Kohtje

Dag Marjo. Nee, door een fles wijn te drinken kun je niet weer verslaafd worden. Dat kun je maar één keer en dat gaat heel geleidelijk. Daarna ben je het voor de rest van je leven. En nee, als verslaafde hoef je niet bang te zijn voor alcohol. Ik ben er ook niet bang voor. Maar ik neem het niet meer tot me omdat het leven me lief is. Alcohol is voor mij een sluwe vijand van het leven. Liefs, Kohtje.

Tja, Woman.. Tokyo is inderdaad niet echt naast de deur, er van uitgaande dat je in Nederland woont.. Maar er zijn in Nederland gelukkig ook genoeg meetings te bezoeken. Ik ga zelf dus meestal naar NA meetings omdat in deze regio de AA meetings ook wat dun gezaaid zijn, en de paar waar ik wel geweest ben waren me te "rommelig". De NA meetings houden zich streng aan de format en het principe van sharen.. dus elkaar niet de les lezen, niet in de rede vallen en zo. Dat geeft mij het veilige gevoel dat ik kan zeggen wat me bezig houdt en ook ongehinderd kan luisteren naar wat een ander te vertellen heeft. Zonder de kans op (soms) oeverloze discussies. Marieke, drinken en alles wat daarbij komt kijken (inclusief nuchter worden) kost meer tijd en op den duur zelfs je gezondheid.

Haha, Woman, de tot nog toe enige keer... Hoe lang is dat dan geleden, hoe lang wil je de belangrijkste persoon blijven???

IJs en weder dienende zal ik graag naar deze meeting komen.

Hoi, daar ben ik weer even. Het is klaarblijkelijk zo'n dag dat ik even m'n mond niet kan houden:). Aan het begin van elke NA (Narcotics Anonymous) meeting waar ik heenga, worden elke keer enkele teksten voorgelezen. Een van deze teksten heeft de titel: Wat is het programma van NA. En daarin komt de zin voor: De nieuwkomer is bij elke bijeenkomst de belangrijkste persoon omdat wij alleen kunnen behouden wat wij hebben door het weg te geven. Ik vind dat een mooie zin die aangeeft dat het programma dynamisch en sociaal is.(We leren als het ware sociaal niet te drinken, haha..). We groeien in ons programma, maar de nieuwkomer laat ons zien waar we vandaan komen. We groeien, groeien, groeien... soms recht, soms krom, soms omhoog, soms omlaag. Maar onze wortels, ons moment dat we begonnen te groeien mogen we nooit negeren en/of uit het oog verliezen. Van daaruit geven we onszelf voeding. En ons groeien laat de nieuwkomer op zijn beurt zien dat het allemaal mogelijk is. Nieuwkomers en "oudgedienden" hebben elkaar nodig. We hoeven het allemaal niet alleen te doen. Sterker nog, we kunnen het niet alleen doen.

