Kohtje

Bammie, meid, van harte gefeliciteerd.
Skip ook jarig? Ik zie je hier niet op het jarigenlijstje staan. Maar als je het zelf zegt,
zal het wel waar zijn.. dus ook van harte gefeliciteerd.

Ik ben er niet zo zeker van of ik mezelf na een misstap meteen weer op het rechte pad krijg.
 
Al jaren heb ik geen trek ervaren in de zin van "onweerstaanbaar naar gebruik getrokken worden".
M'n laatste terugval is nu ruim zes jaar geleden.
Ik zat toen negen maanden actief in het 12-stappen herstelprogramma en was ook negen maanden clean.
Ik was nog "te jong" om bewust, met een zgn. veilig gevoel, een glaasje te nemen. Dat glaasje waar ik toen mee
begon, nam ik omdat het - buiten alle beter weten om - onweerstaanbaar trok. Het water liep me
als het ware in de mond bij de gedachte eraan. Gezond verstand werd uitgeschakeld omdat m'n
verslaving op dat moment sterker was dan m'n standvastigheid in m'n herstel.
Het heeft me destijds enkele weken gekost om met veel hulp, steun en begrip vanuit de fellowship, mezelf te hervinden
en het glas weer te kunnen laten staan.
 
In die zin heb ik nu al jarenlang geen trek ervaren.
Niet omdat m'n ziekte verslaving nu weg is, maar omdat ik m'n gezonde verstand in dienst heb gesteld van de
ziekte verslaving. Door constant op m'n hoede te zijn, te kijken naar m'n eerlijke motieven als er iets van zucht
ontstaat, aan mezelf te durven toegeven dat die zin in een glaasje niets anders is dan de behoefte te vluchten
voor de realiteit (of dat nu pure ellende is of slechts een beetje verveling of een ongemakkelijk gevoel van vreugde),
kan ik het toegeven aan m'n verslaving met dat gezonde verstand toch steeds een stap voorblijven.
 
Ik schreef van de week nog over het feit dat ik me wel eens afvraag of na jaren clean zijn één enkel glaasje nou écht zo
gevaarlijk is. Daarbij haalde ik de zin "als wij ons leven op orde hebben, denken wij met drugs (alcohol) om te kunnen gaan" uit de
NA-literatuur aan.
Dit "afvragen of..." zie ik niet als trek maar als een vorm van ongeloof of misschien nieuwsgierigheid.
Ongeloof en nieuwsgierigheid prikkelen me om m'n relatie tot dát wat ik me afvraag te onderzoeken.
En dán komt mijn gezonde verstand met het antwoord ruim voordat de verslaving het kan overnemen.
 
Ik ben niet bang voor een terugval. Zolang ik mijn zelfkritiek en zelfonderzoek op mezelf blijf toepassen heb ik niet
veel om voor te vrezen.
Zodra echter de échte trek de kop op zal steken, die trek waar ik geen weerstand aan kan bieden, die het gezonde
verstand in een mum van tijd op non-actief zet, ja dan zal ik, denk ik, "verloren" zijn voor onbepaalde tijd.
 
Gelukkig weet ik, als ik dan ooit weer uit die neerwaartse spiraal van onverschilligheid, fatalisme en hopeloosheid kan breken,
dat er een manier is om een goed leven zonder alcohol te leiden. Ik weet óók dat dat in m'n uppie
een helse klus is, vooral de eerste maanden, maar ook dat dat kan op een manier waarop ik het allemaal wel zelf, maar
niet alleen hoef te doen.
 
Ik ben ontzettend blij met m'n "achterban" van herstellende verslaafden.
Ze zullen er zijn als ik echt terug zou vallen, maar ze zijn er ook nu, preventief. Ik bezoek nog altijd één à twee meetings
in de week. Ik blijf ook op dit forum verschijnen. Niet omdat dat nou moet maar omdat dat een heel gewoon onderdeel van m'n leven is geworden.
Sterker nog, ik verheug me regelmatig op een meeting. Daar kan ik mijn mate van herstel telkens toetsen en bijstellen..
Aan de monitor, zogezegd...

Die Ploffie, nou eindigt ie er ook nog mee....

Het gaat gewoon wel heel erg veel over katten, vandaag. De berichtjes die alcoholgerelateerd zijn sneeuwen een beetje onder.
Goed, ik geef toe dat dat mijn kijk is en dat die nergens op slaat. Maar ik hoef toch ook niet altijd ergens op te slaan?

