erik

Was 14 en toen kon je als kind nog overal bier halen in de supermarkt. Lauw bier en eigenlijk vond ik toen bier helemaal niet lekker toe. Na een blikje was ik aangeschoten en voelde me ontspannen en blij. Na die ontdekking deed ik dat gelijk elke dag en 0,33l werd een halve liter blik.....En natuurlijk vond ik een Belgisch biertje of een speciale single malt islay whisky lekker en daar begon ik dan mee. De rest was puur om het effect en dat kon ook de witte wijn uit pakken in de supermarkt zijn, ook lauw. Terwijl ik dat echt vies vond maar binnen 5 minuten kon die liter op zijn. Alcohol heeft bij mij niet veel met zoet te maken want ik eet niet veel zoete dingen. Koek, gebak, chocolade....heb het soms zo lang in huis dat ik het weg moet gooien.

Van harte Jane

We zitten al bijna op 2 weken Blondie! Ons lijf is nicotine ontwend nu. Hoop dat je motivatie terug vind....wat zou de reden kunnen zijn dat het nu minder makkelijk gaat? Dagpact Erik Blondie

Goedemorgen ja wat een verschil met die mooie avond van gisteren.

Wat was het lekker buiten. Woon aan de rand van de bebouwing naast het bos en kan vanuit huis in 2 minuten lopen in het bos zijn. Mountainbike route ontdekt die slalomt tussen de bomen en in het terrein alle heuvels pakt. Heerlijk pad wel veel vliegbeestjes gehapt. Bos was echt vol met wandelaars, bbq volleybal, zwemmers.....ga ik echt vaker heen. Blijf te vaak binnen terwijl een avond zo lopen zo lekker is. 6km in 40 minuten.

Eten is aan het zakken. Ga zo hardlopen, temperatuur is heerlijk nu. Het was zo ontzettend druk op het werk. Heb heel veel zin in even alleen zijn en de kadans van het lopen en verder niets dan een ontspannen muziekje op mobiel (CD: Dummy Portishead) Ik geniet altijd van rustige muziek met lopen en niet van de tig bpm muziek. Tot straks

@Blondie Je lichaam is al gestopt met roken, al een paar dagen ontwend, Nu beginnen is hoesten, duizelig worden.....en wil jij dat stopproces nog een keer door? Ik eigenlijk niet. Keep strong stopmaatje

Dagpact: Blondie Erik Was het vergeten vanmorgen. Amper tijd gehad om te eten op het werk dus ook niet een pauze...Door de drukte niet eens aan roken gedacht.

Wat een geweldig nieuws. Blij voor je.

Goede morgen iedereen, Soms valt het me op dat ik best bezig ben met het lief en leed hier. Zoals dat ik wakker werd en dacht aan Vlokje en haar ziekenhuis bezoek en ingreep. En aan Wijfie die van plan is SWO te bellen, hoop echt dat ze dat doet. Werd geiriteerd net toen ik las dat iemand het allemaal onzin en zelfbeklag vond. En Spud met haar ontsteking, kaboutertje en hoe gaat het met Yo... en Joris en de plannen van Fruitvlieg nu het geen weekend meer is. En ik hoe gaat het met mij.... Drank is ergens heel erg op de achtergrond en daar mag het blijven van me. Blij met dat dit zo is en voelt. Roken denk ik behalve in pauzes veel minder aan. Verder druk met werk en studie. En ik voel me ergens somber terwijl het best oke gaat. Voor een deel weet ik waarom en voor een groot deel snap ik het niet. Drinken in geen geval. Nu douchen en ontbijten en aan de slag weer.

Goed dat je toch gaat en wens je veel sterkte en kracht vandaag. Vlokje

Avond vroeg naar bed. Lig er al in. Werk was te druk voor pauze

Even snel voor het werk Dagpact Erik ......