Goedemorgen, Regelmatig lees ik hier mee, soms log ik in om wat te schrijven. Zo ook nu. Toen ik hier voor het eerst op het forum kwam, kwam ik net uit een kliniek en stond toen zo'n vier maanden droog. Ik wilde in gesprek blijven met lotgenoten zoals ik dat ook in de kliniek had gedaan en voelde me zo gemotiveerd om droog te blijven. Mijn leven had een positieve wending genomen, dacht ik, want niet drinkend had ik zelf weer de contrôle over mijn leven gekregen. Ik voelde me weer een hele piet worden. Toch was er niet echt veel veranderd ten opzichte van de tijd dat ik nog wel dronk. Ik bleef doen zoals ik altijd had gedaan, was bang voor de dingen waar ik altijd bang voor was geweest, droomde me suf over alle mogelijkheden die voor me in het verschiet lagen, zoals ik altijd gedaan had maar nu zonder drank. Denkbeelden, theorieën, goede adviezen, tips, weten hoe het niet moest hielden me droog en ik dacht werkelijk dat de drank voor altijd uit mijn leven was verdwenen. De niet verslaafde buitenwereld was echter niet zo begaan met mijn "overwinning" als dat ik eigenlijk vond dat ze moest zijn. Tot die niet verslaafde buitenwereld behoorde ook mijn vrouw. In mijn ogen bleef ze dingen van me verwachten die ik onacceptabel vond. Ik vond dat ik recht had op waardering en een eigen leven, ik vond dat ik dat niet kreeg. Uit frustratie begon ik een buitenechtelijke relatie met iemand die mij gaf waar ik in mijn ogen recht op had. En toen escaleerde alles. Mijn leven werd totaal onoverzichtelijk, ik werd heen en weer geslingerd tussen hoop, vrees, schuldgevoelens en wederom veranderde er niets. Sterker nog, ik ging weer drinken om de rust te vinden die ik zo nodig had. Vorig jaar februari kreeg ik een reikende hand toegestoken in de vorm van een 12-stappen behandeling. Ik maakte kennis met AA, het Big Book, met een levensvisie die me echt een ommekeer in mijn leven heeft doen maken. In plaats van dingen van het leven te eisen ging ik inzien dat ik niets te willen heb. Dat mijn wil me dusdanige beperkingen van het leven oplegt dat ik me in een hoek gedrukt voel. Ik nam zelfs de beslissing om mijn wil en mijn leven over te dragen aan de zorg van God, zoals ik hem ben gaan begrijpen. Ik leer vertrouwen dat het leven goed is zoals het zich manifesteerd en dat ik ook door de meest negatieve momenten heen zal komen zolang ik maar blijf wie ik ben, namelijk een stukje van dat leven zelf. Om deze voor mij nieuwe levenswijze toe te kunnen blijven passen ga ik bijna elke avond naar een meeting om daar mijn wederwaardigheden te vertellen en om te luisteren naar wat andere verslaafden te vertellen hebben. We onderbreken elkaar niet, we oordelen niet over elkaar, we geven elkaar geen adviezen, we delen alleen met elkaar onze eigen ervaringen. Een ieder neemt van zo'n meeting mee wat ie kan gebruiken voor zijn/haar eigen weg van herstel. Een weg van leren, werken, blijven werken.. Vorig jaar november/december vond ik dat mijn herstelroute wel duidelijk was voor mezelf. Ik ging minder naar meetings en vond zelfs dat ik mijn Hogere Macht niet meer de baas moest laten spelen. Ik wilde de regie zelf weer in de hand nemen. Daar hoorde ook een gecontroleerde manier van drinken bij. Ik was sterk, ik was eigenwijs, ik was zwak. Want ik zie het nu als zwakheid dat ik mijn vertrouwen in de loop der dingen min of meer opgaf. Ik was bang dat ik mezelf zou kwijtraken in theorieën die steeds zweveriger werden en waar ik nooit en te nimmer iets nuttigs mee zou kunnen doen in het dagelijkse leven. Maar met dat ik weer ging drinken werd ik juist zweverig. Ik verzon allerlei mooie verhalen, excuses om mijn drinken te rechtvaardigen. En raakte volkomen in de knoop. Dit proces voltrok zich in sneltreinvaart. Binnen twee weken zag ik het hele leven niet meer zitten en dacht ik dat ik gedoemd was om als alcoholist ten onder te gaan aan mijn verslaving. Tot ik weer naar meetings ging en daar mijn dwaling uitsprak. Er volgden ook nu geen adviezen en veroordelingen. Ik voelde me ook geen looser, ik ging weer goed luisteren naar anderen, mensen die met behulp van het stappenprogramma een nuchter en clean leven leidden. Geen hallelujah verhalen dat het leven over rozen ging, maar verhalen met vele grote en kleine, vrolijke en verdrietige elementen. En hoe ze daar mee om konden gaan door te vertrouwen op hun Hogere Macht. En ja, daarbij hoort bidden en mediteren, maar nee, het is niet devoot de hele dag door gebedjes prevelend en de ogen ten hemel gericht als een wezenloze door de straten te struinen, het is gewoon leven zonder angst voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren.. Mijn vrouw was mij al enkele stappen (?) voor, zij had al toenadering gezocht tot Al-Anon waar ze ook met de hulp van de 12 stappen een eigen leven kon leren leven. Een heel belangrijk begrip in het programma is "loslaten". Zij liet mij los en uiteindelijk ik haar ook. Door elkaar los te hebben kunnen laten zijn we nu nog (weer) in goede harmonie bij elkaar. Onze angsten en verwachtingen zijn niet meer zo synthetisch. We hebben alletwee leren vertrouwen dat als we in alle eerlijkheid naar onszelf toe blijven, als we elkaar los kunnen laten, we geen voorwaarden aan elkaar stellen, elkaar respecteren om wie en wat we zijn, we elkaar het beste aanvullen en plezier van elkaar kunnen hebben. Momenteel heb ik nog regelmatig trekmomenten wat betreft de nicotineverslaving. Op zo'n moment geef ik niet toe aan de trek, aan mijn wil om een sigaret op te steken, maar vertrouw erop dat ik meeglijd in de tijd en dat dat kortstondige moment van "rust" die een sigaret mij geeft een fake is. De grote rust vind ik in het vrij zijn van middelen. En mijn dankbaarheid daarvoor is iedere avond weer groot. Dit is allemaal niet zweverig bedoeld, maar ik vind het moeilijk om in woorden uit te leggen wat ik nou eigenlijk ervaar. Groetjes, Koh.