Ik ben er niet zo zeker van of ik mezelf na een misstap meteen weer op het rechte pad krijg.
 
Al jaren heb ik geen trek ervaren in de zin van "onweerstaanbaar naar gebruik getrokken worden".
M'n laatste terugval is nu ruim zes jaar geleden.
Ik zat toen negen maanden actief in het 12-stappen herstelprogramma en was ook negen maanden clean.
Ik was nog "te jong" om bewust, met een zgn. veilig gevoel, een glaasje te nemen. Dat glaasje waar ik toen mee
begon, nam ik omdat het - buiten alle beter weten om - onweerstaanbaar trok. Het water liep me
als het ware in de mond bij de gedachte eraan. Gezond verstand werd uitgeschakeld omdat m'n
verslaving op dat moment sterker was dan m'n standvastigheid in m'n herstel.
Het heeft me destijds enkele weken gekost om met veel hulp, steun en begrip vanuit de fellowship, mezelf te hervinden
en het glas weer te kunnen laten staan.
 
In die zin heb ik nu al jarenlang geen trek ervaren.
Niet omdat m'n ziekte verslaving nu weg is, maar omdat ik m'n gezonde verstand in dienst heb gesteld van de
ziekte verslaving. Door constant op m'n hoede te zijn, te kijken naar m'n eerlijke motieven als er iets van zucht
ontstaat, aan mezelf te durven toegeven dat die zin in een glaasje niets anders is dan de behoefte te vluchten
voor de realiteit (of dat nu pure ellende is of slechts een beetje verveling of een ongemakkelijk gevoel van vreugde),
kan ik het toegeven aan m'n verslaving met dat gezonde verstand toch steeds een stap voorblijven.
 
Ik schreef van de week nog over het feit dat ik me wel eens afvraag of na jaren clean zijn één enkel glaasje nou écht zo
gevaarlijk is. Daarbij haalde ik de zin "als wij ons leven op orde hebben, denken wij met drugs (alcohol) om te kunnen gaan" uit de
NA-literatuur aan.
Dit "afvragen of..." zie ik niet als trek maar als een vorm van ongeloof of misschien nieuwsgierigheid.
Ongeloof en nieuwsgierigheid prikkelen me om m'n relatie tot dát wat ik me afvraag te onderzoeken.
En dán komt mijn gezonde verstand met het antwoord ruim voordat de verslaving het kan overnemen.
 
Ik ben niet bang voor een terugval. Zolang ik mijn zelfkritiek en zelfonderzoek op mezelf blijf toepassen heb ik niet
veel om voor te vrezen.
Zodra echter de échte trek de kop op zal steken, die trek waar ik geen weerstand aan kan bieden, die het gezonde
verstand in een mum van tijd op non-actief zet, ja dan zal ik, denk ik, "verloren" zijn voor onbepaalde tijd.
 
Gelukkig weet ik, als ik dan ooit weer uit die neerwaartse spiraal van onverschilligheid, fatalisme en hopeloosheid kan breken,
dat er een manier is om een goed leven zonder alcohol te leiden. Ik weet óók dat dat in m'n uppie
een helse klus is, vooral de eerste maanden, maar ook dat dat kan op een manier waarop ik het allemaal wel zelf, maar
niet alleen hoef te doen.
 
Ik ben ontzettend blij met m'n "achterban" van herstellende verslaafden.
Ze zullen er zijn als ik echt terug zou vallen, maar ze zijn er ook nu, preventief. Ik bezoek nog altijd één à twee meetings
in de week. Ik blijf ook op dit forum verschijnen. Niet omdat dat nou moet maar omdat dat een heel gewoon onderdeel van m'n leven is geworden.
Sterker nog, ik verheug me regelmatig op een meeting. Daar kan ik mijn mate van herstel telkens toetsen en bijstellen..
Aan de monitor, zogezegd...

Ja Fruitvlieg... dat dubbele gevoel ken ik. Het gaat hier om twee verschillende opvattingen en ik denk dat je voor jezelf persoonlijk moet uitmaken
wat voor jou geldt. We komen hier in de eerste plaats om zélf alcohol de baas te worden. Of je dat nu bereikt door helemaal op nul te gaan zitten of
door een eventueel alcoholgebruik binnen de (persoonlijke) perken te houden is helemaal aan jezelf om te beslissen. Een ander kan jouw "mate van
verslaving" niet voor je bepalen. Ook niet hoe je daarmee om gaat. En al helemaal niet hoe je daar mee om zou moeten gaan.
 
