garfield076

En dan krijgen we carnaval 😬

Dank je wel dames

Nog steeds een pesthumeur. Ben het hele weekend binnen gebleven want heb absoluut geen zin in mensen om me heen. En dat was voorheen wel anders. Dan zocht ik graag de gezelligheid op. Nu zit iedereen in mijn allergie. En juist daarom ben ik bang te vereenzamen. Ben ook gruwelijk jaloers op iedereen die ik nu wel lekker uit zie gaan, etentjes hebben, kerstmarkten etc….

Wat is mijn bouwjaar en waar staat mijn woning... Mormel: 1982, nabij Leuven renaldo61: 1961, nabij Tienen woman: 1968, nabij Leeuwarden zbb: 1977, op het water (Haringvliet) Maja: 1968, nabij Wassenaar/Den Haag Yvonne: 1955, nabij Duitse grens, Oost Groningen Smaragdie: 1973. Haarlem Mariposa: 1966, nabij Terneuzen (provincie Zeeland) Spirit: 1961 nabij Rotterdam Bob: 1951, nabij Utrecht Niks: 1985, Overijssel JamesM: 1979, nabij Harderwijk Kohtje: 1957, nabij de IJssel, Zuidwest-Overijssel Bumperjim: 1971, nabij het zuiden van Frankrijk Wendy: 1975, nabij Haarlem Prana: 1971, Italië MaryArt 1957 nabij Alkmaar Fonny🌞 nabij Zierikzee Freekie 1986 nabij Assen 🏍️ Sanity 1968 nabij Amsterdam XXX Kers 1983 Flevoland knakker: 1971, Dordrecht Garfield: 1979, omgeving Breda

Die dips horen erbij @kers. Althans, dat is bij mij het geval. We zijn pas een paar weken onderweg. Zoek maar eens naar fenomeen “the wall”. Die gaan we nog meerdere keren tegengekomen. Laat je niet ontmoedigen! En ja, ik projecteer mijn eigen proces nu op jou. . Maar volgens mij lopen we aardig gelijk op. Wij kunnen dit!

Dat is zo herkenbaar… Het liefst sluit ik mezelf op. Tegelijkertijd vind ik mezelf dan weer heel zielig. Voor nu geef ik me er maar even aan over. Vorige keer kwam de zin om erop uit te gaan wel terug. Dus hopelijk is dat deze keer ook zo

Daar zijn we weer. Lekker even klagen ;). Net nu mijn eerste maand erop zit. Ik had net een gesprek met een goede vriend. Hij wist nog niet dat ik weer gestopt was, alleen dat het nu even niet lekker gaat met me. Dus ik vertelde dat ik weer gestopt ben met drinken en dat ik het lastig vind om hier nu invulling aan te geven. ”Maar jij dronk toch helemaal niet meer zo veel?” “Ja, maar ik weet ook niet altijd hoe ik thuiskom” “Ja, je was de laatste keer wel aangeschoten, maar volgens mij viel het wel mee”. Ik merk dat ik daar nog moeite mee heb. Alcohol én dronkenschap zijn in mijn sociale netwerk nog zo genormaliseerd, dat ik de uitzondering ben. En dan vind ik het heel lastig om de aansluiting te blijven vinden. Bang om buiten de groep te vallen…

Zo, de eerste maand is weer een feit. Op naar de volgende(n)

Zoals een wijs vierhoevig schepsel vandaag tegen mij zei: niet versagen jongen

He Knakker. Dank voor je bericht. Ik zie inderdaad in dat de fles openen niet de oplossing is. Dus dat doen we ook niet hoor. Het is nu gewoon even saai en suf.... Althans zo voelt het. De gedachte aan nooit meer meedoen met een feestje of borrel stemt me nu somber. Maar daar komt ooit weer verandering in. Ja, dingen worden anders. Dat wordt werken. En dan is het fijn als iemand me hier af en toe bij de les houdt ;). Dus dank daarvoor. We can do this!

Dank jullie wel. Het valt me alles behalve mee. En dan zijn jullie mijn klaagmuur

Laten we hopen dat het beter wordt. Ik ben nu vooral heel bang om alle aansluiting te verliezen

Laten we hopen dat het beter wordt. Ik ben nu vooral heel bang om alle aansluiting te verliezen

Goedemorgen, Hier weer een kleine update. Het gaat me ontzettend k*t. Ik voel me ontzettend eenzaam. Heb meerdere borrels en etentjes overgeslagen omdat het me niet lukt om gemaakt gezellig te doen. En de relatie is ook tot het vriespunt gedaald. Mijn vrouw heeft gisteren wel met de hele buurt staan borrelen. (Volwassenen en kinderen). Ik zat binnen goed chagrijnig op de bank. Zij kwam licht aangeschoten binnen en dat verhoogde mijn stemming ook niet. “Je had er toch bij kunnen komen staan?” Nee, dat kon dus niet zonder mensen af te blaffen. Daarbij heb ik het gevoel dat ik helemaal geen aansluiting heb met de rest. En zij wel. Dat voelt dus eenzaam. Dat gevoel wil niet weg. Het huwelijk is kut, de sociale contacten zijn nu kut en de stemming is kut. De motivatie om gestopt te blijven is ver weg nu

Hoi Mormel, een uitvaartbegeleider hier. Jouw situatie is niet uniek. Ik kom diverse families in de meest uiteenlopende verhoudingen tegen. Ik zou je willen adviseren om, juist nu, je gevoel te volgen. De eerste vraag: ben jij echt degene/enige die de uitvaart moet regelen? Of zijn er nog andere kinderen of is er een partner? Het is niet altijd vanzelfsprekend een kind dat de uitvaart moet regelen. Dan verder wat Lika zegt. Je hoeft niets te zeggen. Je kan inderdaad de uitvaartverzorger of een uitvaartspreker het woord laten doen. En je hoeft zeker geen onwaarheden te verkondigen. Een goede uitvaartspreker kan daar op een hele goede manier mee omgaan. Jouw proces is belangrijk op zo’n moment. Wat de rest daarvan vindt telt niet. Ik heb al vele honderden uitvaarten begeleid en heb altijd het belang van de nabestaanden mee beschermd. En als dat kon door ze in bescherming te nemen en uit de wind te houden, dan deed ik dat. Sterkte, juist in dit voortraject.

