Kohtje

Hier is een inbreker na de voordeur door de chaos meteen het spoor bijster en rent gillend weg..

Stel je voor, je komt thuis en er is een inbreker geweest die alles overhoop heeft gehaald.. ... kan je wéér beginnen.

Dan zal het wel 10 zijn.

Blijven alle stukken leven? Moet je wel precies snijden, lijkt me, tussen al die harten door... Maar hoeveel zijn het er nou? Pi is niet goed? Nog maar een slag slaan: 9. Negen levensstukjes.

We zijn nu zo'n vier uur verder. Woon je nog op hetzelfde adres, Reacher?

Pi (is ongeveer 3,14)

Meer?? Ik dacht dat een regenworm gewoon helemaal z'n eigen hart was, dus één. Maar ja, nooit een werkstuk over de regenworm gemaakt, jammer genoeg bedenk ik nu.

De vraag is: hoe heet de besloten vennootschap, in de Kruidenbuurt te Amstelveen, die actief is in de branche Financiële holdings en waar 1 persoon werkzaam is? Ik heb dit antwoord maar bevraagd om mijn steentje aan de chaos bij te dragen.

Weet je, @Bor, mijn vrouw heeft hier ook wel zitten janken toen ik ineens bijna niks meer kon en ik zelf ook. M'n jongste broer ook toen zijn vrouw vijf jaar geleden een zware hersenbloeding kreeg. Het zijn ingrijpende veranderingen voor zowel de patiënt als voor de ruime omgeving.. Alles veranderd op slag en toch is 'gewoon' rechtdoor de enige weg. Alles is nog vers, je weet niet wat je te wachten staat.. doodeng. Maar mensen zijn toch, als het er echt op aan komt en de tijd verstrijkt, bijzonder flexibel. Voor nu heb je daar niets aan maar ik ben er van overtuigd dat jij, voor zover ik je kan inschatten met alle niet-misse problemen in het verleden, je weg wel weer gaat vinden, en je man ook. Er zal waarschijnlijk veel, heel veel veranderen, maar door je zoveel mogelijk bij het nu te houden, niet te ver vooruit willen kijken maar tot het volgende 'hectometerpaaltje', het volgende 'mijlpaaltje', dan zal blijken dat de weg van mogelijkheden zich bijna als vanzelf voor je zal ontrollen, inclusief hulp, bijstand en steun. Dag voor dag. En Kalmte, Moed en Wijsheid.

Ja blijkbaar. Ik moet er wel helemaal voor naar Nijmegen. Daar doen ze ook onderzoek naar m'n aandoening waar nog veel van onbekend is en willen ze bijhouden wat eventuele bijwerkingen zijn en doen.

Ik mag morgen m'n prik al gaan halen omdat ik tot de zgn. risicogroepen behoor. Moderna-vaccin. Als daar zoveel over te doen was geweest had ik ook nog zo één, twee, drie niet geweten wat te doen. Ik rotzooi, zoals zo vaak in m'n leven, weer overal toevalligerwijs, met mazzel en onvoorspelbaar, tussendoor.

Gemorgen. Och, al die romantische toestanden.. m'n vrouw en ik doen al heel lang niet meer aan die zoete romantiek. We zijn er allebei blij mee want geen van beiden houden we daar erg van. Maar we zijn best gek op elkaar. En ook wel eens gek ván elkaar. Wat ik vaak lees is dat laatste normaal. Dat niet van romantiek houden is wat minder algemeen, maar het werkt voor ons prima.

Bedankt mensen. Ik ben weer een beetje opgevrolijkt. Het was zo'n dag van moeilijk op gang komen en een beetje door de dag heen slepen. Voor de ochtend is dat vrij gebruikelijk, maar vandaag duurde het wat langer allemaal. Excuses voor m'n onnuttige bijdragen van vandaag.

Ja, ik weet het nog. Die sigaar stond je erg goed.

@spirit, nee nooit. Ik wilde zeggen: gelukkig niet. Waarom zeg ik dat dan niet?

ik had een schoonzus, daar was ik wel eens een beetje jaloers op..

Ja, kort baardje.. zo ééns in de week met de trimmer er overheen. Soms ééns in de twee of in vakanties wel eens drie weken.

Nou, dat is wel héééél erg ongeveer. Zou willen dat ik zulk mooi wit haar had. 't Is nogal donker grijs. En dat erg lange hoeft van mij nu ook niet meer, daar is het te dun voor geworden.

Nee, dat ben ik. Toen m'n haar wat langer was. En minder grijs. En m'n gebit nog wat rechter. En ik nog wat vet op de botten had. En dertig jaar jonger was.

Een dronken prinses. Sprookjes zijn gelukkig niet echt waar. Toch??? Sterkte, @spirit

Pfffff, @Lonster.. nooit meer doen, hoor. Daar word ik te oud voor, zulke geintjes.

De besteklade voor de camper nadert z'n voltooiing. Staat nu in de lijmklemmen. Het lijkt wel wat te worden. Best wel een beetje blij en eigenlijk stiekem ook wel een beetje trots dat zoiets me weer lukt. Nu alleen nog die bibber uit m'n handen zodat ik misschien dat ooit begonnen naambordje (weet je nog?..) nog eens kan afmaken.

Misschien moet ik tóch maar weer eens aan kinderen gaan denken?

Noem dat maar niets bijzonders. Toch behoorlijk nieuwsgierig. Hoewel me ineens de scheurkalender van vandaag te binnen schiet: 'soms wil ik dingen weten die, als ik ze eenmaal weet, liever niet geweten had'. Dus laat maar.

O, ja, kan hoor. Ik weet niet hoe dat allemaal werkt.