Ik heb altijd de indruk gehad dat ik in heel mijn leven van alles maar moest doen. Leren stil zitten. Leren zwijgen. Altijd naar anderen luisteren ook naar mijn ex. Als mijn ex wegviel bleef er alleen maar mijn dementeerde moeder en hondje over. Niemand meer om naar te luisteren of die iets zinnigs zegde wat ik moest doen. Alchohol drinken deed ik toen al lang, daar stond in mijn gezin eigenlijk nooit geen maat op. Toen ik samen was met mijn ex dronk ik nauwelijks. En dan kwamen regelmatig de hulpverleners naar die eerste luisterde ik wel maar ik bleef wel drinken. De volgende dan kwam speciaal voor mijn alchohol probleem. Die komt nog steeds wekelijks, met haar heb ik nooit een goede band gehad. Haar advies zeker niet altijd gevolgd. En daar kom ik weer met mijn gezaag, bij de alchohol controles denk ik ook altijd, wat moeten die mensen van Hestia wel niet over mij denken?