knakker

Naar de Schone Kunsten om Caravaggio’s De dood van Maria te zien, de Kleine Zavel, mooie cafés: Le Cirio of de Poechenellekelder. En patat eten bij het Frites Atelier.

Dank voor je recept Yana. Ik heb de salade voor de lunch klaargemaakt zodat we in Huize Ezel even aan je konden denken. Ik vond het erg lekker. Maar mijn zoons willen voorlopig niks meer met je te maken hebben.

93,0

Mogge. Oeh, vegetarisch eten 🙂 Ik ben daar wel steeds positiever over gaan denken. Maar het lukt mij zelf alleen met pasta om dat smakelijk te krijgen. Dus dat amusante geworstel van @bumperjim herken ik wel. Net als trouwens de wijneuforie voor het uitzoeken van een mooie fles bij de maaltijd. Mijn enige gemis. Maar ja, welke wijn moet je nu schenken bij een vegetarische schotel die niet te vreten is? Ik moet vandaag nog een maaltijd verzinnen rondom bieten. Misschien probeer ik daar wel iets vegetarisch van te maken. Hoewel ik daar normaal gesproken graag een oldskool balletje gehakt bij serveer.

Wat een ellende @Yana. Het zal zelfs een natuuroptimist als jou zwaar vallen om de lichtpunten te blijven zien nu. Toch wens ik je van harte toe dat je hier in zult blijven slagen. Al was het maar één lichtpunt per dag. Muziek, lezen, praten, schrijven. Mooi dat je hier in Nederland dierbaren kunt ontvangen. En fijn dat je lief er is inderdaad. Hierbij alvast twee lichtpunten, althans dat hoop ik. Eén voor vandaag, één voor morgen. Maar als je gulzig bent mag je ze ook allebei meteen opeten: Altijd weer die Bach. Dit is zo ongeveer de meest vredige muziek die ik ken. Voor mij zijn muziek en poëzie de grootste troosters. Ik hoop voor jou ook een klein beetje. Onder de appelboom Ik kwam thuis, het was een uur of acht en zeldzaam zacht voor de tijd van het jaar, de tuinbank stond klaar onder de appelboom ik ging zitten en ik zat te kijken hoe de buurman in zijn tuin nog aan het spitten was, de nacht kwam uit de aarde een blauwer wordend licht hing in de appelboom toen werd het langzaam weer te mooi om waar te zijn, de dingen van de dag verdwenen voor de geur van hooi, er lag weer speelgoed in het gras en ver weg in het huis lachten de kinderen in het bad tot waar ik zat, tot onder de appelboom en later hoorde ik de vleugels van ganzen in de hemel hoorde ik hoe stil en leeg het aan het worden was gelukkig kwam er iemand naast mij zitten, om precies te zijn jij was het die naast mij kwam onder de appelboom, zeldzaam zacht en dichtbij voor onze leeftijd. ------------------------------- uit: 'Onder het vee' (1966) Schrijver: Rutger Kopland

Haha, ik zou het hem nu meteen geven hoor. Hij wilde ook nog naar het Van Gogh, maar dat vond ik overdreven. Een nieuwe ontdekking en gezamenlijke favoriet: Madaq op het Spui. Lekkerste chocoladeijs ooit en geweldige macarons. Amsterdam roept altijd een zeer dubbel gevoel bij mij op. De aantrekkingskracht van het bruisende leven, maar ook de afkeer van de massa en vooral van het opzichtig hippe gedoe. Een beetje als met drank: de verleiding & de kater.

Per trein op weg naar Amsterdam. Ik vroeg mijn jongste zoon wat hij leuk vond om te gaan doen. Ik dacht dat wordt dierentuin of pretpark. Maar nee. ‘Eigenlijk wil ik de Nachtwacht wel weer eens zien.’ Zeven jaar. En ik heb hem niet eens gehersenspoeld. Denk ik.

Jou beschouw ik per definitie als positief hoor Jaan. Dus kom maar door met de rode pen 🙂

Het leven nemen zoals het is, is volgens mij de kunst. Eigenlijk heel simpel. En niet altijd en overal de boel nodeloos compliceren.

Oude associaties @Prana, die zakken vanzelf weg. Geniet vooral van het gelukzalige gevoel.

De mens is verrot, de mens is edel. Beide zijn in royale mate waar te nemen. Maar soms is het ook net waar je op let. Het nieuws bericht nu eenmaal eerder over oorlog dan over pasgeboren puppy’s. Maar in mijn eigen leven zie ik toch vooral veel moois en goeds. De ellende van verderop kan ik niet oplossen en laat ik dan ook niet mijn levenservaring geheel verkleuren.

Als taalpurist schaaf ik graag aan mijn teksten, dus in dat opzicht vind ik het wel fijn als er een taalfout uit gaat. Maar ik hou weer niet van het type zuurpruim die slechts uit betweterigheid over taalfouten begint. Of dat je je best doet op een lange brief en dat het enigste waar men op ingaat is dat het eigenlijk ‘enige’ behoort te zijn.

Ik denk dat het leven zijn glans juist verkrijgt dankzij haar eindigheid. Of, zoals Achilles zei in de film Troy: “The gods envy us. They envy us because we’re mortal, because any moment might be our last. Everything is more beautiful because we’re doomed. You will never be lovelier than you are now. We will never be here again.”

God, wat een leuke dag vandaag. Samen met mijn zoon heel de Biesbosch doorkruist. De rust en verlatenheid daar is zo mooi. Je ziet er alleen af en toe een vogelaar met een camera als een bazooka turen naar een vogel waar ik nog nooit van heb gehoord. Terwijl we zittend aan het water een broodje aten beseft ik me ineens: hier gaat het om. Al het andere is bijzaak en flauwe kul. En warempel, hij zei ook enkele malen dat hij het ‘eigenlijk best leuk vond’. Mijn moeder, het einddoel van onze wandeling, raakt intussen het spoor in de realiteit steeds meer bijster. Angst voor alles wat haar omringt. De jeugd en de aftakeling dichtbij elkaar. Confronterend, maar het stemt ook vredig. De ene generatie komt eraan, de ander maakt plaats.

Maar is het feit dat je doodgaat dan een reden om je minder druk te maken?