garfield076

Dank jullie wel. Het valt me alles behalve mee. En dan zijn jullie mijn klaagmuur

Laten we hopen dat het beter wordt. Ik ben nu vooral heel bang om alle aansluiting te verliezen

Laten we hopen dat het beter wordt. Ik ben nu vooral heel bang om alle aansluiting te verliezen

Goedemorgen, Hier weer een kleine update. Het gaat me ontzettend k*t. Ik voel me ontzettend eenzaam. Heb meerdere borrels en etentjes overgeslagen omdat het me niet lukt om gemaakt gezellig te doen. En de relatie is ook tot het vriespunt gedaald. Mijn vrouw heeft gisteren wel met de hele buurt staan borrelen. (Volwassenen en kinderen). Ik zat binnen goed chagrijnig op de bank. Zij kwam licht aangeschoten binnen en dat verhoogde mijn stemming ook niet. “Je had er toch bij kunnen komen staan?” Nee, dat kon dus niet zonder mensen af te blaffen. Daarbij heb ik het gevoel dat ik helemaal geen aansluiting heb met de rest. En zij wel. Dat voelt dus eenzaam. Dat gevoel wil niet weg. Het huwelijk is kut, de sociale contacten zijn nu kut en de stemming is kut. De motivatie om gestopt te blijven is ver weg nu

Hoi Mormel, een uitvaartbegeleider hier. Jouw situatie is niet uniek. Ik kom diverse families in de meest uiteenlopende verhoudingen tegen. Ik zou je willen adviseren om, juist nu, je gevoel te volgen. De eerste vraag: ben jij echt degene/enige die de uitvaart moet regelen? Of zijn er nog andere kinderen of is er een partner? Het is niet altijd vanzelfsprekend een kind dat de uitvaart moet regelen. Dan verder wat Lika zegt. Je hoeft niets te zeggen. Je kan inderdaad de uitvaartverzorger of een uitvaartspreker het woord laten doen. En je hoeft zeker geen onwaarheden te verkondigen. Een goede uitvaartspreker kan daar op een hele goede manier mee omgaan. Jouw proces is belangrijk op zo’n moment. Wat de rest daarvan vindt telt niet. Ik heb al vele honderden uitvaarten begeleid en heb altijd het belang van de nabestaanden mee beschermd. En als dat kon door ze in bescherming te nemen en uit de wind te houden, dan deed ik dat. Sterkte, juist in dit voortraject.

Allereerst: goed hoe je meteen de koe bij de hoorns vat! En ja, we moeten allebei een modus zien te vinden. Dat kost tijd en moeite. Na diverse psychologen versleten te hebben was ik nog steeds geen steek verder. Wel gezellig iedere week een beetje keuvelen op een bankje, maar weinig diepgang. Uiteindelijk via de specialistische ggz doorverwezen voor schematherapie. En ik moet zeggen: het is confronterend. Maar wel helpend denk ik. Waar ik jarenlang geroepen heb dat ik weliswaar te veel dronk, maar alleen voor de gezelligheid. Nu moet ik toegeven dat het toch een coping mechanisme is. En nu de verdoving weg is, gaan we echt met de onderliggende shit aan de slag. Niet leuk, wel nodig

Ook met die longarts zou ik moeite hebben. De begrafenisondernemer mag zeker overlijden. Ik moet er niet aan denken om het eeuwige leven te hebben.

Ik ben destijds in ambulante behandeling geweest bij Novadic Kentron. Maar daar had ik voor mijn gevoel niet veel aan. Mijn begeleidster dronk zelf wel. “Ja, maar ik heb er geen problemen mee”. Dat nam ik niet serieus. Ben meer op zoek naar ervaringsverhalen. Een stoppen met roken coach die af en toe een sigaretje opsteekt geloof ik ook niet. Toen ben ik een jaar op deels eigen kracht gestopt. En dacht ik daarna dat ik wel weer gematigd kon drinken. De fout die velen hier gemaakt hebben. Ik doe het nu weer op eigen kracht, maar pak met schematherapie de onderliggende shit wel aan. En hier dagelijks gelijkgestemden digitaal ontmoeten helpt ook. Samen kunnen we dit kers. Ik heb zo’n gevoel dat ons verhaal behoorlijk overlapt

