond ik niet leuk: ik had minder energie en werklust dan toen ik nog in gebruik was. Maar ik kreeg wel gevoelens en waardigheid en eigenwaarde en daarmee een léven terug.

 

Ik heb geen tips voor je. Ik hoop dat je doorzet. En een plekje en een leven voor jezelf opeist want daar doe je het allemaal óók voor toch?

[dribbeltje]

Hihihi....inderdaad Monster, en ik heb al zoveel geschrapt, zoveel aangepast, hulp gevraagd, grenzen aangegeven en toch gaat er ergens iets niet goed...Wat is van mij, wat is van de ander? Wat moet echt en wat mag? Dat is al bijna een dagtaak aan gedachten. Misschien is het echt gewoon geduld, geduld en nog eens geduld. Niets meer en niets minder maar wat is dat lastig zeg. Veel huilbuien als ik alleen ben, en nog steeds niet blij en ik denk dat net als Skip schreef, dat veel mensen dat niet eens weten, niet zien. Is iets van mezelf. Ik heb steeds minder contact met anderen, mijn gezin, mijn werk en 1 vriendin en daar houdt het wel mee op. Geen puf, geen zin, geen ruimte? Zeg het maar. Vanmorgen om 05.00 uur wakker en dan lig ik overal aan te denken, vandaag het huis van mijn oom leeghalen. De surprises die de kinderen moeten maken, kadootjes die gekocht moeten worden, de gedichten. Dan weer het kerstdiner dat wij moeten regelen dit jaar, dan weer mijn oom, dat het nu echt het einde is, nieuwe mensen in het huis. Dan weer mijn werk, dat daar echt ook het eea anders moet en hoe ik dat aan ga pakken, wat is wijsheid en wat niet. Wat wil ik nu echt, waar word ik nu blij van? En na iedere gedachte verplicht ik mezelf om ze weer te laten gaan maar geen schijn van kans. Toen mijn jongste kwam was ik blij dat ik eruit kon, dan kan ik wat gaan doen en stoppen die gedachten een beetje. Warrig verhaal misschien ....

Moet gaan!

[dribbeltje]

Ik neem vandaag de eerste niet!

Was december maar voorbij.......gewoon een jaartje overslaan.....

[huttula]

Of gewoon extra glitters ..ballen ..lichtjes

[dribbeltje]

Ik weet het, daar voel ik me dan ook weer schuldig over, dat ik niet kan genieten van alles en zeker van de kinderen.

Ik geef mezelf echt die schop onder de kont, benoem het allemaal waar ik dankbaar voor ben maar verplicht gelukkig zijn werkt gewoon niet.

Gisteravond natuurlijk aan de spa gegaan, was achteraf maar goed ook want min jongste werd ziek en moest ik ophalen van een vriendin waar hij zou blijven logeren. Dat was, ondanks dat het jammer was, toch een fijn moment. Te constateren dat ik gewoon in de auto kon stappen!

Heb nu zware hoofdpijn dus da's balen. Vanmiddag een verplichte kinderverjaardag, word een kort bezoekje.

[Kipje]

Dribbeltje, ik begrijp jouw strijd echt...

Voel het zelf vaak ook zo aan.

Koester wel die heerlijke overwinningsmomenten, zoals inderdaad gewoon de wagen kunnen instappen!

Je bent een kanjer, doet het echt goed!

Sterkte hoor!

[kruidenthee67]

'een dagtaak aan gedachten.'

 

'En na iedere gedachte verplicht ik mezelf om ze weer te laten gaan maar geen schijn van kans. Toen mijn jongste kwam was ik blij dat ik eruit kon, dan kan ik wat gaan doen en stoppen die gedachten een beetje'. 

 

O...hoe herkenbaar. Zijn in het verleden en de toekomst en waar is het te doen? Yep...nu.

Je druk maken over wat anderen denken? Geen zin, heb je geen invloed op.

Aandachtsoefeningen...afleiding...rust....beweging...ik weet niet wat voor jou werkt,

maar ergens wat vinden om met die gedachten om te gaan...

En dat vraagt oefening en geduld...

 

Je bent zó hard aan 't werk Dribbel...neem ook rust..en tijd.

Niet te streng zijn voor jezelf...maar juist lief.

Je komt er wel!

 

Enne...als ik zo'n hoofdpijn had zou ik ook niet naar een kinderfeestje gaan...

Dat mag gewoon!

 

Succes Dribbel.

[Monster]

Die barstende koppijn, moet je hoofd misschien een beetje te hard werken? Ikzelf ben zo'n denker, zo'n tobber; bij hoofdpijn weet ik dat ik minder moet vechten en meer hulp moet vragen/ eerlijk zeggen dat ik teveel moet van mijzelf of van de omgeving. (die 2 blijken vaak uitwisselbaar te zijn, maar dat terzijde)

 

Dribbeltje, als jij instort of wegvalt dan is de wereld 4 weken geschokt, maar daarna zijn al jouw taken overgenomen. Dat kun je nu ook laten gebeuren zonder dat instorten dan natuurlijk.

