Monster

staat jouw smoel al wat beter nu?

hij heeft zelfs door dat jij niet gezellig bent nu,

volgens mij is J écht heel opmerkzaam

hahaha doe je goed

nadenken moet ook gebeuren, zolang jij niet in een of andere co-dependancy verdwijnt is alles best

tingelingeling

wijfie wat ben je aan het doen nu?

wijfie, dit klinkt al beter! Eten met J bij je zoon wordt niet gezellig, daar heeft hij gelijk in. Eten bij je zoon zonder J kan heel gezellig worden (ik wil wel mee eigenlijk). Laat hem sudderen en verheug je op het etentje. J gaat jouw avondje niet verpesten denk erom.

Kan je ook zonder J naar je zoon en dus naar de kermis?

kijk, jij bent weer goed wakker

nee dat wil jij niet

Wat een geluk dat je geen bier in huis hebt. Dat heb je goed gedaan.

J. is zoals ie is, kennelijk heeft hij voordeel voor zichzelf om te blijven zoals ie is. Laat zien dat ie jou niet kapot krijgt. Laat hem sudderen maar geef niet op nu.

Wijfie, je bent juist zo trots op jezelf, houdt dat vast. Kalmte om te accepteren wat je niet kunt veranderen.

Wijfie, je flikt het niet om te drinken!

truste Kruidje.

Vanmiddag was mijn dochter op bezoek. Zij heeft wat ik had (behalve het mooie van een jonge huid haha) nl. Ik Ben Niet Goed Genoeg. We bespraken dat iedereen áf is, nog vóórdat je gaat afvallen of sporten, en vóórafgaand aan iedere prestatie. Dat iemand met syndroom van Down perfect is en dat zij dat ook is en dat ik dat ook ben. Ook mijn baas................... en ook haar "rotcollega". Laat niet onverlet dat we beiden even die genoemde medemens na gingen doen om het weer luchtig te maken. We hadden buikpijn van het lachen. Toen mijn dochter weg was barstte ik uit mijn voegen van geluk. Samen echt lachen hadden we 2 jaar geleden niet voor mogelijk gehouden, en wat snakten we allebei naar een tweede kans. Hopelijk wen ik hier nooit aan en zal ik dit soort momenten blijven koesteren als cadeautjes. Omdat wij nu, áls we contact hebben, weer écht contact hebben, denk ik dat verslaving een familieziekte is en dat familieleden ook een strijd voeren.

Ietje, met jou laatste deel ben ik het niet helemaal eens. Het is óók zijn strijd. Want jij gaat veranderen dus (groepsdynamica) het hele systeem van je gezin verandert. Jullie relatie verandert. Ieder mens lijdt enigszins aan neofobie dus hij krijgt óók een stroeve periode. Maar door eerlijk te praten lukt dat.

Ietje sorry als ik betuttelend over kom. Ik wil zo graag dat het goed met je gaat.

Ietje, is jouw man wel gewend aan het feit dat jij iets eng vindt? Of dat jij steun nodig hebt? Het heeft er de schijn van dat hij aanvoelt dat jij een signaal gaf dat je niet alles kunt, terwijl hij altijd op jou heeft kunnen leunen. En dat hij jou dwingt in je rol als moeke, dat jij hem de aai over de bol wel zal geven en dat alles weer wordt als vanouds. Ik vul dit allemaal in hoor. Maar wat ik niet invul: Nee, het wordt voorlopig niet meer als vanouds. Jij gaat heel veel steun nodig hebben, en vanaf nu ga je dat leren vragen. Niet kniezen in een hoekje omdat je die steun niet gevraagd hebt en dus ook niet krijgt. Zeg wat je nodig hebt, ook tegen hem. Je weet nou onderhand wat het je oplevert als je niet zegt wat je nodig hebt. Succes en weet dat dit forum je helpt dragen.

Wimmelt en Ietjefietje, trots op jullie

Ja Kruidje. De zweep is meer vertrouwd dan een eerlijk gesprek; jezelf naar beneden halen is zoveel makkelijker dan de rug recht houden. Maar precies zoals jij schrijft, het is te leren.

Jopie ik begrijp je niet.

Eigenwaarde maakt het verschil denk ik, hoe je na een uitglijder naar jezelf kijkt. Ik heb sinds ik gestopt ben geen uitglijder gehad, maar wel degelijk verslavingsgedrag vertoond, wat ik zie als even "erg". Dan verloor ik me in werken of sporten in een absurde manier. Nu kan ik daar heel wat liefdevoller naar kijken dan een half jaar of jaar geleden. En met opgeheven hoofd inderdaad proberen de volgende keer wat meer te doseren. Zonder direct te oordelen, want daar gaat het immers om.

2 dagen geleden heb ik alles opgeschreven wat ik aan niemand durf te vertellen, en waar ik eigenlijk niet meer aan wil denken. (Ik merkte dat ik graag wil vluchten en nu ik geen drank meer heb was ik vaak zoekende.) Ik heb er 4 uur over gedaan en ik vond het niet leuk om te doen maar het leek me nodig. Toen ging ik het "met de handen op mijn rug" overnieuw lezen (ik wilde het ongecensureerd houden) en wat schrok ik!! Ik weet nog niet of het gaat helpen; ik weet alleen nog dat ik die nacht mijn bed niet gezien heb. Ik wilde huilen want dat leek mij helpend. Maar ik zat te veel in mijn hoofd en genezen gebeurt 30 cm lager. Dus gebeurde er niets. Gemiste kans? Ik hoop het niet. Ik ben mij bewust van het feit dat de Therapie Traumaverwerking mij kennelijk te langzaam gaat. Maar dit draadje gaat over PTSS en niet over Ongeduld.