Wijfie het valt me op dat als jij een poos niet drinkt
dat je dan positief bent, voor jezelf kiest en leuke dingen doet
en je nauwelijks aan J ergert. Je leeft!
Als je drinkt, of pas gedronken hebt, verval je in je slachtofferrol en ligt bijna alles aan J.
Je overleeft!
Ik herken hier veel van uit de periode dat ik nog zelf zo jojo-de met drank.
En wat ik haast niet durf te vragen: je schrijft ik ben blij voor hem dat hij nog leeft,
maar is hij er zelf wel blij mee?
Mijn vraag is: jij was al aan het afscheid nemen, nu is hij thuis: ben jij er wel blij mee
dat hij nog leeft?
Een hele konfronterende vraag misschien, zeker niet een om hier te antwoorden hoor. Maar
wel om over na te denken en in therapie aan te werken.
En niet eerst blijven hangen dat elke ther. niet goed genoeg is, nee gewoon accepteren dat je er zo
niet uitkomt en met hulp in elk geval verder gaat komen dan nu.
Ik hoop dat ik niet te hard klink, maar zo voelt het dus als ik jou lees.