 

WERK ES MINDER HARD EN WORDT MENS. 

ik hoef niet zo te schreeuwen

[Lotus79]

Lieve Dribbel,

Kortgeleden heb ik een hoofdpijn gekregen. Van hoofdpijn had ik nooit last, ook niet toen het ervoor een avondje kappen betrof.

Ik kreeg het om 06.30 toen ik het ontbijt aan het klaarzetten was en terwijl, een bericht van school, beantwoordde via mail. Het was verschrikkelijk.. Mijn lichaam zei : stop. Stop! En nu ga je stoppen!

Heb me toen ziek gemeld met veel moeite. Dacht een dagje of misschien twee.. Ondertussen zit ik al twee maanden thuis, het is een burn out. Vreselijk om te aanvaarden dat er iets wezenlijks, lichamelijk En psychisch hapert.. Die krak, zal ik nooit vergeten. Ik begon te huilen, trillen, zweten..( had toen zeker een maand niet gedronken)

Wanneer je daar zit, is het hard werken naar boven. Gelukkig kan het wel. Ik ben er nog niet, nog lang niet. Maar werk wel aan herstel..

Ik hoop dat je jezelf toelaat om rust te nemen, vrede te nemen met gemiste afspraken en niet steeds blijft vinden dat je 'er had moeten staan'. Want niemand, en al zeker je lieve kids hebben veel aan je, als je niet genoeg aan jezelf denkt. Grenzen bewaken, cliché genoeg, ik weet het.. Cut yourself Some slack..

Wil je gewoon meegeven wat er bij mij gebeurde, in de hoop dat je er iets uit kan halen.

Veel sterkte en liefs,

lotus79

[dribbeltje]

Pittig verhaal Lotus, natuurlijk zet me dat aan het denken. Nu ben ik al mijn hele leven een hoofdpijnklantje en het is wel een teken maar nog niet zo heftig! Sterkte ermee!

[dribbeltje]

En Monster, wat dat denken betreft, tja.....dat hoofd stopt maar niet en daar krijg ik zeker hoofdpijn van!

[lady jane]

ik hoor het vaker Dribbel

mensen zijn te druk en kunnen daardoor niet ontspannen.

Juist dan heb je mindfulness, yoga, sauna, meditatie, sporten, wandelen, fietsen, zo hard nodig.

Mijn saunamaatje is vroeger afgehaakt omdat ze te weinig tijd kon vrijmaken om te ontspannen.

Ik noem tijd tegenwoordig prioritijd en merk dat als ik goed ontspan, ik mijn taken beter doe juist.

Alleen de dingen waar ik echt tegenop zie, stel ik nog erg uit. Nobody's perfect he. Maar hoofd-

pijn heb ik nog hooguit 1 a 2 x per jaar en dat is echt ooit dagelijks geweest.

[dribbeltje]

Er is dus hoop...dat is fijn! Heb al een folder in huis voor een mindfulness cursus maar tja, wanneer ga ik dat weer inplannen?? Volgend jaar toch echt eens doen.

En ik kijk echt kritisch naar wat ik doe, wat moet en wat niet. Zo maak ik dus tijd vrij voor het forum en ben nu ook begonnen bij het EDB!

Maar ja, zorgen zet je niet zomaar uit dus daar is winst te behalen! Moet zo naar het werk, extra, dus vanmiddag gaat de oppas koken, durf ik nu ja tegen te zeggen. Zonder me schuldig te voelen, dat is alweer een stapje. Zodat we weer snel door kunnen voor een gesprek op school.

[Joy]

Je bent hartstikke goed bezig Dribbel en je bent het waard! Heel mooi om je groei te mogen meelezen! Erg sterk van je en vooral lief zijn voor jezelf!

[dribbeltje]

Lief zijn voor mezelf, poeh, klinkt zo eenvoudig maar is o zo moeilijk.

Gisteren op de fiets naar mijn werk zat ik me weer te bedenken hoe lang ik het allemaal op deze manier ga volhouden. Dan denk ik weer, nog even en dan heb ik anderhalve week vakantie maar dat even is pittig. Er blijven veel afspraken rondom de kinderen, giateren weer met een naa het ziekenhuis, mket dan tussendoor geregeld worden en voel me dan bezwaard naar mijn werk. Moest er ook nig een echo gemaakt worden dus nog langer in het ziekenhuis. Daarnaast ben ik erg druk met bellen/ regelen van zaken die vanaf januari ineens door de gemeente worden overgenomen maar waar niemand nu nog iets zinnigs over kan zeggen. Verzekeringen aanpassen omdat er anders het eea niet meer vergoed wordt. We moeten de hoogste aantal sterren nemen anders wordt de zorg niet meer vergoed. Dat vergeten ze je in het begin er allemaal bij te zeggen, want alles blijft gewoon hoor, gaat alleen over naar de gemeente.

