lidia

Ik moest iets kwijt en dat plaats ik liever niet hier, het staat op mijn "eigen"draadje, wie daar al eerder was, weet wel waar het over gaat.

Het is gebeurd, kon er slecht van slapen en heb daardoor ook heel veel gehoest, vanwege het stoppen met roken,. Hoop dat dat niet meer zo lang duurt, want is al eerder reden geweest om het op te geven. Nu overweeg ik dat totaal niet. Ja, dat lijkt een klein probleem vergeleken bij het aanwezig zijn bij de zelfgekozen dood van je eigen kind, maar zo is het leven nu eenmaal. We moeten allemaal door onze eigen hel heen, daar kan niemand je bij helpen. Als kleuter stond ik al met de hele klas aan het graf van een jongetje te zingen : daar boven ruist een grote schaar van kind'ren voor Gods troon." Dat jochie was bij het spelen op een grote stenen (straat)trap gevallen met zijn hoofd op 1 vd ijzeren punten waarmee die trap versierd was. Na een paar uur was hij dood. 5 Jaar later stond die tekst op de grafsteen van mijn 7-jarig broertje dat was verdronken omdat hij op weg naar de speeltuin al vast was gaan koppeltje duikelen op de (enige) stang van een brug, vlakbij een in werking zijnd gemaal. Kwam in de draaikolken terecht en had geen schijn van kans. Later is er een stang bijgekomen (er waren al eerder kinderen in het water gevallen, maar ja, die waren niet dood). En ook die trap zal wel niet meer versierd zijn, denk ik zo. Er werd thuis niet over gepraat en ook niet door HA of dominee of leerkrachten of familie, in tegendeel. Dus toen mijn nog overgebleven broer 50 jaar later ook verdronk in sterke stroming, was dat bizar. Ik zag het op TV in Hart van Nederland en het nieuws 4 dagen later toen ze hem gevonden hadden. Ben niet naar de crematie geweest, dat is vreemd gegaan, wist niet eens wanneer en waar. Het is geen hechte familie, die van m, zal ik maar zeggen. Een paar weken daarna was ik op een lang weekend politieke scholing en daar werd o.a. de film "Pigs can fly" vertoond. Een uiterst aangrijpende film over Koerdische kinderen ten tijde v.d. nadagen van Saddam Hoessein. Ik had hem al op TV gezien en wist wat er ging komen, maar hield mezelf voor dat ik me niet zo aan moest stellen en gewoon kijken. Maar toen ik hem eerder zag, was mijn 2e broer nog niet verdronken en al dat andere nog steeds verdrongen. Ik zat vlakbij de open deur en kon dus zo weglopen. Aan het eind v.d film komt de scène dat een 13 jarig moedertje haar blinde kindje van amper 2 een touw om het beentje bindt met daaraan een zware steen. Ze was verkracht in Alepja door de elite troepen van Saddam, vandaar dat het kind blind was. Vanwege het gifgas. Ze had al van alles geprobeerd om van haar dochtertje af te komen, maar dat werd steeds weer gered door haar broer, die maar 1 halve arm en been had. Dit keer kwam hij te laat en toen ik dat kindje zag zakken naar de bodem van dat hele diepe meertje, zag ik mijn broertje in haar en barstte bij mij de dam en ik rende naar buiten. Tegen een boom heb ik zeker 10 min. als een kleuter staan brullen. Er waren gelijk mensen v.d leiding bij me, dat was erg troostend. Het was het laatste onderdeel van die 3 (zware) dagen en ik ben gebleven tot ik weer rustig was, want het was 2 uur rijden naar huis, waar die buren waar mijn verjaardag was, meteen kwamen vragen hoe het geweest was. Dat is erg fijn, zulke mensen in je buurt. Toen ik het verteld had, voelde ik me heel erg opgelucht, net of er een steen van mijn hart was gerold. Dus, ik ben bang dat als ik naar deze begrafenis ga, of condoleren, dat ik dan erg van slag raak, omdat het hier een "gezond" jong mens betreft. Moet vandaag ook extra alert zijn op niet weer gaan drinken of roken, Heb er nu geen behoefte aan, maar dat zou zo maar kunnen omslaan.

Nee, ik hoef het er ook niet over te hebben, want dat is al gebeurd en ik heb er van geleerd nog zorgvuldiger om te gaan met iets dat me is toevertrouwd. Eigenlijk zou ik helemaal geen geheimen meer willen horen. Nou ja, geheim, hun hele dorp weet het intussen, de dochter heeft zelfs e mails ontvangen met de vraag of het waar was, dus zo vertrouwelijk was het nu ook weer niet.

