Monster

Misschien solliciteren we wel op een vrijwilligersbaan. Er volgt geen loon, we doen het vrijwillig. Eenmaal op de vrijwilligerslijst kunnen we niet opdagen en wegblijven als wij dat willen. Nee. Er wordt wél op ons gerekend. Niemand komt ons dagelijks bedanken dat wij het vrijwilligerswerk opknappen. Het is immers vrijwillig. Er volgt sowieso geen fortuin. We mogen wel dankbaar zijn dat we van de straat zijn. Dat is dan ook de enige beloning: Ooit, en steeds een beetje méér, zijn we dankbaar. Dat we van de straat zijn. lieve Akkordeon, welke gek zou die job niet aannemen?

ja Poppy, de motor, de kick, het circuit, trainingen, motoGP...............is allemaal HEEL ERG MONSTER

Poppy, wat ben je mooi en dapper bezig. En zo eerlijk dat je nog onzeker bent of je wel goed genoeg bent. Of je imperfect mag zijn. Of je echt mag zijn. Dat mag toch ook groeien en ondertussen toch al goed genoeg zijn? Precies zoals een kind goed genoeg en schitterend is en nog heel veel mag groeien tegelijk? Het is fijn om je te lezen. Dank je wel voor het delen.

<p>Als ik alles wat is kan laten zijn, ben ik een gelukkig mens. lieve Akkordeon, dit is jouw onderschrift. En die vind ik toch zó verschrikkelijk mooi. En zo toepasbaar op mijn wens te groeien naar acceptatie..... Soms is balen: weerstand voelen tegen dat wat is. Soms is balen: het ene willen, het andere doen. Of nalaten. Meestal is balen een mening in plaats van een feit. Waarmee dus verworden tot onnodig. Akkordeon je hebt zitten balen. Heeft een mens soms. Je kwam tot niets. Heeft een mens soms. Heeft het zin om er iets van te vinden? Volgende keer reageer je misschien anders op verplichte rust. Misschien niet. Prima toch?

Indigo, jouw vraag heeft mij óók lang beziggehouden en ook ik heb me afgevraagd hoe ik kan accepteren en zaken aanpakken tegelijk. Voor mij, maar dat hoeft niet voor jou te gelden, was het nodig om verschil te maken tussen zaken die ik niet kan veranderen (mijn rugzakje, de mensen om mij heen, het weer, de baas) en zaken die ik wél kan veranderen (mijn houding en mijn gedrag). Je kunt bv. accepteren dat je je huidige baan niet bij je vindt passen, en dus solliciteren. Op dat moment verander je wat je kunt en verander je niet wat je niet kunt veranderen tegelijk. Daar is niets passiefs aan. Accepteren is een actieve levenshouding die vaak méér energie kost voor dat moment, maar ook méér energie overlaat aan het eind van de rit. Mopperen op alles wat je anders wilt zien maar er ondertussen niets aan veranderen, dát is pas passief. Accepteren is niet: gedogen, tolereren en stil blijven zitten verwonderen. Accepteren is omarmen, verwelkomen. Au. Dat vraagt een positieve, actieve levenshouding. Ondertussen vraag ik me stiekem af waarom ik het zo positief vind dat accepteren een ACTIEVE levenshouding vraagt. Waarom vind ik het nog steeds belangrijker om wat te DOEN, dan wat te ervaren? Wat wil ik bewijzen met DOEN? Dat ik niet lui ben? Dat ik deed wat ik kon, dus aan mij kan het niet liggen? Hm...... lieve Indigo, dit is geen college. Het zijn mijn mijmeringen op jouw thema. Dank je wel voor het wakker schudden. Als ik vannacht niet kan slapen dan zal ik..........zzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzzzzzzzzzzz zzzzzzzzzzz la maar