Zit weer in de klaagmodus....sorry!

Sinterklaas is weer bijna weg.....wat zwaaien wij die beste man graag uit want wat een onrust geeft het in ons gezin!

Maaaar ik heb mezelf een ereader kado gedaan voor Sinterklaas, of eigenlijk vond mijn man dat ik dat wel verdiend had. Eerst vond ik het nog onzin maar toen dacht ik, tja , waarom eigenlijk ook niet? Ik bespaar tenslotte voldoende en misschien ga ik dan ookk eindelijk eens echt lezen voor de ontspanning! Wie weet?!

[Gast]

Zorg en sociale zekerheid, er is veel op bezuinigd. Heb je daarmee te maken, dan heb je pech, lijkt men te willen zeggen. Je regelt het zelf maar en kom je in de problemen, ach, da;'s jammer dan voor je. Dat je daar een rotgevoel van krijgt vind ik hel goed te begrijpen.

 

Veel plezier met je e-reader Dribbel!

[huttula]

Dribbel...mindfulness om echte rust te leren kennen...leest ook weer makkelijker

[dribbeltje]

Slecht,.....ik moet rust vinden en hoe ik dat ga doen weet ik niet , tot de kerst staat mij agenda nog vol, moet zo ook alweer weg.

Het gaat niet slecht in de zin van drinken want dat doe ik niet, ook al wil ik heel graag. Ik eet me helemaal tonnetje rond want dat is wat ik kennelijk doe als het niet goed met me gaat. Dwangmatig eten.

Ik weet dat er iets moet gebeuren, slaap slecht, duizelig, hoofdpijnen, huilbuien, stress, angst/ bijna paniekerig wanneer ik maar in de buurt van een spoor kom. Heb ik een zeer nare ervaring mee en dat lijkt het laatste jaar steeds meer uit de hand te lopen. Durf amper nog in de auto erover heen en dat moet ik iedere dag. Ik sta in de overlevingsstand en ook al doe ik nog zo ongelofelijk hard mijn best en blijf ik mezelf moed inpraten, dankbaar zijn voor alles wat er is en niets is, het lukt me niet me hieraan vast te houden.

Duidelijke tekenen van overbelasting, ook dat weet ik. In januari start een IPG' er in ons huis, dat is 2 x p.w. Anderhalf uur en dat schijnt heel intensief te zijn maar moet ook heel veel opleveren en daar kijk ik vooral naar uit. Gaat dat mij de ruimte geven die ik nodig heb? Mijn man gaat zich apart laten begeleiden zodat hij ook meer inzicht krijgt in waar zijn sterke en minder sterke kanten liggen mbt zijn diagnose. Dus er gebeurt van alles en natuurlijk doet dat ook veel maar ik ben zo ongelofelijk moe dat ik soms niet eens meer rechtuit kan kijken en toch zeg ik weer " ja" tegen dingen rondom mijn kinderen.

Moet echt gaan.....

[huttula]

Dribbel...denk aan jezelf

Een volle agenda is in 1 klap leeg als je niet meer kan.

Dan word je gedwongen door jezelf..huisarts

Echt aan jezelf denken...voor dat het te laat is

Sterkte en dikke knuf

[Skip]

Dribbel sterkte, valt niet mee om jezelf staande te houden als je het liefste wilt gaan liggen.

2 jaar geleden kreeg ik van de ene op de andere dag den dubbele nekhernia. Ik vond mezelf voor die tijd ook een soort onmisbaar.

Maar vanaf die dag kon ik niks meer. Mijn rechter arm verlamd en schreeuwende pijn. Geen slaap, geen leven eigenlijk

Ik moest alles laten vallen:

Mijn uitpuilende mailbox op t werk,mijn verantwoordelijkheden, mijn sport, mijn gezin,

Niks lukte meer.

En wat bleek?

Alles ging gewoon door .. Ook zonder mij.

Op het werk werd ik tijdelijk vervangen

Mijn mailbox kon in1x de prullenbak in toen ik na 9 maanden terug kwam

Mijn gezin bleek ineens ook de was te kunnen doen.

Ik bleek dus niet onmisbaar. Het ging allemaal gewoon door en misschien miet helemaal op de manker hoe ik het graag zou willen maar dat was voor mij een leerproces. Niet alles zelf in de hand te houden

Misschien helpt dit verhaal je een beetje om niet perfect te willen zijn.

"Er zijn " is genoeg