Ik had een goed gesprek met mijn psychiater vandaag, ik ben haar deze keer niet vergeten te vragen over de antabuse. Blijkbaar was ze niet op de hoogte van wat daarover in mijn dossier staat, maar ze wees me er al wel op dat het zeker geen snoepje is en er diverse bijwerkingen mogelijk zijn. Maar toen ze van mij hoorde dat het middel al tevergeefs bij mij geprobeerd was, was ze ervan overtuigd bij mij niet meer te proberen. Ze wist blijkbaar ook niet goed hoelang ik al zonder alchohol ben. Of ze had me verkeerd begrepen. Ik heb nu 130 dagen of meer dan 4 maanden nuchterheid. We hadden het ook over de AA en ze vond het wel best dat ik niet meer ga. We hadden het ook over diverse websites. Ook mijn gewicht kwam ter sprake en of ik nog choclade koop. Ze vroeg me ook naar Femke en dat het belangrijk is dat we blijven gesprekken hebben.
Minder goed ging het gesprek met mijn thuisbegeleiding. Het lijkt me alsof die me weer aan de alcohol probeert te krijgen, maar het gaat haar niet lukken, maar ze heeft me wel redelijk depressief, en rusteloos gemaakt. Het liep op allerlei vlakken mis, als ik zwart beweerde over de thuishulp, beweerde zij wit. Ze stelde daarop een gesprek met drie voor, samen met de begeleiding van de thuishulp. Wat heb ik daaraan? Die gaan me zeker geen gelijk geven. Ook vraag ik mij af of het nodig is dat de thuisbegeleiding weet van de problemen met mijn thuishulp. Nu heb ik zoiets van dat ik ze beidde kan missen als kiespijn.
Verder gaat het goed met mij.