Zorg dat je gezien wordt Vlokje.....durf om hulp te vragen, trek aan de bel. Doe iets.....iets anders als drank en pillen. Maak me zorgen om je en tik vooral wat om te laten blijken.....denk aan je. Vlokje

Jij wil wel veel altijd in 1x he Gypsy goed voornemen, zou wel echt een lijstje prioriteiten stellen, welke volgorde medicatie, drank, afvallen, roken. Welke mag niet ten koste gaan van de ander als alle vier halen te veel blijkt?.... Dag 8 is afgelopen en vandaag viel het mee, vanavond ben ik wat overactief zoals altijd met volle maan. Die stomme illusie ook dat ik nu rustig zou worden van een peuk. Dat is onzin met roken wordt ik nu totaal niet rustig. Na 8 dagen roken zou ik duizelig worden en juist nog meer hyper dan ik al ben. Gek spul hoor dat gerook en dat panacee idee wat we erbij hebben.

Ik zat al te wachten tot Lidia zich een keer liet zien in haar rookdraad die nu weer nieuw leven heeft. Lidia waar ben je? En als ik de lijst verder terug lees....van Jen en Suikertje hebben we nog steeds geen nieuws toch?

Ik heb ook 2 jaar HBO-V gedaan en bijna klaar als verzorgende. Natuurlijk ken ik mijn handboek psychiatrie maar ik heb het nog niet gezien aanvankelijk. Ze was immers lichamelijk ziek en heeft door jaren lang ziekenhuis na ziekenhuis pijnpoli.....de nodige klappen gehad. Ik heb haar leren kennen in de tijd dat ze stopte met opiaten na 8 jaar gebruik. Dat afkicken heeft ook een mentale impact en ik heb gedrag altijd daaronder geschoven. Altijd gedacht dat ze gevormd was hierdoor en niet hoe ver haar ziektebeeld en grenzeloosheid ging. Ik ben altijd goed gelovig dat mensen bepaalde grenzen hebben. Dat je niet verhalen en plannen over suicide maakt om aandacht, dat je me niet belt hevig gedrogeerd en dat ik achteraf moet vaststellen dat er niks van kan kloppen. Denk je ook heel goed te begrijpen waar je schrijft niet onaardig bedoelt; het is onderdeel van haar ziekte en dat is vooral voor haar diep triest dat dit zo is. Ik kan niet rancuneus naar haar zijn, het is erg om te beseffen hoe ver haar ziekte gaat. Voor iemand als ik is loslaten een belangrijke les. Dat heb ik denk ik/hoop ik geleerd; het besef dat ik niet kan redden en dat mensen primair zelf verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk. En dat ik niks anders deed dan een status quo handhaven die noch leefbaar noch onhoudbaar was. Het zat er tussen in. En nu is het haar veel te oude moeder weer die de boel net boven water houdt. Het zou denk ik beter voor haar zijn als het echt onhoudbaar werd en ze gedwongen was te kiezen wat ze nu wil. Maar ja dit alles is buiten mij om. Ik ga mijn eigen weg nu en het zou mij niet verbazen als ik ooit bij psychiatrie en of verslavingszorg kom. Dank je voor deze discussie......de donderdag heeft wel heel lang geduurd deze keer.

