eindelijk de stap gewaagd

[Lika]

Je legt mij prima uit waarom je denkt het niet aan te kunnen. Net als hierboven: je moet niets. Je kunt je vriendin je keuze altijd per kaart/brief uitleggen en zo zorgen dat je er daarna voor haar kunt zijn.

Dit is een zeer persoonlijke keuze. Luister naar jezelf.

Sterkte.

[Gast]

Lidia

Je kan niet meer dan je kan.

De keuze Is aan jou

de consequenties ook.

Er lijkt mij niets tegen om "voor een ander" te gaan.

Tenzij je het niet kan, dan wel.

En ja, het kán je de vriendschap kosten.

Het ís een afweging die jij alleen kan maken. En móet maken: dat Is zorgen voor jezelf.

Zijn er misschien nog andere manieren of vormen om het voor jou wel doenlijk te maken?

[Nadia]

Lastig, Lidia. Het komt op mij over, dat je vriendin steun bij jou zoekt. Als nabestaande sta je soms bijna verloren op een begrafenis...men komt om afscheid te nemen van de overledene, maar tja, heel cru gezegd: die heeft geen steun meer nodig, die heeft zijn of haar rust wel gevonden.

Misschien kun je nu al aandacht aan je vriendin geven of afspreken direct na de gebeurtenis? Het lijkt me een hartverscheurende situatie waarin ze zit.

[Quinn]

Lijkt me erg moeilijk, zo'n situatie. Er willen zijn voor je vriendin, tegelijk ook voor jezelf blijven zorgen. Nou ben ik persoonlijk geneigd mijn grenzen aan de kant te schuiven, dus ik zou erheen gaan. Maar misschien kun je haar vragen hoe je haar op een andere manier steunen kunt? Zeker wanneer je zo duidelijk aan kunt geven dat je het niet redt, voor jezelf, om naar de begrafenis te komen.

[Sita2]

Lieve Lidia,

 

Wat doet ze jou aan zeg... dat is zo even mijn eerste reactie.

 

Die innerlijke stem van je, die zegt het en dat weet je. Wat je wel kunt doen is haar bijvoorbeeld een brief schrijven waaruit je steun blijkt en je vanuit jezelf schrijft dat je kiest er op een andere manier voor haar te zijn. En daar ook gevolg aan geeft.

Misschien moet zij eerst over haar rauwste verdriet heen, om het te kunnen aannemen en als je haar daar de tijd voor geeft weet ik niet of dit op deze manier doen einde van jullie vriendschap is.

 

Sterkte!

7 januari 2017 bewerkt door SvDolphin

[smart]

Hoi Lidia,

 

Kennelijk beteken jij echt iets voor deze vrouw; op mij komt het over alsof ze je hard nodig heeft!

Ik zou zelf absoluut wel heengaan. Ik denk dat dat een heel andere betekenis heeft dan een kaart of wat dan ook!

 

Maar misschien heb ik makkelijk praten; ik heb zo verschrikkelijk veel begrafenissen meegemaakt, ook van jonge mensen...

misschien ben ik er wel in gehard, dat zou best kunnen. (o.a. door mijn werk) Het aanwezig zijn getuigd in elk geval van moed.

Maar kijk, nu is het net alsof je, als je niet zou gaan, niet moedig zou zijn... terwijl je wel al heel veel verhalen e.d. van haar hoorde.

Dus dat hoor je mij niet zeggen, okay?

 

Ook de dood hoort bij het leven. (drank niet per se  )

 

Sterkte met je besluit!

[lidia]

Lieve mensen,

heel hartelijk bedankt voor jullie weldoordachte reacties. Ik weet het nog niet zeker, maar neig er naar idd niet te gaan.

Sinds haar man is overleden ben ik er altijd voor haar geweest, daarvoor waren we meer kennissen eigenlijk.