ow? Is er een groepsnorm? Is hier een apenrots? Is hier überhaupt een groep? Zo ja, een groep met geslaagde stoppers en een groep falende stoppers/onhandige minderaars? Er was een tijd, toen was ik een paar maanden gestopt maar absoluut nog niet zo blij, toen dacht ik dat ik óf een geniale gek moest zijn, óf wel een speciale verslaafde. Niemand zou mij begrijpen, ik had ándere zorgen dan al die andere verslaafden... Toen besefte ik opeens dat ze in de kliniek gelijk hadden: ik leed aan terminale uniciteit. Dat is verslavingsgedrag. Ik weet het niet Jeanne, maar dit proef ik een beetje bij jou geloof ik. Ik kan het mis hebben. En áls ik het niet mis heb, welkom in ons groepje. We zijn allemaal zo speciaal dat het onze dood had kunnen worden. Niemand wil jou of mij in een groep kletsen. Ik gun je wél het wij-gevoel. Dat je weet dat je niet alleen staat. Dat je niet specialer bent dan anderen en dat je om je eigen op-hol-slaande-brein kunt lachen. En afstand daarvan nemen. harde werker....

Happy Days, je hebt het nu zwaar. Heel veel sterkte voor nu. Wel heel fijn dat je maandag echte stappen gaat zetten. Je komt er openlijk voor uit dat je hulp nodig hebt bij stoppen en accepteert hulp. Als je dan maandag met een plan en ondersteuning naar huis gaat, moet je het nog steeds zelf doen, maar inderdaad niet meer alleen. Vraag maar net zo veel hulp als je durft. Bel, schrijf, want samen staan we sterker. Fijn trouwens dat je dit weekend niet gaat drinken. Je zult maandag al vast een beetje trots zijn op jezelf.

he psst, kan het wat zachter.... hopelijk ben je snel weer fit Huttula. En heel veel wijsheid en inzicht toegewenst in de nazorg.

hier is Akkordeon dus wél goed in. :rose:

ietje, of het nou trek is of een gat in je hart of weet-ik-wat-voor deficiëntie dan ook.............. wat goed dat het ziet en dat je niet toegeeft. Fijn dat je het schrijft.

niet misselijk want niet vaag dit is pas vaag

Waarom raakt slachtofferig gedrag mij: 1. Leed gaan vergelijken. (tjee, hou je mond muts! Wat X meemaakt nu, dát is pas erg!) 2. Ik rúik ahw de terugval. Het leed lijkt alvast de benodigde smoes. 3. Telkens dezelfde personen die leed ervaren. (jij maakt stééds soortgelijke dilemma's mee..... zou je niet es een ándere reactie proberen?) Dit schrijvend maakt dat ik één grote spiegel zie, en in die spiegel zie ik iemand die nog steeds vol oordelen zit. Au. Ik dacht dat ik al zóveel milder was geworden, maar ik ben pas net begonnen, merk ik.

Jopie, dit is voor mij de crux... Hoe moet ik dan omgaan met iemand die iets als leed ervaart, terwijl de hele wereld kan zien dat diegene zich slachtofferig gedraagt............bij het manipulatieve af?

kruislings...

Jopie, hopelijk reageer je op mijn posting, want ik ben zoekende in dezen. Ik hoop oprecht dat je mijn posting niet als kritische noot ziet, maar wel als een vraag. Ik denk dat jij hier al veel verder in gegroeid bent, en dat je mijn ogen kunt openen.

misschien is zoete aardappelschotel wat wij vroeger Hete Bliksem noemden: aardappelen appels in stukken gebakken spekkies eroverheen korstje van paneermeel eroverheen in de oven HEET, bliksems wat heet

Jopie, gevoelsmatig wil ik óók zo over leed kunnen schrijven. Maar ik zou niet durven. Hoe kan ik nou zeggen dat mijn gordijnen even erg zijn als jouw woningnood? Andersom zou iedereen het pikken. Mij zelfs misschien wel nederig noemen. Als ik klein leed dat als dramatisch ervaren wordt , gelijk stel aan uitzichtloos leed, dan kan ik het niet helpen dat ik daar zelf al een oordeel over heb. Dit is klein en dat is groot. En dan is het mijn eigen leed nog geen eens! Ik denk tot nu toe: leed is weerstand tegen wat is. Leed is vinden dat het anders moet zijn. Jopie, kan niet alleen degene die het aan gaat bepalen of iets leed is? En als iemand jammert, en ik denk: "hou es op, kom es uit je slachtofferrol" is dat dan een onterecht oordeel? Leed verdwijnt waar acceptatie volledig is. Is dat zo? Is leed ervaren onnodig? Is het laakbaar? Ik weet het niet. Mijn gevoel zegt dat pijn en verdriet er mogen zijn, maar waar weerstand komt ontbreekt acceptatie en is er werk te doen.