De manier van reageren van de persoon zélf die (veel of weinig) gedronken heeft zegt veel over hoe die denkt over zijn of haar gebruik. Iemand die zich
een loser voelt en weer van onderaf wil beginnen is net zo goed bezig met z'n verslaving te leren hanteren als degeen die zegt een "uitglijdertje" te
hebben gemaakt en weer verder gaat met waar ie gebleven was. En zelfs die mensen die af en toe wat drinken zonder dat een uitglijder te noemen en daar tevreden mee zijn geven blijk van bewust zijn van alcoholgebruik.
 
Door de "vaststelling" of iemand alcoholist is over te laten aan de persoon die het betreft heb ik van dat dubbele gevoel een enkel gevoel kunnen maken, namelijk het gevoel dat ik het zelf zo slecht nog niet doe voor mezelf op mijn manier. Daar doe ik af en toe een mededeling over. Maar over hoe
een ander bezig is kan ik niet veel zinnigs zeggen. Herstel is toch een erg persoonlijke aangelegenheid waarvan je het wel of niet slagen alleen voor
jezelf kunt vaststellen.

Blondie, meisje, 't maakt toch geen knal uit wáár je in de lijst staat? Je staat erop, dat is het belangrijkste..
Of je nou vóór, in het midden of achter in de trein zit, je weet dat je met z'n allen de zelfde kant op gaat.

Hihi... nooit is helemaal niet ver weg. Nooit is er nooit, niet dichtbij, niet verweg. Zelfs nu niet..

Hihi... nooit is helemaal niet ver weg. Nooit is er nooit, niet dichtbij, niet verweg. Zelfs nu niet..

In dat geval houden   katten je dus clean..

Ja Fruitvlieg... dat dubbele gevoel ken ik. Het gaat hier om twee verschillende opvattingen en ik denk dat je voor jezelf persoonlijk moet uitmaken
wat voor jou geldt. We komen hier in de eerste plaats om zélf alcohol de baas te worden. Of je dat nu bereikt door helemaal op nul te gaan zitten of
door een eventueel alcoholgebruik binnen de (persoonlijke) perken te houden is helemaal aan jezelf om te beslissen. Een ander kan jouw "mate van
verslaving" niet voor je bepalen. Ook niet hoe je daarmee om gaat. En al helemaal niet hoe je daar mee om zou moeten gaan.
 
De manier van reageren van de persoon zélf die (veel of weinig) gedronken heeft zegt veel over hoe die denkt over zijn of haar gebruik. Iemand die zich
een loser voelt en weer van onderaf wil beginnen is net zo goed bezig met z'n verslaving te leren hanteren als degeen die zegt een "uitglijdertje" te
hebben gemaakt en weer verder gaat met waar ie gebleven was. En zelfs die mensen die af en toe wat drinken zonder dat een uitglijder te noemen en daar tevreden mee zijn geven blijk van bewust zijn van alcoholgebruik.
 
Door de "vaststelling" of iemand alcoholist is over te laten aan de persoon die het betreft heb ik van dat dubbele gevoel een enkel gevoel kunnen maken, namelijk het gevoel dat ik het zelf zo slecht nog niet doe voor mezelf op mijn manier. Daar doe ik af en toe een mededeling over. Maar over hoe
een ander bezig is kan ik niet veel zinnigs zeggen. Herstel is toch een erg persoonlijke aangelegenheid waarvan je het wel of niet slagen alleen voor
jezelf kunt vaststellen.

Blondie, meisje, 't maakt toch geen knal uit wáár je in de lijst staat? Je staat erop, dat is het belangrijkste..
Of je nou vóór, in het midden of achter in de trein zit, je weet dat je met z'n allen de zelfde kant op gaat.

Ik snap mannen die altijd een tas bij zich hebben waar van alles in zit en waar ze nooit iets in kunnen vinden nog minder.. daar heb je toch broekzakken voor...

Hmmm... snap het mannen/vrouwen gedoe niet zo..

Goede middag,
 
Voor iedereen op dit forum de allerbeste wensen voor het jaar dat voor ons ligt.
 
