erik

Dank voor je interesse Kaboutertje, kan me er iets bij voorstellen dat de onderwerpen gevoelig liggen voor je. Het zijn ook voor mij onderwerpen die ik in juni pas verteld heb aan een paar mensen, daarna er intensiever over gedacht en net pas voor het eerst openbaar opgeschreven nav zorgen over mijn vader nu.

Wat fijn dat mensen dingen herkennen want dat geeft mij ook weer van zie je wel sta niet alleen. Er zijn meer mensen die hier mee zitten en daar kan ik over lezen en van leren. Bedankt daarvoor. KOPP is nieuw voor me. Mijn moeder is dan een KOPP kind net als je mij een KOPP kind van haar kan noemen, alleen is de depressiviteit van mijn moeder peanuts vergeleken met haar verleden. Zij was nog een tiener toen haar moeder en broer (mijn oma en oom) opgenomen werden, hij asperger achtig maar met psychoses en depressieve en benzo pep (amfetamine) en alcohol verslaafde moeder. Zij zorgde voor het hele gezin en is echt nooit onbezorgde puber geweest. Vaders kant van de familie leek psychiatrie vrij tot de manisch depressiviteit van mijn tante naar boven kwam. Zo van twee kanten ben ik ook wat KOPP-ig en heb hier kenmerken van. Ook ik heb sinds ik de overstap naar de zorg altijd de richting psychiatrie in gewild, waarschijnlijk ook om het te begrijpen.....en om helpen. Sollicitatie voor een werkleertraject was niks geworden en nu dus op palliatief en dus vooral somatisiche ziekten. Met de recente gebeurtenissen met een vriendin die lichamelijk ziek was en ook een persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben en suicide plannen....gebleken dat ik te zorgzaam te lief en betrokken ben. Bang dat ik in de psychiatrie koppie onder ga maar wil het nog steeds eigenlijk.

Ik laat mijn reacties hier staan maar zet ze ook in mijn draad. Uiteindelijk is het een stuk geworden dat ik bewaren wil. Heb net het eea eens chronologisch bekeken, welk deel van mijn draad nu hoort bij welk deel van mijn verhaal hier. Het voelt ergens als een evaluatie van de periode 2007 tot nu, de tijd van mijn allereerste bericht tot nu. Mijn aanmelding op ADB en mijn eerste dag nuchter sinds jaren was de eerste dag van de gezinstherapie, het intake gesprek. Tussen 2007 en nu zitten vele dalen en goede perioden en dit jaar een patroon doorbroken. Een vakantie zonder alcohol en daarmee een vol jaar nuchter in het verschiet als ik volhoud.

Link 1 en 2 verwijzen terug naar berichten in mijn draad #11 over de gezinstherapie en #19 over mijn stap richting werken in de zorg. Het drank en blow probleem als 20-tiger is voor aanmelding op dit forum. Mijn allereerste bericht waar ik me voorstel in dit topic was de dag van de intake van de gezinstherapie. Ik wilde perse nuchter zijn voor dat gesprek en dat was de aanleiding om me hier aan te melden op Adb. Ik herinner me nog heel goed dat de waas om me hoofd weg was en ik nuchter en heel intens het gesprek kon volgen. Toen de eeste dag nuchter sinds jaren dagelijks teveel drinken. Eigenlijk kom ik nu in 2015 opeens weer helemaal uit bij het allereerste begin hier op deze site. En in de jaren van 2007 tot nu zie je het dus steeds goed gaan met dan weer een terugval en elke keer kom ik als erik met deze draad als basis weer terug, ook al was ik soms heel lang weg. 2015 is het jaar dat ik voor het eerst geen terugval heb rond de vakantie andere jaren lees ik terug dat het steeds dan mis gaat en ik het oktober/november weer oppak. Dat patroon heb ik nu doorbroken. Ergens voelt het alsof ik in het evaluatieproces zit van 2007-2015, alsof ik iets afrond en een nieuw begin maak. Zo voel ik me.

