Monster

Ietje, waar is die man van je in het actieve deel van het verhaal? Kan hij niet rennen?

Kastanje, echt wakker. Ik ben blij met jouw inzicht. En je snelle reactie.

Kastanje ik begrijp dat je letterlijk gehoord wilde worden. Dat getuigt van zelfrespect want je weet dat je er recht op hebt om gehoord te worden. Dan ben je al goed op weg. Wat wakker van je dat je je hulplijnen inzet, je bent een VOORBEELD. Dank daarvoor.

Kastanje, vertel.......

ProudMary ik wou ff zeggen dat ik jou dapper vind.

Welkom Sje. Ik hoop dat je je alsnog thuis gaat voelen en steun kunt halen.

welkom S. Wat goed dat je zo adequaat je situatie oppakt, nu je doorhebt dat je een probleem hebt. Ik gun je dat je warm wordt ontvangen bij de AA. Zoals gezegd, overal is de sfeer weer anders, er is altijd wel een meeting-groep waar je je thuis kunt voelen. En schaamte is zinloos geweld hoor! Iedereen maakt fouten, alleen wij maken/maakten fouten waar een taboe op heerst, welkom in de club. Je bent begonnen je verantwoordelijkheid te nemen, petje af!

Yo, Dank voor dit uitgebreide antwoord. Heel veel succes met je poging en met de meeting vanavond!

Wat de AA kan betekenen voor herstel is voor iedereen gelukkig verschillend en variabel. Wat het 12 stappenprogramma kan betekenen voor je herstel is denk ik het feit dat Schuld en Schaamte heel wijd uit elkaar getrokken worden. Schuld kun je vereffenen en dan klaar. Schaamte moet vanuit de wortel bestreden worden want die interne criticus is een oneerlijk deel van het brein. Een oneerlijk deel die ons leugens voor houdt. Het geloven van die leugens is ziekmakend en niet opbouwend voor de lage eigenwaarde waar bijna elke verslaafde mee worstelt. Sowieso zijn meetings al helpend omdat je de groei ziet van anderen waardoor er een wens is om óók zo te groeien.

Van de week kwam weer es een typisch gevalletje voorbij over het gespreksonderwerp hiero. Iemand schrijft: Hallo, ik ben eindelijk gestopt. Gestopt met minderen, gestopt dus. Punt. Ik denk: ik heb dit echt al vaker gelezen van jou. Meervoud. Maar ik weet niet hoe te reageren. Zal ik het symfonie orkest laten aanrukken? Ja, dat is het waard als iemand het rotgevecht tegen minderen staakt. Maar als iemand mijn geheugen onderschat en wil dat ik applaudisseer op aanvraag, nee. Ondertussen is het nog steeds knap dat iemand voor de zoveelste keer echt stopt, en de logica van dit forum maakt dat ik minimaal steunend zou kunnen zijn. Daar is bij mij nog winst te halen.

Inderdaad! Gelezen in het onderschrift van Kohtje. Even een update. We hebben al geopperd dat teleurstelling volgt op verwachtingen. Nu zou ik (op gevaar af dat ik het mis heb natuurlijk) willen stellen dat teleurstelling gezien mag worden als een oneerlijke reactie op een eerlijke emotie. Er gebeurt iets en dat was niet verwacht. Het levert verdriet op. Het oneerlijke zit in de reactie van: Ik wil dat de realiteit is zoals IK die had verwacht (het leven moet verlopen zoals ik dat wil). Leerproces: Acceptatie. Als ik nou iets beter zus of iets meer zo (ik heb mezelf niet geaccepteerd zoals ik ben) dan was dit niet gebeurd. Leerproces: (zelf)Acceptatie. Waarom durf ik die reactie oneerlijk te noemen: Ik wéét dat ik de realiteit niet onder controle heb, toch ben ik boos en verdrietig dat ik dat niet heb. Ik wéét dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, toch wil ik beter zijn dan dat ik ben. Ik heb mezelf voorwaardelijk lief. Het verschil tussen voorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke liefde zit in de hoek van acceptatie dus daar moet ik wat mee. Onvoorwaardelijke liefde is denk ik een proces voor het leven. Ik denk nu nog dat in onvoorwaardelijke liefde "teleurstelling" een andere naam krijgt. Onvoorwaardelijke liefde is iets anders dan "alles maar pikken". Dan gaat het weer over grenzen stellen maar daar ging dit draadje niet over.