Iets zegt me dat ik dit jaar nu en dan wel weer op dit forum zal verschijnen. Iets zegt me dat.
Wat dat iets is weet ik niet.... gevoel of zo?
Gevoel is zoiets waarvan ik er nog niet uitben of ik dat nou heb of niet..
De ene keer denk ik dat m'n gevoel me parten speelt, de andere keer m'n ego.
Soms denk ik naar m'n gevoel te luisteren, blijkt het ook weer dat ego te zijn...
Ik ben er nog niet uit.
Ik ben een werk in uitvoering. Vind regelmatig opnieuw het buskruit uit, blijf mezelf regelmatig
verbazen maar ook teleurstellen. Ik hoop dat dit jaar voort te zetten.
En jullie wens ik allemaal ook een (zelf)leerzaam jaar toe.

Goede middag,
 
Voor iedereen op dit forum de allerbeste wensen voor het jaar dat voor ons ligt.
 
Iets zegt me dat ik dit jaar nu en dan wel weer op dit forum zal verschijnen. Iets zegt me dat.
Wat dat iets is weet ik niet.... gevoel of zo?
Gevoel is zoiets waarvan ik er nog niet uitben of ik dat nou heb of niet..
De ene keer denk ik dat m'n gevoel me parten speelt, de andere keer m'n ego.
Soms denk ik naar m'n gevoel te luisteren, blijkt het ook weer dat ego te zijn...
Ik ben er nog niet uit.
Ik ben een werk in uitvoering. Vind regelmatig opnieuw het buskruit uit, blijf mezelf regelmatig
verbazen maar ook teleurstellen. Ik hoop dat dit jaar voort te zetten.
En jullie wens ik allemaal ook een (zelf)leerzaam jaar toe.

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Hihi... nou voel ik me toch weer een beetje of ik naar complimentjes heb zitten vissen, in dit geval felicitaties.. Ik gaf net toe dat ik dat nodig heb, maar het was niet dáárom dat ik schreef. Wilde alleen zeggen dat herstel een voortgaand proces is en dat respons in herstel daar onlosmakelijk aan verbonden en nodig is.
Zodat ik me niet isoleer in m'n "normaal" proberen te functioneren...

Goedemorgen,
 
Blondie, het nadeel van een longontsteking hep dan nu misschien het voordeel van beginnen te tellen van dagen niet gerookt.. kan een stapje in de goede richting zijn, mits je, zodra je je wat beter voelt, die eerste niet weer opsteekt.. . Beterschap in elk geval.
 
Even iets over het eenzame gevoel als je gestopt bent met drinken.
Toen ik stopte was ik ook erg gericht op complimenten van anderen. Vooral van die mensen die ik het erg moeilijk had gemaakt tijdens mijn actieve verslaving. Als ik daar alles van af had laten hangen, van de hoeveelheid complimenten dus, dan was ik nu nog steeds actief als alcoholist.
Het is zoals Gerrit al zei: de meeste complimenten vallen "te halen" bij lotgenoten.
Hier op het forum heb ik menig compliment ontvangen voor m'n droogstaan, maar ook in de zelfhulpgroepen waar ik nog elke week twee keer heen ga krijg ik nogal eens een opgestoken duim, zowel letterlijk als figuurlijk.
 
Heb ik dat nodig?
Ja.
Zaterdag stond ik zes jaar droog. Maar nog steeds overvalt mij wel eens het verlangen naar een alcoholische versnapering. Dat is voornamelijk het geval als ik best lekker in m'n vel zit en er bij speciale gelegenheden om mij heen wat gedronken wordt. Dan komen gedachten in me op van: wat heerlijk toch om zo van een enkel glaasje wijn of bier, of zelfs van een enkel borreltje, te kunnen genieten. Zonder ook maar het geringste schuldgevoel... Dat moet ik toch ook kunnen?
Dan komt gelukkig meteen datgene om de hoek kijken wat ik in al die jaren van gebruik en herstel geleerd heb: ik ben alcoholist en ik ben niet anders dan andere alcoholisten.. één is teveel en tien, twintig, honderd, zijn bij lange na niet genoeg.
 
Aan de ene kant helpt het me te weten dat ik in het verleden vele malen heb geprobeerd zgn. "sociaal" te drinken zonder succes,
aan de andere kant helpt het me te weten dat zes jaar leven zonder alcohol me absoluut geen kwaad heeft gedaan.
 