Op dit soort momenten ervaar ik dit forum als zo een fijne plek. Dat ik de ruimte krijg om te schrijven waar ik over denk, dat ik het kan schrijven ipv blijven hangen in mijn gedenk. Dat hier een plek is waar respectvol met je schrijfsels vol gevoelens wordt omgegaan, dat je feedback krijgt EN dat je ook andere mensen raakt. Komt in de reacties de koppeling terug van drank en intimiteit. Dat had ik niet met die vriendin waar ik jaren een relatie mee had, daar was het eerder zo dat zij zo ontzettend geremd was (familie die erg geloving was) en ik wel eens doelbewust een paar glazen inschonk om haar wat minder geremd te laten zijn. Wat ik wel gedaan heb maar dat is offtopic, is mijn grenzen verleggen in sexueel contact los van die relatie. De dingen waar ik nu minder trots op ben kon ik met drank en vooral blowen wel. Maar dat is 2 jaar terug gestopt, gelukkig verleden tijd.... Het klopt zeker dat het geen onwil is van mijn vader maar omdat hij het niet kan en niet geleerd heeft. En er is zijn algehele houding van superioriteit in alles wat hij doet. Maar samenlevend met mijn depressieve moeder, ik ken haar niet anders als onder behandeling hiervan....moest mijn vader de kar wel trekken, de knopen doorhakken en de leiding nemen. Dit zie ik nu pas in sinds een paar jaar. Ik was in mijn tiener en twintiger jaren gefocused op hoe overdreven zelfverzekerd, dominant gewoon omging met mijn moeder. Dominant probeerde hij ook naar mij te zijn maar dan geef ik tegengas en hebben een conflict. Hij weet dat ik wel terugschop als hij mij dominant behandeld. Maar mijn moeder nam en neemt haar positie niet in....dat is wat er parallel aan de superioriteit van mijn vader gebeurde. Op dit forum kennen jullie mijn neiging wel om in de zorg en helpersrol te schieten. Dat heb ik bij een hele reeks vrouwen gedaan maar dat begon al bij mijn moeder. Ik was net twintig en toen werd mijn moeder gebeld door de decaan dat ze zich zo zorgen maakte bang dat ik mezelf wat zou aandoen in mijn depressiviteit en wanhoop dat ik mijn moeder niet helpen kon (er was toen overigens geen voornemen van me om mezelf wat aan te doen. Ik zat wel hopeloos vast in zorgen maken en blowen en drinken maar dat vertelde ik niemand) Nee maak er geen oedipus complex van, dat deed de GGZ al te vaak. Dat was het niet, ik was de hulpverlener naar mijn moeder en meer niet. Ik heb leren praten over emoties met mijn moeder die door haar zijn en door haar GGZ traject wel kan praten. Ik deed praten en helpen en ondersteunen waar mijn vader dat niet deed. Vooral toen ik wat volwassener weer noodgedwongen thuis kwam na het uitgaan van die relatie knalde die situatie uit elkaar en was er de gezinstherapie. Hierin dwong mijn vader met zijn superioriteit, mijn moeder die alles liet gebeuren de focus weg van zijn aandeel in het geheel tussen ons 3-en en maakte er een kwestie van dat ik faalde in mijn studie en ontwikkeling. Op geen enkel moment heeft hij het in die therapie over zichzelf gehad of waarin hij minder goed was of waarin hij een aandeel had in de knoop die wij 3-en geworden waren. Nee hij was de vader en de sterke uit het gezin die zorgen had over het ontspoorde leven van zijn zoon en zijn depressieve vrouw. Als het over hem ging was zijn lichaamstaal zo overduidelijk. Gedraaid zitten terwijl wij in een kring zaten, grapjes maken, ontwijken, niet luisteren, stelselmatig het onderwerp veranderen naar mij en mijn falen. Moet er nu aan blijven denken steeds dat het een kwestie is van waarschijnlijk niet kunnen ipv onwil en dat het mijn zaak niet meer is maar een kwestie van vader en moeder. Zij zijn gertrouwd ik niet, ik heb sinds een paar jaar gelukkig een eigen woning gevonden. De rollen tussen ouders zijn nu het beter gaat met moeder en zij assertiviteitstraining gehad heeft aan het veranderen en zeker nu het er op lijkt dat mijn moeder nu op de lange termijn de sterkste blijkt zal dit een hoop betekenen. Heb dit al jaren zien aankomen dat dit zou gaan gebeuren ooit. Wat nu IS is dat ik helemaal niet rancuneus ben naar mijn vader maar een leukere vader-zoon band zou willen. Ook zou willen dat ook hij eens waardering toont voor mijn groeiproces, dat ik kwaliteiten heb als medewerker in de zorg waarin ik goed ben. Dat hij niet in alles beter is als ik. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij in veel dingen heel goed is en door zijn initiatief het gezin draaiende gehouden is en knopen doorgehakt maar ook ik ben iemand. Nu klink ik heel sentimenteel en als een klein kind bijna, waardering dat ik een uniek persoon ben met zo mijn kwaliteiten. Dat we er als volwassenen voor elkaar kunnen zijn, gelijkwaardig en niet hij die zichzelf superieur aan de top zet en mijn moeder en ik lager plaatst. In dat spanningsveld van jaren heeft mijn vader dus een verdachte plek en wil ik als zoon betrokkenheid tonen en er zijn voor elkaar als gezin. Natuurlijk heb ik begrip voor gegroeide patronen en dat hij het niet geleerd heeft en niet kan. Het is zoals het is....

