Oskar

Lastig @bumperjim. Ik ben omringd door introverten, ook in mijn gezin. Daarmee dus ook omringd door raadselen en geheimen. Zelf was ik ook altijd een brandkast. Toen ik jong was kwam het niet eens bij me op om met wie dan ook over mijn problemen te gaan praten. Ik had er ook geen enkele behoefte aan. Niks forceren bedoel ik. Niet meteen aan komen lopen met routekaarten. Gewoon er af en toe zijn. Beetje liefde en aandacht geven. Samen zwijgen en over de velden kijken kan ook mooi zijn. Het deurtje gaat uiteindelijk wel een beetje open. Sterkte met de situatie. Het is me allemaal nogal wat.

Succes @Zbb. Drie maanden, pfoe. Boot op koers houden.

Verder weer veel dromen over vroeger. Ook weer op de schaats. Ik kwam daarbij mijn ex tegen die mij ooit op nogal vervelende wijze bij het grof vuil heeft gezet. Ze bleek afzichtelijk oud en lelijk te zijn geworden. Ik vind dat eigenlijk een beetje een kinderachtige streek van mijn onderbewuste.

Soms ben ik wat geobsedeerd door de datum. Dan zoek ik op of het nog een feestdag is, een heilige wordt herdacht of dat misschien een bepaalde grote historische gebeurtenis precies zoveel jaar geleden plaatsvond. Wat blijkt nu? Vandaag is het Internationale Masturbatiedag. Ik kan het ook niet helpen. Ik wens jullie allemaal een feestelijke dag.

Ja. Je zeult altijd je eigen karakter onder je arm met je mee. Toch kan in sommige gevallen een andere baan wel degelijk helpen. Mijn leven is drie jaar geleden enorm verbeterd toen ik stopte met het werk dat mij jarenlang frustreerde, allerlei maatschappelijke en financiële overwegingen liet varen, en gewoon ging doen wat ik fijn en bevredigend vond.

Welkom terug @Dune. Van het paard getuimeld las ik, maar gelukkig nu weer stevig in het zadel. Hortsik.

Mogge mensen. Gisteren zijn we de gehele dag met het gezin op pad geweest zonder dat we elkaar de hersens hebben ingeslagen. Dus het was een leuke dag. Vandaag nog een keer, alleen laten we nu de puber thuis, dan is het een makkie.

Wat een idioot gedoe zeg, dat je terwijl je er al tijden zingt op herauditie moet @Jannigje. Net als wanneer je ineens weer een sollicitatiegesprek zou moeten voeren voor de baan die je al jaren uitvoert. Is dat een gangbaar iets in muziekland? Rot dat je zo wordt geregeerd door angsten die wortelen in een ver verleden. Het is misschien wat makkelijk gezegd door deze ezel, maar zou je je er niet beter maar bij neer kunnen leggen dat dit blijkbaar je persoonlijkheid is geworden en van daaruit gewoon monter verder gaan met wat je leuk vindt? Als men steeds maar tegen je blijft roepen hoe dapper je bent terwijl dat heel anders voelt zou mij dat juist extra frustreren. Maar ik functioneer misschien afwijkend. Wel fijn je weer eens te lezen 🙂 Staan er nog mooie uitvoeringen op de agenda? Of op je verlanglijst?

Grappig dat er meer mensen zijn die schaatdromen hebben. Ik dacht dat ik de enige was 🙃 Dromen over huizen van vroeger heb ik ook vaak. Dat je dan ineens weer blijkt te wonen in een huis van lang geleden. Ook in de droom tot je eigen verwondering. Dat zal wel teruggaan op een oergevoel van ontheemd zijn. En eindeloze veel dromen over mensen die rond mijn 20e in mijn leven waren. Maar dat komt omdat ik een beetje ben blijven hangen in de adolescentie. Zeker. Schaatsen met de wind mee is het mooiste dat er is. Handjes op de rug, en dan in die heerlijke cadans weerstandsloos voortzoeven. Gouden herinneringen aan lange tochten door de polders. En dan af en toe aanleggen in een dorpje bij een koek-en-zopie-tent. Maar dat is lang geleden. Schaatsen op een baan kan nog wel, ook hier in de stad, maar daar vind ik niks aan.

Wakker uit een schaatsdroom. Dat is mijn persoonlijke en vaak terugkerende variant op de klassieke freudiaanse vliegdroom. Ik schaats als een crack, met perfecte techniek, pootje over in de bochten, en steeds hogere snelheid. Op het laatst schaats ik ook gewoon over land en door huizen. Ik voel me dan euforisch en volledig vrij. Ik dartel, dans, zing en zoen. Het is dan even slikken weer wakker te worden in de realiteit, als ietwat in zichzelf vergrendelde jongeman, die weliswaar erg tevreden en soms zelfs gelukkig is, maar bij wie de levensenergie doorgaans binnenskamers blijft. Mooi werk, dat dromen. Ik moet nog eens een droomduider vragen wat die er verder van vindt. Of met een psychoanalyticus of andere groenzoeter eens diep afdalen in mijn onbewuste om te ontdekken wat daar - bedolven onder de sedimenten van het leven - nog allemaal bruist en borrelt en wat ik daarmee aanmoet. Dan weet ik misschien ook waarom ik soms ineens zo raar doe. Iemand anders nog gedroomd?

Mogge. Vanmiddag pas werken, dus ik kan vanochtend nog even zwemmen. Dat is een nieuw gewoonte aan het worden. Elke dag een korte plons. Verder besefte ik me net weer eens dat ik sinds mijn verandering van baan drie jaar geleden nu elke dag fluitend naar mijn werk ga. En het levert, ook al gebeuren er veel heftige dingen, hoegenaamd geen stress op. Als ik thuis ben ben ik ook echt klaar, dat is ook een verademing. Dat was allemaal ooit heel anders. Destijds had ik echter niet door wat een narigheid mij dat opleverde. Zodanig gewend aan het ongeluk dat ik het niet meer zag of voelde. Je dagelijks leven op orde hebben, daar komt het op aan voor mij. De rest is bijzaak en bonus. Ik vind ook dat mensen zoveel mogelijk lekker in hun comfortzone moeten blijven 🙃

Grappig, Jari Litmanen, daar heb ik al heel langs niks meer van gehoord. Sympathieke kerel altijd. Leuk dat je hem hebt ontmoet, maar wel balen dat je daarvoor je detox moest afbreken. Kun je op een bepaalde manier nog inspiratie putten uit je idool in de strijd tegen de fles?

Haha, oei. Ik leef altijd wel enigszins in het verleden, maar dit is overdreven. Ik zal het aanpassen.

En voor ik u nog verder ga vervelen klauter ik uit bed om de kruidenrub in de procureur te gaan masseren. Vanavond pulled pork uit de slowcooker 🙂

Een gedichtje. Gewoon omdat het zo mooi is.