In dat geval: proficiat, Elvez. Zo zie je maar dat je zonder Refusal ook NIET kan drinken.

Vind je dat belangrijk, Elvez?

18 jaar geleden ben ik eens gestopt met roken en er drie jaar vanaf geweest. In een onwaakzaam ogenblik een sigaretje gebietst tijdens een barbeque en sindsdien weer hopeloos verknocht geraakt.. Toen was ik nog geen eens alcoholist. Pffff, da's dus best lang geleden. Maar nu heb ik de 12 stappen leren kennen, hoera!!!!

Dank je, Soothe..had dat draadje nog niet opgemerkt. Ik zal er mijn gedachten eens over laten gaan.

Toch, m'n beste Soothe, is het niks anders als met drank. Je moet een zogenaamde 'vriend' loslaten en vertrouwen op je eigen kunnen. Ik worstel af en toe ook nog hevig, maar zolang ik die eerste niet opsteek....

Ha, Ziza, 16 mei weer een meeting? Waar dan? Ik lees jou ook nog altijd graag, hoor. Trouwens, ik lees het hele forum sowieso nog graag. Niet elke dag meer, maar toch ben ik hier niet weg te krijgen. Ook hier één groot spiegelkabinet.

Ik snap dat van die uil en die slang niet zo... ik denk dat ik vrij van wijsheid ben.

geen ijsklontje te vinden... maar de thermostaat werkt nog wel. Vinger in vlammetje..

??

hier is het zo warm dat ik niet kan voelen of het koud is.

Verlangens worden nachtmerries als ik verwacht dat ze vervuld worden.