Dank je wel. Over dat gepieker. Dat is een beetje kip/ei. Om daarmee te stoppen pakte ik een drankje. Hoewel niet iedere dag, was het vooruitzicht op het weekend voldoende om het gepieker te stoppen. Dat is nu weg. Gelukkig is mijn to do list voor mijn werk vandaag lang. Dus genoeg afleiding

Goedemorgen, Dank jullie wel. Ik ben het gesprek aangegaan. We moeten hierin echt een nieuwe modus gaan vinden. De angst is inderdaad aanwezig. Ik vind het doodeng om mijn nuchtere zelf opnieuw te ontdekken. Wat blijft er over van mijn sociale leven, de vriendschappen, de relaties. Ons huwelijk. Er is werk aan de winkel. Voorlopig wil ik mezelf het liefst binnen opsluiten en wil ik met niemand iets te maken hebben. Maar dat is ook de oplossing niet

Dank je wel @JamesM. Jouw verhaal sterkt me. En hier van me af schrijven ook. Het ellendige is, ik ben al eens een jaar gestopt geweest. En dat nare monster (de alcohol, niet mijn vrouw) laat me nu weer geloven dat ik weer interessanter ben met drank op. Het monster een naam geven, dat is een goede. Daar ga ik eens over nadenken. En vanmiddag ga ik mezelf een cadeautje geven. De eerste keer heb ik een tattoo laten plaatsen als reminder voor mezelf. Vanmiddag komt er een nieuwe reminder bij: “memento mori, memento vivere” Enerzijds als link naar mijn werk/passie (ik ben uitvaartondernemer). Anderzijds om mezelf eraan te herinneren dat we maar 1 leven hebben, dat we de moeite waard moeten maken. En laat ik vanavond het gesprek met mijn vrouw maar eens aangaan

Geen sorry, dat is me meerdere keren bevestigd door haar. ;). Het is wellicht mijn eigen perceptie. Maar ik ben bang. Bang om middelmatig, saai en onopvallend te zijn.

Goedemorgen. Het gaat nog niet veel beter. Ben heel erg aan het piekeren over de toekomst. Feit: als ik weer ga drinken kost het me een keer mijn huwelijk. Maar wat nu speelt. Ik heb geen zin in feestjes en sociale verplichtingen. Het lastige is, dat is wel de persoon waar mijn vrouw verliefd op is geworden. Ik geloof nooit dat de teruggetrokken, feestjes vermijdende persoon die ik nu dreig te worden zo aantrekkelijk is. Met andere woorden: heeft deze relatie nog wel toekomst. Of moet ik met alles in mijn huidige sociale leven breken, om nuchter te blijven? Inclusief vrouw en vrienden? Hoe hebben anderen dit ervaren? De dag ziet er voor nu even inktzwart uit, ondanks de lichtbril

@knakker dank je wel. Nee ik kies zeker niet voor het dronken gelazer. Dus het opnieuw uitvinden hoort erbij. Net zoals hier mogen klagen. De partner is nu weg met de kinderen. Laat mij maar lekker even een dag de knorrepot uithangen. Zo lekker even naar buiten

Ik vind het lastig. Ik heb mijn vrouw in de kroeg leren kennen, we staan/stonden bekend als mensen die wel van een feestje houden, en ik stond altijd voorop als er geborreld werd. Dan nu een nieuwe identiteit uitvinden vind ik moeilijk

