Ik lees lees dit soort drama verhalen
nu al jaren Agnieta en gek genoeg
schrijf je altijd alsof jij een soort van heldin bent
naar je zoon toe. Alsof jij hem komt redden.
Maar hij is om jouw drinken (mede) uit huis geplaatst.
Vraag je je wel af of wat je vandaag gedaan hebt wel goed is voor hem?
Nee, je blijft er de nadruk op leggen dat jeugdzorg hem niet mist.
Het is zondag en ze hoeven hem niet te missen, zij doen helemaal niets fout dus.
Het lijkt zo gemakkelijk om steeds schuld bij hen te zoeken, maar het slaat nergens op.
Ik voel me zo machteloos als ik me in je zoon verplaats. Wat is het vooruitzicht voor hem?