Allereerst: goed hoe je meteen de koe bij de hoorns vat! En ja, we moeten allebei een modus zien te vinden. Dat kost tijd en moeite. Na diverse psychologen versleten te hebben was ik nog steeds geen steek verder. Wel gezellig iedere week een beetje keuvelen op een bankje, maar weinig diepgang. Uiteindelijk via de specialistische ggz doorverwezen voor schematherapie. En ik moet zeggen: het is confronterend. Maar wel helpend denk ik. Waar ik jarenlang geroepen heb dat ik weliswaar te veel dronk, maar alleen voor de gezelligheid. Nu moet ik toegeven dat het toch een coping mechanisme is. En nu de verdoving weg is, gaan we echt met de onderliggende shit aan de slag. Niet leuk, wel nodig

Ook met die longarts zou ik moeite hebben. De begrafenisondernemer mag zeker overlijden. Ik moet er niet aan denken om het eeuwige leven te hebben.

Ik ben destijds in ambulante behandeling geweest bij Novadic Kentron. Maar daar had ik voor mijn gevoel niet veel aan. Mijn begeleidster dronk zelf wel. “Ja, maar ik heb er geen problemen mee”. Dat nam ik niet serieus. Ben meer op zoek naar ervaringsverhalen. Een stoppen met roken coach die af en toe een sigaretje opsteekt geloof ik ook niet. Toen ben ik een jaar op deels eigen kracht gestopt. En dacht ik daarna dat ik wel weer gematigd kon drinken. De fout die velen hier gemaakt hebben. Ik doe het nu weer op eigen kracht, maar pak met schematherapie de onderliggende shit wel aan. En hier dagelijks gelijkgestemden digitaal ontmoeten helpt ook. Samen kunnen we dit kers. Ik heb zo’n gevoel dat ons verhaal behoorlijk overlapt

Dank je wel. Over dat gepieker. Dat is een beetje kip/ei. Om daarmee te stoppen pakte ik een drankje. Hoewel niet iedere dag, was het vooruitzicht op het weekend voldoende om het gepieker te stoppen. Dat is nu weg. Gelukkig is mijn to do list voor mijn werk vandaag lang. Dus genoeg afleiding

Goedemorgen, Dank jullie wel. Ik ben het gesprek aangegaan. We moeten hierin echt een nieuwe modus gaan vinden. De angst is inderdaad aanwezig. Ik vind het doodeng om mijn nuchtere zelf opnieuw te ontdekken. Wat blijft er over van mijn sociale leven, de vriendschappen, de relaties. Ons huwelijk. Er is werk aan de winkel. Voorlopig wil ik mezelf het liefst binnen opsluiten en wil ik met niemand iets te maken hebben. Maar dat is ook de oplossing niet

Dank je wel @JamesM. Jouw verhaal sterkt me. En hier van me af schrijven ook. Het ellendige is, ik ben al eens een jaar gestopt geweest. En dat nare monster (de alcohol, niet mijn vrouw) laat me nu weer geloven dat ik weer interessanter ben met drank op. Het monster een naam geven, dat is een goede. Daar ga ik eens over nadenken. En vanmiddag ga ik mezelf een cadeautje geven. De eerste keer heb ik een tattoo laten plaatsen als reminder voor mezelf. Vanmiddag komt er een nieuwe reminder bij: “memento mori, memento vivere” Enerzijds als link naar mijn werk/passie (ik ben uitvaartondernemer). Anderzijds om mezelf eraan te herinneren dat we maar 1 leven hebben, dat we de moeite waard moeten maken. En laat ik vanavond het gesprek met mijn vrouw maar eens aangaan

Geen sorry, dat is me meerdere keren bevestigd door haar. ;). Het is wellicht mijn eigen perceptie. Maar ik ben bang. Bang om middelmatig, saai en onopvallend te zijn.

Goedemorgen. Het gaat nog niet veel beter. Ben heel erg aan het piekeren over de toekomst. Feit: als ik weer ga drinken kost het me een keer mijn huwelijk. Maar wat nu speelt. Ik heb geen zin in feestjes en sociale verplichtingen. Het lastige is, dat is wel de persoon waar mijn vrouw verliefd op is geworden. Ik geloof nooit dat de teruggetrokken, feestjes vermijdende persoon die ik nu dreig te worden zo aantrekkelijk is. Met andere woorden: heeft deze relatie nog wel toekomst. Of moet ik met alles in mijn huidige sociale leven breken, om nuchter te blijven? Inclusief vrouw en vrienden? Hoe hebben anderen dit ervaren? De dag ziet er voor nu even inktzwart uit, ondanks de lichtbril

@knakker dank je wel. Nee ik kies zeker niet voor het dronken gelazer. Dus het opnieuw uitvinden hoort erbij. Net zoals hier mogen klagen. De partner is nu weg met de kinderen. Laat mij maar lekker even een dag de knorrepot uithangen. Zo lekker even naar buiten

Ik vind het lastig. Ik heb mijn vrouw in de kroeg leren kennen, we staan/stonden bekend als mensen die wel van een feestje houden, en ik stond altijd voorop als er geborreld werd. Dan nu een nieuwe identiteit uitvinden vind ik moeilijk