Pffff, wat een ellendige avond gehad. Ik ben meegeweest naar het bedrijfsfeest van mijn vrouw. Die werkt daar pas net. Ze hadden flink uitgepakt, toffe locatie, goede band, prachtige entourage. Maar ik vond het vreselijk. Ik kende daar niemand, had ook absoluut geen zin om te socializen en stond me met mijn cola in de hand te ergeren aan de rand van de dansvloer. Mijn vrouw over de zeik omdat ze zich alleen voelde, en zich druk maakt over hoe zij/wij nu over komen. Kortom, kutavond gehad. Het maakt wel weer pijnlijk duidelijk dat de alcohol wel degelijk een functie had die ik wél leuk vond. Namelijk het sociale smeermiddel. Ik kom toch een stuk beter in de sfeer als ik een paar drankjes mag drinken. Voorlopig sla ik alle feestjes maar gewoon over. Dan maar de saaie lul

Niet opgeven, maar hier je verhaal blijven doen.

De gezelligheid komt inderdaad uit de mensen. Toch ben ik op tijd naar huis gegaan omdat ik het mooi vond geweest. Ik kon niet echt lekker in de jolige sfeer meegaan. Dus, de afhaker…. Ik moet daar echt nog een modus in zien te vinden. Alhoewel ik vroeger ook op tijd afhaakte, maar dan omdat ik niet meer op mijn benen kon staan… En nu heb ik in ieder geval geen kater.

Vanavond een feestje van een goede vriend van me. In een speciaalbier café. Iets met kat en spek. Maar goed, ik weet dat ze ook een leuke selectie alcoholvrij hebben. En het gaat vanavond oprecht om het gezelschap. Leuke vriendengroep, leuke gelegenheid. En vrijwel iedereen daar weet dat ik eerder een jaar niet gedronken heb. Dus ik ben er nu ook weer open over dat ik uit de bocht gevlogen ben. Ik ga lekker met de auto. Morgenochtend werken is nu ook geen probleem. Het feest van morgenavond heb ik wel afgezegd. Reünie van mijn oude studentenvereniging. Ik heb met vrijwel niemand contact meer. Dus wie hou ik voor de gek. Misschien verlangde ik er ergens wel naar om er bij te horen. Vroeger viel ik buiten de groep. Als ik nu terugkijk zal de hele vervelende dronk die ik vaak had niet geholpen hebben. En wilde ik er te graag bij horen. Dat ging heel geforceerd. En ik heb mezelf jaren lang ellendig gevoeld dat ik geen vrienden heb overgehouden aan mijn studietijd. Voelde ik me een loser omdat ik dat niet had. Je studententijd moet toch leuk zijn? Zo hield ik me altijd voor. Maar langzaam aan probeer ik dat los te laten. Dat ligt achter me. Ik wil me nu focussen op de vrienden die ik nu wel heb. Op het mooie gezin dat ik nu heb. Op het mooie bedrijf dat ik nu aan het opbouwen ben. En nuchter het verleden achter me laten. Het is een heel verhaal geworden. Maar hé, het is mijn eigen draadje ;). Zo de auto in en lekker een feestje vieren met mijn vrienden.

Wat een mooie reis heb je gemaakt!

Wat goed! Dat is een mooi streven voor ons allemaal.

Poeh, alsof ik mijn eigen verhaal lees… Ben nu bezig om dit aan te pakken dmv schematherapie. Al eerder diverse psychologen versleten. En als het even niet lekker ging kon ik verdoven. Dat verdoven doe ik nu niet. En ik denk dat de schematherapie zijn vruchten gaat afwerpen. En inderdaad, hier van me afschrijven helpt ook.

Het is inderdaad herkenbaar. Maar “this too shall pass!” En of je het op je werk moet vertellen, dat weet ik niet. Openheid is goed. Maar wellicht een ander moment als je iets meer overzicht hebt? Succes vandaag!

Dát is een hele belangrijke motivator inderdaad… De schaamte. Pffff, dat wil ik echt niet meer

Je mag de trots van deze stap absoluut voelen! Wat goed dat je open bent naar je familie. En ja, met je gevoelens aan de slag is confronterend. Ik zit er zelf middenin ;). Maar zoals je zelf schrijft: je bent hierin zeker niet alleen! We zijn hier om elkaar te helpen.