Hoe nu die zes jaar volgehouden?
Zoals het alcoholist wórden een eenzame aangelegenheid was (is) omdat ik het aan alle kanten verborgen wilde houden, zowel voor anderen alsook
voor mezelf, zo is herstel dat ook. Alleen niet omdat ik het verborgen wilde houden, integendeel, ik wilde het wel van de daken schreeuwen.
Terugkeren naar de wereld van de "normale mensen", de "niet verslaafden" was voor mij een enorme stap. Niet alleen het afkicken, wat op zich al
een hele prestatie is, maar vooral ook het vinden van een draai in die lang vergeten "normale wereld". Dat is een heel proces. Maar voor mensen die steeds in die "normale wereld" hebben geleefd is het heel normaal dat ik normaal meedraai. Ik val niet meer zo op als toen ik nog actief verslaafd was.
Ik krijg echt geen complimenten voor het feit dat ik niet opval, daar waar ik in actieve verslaving wel op- en aanmerkingen ontving doordat ik wel opviel, in negatieve zin, dan.
 
Een eenzame aangelegenheid dus, dat herstel. Maar niet in de wereld van herstellende verslaafden. In die zin ben ik nog steeds een beetje apart van de "normale wereld". Ik ga, om normaal te kunnen zijn, naar zelfhulpgroepen waar ik in alle openheid over mijn abnormaliteit kan praten, waar ik over een zelfde soort abnormaliteit van anderen hoor. Waar nu en dan complimentjes over en weer gaan, waar begrip is voor de persoonlijke strijd.. Ik heb het nodig dat ik m'n verslaving niet verborgen hoef te houden, maar ook dat ik de mensen waar ik in het dagelijks leven mee te maken krijg, niet steeds hoef te vertellen dat ik alcoholist (in herstel) ben. Doe ik dat dan om een compliment uit iemand te peuren, of doe ik dat dan om iemand voor wat dan ook te waarschuwen? Of alleen maar voor de aandacht? Ik voel me dan net zo vervelend als mensen die ik tegenkom en die dan al hun kwalen uitgebreid uit de doeken doen..
Lotgenotencontact is belangrijk voor me. Om de eenzame strijd van herstel te kunnen delen, zonder daarbij anderen ("de normalen" ) te vervelen.
 
Groetjes en succes allemaal.
 
 

Akelei, natuurlijk aardig bedoeld, dit bovenstaande. Ik wil er echter wel even wat over zeggen.
Je aan iets of iemand optrekken werkt meestal op z'n best als je geplaagd wordt door gevoelens
van schuld, schaamte, mislukking... kortom als je je voorneemt om het anders, beter te gaan doen.
Dan zijn woorden die je kunnen helpen een welkom hulpmiddel om je plannen voor de (nabije) toekomst
een beetje concreet te maken.
Als echter de "zucht" de kop op steekt, dan weet je net zo goed als ik, dat alle wijze woorden en raad
van een ander eerder vervelend dan helpend kunnen worden. Ze voeden namelijk je schuldgevoel
voor de volgende keer dat je je voorneemt het anders en beter te gaan doen. Het komt neer op: Ik wist het en toch...!!
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat alle goede raad en wijze woorden die ik de afgelopen jaren heb mogen
ontvangen niet de oorzaak zijn geweest van mijn stoppen met drinken.
De enige oorzaak van mijn stoppen met drinken is geweest dat ik stopte met drinken. Zelf. Niet op aanraden van
anderen, maar uit de overtuiging van mezelf dat ik niet meer moest drinken.
 
Ik ben er (nog steeds) zelf van overtuigd dat ik niet meer moet drinken.
Ik luister nog altijd wel naar goede raad en wijze woorden, sta er ook nog altijd voor open.
Ik ben nu zeven jaar "in herstel", zoals dat heet. Na het eerste jaar heb ik een terugval gehad,
ondanks alle dingen, woorden, voorstellen die ik gehoord had. Ze hebben me niet voor een
terugval behoed. Uiteindelijk is het mijn eigen overtuiging die me er tot nu toe van weerhoudt te drinken.
Met die overtuiging kan ik een ander niet helpen, m'n overtuiging is strikt persoonlijk.
 
