Als de dood dat ik weer in een burnout beland. Ofzo. Ik trek aan de bel. Hopelijk op tijd. Huil ook op mijn werk. Voel me zo te kort schieten. Waarom nou weer ? Of zijn het de hormonen en is het maandag beter?
Bah, bah, bah, bah, bah, bah. Of toch een kans? Een kans om mezelf niet meer ergens doorheen te duwen. Waarom? Waarom zou ik blijven duwen om iets te moeten kunnen wat ik misschien nietmeer kan? De deadlines, die constante deadlines, in het werk dat ik nu tijdelijk doe zitten ze veel. En ik ben daarin afhankelijk van anderen.
Ik breng het niet meer op. Eens kijken. Volgende week ga ik even weg. Daarna gelijk een gesprek met baas gepland. Het moeilijkste vind ik altijd als ze vragen hoe ze me kunnen helpen. Geen idee! Nog een paar maanden en dan mag ik mijn eigen werk weer doen. Yes!! Ik hoop dat ik het haal. Toen ik hier ‘ja’tegen zei was mijn vader nog niet ziek en dood. Dat maakt veel uit. Ik voel me wankel.
Toch wil ik het zien als kans. En proberen een modus te vinden waarin het gaat.