Over triggers. Oudste dochter woont al een tijdje bij haar moeder. Ze voelt zich verantwoordelijk voor haar en vindt dat ze voor haar moet zorgen. Moeder gaat namelijk dood. Alleen zegt ze dat al zeker twintig jaar en maakt ze het maar niet waar. Echt, ga dan ook een keer, wil je? De geloofwaardigheid is er voor mij allang af. Maar voor dochter niet, dus die ploetert voort. Moeder is namelijk nogal vretend. En nu zat dochter er doorheen, hadden we min of meer afgesproken dat ze bij mij zou komen en nu is er dus lockdown. Het kan op zich wel, wat moet dat moet en dan maar met wat extra moed, maar ze heeft zich bedacht. Het gaat om de laatste loodjes papa. Ik kan toch niet weglopen. Ze heeft alleen mij. En dus blijft ze. Maakt me kwaad en trots en ongerust en onrustig tegelijk. Bang dat ze eraan kapot gaat. Angst en zenuwen en onmacht en woede. Ze leiden me altijd datzelfde pad op, drinken. Wegdrinken. Niet voelen. Verdwijnen. Naar niks.
Het lost niks op. En, heel basic, eigenlijk is dit helemaal niet mijn probleem. Nou ja, nauwelijks in elk geval. En drinken maakt problemen alleen maar groter.
Okay, ja, ik voel me ook schuldig. Ik had haar, ex dus, al veel eerder af moeten snijden. Maar dochter heeft haar verantwoordelijkheidsgevoel ook niet van een vreemde.