Ze kon me altijd bellen en we hebben er heel veel over gesproken, dwz, ik luisterde meer en ze weet dingen heel goed te verwoorden.

Gelukkig is ze een half jaar geleden in therapie gegaan, ze weet heel goed haar grenzen aan te geven, anders was ze er natuurlijk aan onder door gegaan. Dit is voor een moeder ongelooflijk moeilijk en dan ook nog zonder haar man en geen tijd gehad om te rouwen, want ze past ook nog een paar keer p/wk op haar kleinkinderen.

Een kaart krijg ik niet, zei ze, mss zijn die er niet. Ze zal me bellen.

Maar ze staat zeker niet alleen, we hebben het over het dorp v.d. nieuwjaarsbrand, dan snappen jullie het vast wel. Ze rekent op tussen de 100 en 200 mensen. En de avonden voor de uitvaart zijn er elke dag 3 uur om te condoleren. Daar ga ik ook niet heen.

Ik heb het gevoel dat alles tussen ons al gezegd is.

En ja, ze heeft me op een bepaalde manier wel nodig omdat ik buiten die kring sta.

We geloven niet meer in een wonder, maar ik wacht nog maar even af hoe het zich ontwikkelt, maar zoals ik er nu in sta, kan ik het nog steeds niet aan.

Een andere vriendin van mij vierde haar 65e verjaardag groots en nodigde mij uit en zei dat ik iemand mee mocht nemen omdat ik anders toch niet durfde.

En dat was dan nog iets leuks.

Als ik samen met iemand kon gaan, zou het makkelijker worden, maar dat zit er niet in. Het echtpaar waar ik met mee ben gereden naar de uitvaart van mijn vriend, zou een mogelijkheid zijn, want die hebben ook steeds contact met haar gehouden. Maar dat is niet aan mij over te beginnen.

_{Ik zal hier natuurlijk laten weten hoe het afloopt.}

_.

[Lika]

Lidia, je zou dat toch wel kunnen vragen aan dat echtpaar en aan je vriendin? Of zie ik dat nu helemaal verkeerd. Mij lijkt dat helemaal niet vreemd.

[lidia]

Lika,

het werd allemaal nogal geheim gehouden, dus ik weet niet of die mensen het wel weten. 

Er is al iets vervelends gebeurt: omdat ik het zelf ook moeilijk vond met dit alles om te gaan, had ik het aan een buurvrouw, waar ik vaak kom en ook dingen die belangrijk zijn, aan vertel, er iets over verteld. Maar onder strikte geheimhouding. Wat gebeurde er op mijn verjaardag, die bij andere buren gevierd werd? De vriendin kwam vlak voor aanvang min of meer onverwacht, toch naar me toe met bloemen en wijn.

Dus ik heb haar meegenomen. Ze kende die buren al, vanwege dat die ook lid van "mijn"partij zijn.

Laat ze nu net naast de buurvrouw die ik in vertrouwen had genomen terecht komen.  Van de zomer had ik ze aan elkaar voorgesteld en hebben we bij mij in de tuin wat gedronken.

Toen ze mij belde, vlak na middernacht op nieuwjaar om gelukkig nieuwjaar te wensen, was ze ook boos dat ik over deze toestand iets aan die buurvrouw had verteld. Ik heb uitgebreid mijn verontschuldigingen aangeboden, maar het zat me natuurlijk flink dwars. ze zei dat ze zich erg opgelaten had gevoeld en juist gekomen was om eens helemaal los te zijn van alles.

Eergisteren belde die buurvrouw of ik zin had om een wijntje te komen drinken (na mijn verjaardag had ik haar niet meer gesproken) en toen heb ik de moed bij elkaar geraapt en haar gezegd dat ik niet zo blij was met het feit dat zij dat verteld had.

Volg je het nog?

Maar, wat blijkt? De vriendin had op de vraag hoe het met haar ging, zelf verteld wat er aan de hand was. Dat werpt dus een ander licht op de zaak.