Goedemorgen, Roerige tijden. Veel bekenden uit de After Care groep waar ik nog wekelijks heenga en uit de NA-groepen die ik bezoek hebben te maken met terugvallen. Ik hoor al die verhalen aan en het maakt me aan de ene kant wat onrustig (waarom zij wel en ikke niet??) tegelijkertijd ben ik gewoon heel blij (zij wel maar ikke gelukkig niet!!). Het ging hier laatst even over Spiegelogie. Tja, zonder spiegels kan ik voor mezelf niet afbakenen wat voor mij de juiste weg is. Die meetings zijn daar voor mij noodzakelijk voor. Ik heb nu, na drie weken, enorme trekmomenten wat betreft het roken en heb al enkele keren op het punt gestaan om er maar aan toe te geven. Maar als ik dan hoor wat het toegeven aan trekmomenten aan winst heeft opgeleverd dan weet ik me weer te beheersen en aan het eind van de dag ben ik dan weer enorm dankbaar en tevreden dat ik weer een dag zonder "hulpmiddelen" heb weten te volbrengen. Ik vertrouw erop dat als ik me overgeef aan alle gevoelens, vibraties, energie.. of juist het gebrek daaraan, ik in elk geval sereen blijf en dat is wat me gegeven is, waar ik het mee zou moeten doen. Alles wat ik me toeëigen aan kunstmatige beleving moet in stand gehouden worden en dat vind ik verspilling van energie. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Lieve groet, Kohtje.

Goedemorgen, Albertina, ik duim voor je. Rudy, ik duim ook voor jou. Pippi, voor jou ook. En de rest wens ik een fijne dag. En voor jullie is het duimen ook mooi meegenomen, toch? Groetjes.

Dronk om te vergeten maar vergat nooit om te drinken

Dag Hannah, Jammer dat je weer bent gaan drinken, fijn dat je weer gestopt bent. Maar wil je nu zeggen dat rehab de reden is geweest om weer te gaan drinken? Je zegt dat je er veel geleerd hebt, maar wat heb je dan nog niet goed begrepen? Groet, Kohtje.

Goedemorgen. Afgelopen week zijn er nieuwe kozijnen geplaatst in ons huis en ik heb lekker kunnen werken in m'n tijdelijke (oude) atelier. Nu weer terug in m'n flat alwaar ik weer even de draai moet terugvinden maar dat gaat goed. Door alles maar gewoon te ondergaan (werklui, lawaai, kou, stof, veel koffiezetten en zo) ging het goed en probleemloos. De ongekend heftige maar ook korte trekmomenten wat betreft het roken heb ik kunnen pareren door mediteren, iets wat ook steeds makkelijker gaat en steeds korter kan...een soort van mediteren in draagbare vorm. Door veel te oefenen met mediteren in een rustige en sfeervolle, aangepaste omgeving begin ik de techniek nu zo te beheersen voor mezelf dat ik op elk gewenst moment en op elke plek waar het nodig is, me even kan afsluiten van de hectiek om me heen. Even in mezelf kijken en luisteren naar wat het Grote Geheel me influistert. Gevolg: vandaag dag 115 op rij zonder alcohol en dag 17 op rij zonder nicotine. Ik laat me niet meer leiden door wat m'n verslavingen me ingeven te doen maar door wat ik kan doen terwijl ik me niet inlaat met verslavende middelen. En ik ben dankbaar dat ik er mag zijn zoals ik ben. Een fijne dag allemaal nog. Kohtje.

Dag Albert. Ik ben ook een grote jongen (1.90 mtr) maar ook een verslaafde. Anders denken werkte voor mij altijd maar eventjes, totdat de euforie van het behaalde succes op mijn verslaving een beetje over ging. Anders doen werkt voor mij beter. De eerste stap voor mij was erkennen dat ik geen macht had over mijn verslaving. M'n denken en m'n wil gaan -na kortere of langere tijd- toch altijd weer richting verslaving, richting gebruiken. Mijn eigen wil en mijn eigen denken vertrouw ik niet meer. Ik probeer nu te accepteren dat ik een heel klein deeltje van het Grote Gebeuren ben en me vol vertrouwen daaraan kan overgeven. Go with the Flow, zogezegd. En alle onrust- en onlust gevoelens toe te laten en weg te laten vloeien. Het bestaan is dynamisch, plus en min wisselen elkaar af en kunnen niet zonder elkaar. Ik begin elke dag met bidden. Vragen om Kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Vragen om Moed om te veranderen wat ik kan veranderen. En vragen om Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken. Zodra ik dan spanning in mezelf voel opkomen ga ik mediteren om me open te stellen voor de antwoorden die ik op dat moment nodig heb. Bij mij werkt dat verbazingwekkend. Ik heb dat niet zelf bedacht allemaal. Ik heb geluisterd naar andere verslaafden die dat al langere tijd zo doen, sommigen al jaren en zelfs al decennia lang. Bij hen werkt het, en hun suggestie was om het ook eens zo te proberen, zonder direkt resutaat te verwachten. Ik ben ze erg dankbaar dat ze me die suggestie aan de hand hebben gedaan.