@Nancy Doe toch niet jezelf aanpraten dat je geen goede stopper bent maar laat iedereen en vooral jezelf eens zien dat je dat wel bent. Het is zo demotiverend jezelf aanpraten dat je slecht bent, dat is zo jammer! Vind het leuk om te lezen dat het groepje steeds wat groter wordt, voor mij werkt het toch stimulerend. Een week geleden was ik hier alleen, er was al een tijd niemand op roken de baas. Nu weer een dagelijkse update en vier mensen. wie weet met Pinkman wel vijf! Door de dag heen wordt trek echt minder nu na een week. Klopt die app toch wel dat na een korte week de fysieke afhankelijkheid van nicotine weg is. Het is nu af en toe een flah van trek en niet meer continu de hele tijd, en afgelopen nacht een droom vol rook. In mijn droom genoot ik maar dat dromen zijn bedrog. Dagpact: Blondie Nancy Erik

Ik moet zo echt gaan slapen. Met dit soort ingewikkelde teksten krijg ik mijn pieker naar slaap knop nooit om. Opslomen dus. slaap lekker iedereen.

edit post kreeg ik niet goed onder woorden, daarom verwijderd.

Een iets nog, wil erbij zeggen dat het puur een constatering is, en ik op geen enkele wijze wil oordelen over mijn ouders, of wil zeuren want vergeleken met veel mensen heb ik hele makkelijke ouders Het is iets waar ik vsker aan denk,wat dit betekent voor mij nu. Mijn ouders heb ik elkaar nooit zien liefdevol zien aanraken, ben 38 jaar en nog nooit een zoen gezien, zelfs bijna nooit de standaard zoen die we onder kennissen zelf normaal vinden. Nooit een arm om elkaars schouders, laat staan enig teken van andere intimiteit. Als kind raakte ik ook niemand ooit aan, ook met spelen niet. Weet dat ik me hier bewust van was toen ik een jaar of 7 was. Waar ik dat spelend als kind niet deed, deed ik dat liefdevol al helemaal nooit. Als ik iemand anders verdrietig zag vond ik dat erg maar een schouderklopje, iemands hand even vastpakken of een aai....nee dat deed ik niet, en ook met woorden wist ik me geen raad. Troostende dingen zeggen en betrokkenheid en emoties laten zien, dat had ik niet echt geleerd. En uit verliefdheid iemand een zoen geven. Schaam me een beetje om het te schrijven, maar ik was 25 met mijn eerste zoen en eerste relatie en die duurde gelijk 6 jaar, en daar heb ik aan fysiek contact veel bijgeleerd. (en natuurlijk speelt er wat er te lezen valt in mijn draadje maar daar wil ik nu niet weer over schrijven) In de zorg is je werk heel fysiek en altijd met emoties. Daar heb ik zo ontzettend veel geleerd, dat ik er niet eens meer bij nadenk als ik iemand even aanraak of een aai geef. Dat gebeurd vanzelf als het goed voelt. En praten over emoties blijk ik wel te kunnen, ook al heb ik het van een voorbeeld nooit geleerd. Zo ben ik zelf op palliatief terecht gekomen waar ik regelmatig met heftige emoties rondom het sterven te maken heb. Het heeft me nooit aan iets ontbroken in mijn jeugd maar een arm