Gelukkig was ik niet op hoge benen verhaal gaan halen bij die buurvrouw, die ook belangrijk voor me is. Ze is 80 jaar en heel erg nuchter, dus zegt nogal eens tegen mij dat ik niet de problemen van iedereen op mijn schouders moet en kan nemen. En ik kan zo de achterdeur inlopen, dat is fijn als je veel alleen bent.

Het is dus allemaal nogal delicaat en ik wacht het nog maar even af. Vandaag is eigenlijk de laatste dag van de dochter. Het dochtertje weet ook wat er gaat gebeuren. Hartverscheurend voor zo'n kind. Ik begrijp ook niet waarom iemand die zo depressief is dan toch een kind op de wereld zet. Dat klinkt niet aardig en ik heb het nooit gevraagd, maar het maakt alles wel gecompliceerder. Wie gaat er voor haar zorgen? Vader is heel vaak weg voor zijn werk.

Mijn vriendin vertelde dat ze een ster heeft laten maken en daar 2 mooie foto's van haar man en dochter in laat zetten met de tekst: nu zijn ze samen een ster. Dat komt dan op het gezamenlijke graf te staan. Ik zeg dat ik dat heel mooi vind, maar zelf zou ik dat nooit doen, want ik geloof niet in een leven na de dood. Mijn vriendin heeft nog steeds contact met haar man en hij geeft haar raad en zo. Zij heeft daar veel troost aan en wie ben ik om haar die te ontnemen?

[Quinn]

Well, ja en nee. Okee, ze heeft het blijkbaar zelf verteld, haar goed recht natuurlijk. Maar alsnog heb je wel iets verteld wat vertrouwelijk was, dus ik begrijp wel dat de vriendin daar niet blij mee is. Zou het er deze dagen echt niet over gaan hebben trouwens, ze heeft heus wel andere dingen aan haar hoofd.

[lidia]

Nee, ik hoef het er ook niet over te hebben, want dat is al gebeurd en ik heb er van geleerd nog zorgvuldiger om te gaan met iets dat me is toevertrouwd. Eigenlijk zou ik helemaal geen geheimen meer willen horen.

Nou ja, geheim, hun hele dorp weet het intussen, de dochter heeft zelfs e mails ontvangen met de vraag of het waar was, dus zo vertrouwelijk was het nu ook weer niet.

[lidia]

Het is gebeurd, kon er slecht van slapen en heb daardoor ook heel veel gehoest, vanwege het stoppen met roken,. Hoop dat dat niet meer zo lang duurt, want is al eerder reden geweest om het op te geven. Nu overweeg ik dat totaal niet.

Ja, dat lijkt een klein probleem vergeleken bij het aanwezig zijn bij de zelfgekozen dood van je eigen kind, maar zo is het leven nu eenmaal.

We moeten allemaal door onze eigen hel heen, daar kan niemand je bij helpen.

Als kleuter stond ik al met de hele klas aan het graf van een jongetje te zingen : daar boven ruist een grote schaar van kind'ren voor Gods troon."

Dat jochie was bij het spelen op een grote stenen (straat)trap gevallen met zijn hoofd op 1 vd ijzeren punten waarmee die trap versierd was. Na een paar uur was hij dood.

5 Jaar later stond die tekst op de grafsteen van mijn 7-jarig broertje dat was verdronken omdat hij op weg naar de speeltuin al vast was gaan koppeltje duikelen op de (enige) stang van een brug, vlakbij een in werking zijnd gemaal. Kwam in de draaikolken terecht en had geen schijn van kans.

Later is er een stang bijgekomen (er waren al eerder kinderen in het water gevallen, maar ja, die waren niet dood). En ook die trap zal wel niet meer versierd zijn, denk ik zo.

Er werd thuis niet over gepraat en ook niet door HA of dominee of leerkrachten of familie, in tegendeel.