1. omdat het me gezegd is met solliciteren dat ik te lief en zorgzaam ben en niet zo hard en helder als soms nodig is in de psychiatrie. 2. ik van mei 2014 tot mei 2015 intensief contact had met iemand die lichamelijk heel ziek was en ook psychisch veel zieker bleek dan ik ooit doorzien had. Daar ging ik bijna koppie onder als ik na aanraden van veel mensen zoals verpleegkundigen op mijn werk, mensen op dit forum niet naar HA ging en hulp kreeg. Dit was na een TS plan (of althans dat vertelde ze) van die vriendin waar ik midden in de situatie van crisisdienst, wijkagent en haar zat. Paar weken hierna belde ze me gedrogeerd op op mijn werk en moest ik 112 bellen omdat ik niet weg kon van de zorg op mijn werk. Ik heb niet (willen) zien dat ze behalve lichamelijk ziek last had van borderline. Zo extreem grensoverschrijdend gedrag bij een vriendin waar ik ook verliefd op geweest ben had heel veel impact. Ik ben al die tijd heel erg meegegaan in begrip, luisteren, aandacht en willen helpen. Collega op mijn werk die zelf in de psychiatrie gewerkt heeft reageerde ook helemaal verbaasd van heb je dat niet gezien? En meteen na poging 1 van direct afkappen en grenzen stellen....ik ging er in mee trok me alles aan en achteraf bleef ik leeg over in het besef dat er niet of nauwelijks een wederzijdse band was. Deze week nog gehoord dat ze op internet op pagina's die ik niet lezen kan maar andere mensen wel mij helemaal zwart maakt. Ze weet heel veel over me omdat ik zo open en eerlijk was. Nu zet ze alles op internet en schrijft daarbij dat ik haar zo tot waanzin dreef haar tot op de rand van haar 6 etage hoge flat bracht. Hetgeen ik juist met alles wat ik kon wilde voorkomen. Zo grenzeloos in manipulaties, zo slim en effectief in me zo hard mogelijk raken. Ja dat heb ik niet in de palliatieve zorg. Heb wel ervaring hoor met ptss, schizofrenie, angststoornissen, korsakov......het hele scala kom je ook wel tegen bij uitbehandelde bijna stervende mensen maar niet zo. Ik heb ook een dag meegelopen bij crisisopvang volwassenen, ik weet dat dit een hectische plek is maar vond dat toch wel heftig. Maar ergens wil ik het nog steeds omdat ik denk dat in een professionele setting anders is als in het prive leven en ik het denk ik wel kan leren. Wie weet wat de toekomst brenge moge....ergens is het nog steeds een richting die ik op wil. Dank voor je interesse.

Volgens mij heb je het al te pakken dat hogere doel, hetgeen je een drive geeft/motiveert....kijk eens in jezelf of er meer is en je het voor jezelf onder woorden kan brengen. Hoef je niet te uiten hier....als je het maar voor ogen houd. De godganse dag denken aan niet drinken is niet motiverend. De meidendag en lotgenoten contact en begrepen worden en begrip kunnen geven is dat blijkbaar wel....

In elk geval heb ik een glimlach overgehouden aan het lezen van je draad en denk nog na over de orale fase en mijn eigen onmatigheid met kletsen (en roken, drinken, eten.....) . Kan nog kloppen ook, de eerste 21 maanden van mijn leven lag ik (met geen opbouw van eigen afweer) meer in het ziekenhuis dan ooit aan de borst. Zou het toch zo zijn....? Volgens mij is invulling geven aan een nieuw leven de sleutel tot niet drinken. Voorbij het blijven bezig zijn met niet drinken....lang leve je creativiteit, je leuke schrijven en je energie die je nu voelt.

Dank voor je interesse Kaboutertje, kan me er iets bij voorstellen dat de onderwerpen gevoelig liggen voor je. Het zijn ook voor mij onderwerpen die ik in juni pas verteld heb aan een paar mensen, daarna er intensiever over gedacht en net pas voor het eerst openbaar opgeschreven nav zorgen over mijn vader nu.

Wat fijn dat mensen dingen herkennen want dat geeft mij ook weer van zie je wel sta niet alleen. Er zijn meer mensen die hier mee zitten en daar kan ik over lezen en van leren. Bedankt daarvoor. KOPP is nieuw voor me. Mijn moeder is dan een KOPP kind net als je mij een KOPP kind van haar kan noemen, alleen is de depressiviteit van mijn moeder peanuts vergeleken met haar verleden. Zij was nog een tiener toen haar moeder en broer (mijn oma en oom) opgenomen werden, hij asperger achtig maar met psychoses en depressieve en benzo pep (amfetamine) en alcohol verslaafde moeder. Zij zorgde voor het hele gezin en is echt nooit onbezorgde puber geweest. Vaders kant van de familie leek psychiatrie vrij tot de manisch depressiviteit van mijn tante naar boven kwam. Zo van twee kanten ben ik ook wat KOPP-ig en heb hier kenmerken van. Ook ik heb sinds ik de overstap naar de zorg altijd de richting psychiatrie in gewild, waarschijnlijk ook om het te begrijpen.....en om helpen. Sollicitatie voor een werkleertraject was niks geworden en nu dus op palliatief en dus vooral somatisiche ziekten. Met de recente gebeurtenissen met een vriendin die lichamelijk ziek was en ook een persoonlijkheidsstoornis bleek te hebben en suicide plannen....gebleken dat ik te zorgzaam te lief en betrokken ben. Bang dat ik in de psychiatrie koppie onder ga maar wil het nog steeds eigenlijk.