om me heen door mijn vader, een geruststelling als ik verdrietig was of zorgen had, een schouderklop en een goed gesprek, van toen ik na een relatie van 6 jaar weer thuis kwam, waar ik niemand meer kende, en mijn ex miste, een opener houding van mijn vader in zijn aandeel in de relatie vader-vrouw-zoon, toen we als gezin in gesprek bij GGZ gingen met hoe onze verhoudingen waren onderling, ipv de beschuldigende vinger naar mij, het toegeven dat mijn vader niet in alles perfect is, en mijn moeder die al heel lang depressief is, en ik met mijn onzekerheid, soms ook onze eigen kwaliteiten hebben.....dat mijn vader na de suicide plannen van die vriendin van me (niet uitgevoerd) eens vraagt van he hoe is het nu met je.....nee twee weken lang, niks gehoord, tot ik hem hier boos op wees van pap waarom doe je zo? Ben hier niet rancuneus onder, vind het jammer en verdrietig en zou het graag anders willen hebben en me hiervoor willen inzetten. In dat kader is onze communicatie nu er verdachte plekken zijn in zijn lijf, lastig, en mijn zorgen gebaseerd op, stel dat die man die zich in alles perfect waant, zorg nodig heeft, en zich ontvankelijk moet opstellen en mijn depressieve moeder de sterkste blijkt (wat ik altijd al gedacht heb) Sorry voor de lap tekst maar dit is wat er nu door mijn hoofd speelt. Kan het maar beter echt uitleggen dan maar zo half.

Goed zo Vlokje, dat mag best af en toe veel aan jezelf denken is soms nodig. Heb ik ook tijden gehad dat ik nooit bij anderen reageerden omdat ik totaal in beslag genomen werd door de ellende van 1 iemand anders of mezelf. Komt wel dat je ruimte voelt om te reageren op een ander.

Erg herkenbaar Fruit, zo verloopt het bij mijn ouders thuis ook ongeveer. Info hoor ik via mijn moeder, praten doe ik met haar en met mijn vader zijn het korte momenten van nog geen minuut soms. Hij zal nooit zeggen dat hij medeleven fijn vind of dat hij zich zorgen maakt of bang is....dat doet hij niet en dat hij er toch iets over praat laat blijken dat hij het belangrijk vind en waardeert want normaal zou hij helemaal niks zeggen. Verder heel lief hoor en helpt me met van alles maar wat minder afstandelijk, een wat betere band zou ik graag hebben en ik weet niet hoe dit te bereiken vaak. Het is zoals het is denk ik dan maar en heb prima ouders verder.....als ik de verhalen van mensen hier over hun jeugd hoor of lees kan ik niks anders zeggen als dat ik een heel makkelijke jeugd had met heel normale ouders. Als ik me zorgen maak is dat om de uitslag op zich en omdat hij zo gesloten is, zo een binnenvetter. En zo overtuigd dat hij alles heel goed kan, beter in alles dan het hele gezin. Als hij fysiek en geestelijk belast word en niet meer superieur maar afhankelijk dan gaat hij en gaan mijn ouders het zwaar krijgen. Maar nu pieker ik teveel vooruit want de uitslag moet nog komen. We weten nog niks.