Dus toen mijn nog overgebleven broer 50 jaar later ook verdronk in sterke stroming, was dat bizar. Ik zag het op TV in Hart van Nederland en het nieuws 4 dagen later toen ze hem gevonden hadden. Ben niet naar de crematie geweest, dat is vreemd gegaan, wist niet eens wanneer en waar.

Het is geen hechte familie, die van m, zal ik maar zeggen.

Een paar weken daarna was ik op een lang weekend politieke scholing en daar werd o.a. de film "Pigs can fly" vertoond. Een uiterst aangrijpende film over Koerdische kinderen ten tijde v.d. nadagen van Saddam Hoessein. Ik had hem al op TV gezien en wist wat er ging komen, maar hield mezelf voor dat ik me niet zo aan moest stellen en gewoon kijken. Maar toen ik hem eerder zag, was mijn 2e broer nog niet verdronken en al dat andere nog steeds verdrongen. 

Ik zat vlakbij de open deur en kon dus zo weglopen. Aan het eind v.d film komt de scène dat een 13 jarig moedertje haar blinde kindje van amper 2 een touw om het beentje bindt met daaraan een zware steen. Ze was verkracht in Alepja door de elite troepen van Saddam, vandaar dat het kind blind was. Vanwege het gifgas.

Ze had al van alles geprobeerd om van haar dochtertje af te komen, maar dat werd steeds weer gered door haar broer, die maar 1 halve arm en been had. Dit keer kwam hij te laat en toen ik dat kindje zag zakken naar de bodem van dat hele diepe meertje, zag ik mijn broertje in haar en barstte bij mij de dam en ik rende naar buiten. Tegen een boom heb ik zeker 10 min. als een kleuter staan brullen. Er waren gelijk mensen v.d leiding bij me, dat was erg troostend. Het was het laatste onderdeel van die 3 (zware) dagen en ik ben gebleven tot ik weer rustig was, want het was 2 uur rijden naar huis, waar die buren waar mijn verjaardag was, meteen kwamen vragen hoe het geweest was. Dat is erg fijn, zulke mensen in je buurt. Toen ik het verteld had, voelde ik me heel erg opgelucht, net of er een steen van mijn hart was gerold.

Dus, ik ben bang dat als ik naar deze begrafenis ga, of condoleren, dat ik dan erg van slag raak, omdat het hier een "gezond" jong mens betreft.

Moet vandaag ook extra alert zijn op niet weer gaan drinken of roken, Heb er nu geen behoefte aan, maar dat zou zo maar kunnen omslaan.

22 januari 2017 bewerkt door lidia

[Nadia]

Wat een triest verhaal, Lidia. Wat ontzettend naar dat je dat hebt meegemaakt! Ik begrijp nu wel waarom het zo moeilijk voor je is. Ik hoop dat je vriendin dat ook kan.

[Meya]

Hart onder je riem!

[Gast]

Lidia je schrijft dat je er door van slag raakt als je gaat naar die begrafenis ,

vandaag moet je ook al extra alert zijn wat drinken en roken betreft

denk bij je beslissing wel of niet gaan .....ook goed aan Lidia zelf

sterkte

[Lika]

❤️

[lidia]

Dank jullie wel, dit doet me goed. Vandaag wordt er niet gedronken en al helemaal niet gerookt. Ben thuis gebleven, dat is veilig.

 

Nadia

Zoals ik al eerder schreef, ben ik pas intiemer met deze vrouw geworden sinds haar man is overleden, zo gaat dat nu eenmaal. Dus ze weet wel van mijn broers, maar niet in detail, dat vertel ik maar heel zelden, want dan vertel ik ook het hele verhaal en dat is pas echt erg.

Bijv., op school had ik gehoord dat er 1 van ons (gezin) in het water was gevallen en toen ik naar huis rende en aan mijn moeder vroeg: wie is er in het water gevallen? Kreeg ik als antwoord: W. net goed. Dat was, heb ik later begrepen omdat wij (6 kinderen waarvan ik als oudste 11 jaar was,) zoveel kibbelden.

