Sita, ik kwam al rommelend een dagboek van mezelf tegen uit de tijd dat ik in een verslavingskliniek zat, zo'n 12 jaar geleden.
Ik sloeg een willekeurige bladzijde open en las toen het volgende, wat me voor jou zeer de moeite waard lijkt om eens over na
te denken. Dit geciteerde had betrekking op mijn manier van schilderen, maar ook in het dagelijks leven was dit van toepassing..
"..... Onder invloed van alcohol raakte ik ook altijd bedolven onder gevoelens van woede en verdriet. Ik kon dan de boel niet meer kanaliseren en werkte de ene kleur nat door de andere heen, alles moest er tegelijk uit, ik kon niet wachten, met als gevolg groen-bruine troep waar niets meer uit te halen was."
Onder invloed werd het hele leven een brij voor me, een aaneenschakeling van ellende, onrechtvaardigheid, moeilijkheden, zwaarte....
Pas na een tijdje nuchterheid kwam het vermogen bij me terug om onderlinge kleuren op de juiste plaats te zetten, nuances te zien, het
vermogen tot relativeren kwam (terug)... het vermogen om het gewicht van verschillende (gewichtige) zaken te verdelen... allemaal dingen die nodig zijn
om het leven draaglijk te maken en te houden en die weg waren als ik onder invloed was.