Jeanne, geef niet op. Samen kunnen we meer dan allemaal alleen. Schrijf wat je dwars zit, al schrijvend kun je iets makkelijker afstand nemen. Blijf alsjeblieft niet in je hoofd zitten; niet omdat je gekke dingen gaat denken maar alleen al omdat een mens zo MOE wordt van denken en tobben.

dat gaat idd lekker snel hummer..... ik wens je veel voorpret

aan inzichten ontbreekt het je niet......................... ik lees toch echt de gezochte cursusleider

Poppy, welkom. Die innerlijke criticus is ook bij mij zeer wel bekend. Waarom we de lat zo hoog leggen met z'n allen, waarschijnlijk omdat we niet op een 'fout' betrapt willen worden? Omdat we beter willen zijn dan we eigenlijk zijn? Omdat we niet tevreden zijn met ons 'voelen als een maandagmorgenprodukt'? Geen idee. We verschillen veel minder dan we wel es denken. Hier op het forum is iig veel herkenning. Gelukkig wel!

hoi Anette, Ook ik kan mij in het rijtje scharen van mensen die jou graag lezen. Jij voegt toe. Maar dat zal je ondertussen wel dóór hebben, mag ik hopen. quote: 'Ik zoek mezelf al zo lang maar kan je nog steeds niet vinden. Waar ben je toch.......' Ik heb mezelf een jáár gezocht, misschien zelfs anderhalf. Ik wil niet enthousiasmeren om dát pad te nemen, want voor mij was het geen succesvolle tijdsbesteding. Voor mij gold dat ik een levenshouding aannam van: áls ik toch es mijn rust vond, dán zou ik beter............. áls ik toch wist wie ik was, dan kon ik weer krachtig reageren zoals vroeger, en .............. wat heb ik toch een onrust, wat zóek ik toch, wat wíl ik toch? Voor mijzelf stopte het zoeken toen ik besloot om niet meer te zoeken. Ik besloot dat er niets is dat er ontbreekt, dat ik het doe met wat ik nú weet en wat ik nú heb. Noem het mindfulness of noem het acceptatie, niet boeiend. Wél boeiend is dat ik toen een Loesje las: Wie zichzelf zoekt is als een kat die haar eigen staart achterna rent om die te vangen. en Zoekt en gij zult verdwalen. Anette, je hebt al wat je nodig hebt. Je bent al wie je moet zijn. Wie dat is, is vandaag weer anders dan morgen. Als je over een jaar je eigen draadje leest dan zul je misschien wel glimlachen om al je harde werken. Je zult hoe dan ook , veranderd zijn. Maar nog éven mooi.....

Meya, respect. Einde tekst.

soms lees ik terug hoe een gesprek verliep, omdat het onbevredigend aanvoelde (is dat goed nederlands?)... en dan merk ik dat mijn stemming veel invloed had op hoe ik het de eerste keer las, en na een nachtje slapen weer heel anders op mij over komt.

Jeanne, In de video van Noorlander heb je vernomen dat het 3 maand duurt... daar heb je nog op gereageerd in dit draadje. Je bent nu 6 weken op pad. Dat is écht heel goed. Dat weet je toch? Depressie is vast een hel. Ik wil niet ruilen. Hopelijk vermindert het door langer clean te blijven. Dat gun ik je heel erg. Geef jezelf een kans in de vorm van tijd. Til je weerstand over de 3 maanden periode heen, en kijk dan nog es of je clean zijn de moeite waard vind. Ik hoop vreselijk dat je er dan anders over denkt. sterkte voor nu