Hoe mijn vader en ik communiceren is al best lang een ding. Waarom wij zo afstandelijk zijn, hij vooral zo afstandelijk is, is iets waar ik best vaak over denk. Maar het openbaar forum is niet een plek waar ik hier wat over kan schrijven. Vandaag was hij behoorlijk anders dan anders en communicatie was voor ons doen heel open en ontspannen. @Akelei Sterkte met de schade opruimen en het gevoel terug krijgen alles weer onder controle te hebben. Machtig is de natuur zo ineens, dan heb je niet veel meer te zeggen en geen baas meer over je tuin. Hoop dat het snel je tuin weer wordt en alles weer is zoals was.

Ben erg benieuwd eigenlijk naar wat jij echt belangrijk vind en ondertussen denk ik ook zelf weer eens na over mijn kernwaarden.....en probeer te denken aan de waarden die zo dicht mogelijk bij mezelf liggen want intrinsieke motivatie (motivaties die uit de kern van jezelf komen) zijn het sterkst. Waarom heb je bijvoorbeeld niet afgezegd en ben je toch ondanks je moeheid en afspraken moeten verzetten toch gegaan? Waarom was dat zo belangrijk? Dit is maar een voorbeeld maar het valt me op van he daar doet Gypsy veel moeite voor en zal dus een belangrijke reden hebben. Een reden die je in elk geval motiveert tot een hoop actie. Actie in dingen wel doen ipv het denken aan drinken niet doen. Niet drinken is geen invulling van je leven.....wat is het wel?

Mooi te lezen hoe ontwennen in stappen gaat Huttola. Ik houd ervan om de biochemie van stoffen die jij noemt te snappen maar dat is zo complex. Goed zo spud.Met pleister of zonder of met welke therapie dan ook...Een dag geen peuk is een dag gestopt en niet maar half. Ik kies op basis van eerdere pogingen voor geen pleister kauwgom geen therapie of boek zoals Allan Carr. Zo deed ik het eerder en dat trucje doe ik weer. Wat mij helpt is een Copd patiënt op het werk die zo ontzettend benauwd is permanent zuurstof en dan zegt ze kap toch eens je wil niet eindigen zoals ik. Als ik trek heb denk ik aan haar als ze dit zegt tegen me. Dan heb ik opeens veel minder zin...

Het gekke is ik weet normaal heel goed hoe. Op mijn werk zijn bijna alleen mensen met uitbehandelde vormen van kanker die door een heel scala aan onderzoeken gaan. Daar heb ik er geen moeite mee maar met mijn vader vind ik het lastig. Maar tevreden dus hoe het ging.

Dank jullie wel voor de reacties. Ben gelijk met de deur in huisgevallen en erover begonnen. Kan het hier niet allemaal uitleggen maar dingen die met emoties te maken hebben zijn niet makkelijk bespreekbaar. Maar nu verliep het goed. Ik zou zelf veel opener zijn over emoties maat ik ben hem niet. Het ging goed zoals het ging nu. Maakt een vervolggesprek hierover ook veel makkelijker. Onzekerheid duurt idd nog even.

Mijn vader was vorige week onder een MRI scan omdat hij een plek heeft die verdacht was volgens HA. Vandaag was uitslag van de MRI scan en de uitslag is dat het er niet goed uitziet, ze moeten een biopt nemen en nog een scan. Ik probeerde van de week al te denken van het valt vast mee en dat probeer ik nu weer maar ik maak me stiekem toch best zorgen nu...En erop reageren is lastig want hij praat er niet over, hij is niet iemand die zal zeggen dat hij zich zorgen maakt en het eng vind. Ga zo eten bij ouders en weet niet hoe te reageren, denk dat ik er toch maar direct en open over begin. Het niet erover hebben lijkt op desinteresse.

@NBW-tje kijk hier eens: http://www.carrieretijger.nl/carriere/solliciteren/sollicitatiebrief-en-cv/cv-opstellen Die hele site is best nuttig als je een nieuwe baan wil.