Dribbel, toen ik net in herstel was toen klaagde ik es tegen mijn maatje dat die roze wolk maar niet kwam. Daar wilde ik op zitten en blij zitten wezen hoe goed ik wel niet voor mezelf zorgde. Haar antwoord: Dacht je dat het symfonie-orkest je op zou wachten? Uh, ja eigenlijk. Ik verwachtte geen applaus, maar wel een halleluja-gevoel. Na een jaar kwam dat toch. Een beetje. Paars-roze zullen we maar zeggen, maar nog steeds geen wolk om op te zitten. Toch ben je goed bezig. Met alles wat je wilt verbeteren, je bent nú al af. Goed genoeg.

Ja Kip, ik heb een vriend die topkok is. Hij zal nog es sterven aan stress als hij niet wakker wordt........... Het is mooi om hem te zien werken en ik doe het hem niet na, maar je moet bijna parttime werken om het leven fulltime vol te houden. Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk; ik zie geen oplossing.

Dank. Lady Jane, de nick is niet zomaar gekozen. Maar doe me een plezier, google op Ducati Monster -afbeeldingen- en je krijgt brommers waar ik gek van ben. Klein, sterk, lastig te hanteren en een lawáái! Dan heb je eigenlijk de technische versie van deze meid gezien.

Welterusten .

welkom Plofkip. Kok zijn is een mooi beroep en ik gun je van harte een baan. Wel vind ik het verstandig van je dat je kijkt naar die werktijden. En de stress die dat op kan leveren. Je hebt je kracht nu wel nodig om weer een goed leven te krijgen, stress is vast niet iets waar je op zit te wachten. Veel sterkte en veel succes toegewenst!

Goldwin...........noemen ze dat niet een Bankstel? Met radio aan boord, en vrouwlief achterop die veilig in slaap kan vallen zonder van de motor af te pleuren? Die zijn toch fantastisch? Ik gun je fijne weken samen!!

PTSS was voor mij toch wel de oorzaak om te vluchten in alcohol. Door de jarenlange traumata is de eigenwaarde onder het nulpunt gezakt. De lage eigenwaarde (en dat leerde ik niet op therapie, maar hier volgt mijn persoonlijke mening) ging ik me schamen voor mijzelf. Ik was niets, ik zou niets worden. Geen zelfrespect, geen zelfvertrouwen en geen eigenwaarde. Zo kon ik niet leven. Ik zou bewijzen dat ik wél iemand was! Ik zou bewijzen dat ik wél iets kon worden. Ik liet mij niet op de kop zitten. Ik zou respect afdwingen door mijn prestaties! Maar dan moest ik wel:..................... ................ .................. Ik moest veel van mijzelf. Ik moest alles kunnen. Ik moest alles áánkunnen. Afijn, de interne criticus, de dictator was geboren geworden. Ik werd hard, hard voor mezelf, hard voor anderen. Veeleisend. Ik had dit pas door toen ik, in herstel, mij ging verdiepen in co-dependency (vaak de wederhelft van een alcoholist) en in die verdieping het fenomeen counter-dependent tegenkwam. Ai. Ik las mezelf. Dat harde. Geen hulp willen. ALLES ZELF KUNNEN. Alles. Zelf. Kunnen. Ik wilde wel es vrijaf van dat regime, dus ik zocht behalve de vlucht voor nare emoties vanwege de PTSS, ook een pauze van mijn eigen regime in alcohol. Achteraf snap ik dat meerdere behandelaren tegen me zeiden dat zij met mijn levensstijl óók zeker een verslaving genomen zouden hebben. Dat leek mij meehuilen met de wolven in het bos. Toen. Nu snap ik dat beter. Hiermee praat ik alcoholmisbruik niet goed, hiermee wil ik juist aangeven dat alleen met alcohol stoppen totaal zinloos is als de onderliggende PTSS niet grondig wordt aangepakt. Tenminste ik bespeurde bij mijzelf heel veel zoeken, zoeken naar een vervangende verslaving zonder dat ik mij bewust was waar ik voor vluchtte. My 2 cents.