Dat er 1 te water raakte was niet zo vreemd, want we woonden op een woonark.

's Avonds aten we worteltjes, mijn zusje van 8 kon geen hap door haar keel krijgen en mijn vader was kwaad en zei: was jij maar verdronken i.p.v. W.

Heel veel later, toen wij al grootmoeders waren, vertelde ze dat ze zich had verstopt in een put omdat ze bang was dat zij de schuld zou krijgen.

Moet je na gaan een kind van 8 jaar!!! Kinderen kunnen best tegen een stootje, tegenwoordig wordt er overdreven gereageerd met slachtofferhulp e.d., tenminste, dat vind ik. Maar als een kind zo bang is voor haar ouders, dan is dat een trauma dat je je hele leven bij blijft.

Ik kan me ook eigenlijk alleen maar angst herinneren als ik aan mijn kindertijd denk, vooral de onzekerheid van wanneer breekt de hel weer los en vallen de klappen.

[Singbluesilver]

Goed aan jezelf blijven denken Lidia.

[Nadia]

He, ik moest wel een paar keer slikken om dat laatste verhaal. Wat een onveilige toestand! Komt dat nu allemaal weer naar boven? Hou je maar veilig op bekend terrein, Lidia!

[Lika]

Lieve Lidia, ❤.

[Jannigje]

Ach Lidia 

[Sita2]

Lidia, wat een verhalen  Heel veel sterkte en super dat je niet drinkt!

     

[smart]

  :(  

Wat een naar verhaal!

en veel sterkte deze dagen

[Lika]

Hoe is het Lidia?

[lidia]

Het is goed, drink niet en voel me rustig, weet niet waarom, mss omdat ik in een soort van zelf gekozen isolement leef en geen prikkels van buitenaf krijg. Ik hoef ook niets van mezelf, neem de dagen en nachten zoals ze komen.

Toen vannacht eindelijk het hoesten was afgelopen, werd ik na een paar uur wakker. Snipverkouden en niezen!!!!

Dat begrijp ik dan niet, kom met geen mens in aanraking en word dan toch verkouden. Ik laat het maar over me heen komen, die luxe heb je als je ouder bent, je bent weer je eigen baas. Om een uur of 10 sliep ik weer en werd om 14.35 uur wakker. Snel eruit en klusjes gedaan, zoals de kerstversiering opbergen, zodat ik niet het gevoel had helemaal niets te hebben uitgevoerd.

Calvinistische opvoeding  .

Eigenlijk had ik bedacht naar het stadje te rijden en de dinsdag aanbiedingen (o.a. eieren  ) te halen en daarna langs gaan bij goede kennissen die ik al best lang niet gezien heb. Kreeg wel een kerstkaart incl. verjaardagsfeli van ze.

Maar dat heb ik maar niet gedaan. Het goede is dat ik niet bang was dat ik met wijn terug zou komen, of nog erger, met sig.

Van mijn vriendin nog niets gehoord.

Ik kreeg gisteren een PB, waar ik nog op zal antwoorden, maar daarin stond een misverstand, dat mss hier ook leeft. namelijk: het aantal aanwezigen bij de uitvaart van de vader heeft niets te maken met hoe de uitvaart was georganiseerd, maar louter met grote familie aan beide kanten en dan nog collega's en vrienden. Als die allemaal de laatste eer komen bewijzen, loopt dat al gauw richting 200. 

Mij zullen ze dus niet missen, maar zij had gevraagd of ik het dan ook niet voor haar kon doen. Ik heb, mede door jullie reacties, die ik zeer op prijs stel, besloten om niet te gaan.

Ik wist van deze ellende al ruim 3 jaar en had altijd een luisterend oor, maar hier ligt voor mij de grens.

Langzamerhand leer ik "nee"  zeggen. Zal tijd worden.