Descartes33

Dat is aardig van je. Ik heb geen voorbeelden. Ben wel onderweg, ik val ook vaak om. Deze keer niet. Ik ben gisteren gestopt. Vannacht was de hel. Wat is het een vreselijk goedje, ben goed ziek nu. Ik heb geen tools om zonder drank te ontspannen. Ik speel piano en ik werk en ik bouw modelvliegtuigen en ik heb een lieve vriendin en we gaan vaak wandelen en dat is allemaal fijn maar niet genoeg. Diep vanbinnen zit er wanhoop en die wil ik verdrinken met alle gevolgen van dien.

Ja ik geloofde dat oprecht en dat lukte ook twee dagen, met enige moeite. En woensdag was ik vrij en werd slecht wakker, toen ben ik doorgegaan. Dat komt door paniek, het gevoel te moeten doordrinken, echt moeten. Ik vind het leven heel moeilijk, en ik heb de kinderachtige neiging dat uit de weg te gaan met alcohol, zodat ik niks meer voel. Eindstand komt alles dubbel zo hard terug.

Er ontstaat een soort van sfeer die al een tijdje bestaat, en het bewustzijn dat een terugval onvermijdelijk is. Ik heb het daar over met mijn psych. Alsof je leert fietsen en er is maar een boom die je moet ontwijken. En daar word je dan naartoe getrokken. En er zit woede en depressie achter, en daar niet mee om kunnen gaan. Vervolgens ontstaat er een soort schijnplan, zondagmiddag twee biertjes niks aan de hand. Maar tijdens dat drinken ontstaat al paniek omdat ik door moet gaan. Het is allemaal zo voorspelbaar maar ik kan het niet veranderen, voelt alsof het zo moet zijn. Lerend vermogen heb ik niet op dit vlak. Het voelt altijd onvermijdelijk. Maar misschien voelt dat wel zo zodat ik altijd door kan gaan, altijd een achterdeurtje.

Jim ik probeer de dingen altijd eerst zelf op te lossen. Ik ga pas delen als iets heel moeilijk wordt. Reacher mijn streven was om het heel beperkt te houden. Dat slaat natuurlijk nergens op. Ik verdenk mezelf ervan dat ik het eigenlijk allemaal doe om kapot te gaan. Wel een pijnlijke route zo.

Met mij gaat het slecht. Ik ben afgelopen week weer in een binge beland. Nare berichten op werk, alcohol is dan een vlucht. Loop van mezelf te balen. Gelukkig dronk ik mezelf gisteren zo ziek dat ik kon stoppen. Dat is altijd het streven. Ik heb het gevoel dat ik niet meer gezond ga worden. Ik ben niet omgevallen deze keer, dat is al winst. Geen ambulance voor de deur. Intussen heb ik vooral medelijden met mijn vriendin die dit allemaal moet aanzien.

Dankje Jim. Ik weet ook niet wat me bezielt met Martini. Ik vind het ook niet lekker. Het was echt slempen. En vier liter pakken wijn, dan weet je wel hoe laat het is. Maar vandaag weer opstaan. Ben er goed ziek van. En bang dat ik het niet kan tegenhouden, wat ik eerder ook schreef. Het lijkt allemaal wel oké te zijn. Altijd denk ik terug aan vroeger toen ik nog ‘leuk’ kon drinken.

Ik heb alcohol altijd gebruikt als medicijn. Inmiddels walg ik ervan. Het heeft mijn hele persoon aangetast. Steeds maar weer die schaamte, het gevoel dat ik fout ben. En dat vervolgens weer wegnemen door enorm veel te drinken. Het patroon is zo stuitend. Zondag nam ik twee biertjes, dat was goed en onder controle. Gisteren zat ik op 4 liter wijn, ranzige wijn trouwens, puur voor de alcohol. Intussen was ik vooral bezig om niet om te vallen en me normaal te gedragen bij lief. Oh de ironie. Schaamte voor het drinken en die schaamte wegdrinken. Ik voel me machteloos. Vandaag is weer dag 1, hoop ik. Sta niet voor mezelf in, dat durf ik niet meer. Dat krijg je als alcohol zo’n rol neemt. Ik wil natuurlijk helemaal niet zoveel drinken. Ik schrijf het hier maar op in de hoop dat ik er iets van leer.

Ik begon om van een rotgevoel af te komen. Maar toen ging het stuk. Dinsdag zat ik onder werktijd Martini te nippen, daar schaam ik me vreselijk voor. Het punt is dat ik niet kan stoppen. Na een paar dagen neemt de paniek toe. Het enige dat ik dan kan doen is doordrinken. Het is een slecht jaar tot nu toe. Twee terugvallen gehad, hoewel ik misschien niet mag spreken van terugvallen. Ik ben nu ziek maar vooral wanhopig. Denk dat ik er niet uitkom. Ik kan die beslissing om nooit meer te drinken niet nemen. Ik weet precies wat er gebeurt als ik de eerste neem. Ik kan alleen maar stoppen als ik tegen de fysieke grens aan loop. Helse nacht hier. Ik ben gisteren gestopt dus het is zweten en paniek. Ik ben de controle kwijt. Ik val mijn vriendin lastig en ik kan het werk niet aan. Elke slok lijkt het beter te maken maar het wordt alleen maar slechter. Ik mis ook de hoop dat ik dit nog kan oplossen. Ben murw geworden van deze cyclus.