Ik laat mijn reacties hier staan maar zet ze ook in mijn draad. Uiteindelijk is het een stuk geworden dat ik bewaren wil. Heb net het eea eens chronologisch bekeken, welk deel van mijn draad nu hoort bij welk deel van mijn verhaal hier. Het voelt ergens als een evaluatie van de periode 2007 tot nu, de tijd van mijn allereerste bericht tot nu. Mijn aanmelding op ADB en mijn eerste dag nuchter sinds jaren was de eerste dag van de gezinstherapie, het intake gesprek. Tussen 2007 en nu zitten vele dalen en goede perioden en dit jaar een patroon doorbroken. Een vakantie zonder alcohol en daarmee een vol jaar nuchter in het verschiet als ik volhoud.

Link 1 en 2 verwijzen terug naar berichten in mijn draad #11 over de gezinstherapie en #19 over mijn stap richting werken in de zorg. Het drank en blow probleem als 20-tiger is voor aanmelding op dit forum. Mijn allereerste bericht waar ik me voorstel in dit topic was de dag van de intake van de gezinstherapie. Ik wilde perse nuchter zijn voor dat gesprek en dat was de aanleiding om me hier aan te melden op Adb. Ik herinner me nog heel goed dat de waas om me hoofd weg was en ik nuchter en heel intens het gesprek kon volgen. Toen de eeste dag nuchter sinds jaren dagelijks teveel drinken. Eigenlijk kom ik nu in 2015 opeens weer helemaal uit bij het allereerste begin hier op deze site. En in de jaren van 2007 tot nu zie je het dus steeds goed gaan met dan weer een terugval en elke keer kom ik als erik met deze draad als basis weer terug, ook al was ik soms heel lang weg. 2015 is het jaar dat ik voor het eerst geen terugval heb rond de vakantie andere jaren lees ik terug dat het steeds dan mis gaat en ik het oktober/november weer oppak. Dat patroon heb ik nu doorbroken. Ergens voelt het alsof ik in het evaluatieproces zit van 2007-2015, alsof ik iets afrond en een nieuw begin maak. Zo voel ik me.