Even een update. Afgelopen periode heb ik EMDR ondergaan als onderdeel van de behandeling van PTSS. Thuis heb ik niet stil gezeten. Ik heb al geschreven dat ik ging schrijven waar ik niet over na wou denken. Schrijven is therapeutisch dus ik ben vaker gaan schrijven. Een keertje wilde ik Boosheid ophalen want ik had al te vaak gehoord dat ik vol boosheid zat. Mwoah, leek me wel meevallen, ik zou niet weten waar ik nu nog........................................STOP. Nou, dat lukte dus vééééél te goed. Ik was zo verschrikkelijk boos, ZO BOOS, dat het me werkelijk nog meeviel dat de adem die mijn mond verliet niet gifgroen was! Ik vroeg me af of ik mijn servies al zat was, maar och, die heb ik zo secuur bij de kringloop bij elkaar gescharreld; dat was geen optie. Ik heb geen boksbal dus mijn motor of racefiets bleven over. Na het fietsen kwam manlief thuis na een weekje vakantie, nietsvermoedend. Ik zal de details besparen, maar volstaan met de vermelding dat wij niet geheel op dezelfde frequentie zaten. Waarom meld ik dit nou. Afgelopen week was de kwestie op de dagdraad: moet je emotie opkroppen of delen? Moet het er uit of moet je het uitzitten? PTSS therapeuten kiezen voor het er uit gooien, delen hoeft niet maar emotie is energie en die moet er uit. Anders keert die energie zich tegen de drager. Dus sport of schreeuw of huil of doe iets zolang je het nodig vindt................. Mijn toevoeging: zorg dat je tot vér na de oefening verzekerd bent van Het-Rijk-Alleen. Iemand meldde dat de emotie uitzitten een oefening in zelfbeheersing zou kunnen zijn (mijn vrije vertaling), dat is dus een compleet andere insteek. Ik ga niet zeggen dat PTSS anders behandeld moet worden dan andere onverwerkte emoties, maar ik ben wel geschrokken hoeveel boosheid en verdriet in een mens kan huizen dat er van de drager niet uit mag. Jaren lang niet. En dat de hoeveelheid dus niet slinkt tot nul of weinig genoeg om er niet meer over te zeuren. Ik had heel veel weerstand om bij een psycholoog een boekje open te doen. Om na al die jaren alles weer op te halen, oude wonden open te krabben en kijken of er nog wat te janken valt. En gehoord willen worden. En geloofd willen worden. Bah. Toch ben ik begonnen omdat bij het werken aan zelfrespect en eigenwaarde er onoverkomelijk stinkende wonden bleken te bestaan. Zodra ik de kans heb dan ga ik schrijvend recht op die wonden af en het draait telkens uit op óf boosheid, óf verdriet. Dit klinkt niet stoer en het is niet leuk. Maar het moet want ik weet geen andere manier om er van af te komen. Dus als je komende tijd een vrouw als een malle op haar racefietsie ziet gaan, verbeten kop enzo dan bestaat de kans dat je Monster tegenkwam in levende lijve.

Vakantiepact Skip: Skip MijnGerrit Monster Goed bezig Skip!!!

Als ik nou achterop ga met je man, mag jij mijn Koga wel lenen. Kom je afgetraind terug naar NL en héééééél bruin. Dat heb je toch wel voor me over?

welterusten harde werkers

Skip, je hebt vorig jaar overleefd, dit is jouw jaar en dit jaar zal je je verbazen hoe gewoon andere mensen drank vinden en hoe ongewoon het voor jou geworden is toch? Elke ochtend fris wakker worden vol goeie zin. Nooit meer haast naar het beginnen met een glas, naar het moment dat het legitiem is. Wat een vooruitzicht. Heb je iemand die je koffertje draagt? Ik ben echt heel sterk..............

Yogajuf, in de kliniek leerde ik dat sociale drinkers langzamerhand alcoholmisbruikers kunnen worden. Een alcoholmisbruiker heeft een onderliggend probleem en kan na therapie of andere hulp weer een sociale drinker worden. Een alcoholmisbruiker kan een alcoholist worden. Dit ziet niemand terug in de aantallen, deze 2 lijken sprekend op elkaar. Een alcoholist heeft doorgaans ook een onderliggend probleem en kan na therapie............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................. nog steeds nooit meer drinken als hij herstellend wil blijven. Het verschil zit 'm in het gebrek aan controle. Ikzelf heb geen controle over mijn gebruik. Ik kan niet minderen. Ik ben alcoholist. Het is een gemiste kans om je alcoholgebruik te minderen tot sociaal geaccepteerde waarden. Als je je onderliggend probleem aanpakt zul je als misbruiker vanzelf minderen en als alcoholist zal dit telkens jammerlijk pogen weer falen. Met deze wetenschap kun je je heel wat energie besparen. Natuurlijk is er nog de discussie over gendragerschap. Het gen van verslavingsgevoeligheid. Ik kan er een avond over praten maar voor jou en mij doet het er niet veel toe. Afbouwen heeft vast zin, cold turkey kan ook, maar zodra het minderen niet een middel is maar een doel,dan verspil je energie. Dat gaat óf vanzelf (jouw probleemloos sociale drinken), óf zal niet lukken zonder extreem veel energie.