Goedemorgen allemaal.

Ik ben weer naar de kloten. Moet het maar even delen. Ik begon zondag met wat bier. Toen heb ik het maandag en dinsdag nog weten te controleren. Woensdag ging het helemaal mis, ik werd wakker in paniek en liep achteloos naar de super. Ik leer het maar niet. Ik onderschat het ook. Ik heb me altijd verzet tegen het idee dat ik ziek ben. Maar dat kan niet meer.

Mooi Pinkman, dankje voor het delen.

85,2

Ik heb de draad weer opgepakt, dat is fijn. Ik heb sowieso al een paar maanden geen werkdag gemist, dus er zit een hele kleine stijgende lijn in. Goed is het niet. Het werk is sowieso heftig. Stress is er inherent aan. Dus ik lig wakker maar dat doe ik met of zonder drank. Die innerlijke rust bouwt zich maar heel langzaam op, en dat moet je accepteren. Dankjewel voor jullie uitgebreide reacties. Het is herkenbaar en raak, verhalen over de achtergrond, een soort impliciete levensbeschouwing die draait om angst en erkenning, het idee “er niet te mogen zijn”, en daar rationeel allerlei antwoorden op proberen te vinden en ook wel hebben, maar dat is niet het punt. Altijd neemt dan in het klein de verslaafde geest weer de regie (misschien een beetje vluchten, Descartes??), een flesje laten staan in plaats van weggooien. En dan heel snel meer regie, “even stoppen” met Antabuse, in mijn geval gaat het dan snel, in een paar uur naar de afgrond en daar een paar dagen blijven liggen, enfin ik heb het uitgebreid beschreven. Dit keer dacht ik dat de Baclofen zou helpen, stond in een boekje, om de rem terug te hebben gevonden. Maar nee, de pilletjes zijn niet zo krachtig dat ze gedrag bij mij, opgebouwd in 20 jaar, kunnen dwarsbomen. Opname kan dat trouwens ook niet. Therapie ook niet. Geloof me ik heb het geprobeerd. De onomkeerbaarheid, die kan ik niet accepteren. De oplossing staat vaak geschreven: accepteren dat het nooit meer kan. Of elke dag denken “vandaag niet”. De eerste niet nemen. Ik kan dat niet opbrengen, lukt me niet. Nu wel. Komende weken ook. Komende maanden misschien wel. In alles zal het steeds beter gaan. Het enige wat ik nu echt kan doen is, volgens mij, de dingen die bijdragen aan herstel vaker doen, en de dingen die bijdragen aan het een terugval zo min mogelijk. Nou probeer dat maar eens te managen. Nou kan ik dat een beetje, maar een marathon is dit. ”Het klein houden” in je hoofd, die las ik hier laatst en dat helpt me. Enfin lang verhaal. Op dit moment is er niks aan de hand. Ja hopen nog een uurtje of twee slaap te pakken.

Goedemorgen, Fijn Niks en Cleo. Nachtmerries vannacht. Nu weer aan het werk. Fijne dag allemaal, zet het goede voort.

Zo lees ik het niet San, dankje voor je reactie. Ik ga inderdaad iets vinden waar ik mijn kracht op los kan laten.

Hoi Johan, Dankjewel voor je uitgebreide bericht. De psycholoog vond het geen goed idee natuurlijk om te stoppen met Antabuse maar het ging wel in overleg. Maar je merkt goed op dat het onderdeel van mijn verslaving is geworden. Ik ben in 2018 opgenomen geweest. Ik ga niet beweren dat het geen optie is of dat ik daar te goed/slim voor ben. Maar mijn patroon (weken nuchter en dan weer een binge) maakt dat ik nog wel kan werken. Dat wil ik niet opgeven. Verder weet ik ook niet wat opname me precies zou bieden. Ik heb inderdaad een verslaafd brein. En zoals meerdere hier terecht hebben opgemerkt lukt het me moeilijk om definitief nee te zeggen tegen alcohol. En ik begrijp dat het dan moeilijk is om mij te lezen over mijn terugvallen. Ik schaam me ook voor die zwakte. Het doet me wel goed om iedereen hier te lezen. Ik leer nog steeds. Maar ik zou wel wat vaker nuchter mogen schrijven, als het goed gaat. Dat zijn namelijk de momenten dat het werk moet gebeuren.

Dankje Pinkman. Zal proberen het drama beperkt te houden. Het doet me wel goed om te delen. Ik ben voornemens om vanaf nu alleen nog maar goede dingen te delen.