Op dit soort momenten ervaar ik dit forum als zo een fijne plek. Dat ik de ruimte krijg om te schrijven waar ik over denk, dat ik het kan schrijven ipv blijven hangen in mijn gedenk. Dat hier een plek is waar respectvol met je schrijfsels vol gevoelens wordt omgegaan, dat je feedback krijgt EN dat je ook andere mensen raakt. Komt in de reacties de koppeling terug van drank en intimiteit. Dat had ik niet met die vriendin waar ik jaren een relatie mee had, daar was het eerder zo dat zij zo ontzettend geremd was (familie die erg geloving was) en ik wel eens doelbewust een paar glazen inschonk om haar wat minder geremd te laten zijn. Wat ik wel gedaan heb maar dat is offtopic, is mijn grenzen verleggen in sexueel contact los van die relatie. De dingen waar ik nu minder trots op ben kon ik met drank en vooral blowen wel. Maar dat is 2 jaar terug gestopt, gelukkig verleden tijd.... Het klopt zeker dat het geen onwil is van mijn vader maar omdat hij het niet kan en niet geleerd heeft. En er is zijn algehele houding van superioriteit in alles wat hij doet. Maar samenlevend met mijn depressieve moeder, ik ken haar niet anders als onder behandeling hiervan....moest mijn vader de kar wel trekken, de knopen doorhakken en de leiding nemen. Dit zie ik nu pas in sinds een paar jaar. Ik was in mijn tiener en twintiger jaren gefocused op hoe overdreven zelfverzekerd, dominant gewoon omging met mijn moeder. Dominant probeerde hij ook naar mij te zijn maar dan geef ik tegengas en hebben een conflict. Hij weet dat ik wel terugschop als hij mij dominant behandeld. Maar mijn moeder nam en neemt haar positie niet in....dat is wat er parallel aan de superioriteit van mijn vader gebeurde. Op dit forum kennen jullie mijn neiging wel om in de zorg en helpersrol te schieten. Dat heb ik bij een hele reeks vrouwen gedaan maar dat begon al bij mijn moeder. Ik was net twintig en toen werd mijn moeder gebeld door de decaan dat ze zich zo zorgen maakte bang dat ik mezelf wat zou aandoen in mijn depressiviteit en wanhoop dat ik mijn moeder niet helpen kon (er was toen overigens geen voornemen van me om mezelf wat aan te doen. Ik zat wel hopeloos vast in zorgen maken en blowen en drinken maar dat vertelde ik niemand) Nee maak er geen oedipus complex van, dat deed de GGZ al te vaak. Dat was het niet, ik was de hulpverlener naar mijn moeder en meer niet. Ik heb leren praten over emoties met mijn moeder die door haar zijn en door haar GGZ traject wel kan praten. Ik deed praten en helpen en ondersteunen waar mijn vader dat niet deed. Vooral toen ik wat volwassener weer noodgedwongen thuis kwam na het uitgaan van die relatie knalde die situatie uit elkaar en was er de gezinstherapie. Hierin dwong mijn vader met zijn superioriteit, mijn moeder die alles liet gebeuren de focus weg van zijn aandeel in het geheel tussen ons 3-en en maakte er een kwestie van dat ik faalde in mijn studie en ontwikkeling. Op geen enkel moment heeft hij het in die therapie over zichzelf gehad of waarin hij minder goed was of waarin hij een aandeel had in de knoop die wij 3-en geworden waren. Nee hij was de vader en de sterke uit het gezin die zorgen had over het ontspoorde leven van zijn zoon en zijn depressieve vrouw. Als het over hem ging was zijn lichaamstaal zo overduidelijk. Gedraaid zitten terwijl wij in een kring zaten, grapjes maken, ontwijken, niet luisteren, stelselmatig het onderwerp veranderen naar mij en mijn falen. Moet er nu aan blijven denken steeds dat het een kwestie is van waarschijnlijk niet kunnen ipv onwil en dat het mijn zaak niet meer is maar een kwestie van vader en moeder. Zij zijn gertrouwd ik niet, ik heb sinds een paar jaar gelukkig een eigen woning gevonden. De rollen tussen ouders zijn nu het beter gaat met moeder en zij assertiviteitstraining gehad heeft aan het veranderen en zeker nu het er op lijkt dat mijn moeder nu op de lange termijn de sterkste blijkt zal dit een hoop betekenen. Heb dit al jaren zien aankomen dat dit zou gaan gebeuren ooit. Wat nu IS is dat ik helemaal niet rancuneus ben naar mijn vader maar een leukere vader-zoon band zou willen. Ook zou willen dat ook hij eens waardering toont voor mijn groeiproces, dat ik kwaliteiten heb als medewerker in de zorg waarin ik goed ben. Dat hij niet in alles beter is als ik. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij in veel dingen heel goed is en door zijn initiatief het gezin draaiende gehouden is en knopen doorgehakt maar ook ik ben iemand. Nu klink ik heel sentimenteel en als een klein kind bijna, waardering dat ik een uniek persoon ben met zo mijn kwaliteiten. Dat we er als volwassenen voor elkaar kunnen zijn, gelijkwaardig en niet hij die zichzelf superieur aan de top zet en mijn moeder en ik lager plaatst. In dat spanningsveld van jaren heeft mijn vader dus een verdachte plek en wil ik als zoon betrokkenheid tonen en er zijn voor elkaar als gezin. Natuurlijk heb ik begrip voor gegroeide patronen en dat hij het niet geleerd heeft en niet kan. Het is zoals het is....