Als iets te mooi is om waar te zijn.... -snel van je overgewicht af neem deze pil en zichtbaar slanker na een week -snel van je rimpels af neem deze creme -snel van je auto af..... -snel van de nare emoties af neem een borrel ...... Een auto verkopen is onderhandelen bij een garage of een advertentie en veel mensen aan de telefoon of aan de deur. Dingen kosten tijd en moeite......kunnen ook snel maar snel heeft een prijs. Ik snap niet dat het nog werkt die reclames van snel en zonder moeite. We kunnen toch leren dat snel en zonder moeite zonder kosten nooit bestaat en iets wat te mooi is om waar te zijn altijd niet waar blijkt. Aan alles waar je echt een oplossing wil moet je werken en kost tijd en moeite. Het heet niet voor niets vluchten in drank als je niet werkt aan de problemen zelf..... Neemt niet weg dat intimidatie door die bedrijven nooit mag. Of het handig is om tijdens een discussie over een conflict al je beklag te doen bij RADAR is een andere vraag. Ik denk niet dat dat tactvol is.

Wij van WC eend adviseren WC eend.Oftwel de slager die zijn eigen vlees keurt. En inhoudelijk gereageerd denk ik dat de bewegingen van yoga kunnen helpen bij mediteren. Mediteren is iets wat ik wil leren maar niet of nauwelijks kan maar zonder bewegingen meditatie doen lijkt me helemaal lastig. Maar if it works for you....prima toch. Als je je niet fijn voelt in een groep zou ik zeker verder rondkijken.

Mensen (en ratten) met en zonder verbindingen en de invloed op verslavingsgedrag. http://www.lef-magazine.nl/nieuws/actueel/4738 (in de link staat ook de link naar filmpje TED talk) Stay connected. Wees zuinig op je netwerk met mensen. Beperkte vriendenkring kan in mijn ogen zowel de oorzaak als het gevolg van drank zijn.

Was je gaan zoeken omdat ik je in mijn draadje las. Net alles gelezen. Veel meegemaakt en juist in die maanden niet gedronken. Erg knap. Een klein stukje viel me op; je kon vertellen tegen de raad van de kinderbescherming dat je 2 maanden niet gedronken had toen ze ernaar vroegen. Je noemde dat zelf groei met kleine stapjes. En ik lees ook over I want it all and I want it now (ongeduld) In relatie tot het proces met de kinderbescherming is dat je naar waarheid kan zeggen 2 maanden niet gedronken te hebben een echt grote stap in mijn ogen. Ga zo door

Ik was voor een narcose ook heel eerlijk over allerlei lastige punten en de anesthesist gaf me nog een compliment en vertelde hoe vaak dat toch niet gebeurd. Sterkte met de aanstaande ingreep en met goede voornemens waarmaken.

Mijn hardlopen gisteren middag was ik ook gaan doen om dat het echt even moest om het gespannen gevoel kwijt te raken en het hielp. Je doet het knap Blondie, de hele avond trek uitgezeten. Ik had gisteren avond minder last. Merk dat ik meer trek heb achter laptop thuis en gisteren avond was ik sauna pakken. Succes Blondie en Nancy. Hoop en weet het eigenlijk wel zeker dat Nancy ook meedoet ook al staat ze nog niet op het lijstje. Dagpact : Blondie Erik

Goedemorgen, doe mij maar de andere helft van die kan koffie. Kan ik wel gebruiken nu. Zal gelijk nieuwe zetten... Dank je Eline voor die tip van dat blad wat ik nog niet kende, viel me gelijk het stuk van Johann Hari op: ‘Verslaving is niet wat we denken dat het is’ op. De TED talk was al eerder gepost in een ander draadje hier. Verbindingen en isolatie van mensen en het effect op verslavingsgedrag. In de lege kooi kiest de rat voor de drugs, in rat fun park laat de rat de drugs links liggen. Wat betekent dit sociologisch gezien....Mijn to read lijst wordt te lang! Chasing the scream er ook al op.