Ik voel me best redelijk hersteld, maar realiseer me dat ik ook altijd in herstel zal blijven.. M'n overtuiging
is namelijk niet een statisch iets, ze verandert van situatie tot situatie, van dag tot dag, van emotie tot emotie,
ze verandert gewoon met mij mee. Dat moet ook wel, want een overtuiging die niet met me meeverandert zal
binnen de kortste keren als een gevangenis gaan voelen, als een dwangbuis. M'n overtuiging is als een tweede
huid geworden. Ik kan alle kanten op bewegen, m'n overtuiging blijft altijd om me heen zitten. En als er al eens
een keer een gat in valt doordat ik onvoorzichtig ben, dan is er altijd mijn herstelprogramma (de 12 stappen van herstel)
als pleister op de wond die de opgelopen schade afschermt tegen verdere rottigheid..
 
Ik zei dat ik me redelijk hersteld voel. Maar ik zal nooit iemand worden die geen associaties met drank heeft.
Ik kan mijn (alcohol) verleden wel loslaten, achter me laten, in de zin van dat ik me er niet meer door hoef te
laten leiden, maar het blijft wél achter me aanwapperen, onmiskenbaar mijn verleden. Hoe ik me daarover voel
is totaal nutteloos. Het gebeurt allemaal nu. Ik probeer als alcoholist zijnde, het beste van mijn leven te maken.
En daar hoort geen alcohol bij. Simpel toch?

Akelei, natuurlijk aardig bedoeld, dit bovenstaande. Ik wil er echter wel even wat over zeggen.
Je aan iets of iemand optrekken werkt meestal op z'n best als je geplaagd wordt door gevoelens
van schuld, schaamte, mislukking... kortom als je je voorneemt om het anders, beter te gaan doen.
Dan zijn woorden die je kunnen helpen een welkom hulpmiddel om je plannen voor de (nabije) toekomst
een beetje concreet te maken.
Als echter de "zucht" de kop op steekt, dan weet je net zo goed als ik, dat alle wijze woorden en raad
van een ander eerder vervelend dan helpend kunnen worden. Ze voeden namelijk je schuldgevoel
voor de volgende keer dat je je voorneemt het anders en beter te gaan doen. Het komt neer op: Ik wist het en toch...!!
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is dat alle goede raad en wijze woorden die ik de afgelopen jaren heb mogen
ontvangen niet de oorzaak zijn geweest van mijn stoppen met drinken.
De enige oorzaak van mijn stoppen met drinken is geweest dat ik stopte met drinken. Zelf. Niet op aanraden van
anderen, maar uit de overtuiging van mezelf dat ik niet meer moest drinken.
 
Ik ben er (nog steeds) zelf van overtuigd dat ik niet meer moet drinken.
Ik luister nog altijd wel naar goede raad en wijze woorden, sta er ook nog altijd voor open.
Ik ben nu zeven jaar "in herstel", zoals dat heet. Na het eerste jaar heb ik een terugval gehad,
ondanks alle dingen, woorden, voorstellen die ik gehoord had. Ze hebben me niet voor een
terugval behoed. Uiteindelijk is het mijn eigen overtuiging die me er tot nu toe van weerhoudt te drinken.
Met die overtuiging kan ik een ander niet helpen, m'n overtuiging is strikt persoonlijk.
 
Ik voel me best redelijk hersteld, maar realiseer me dat ik ook altijd in herstel zal blijven.. M'n overtuiging
is namelijk niet een statisch iets, ze verandert van situatie tot situatie, van dag tot dag, van emotie tot emotie,
ze verandert gewoon met mij mee. Dat moet ook wel, want een overtuiging die niet met me meeverandert zal
binnen de kortste keren als een gevangenis gaan voelen, als een dwangbuis. M'n overtuiging is als een tweede
huid geworden. Ik kan alle kanten op bewegen, m'n overtuiging blijft altijd om me heen zitten. En als er al eens
een keer een gat in valt doordat ik onvoorzichtig ben, dan is er altijd mijn herstelprogramma (de 12 stappen van herstel)
als pleister op de wond die de opgelopen schade afschermt tegen verdere rottigheid..
 
Ik zei dat ik me redelijk hersteld voel. Maar ik zal nooit iemand worden die geen associaties met drank heeft.
Ik kan mijn (alcohol) verleden wel loslaten, achter me laten, in de zin van dat ik me er niet meer door hoef te
laten leiden, maar het blijft wél achter me aanwapperen, onmiskenbaar mijn verleden. Hoe ik me daarover voel
is totaal nutteloos. Het gebeurt allemaal nu. Ik probeer als alcoholist zijnde, het beste van mijn leven te maken.
En daar hoort geen alcohol bij. Simpel toch?