Hé, wat toevallig. Ik had het net op de dagdraag over een les in acceptatie. Ik was op 15 februari gestopt met roken omdat ik vond dat m'n rookverslaving me afhield van een vrij leven. Na 34 dagen (20 maart) heb ik toch toegegeven aan een trekmoment en twee sigaretten achter elkaar gerookt. Ik had ze zooooo nodig op dat moment. Om m'n innerlijke onrust te dempen. Na die twee sigaretten voelde ik me heel even erg voldaan. Een soort van heel kort roesje. Nadat dat roesje was uitgewerkt kwam de behoefte aan nog een sigaret. Die heb ik toen maar onder de kraan gehouden, samen met de rest van het pakje. Ik moet accepteren dat ik onrustig kan zijn, even alleen maar aan sigaretten kan denken en verder aan niks anders. 21 Maart (begin van de lente) is (tot nu toe) m'n eerste rookvrije dag van (tot nu toe) de rest van m'n leven geworden. Trekmomenten steken regelmatig nog ongekend fel de kop op. Ik steek dan een waxinelichtje aan en ga mediteren... het hoofd leegmaken, me richten op m'n ademhaling en staren in het vlammetje. Na enkele minuten word ik dat vlammetje. Ik brand, ik leef, ik ben. Niks nodig behalve zuurstof en voeding, net als dat vlammetje. Na een kwartiertje voel ik me herboren, één met de grote structuren om me heen. En dan heb ik totaal geen middelen nodig om me beter en/of anders te voelen. Mediteren geeft mij de rust om mezelf te zijn, geen gevecht te hoeven leveren tegen welke onnatuurlijke behoefte aan wat voor middelen dan ook. Voor mij werkt het zolang ik er maar aan blijf werken. Ik wens alle stoppers veel rust en inzicht. Liefs, Koh.

Dag Woman. Ja, ik herken dat gevoel van onwerkelijkheid wel. In het begin vond ik dat ook raar en beangstigend, maar ik ben er langzamerhand achter gekomen dat dit gevoel van onwerkelijkheid het gevolg is van anders naar het leven kijken dan ik altijd gedaan heb. Ik vraag enkele keren per dag om kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en wijsheid om tussen deze twee het verschil te weten. Soms zijn er dingen die ik wel kán veranderen maar waar ik toch de moed (nog) niet voor op kan brengen. Dan doe ik mijn uiterste best om te aanvaarden dat ik ze op dit moment nog niet kan veranderen. Aanvaarden en berusten liggen voor mij heel dicht bij elkaar. Het belangrijkste is dat ik me niet de kop gek laat maken door dingen die nu eenmaal zo zijn. Als ik gebeurtenissen onderga zonder weerstand te bieden overkomen ze me en de volgende dag zijn ze gebeurd zonder dat ik schade heb ondervonden. En vluchten zou alleen maar uitstel hebben betekend. Geen zorgen om ongeaardheid, Woman.. we zijn allemaal onderhevig aan de zwaartekracht, dus die voeten komen heus wel weer op de grond. Als je maar geen rare fratsen uit gaat halen, anders kon je nog wel eens op je gezicht gaan. Go with the flow.