Precies. Alles is gelukkig op. Sombere dag hier. Nog een beetje donker. Zit op het balkon koffie te drinken. Dankjewel Jim, die ga ik inlijsten.

Ik weet het. Het is ook sabotage. Kom er steeds meer achter dat ik drink om mezelf uit te schakelen. Daar heb ik het ook over met mijn psycholoog. Ik was goed aan mezelf aan het werken. Maar ik had alweer een terugval gepland. Sorry ik kan mezelf nog niet zo goed uitdrukken. Ik heb het gevoel dat ik moet drinken. Alsof dit nodig is. Ik ben mezelf totaal kwijt.

Dankje Yvonne. Werk is online gelukkig, hoef ik niet naar buiten. Maar collega’s zullen het wel merken, brak stemmetje. Iedereen is ook op de hoogte. Vreselijke schaamte. Maar ik moet er doorheen. Even huilen en douchen en dan weer verder met het grotere plan.

Ik ben wel benieuwd naar die manier Yvonne. Sinds een paar jaar zie ik mezelf ziek drinken als enige manier. Ik snap er helemaal niks van. Zodra ik de eerste neem kan ik niet meer terug. Ik had woensdag een zwak moment en er zat champagne in het kerstpakket. Slokje genomen en klaar. Ik zie op tegen vandaag, helemaal volgepland met vergaderingen. Schaam me dood. Kan geen contact meer maken met mensen, zelfs niet met mijn lief. En dan nog hoor ik het stemmetje zingen dat ik ook weer naar de winkel kan gaan. Waar ik gisterochtend ook al straalbezopen stond. Ik vind mezelf een enorme eikel. Hoop dat jullie er iets goeds uit kunnen halen aangezien jullie niet de fout in gaan. Ik ga het in kleine stapjes doen vandaag.

Nee dat is de nuchtere kijk erop Jim. Maar angst is iets ongrijpbaars, ik had het als kind al. Het overvalt me dus. En die gevoelens moet ik dan onderdrukken. Het is ook een fysiek iets, dat beklemmende van angst. Daarom drink ik, niet omdat het zo lekker is. Ben er nu weer uit maar leuk is het niet. Ik accepteer dit soort terugvallen gewoon lijkt het wel. Alsof ik die zelfhaat nodig heb.

Dankje Maja en Niks. Ik had me inderdaad eerder moeten melden. Ik heb het wel aan de psycholoog gemeld. Ik vind het fijn om hier te lezen maar ik merk ook dat ik me vaak afsluit van anderen. Ik probeer daar aan te werken, vertrouwen, troost maar het gaat me slecht af. Ik vertrouw mezelf ook niet, en dat blijkt maar weer eens terecht.

Goedemorgen allemaal. Als ik me meld is er doorgaans iets mis, sorry daarvoor. Ben goed ziek geworden dit weekend, wat ook de planning was. Ik kon het allemaal niet meer aan. Vandaag ga ik het weer goed proberen te doen. Wens jullie allemaal een goede dag.

Ik ben weer voor de bijl gegaan. Moet dat even melden op mijn eigen draadje. Twee maanden ging het goed, elke avond antabuse. In de kerstvakantie was ik depressief. Ik ging weer aan alcohol denken als verlossing. Ik wil er geen dramatekst van maken. Maar dat wordt het wel. Ik moest van een aantal gevoelens af. Het lukte me niet om erover te praten. Ik ben achter een aantal dingen gekomen. Het lukt me niet om te leven. Gister dronk ik vier zwaar bier, een fles wit, een fles rood en een fles Port. Tussendoor braakte ik. Nu begint het zweten. Ik heb een vreselijke werkdag op de planning staan. Mensen gaan op me rekenen. Ik moet nog steeds van mijn gevoelens af. Koste wat kost moet ik voorkomen dat ik weer naar het ziekenhuis moet. Ik voel aan mezelf dat ik wil opgeven. Ik ga hier weer meer schrijven. Ik moet het oplossen, kan niet meer zo. “Jasje uit” zei ik in oktober. Nu moet er een nieuw jasje uit. Ik moet gaan praten over mijn gevoelens in plaats van alles maar te negeren. Nou het eerste gevoel: doodsbang voor de dood. Toen ik nog nuchter was in december zei mijn lief ‘maar ik ga ook ooit dood’. Ik kon dat niet verdragen, ik bleef erover nadenken. Alles is een leugen. Ik moet toegeven dat ik vreselijk bang ben. En ik probeer het te confronteren door mezelf ziek te drinken. En te roken. 40 sigaretten per dag. En 60mg Baclofen. Daar schaam Ik me voor. Je kunt daar dus gewoon doorheen drinken. En ik was pas een dag gestopt met antabuse. Het kon me gewoon niet schelen, ik heb er eerder doorheen gedronken dus ik weet wat het is. Alles was beter dan me voelen zoals ik me voelde. ik word 34 binnenkort. Als ik zo doorga haal ik de 40 niet. Ik ben bang, vreselijk bang.