Lika, het werd allemaal nogal geheim gehouden, dus ik weet niet of die mensen het wel weten. Er is al iets vervelends gebeurt: omdat ik het zelf ook moeilijk vond met dit alles om te gaan, had ik het aan een buurvrouw, waar ik vaak kom en ook dingen die belangrijk zijn, aan vertel, er iets over verteld. Maar onder strikte geheimhouding. Wat gebeurde er op mijn verjaardag, die bij andere buren gevierd werd? De vriendin kwam vlak voor aanvang min of meer onverwacht, toch naar me toe met bloemen en wijn. Dus ik heb haar meegenomen. Ze kende die buren al, vanwege dat die ook lid van "mijn"partij zijn. Laat ze nu net naast de buurvrouw die ik in vertrouwen had genomen terecht komen. Van de zomer had ik ze aan elkaar voorgesteld en hebben we bij mij in de tuin wat gedronken. Toen ze mij belde, vlak na middernacht op nieuwjaar om gelukkig nieuwjaar te wensen, was ze ook boos dat ik over deze toestand iets aan die buurvrouw had verteld. Ik heb uitgebreid mijn verontschuldigingen aangeboden, maar het zat me natuurlijk flink dwars. ze zei dat ze zich erg opgelaten had gevoeld en juist gekomen was om eens helemaal los te zijn van alles. Eergisteren belde die buurvrouw of ik zin had om een wijntje te komen drinken (na mijn verjaardag had ik haar niet meer gesproken) en toen heb ik de moed bij elkaar geraapt en haar gezegd dat ik niet zo blij was met het feit dat zij dat verteld had. Volg je het nog? Maar, wat blijkt? De vriendin had op de vraag hoe het met haar ging, zelf verteld wat er aan de hand was. Dat werpt dus een ander licht op de zaak. Gelukkig was ik niet op hoge benen verhaal gaan halen bij die buurvrouw, die ook belangrijk voor me is. Ze is 80 jaar en heel erg nuchter, dus zegt nogal eens tegen mij dat ik niet de problemen van iedereen op mijn schouders moet en kan nemen. En ik kan zo de achterdeur inlopen, dat is fijn als je veel alleen bent. Het is dus allemaal nogal delicaat en ik wacht het nog maar even af. Vandaag is eigenlijk de laatste dag van de dochter. Het dochtertje weet ook wat er gaat gebeuren. Hartverscheurend voor zo'n kind. Ik begrijp ook niet waarom iemand die zo depressief is dan toch een kind op de wereld zet. Dat klinkt niet aardig en ik heb het nooit gevraagd, maar het maakt alles wel gecompliceerder. Wie gaat er voor haar zorgen? Vader is heel vaak weg voor zijn werk. Mijn vriendin vertelde dat ze een ster heeft laten maken en daar 2 mooie foto's van haar man en dochter in laat zetten met de tekst: nu zijn ze samen een ster. Dat komt dan op het gezamenlijke graf te staan. Ik zeg dat ik dat heel mooi vind, maar zelf zou ik dat nooit doen, want ik geloof niet in een leven na de dood. Mijn vriendin heeft nog steeds contact met haar man en hij geeft haar raad en zo. Zij heeft daar veel troost aan en wie ben ik om haar die te ontnemen?

Lieve mensen, heel hartelijk bedankt voor jullie weldoordachte reacties. Ik weet het nog niet zeker, maar neig er naar idd niet te gaan. Sinds haar man is overleden ben ik er altijd voor haar geweest, daarvoor waren we meer kennissen eigenlijk. Ze kon me altijd bellen en we hebben er heel veel over gesproken, dwz, ik luisterde meer en ze weet dingen heel goed te verwoorden. Gelukkig is ze een half jaar geleden in therapie gegaan, ze weet heel goed haar grenzen aan te geven, anders was ze er natuurlijk aan onder door gegaan. Dit is voor een moeder ongelooflijk moeilijk en dan ook nog zonder haar man en geen tijd gehad om te rouwen, want ze past ook nog een paar keer p/wk op haar kleinkinderen. Een kaart krijg ik niet, zei ze, mss zijn die er niet. Ze zal me bellen. Maar ze staat zeker niet alleen, we hebben het over het dorp v.d. nieuwjaarsbrand, dan snappen jullie het vast wel. Ze rekent op tussen de 100 en 200 mensen. En de avonden voor de uitvaart zijn er elke dag 3 uur om te condoleren. Daar ga ik ook niet heen. Ik heb het gevoel dat alles tussen ons al gezegd is. En ja, ze heeft me op een bepaalde manier wel nodig omdat ik buiten die kring sta. We geloven niet meer in een wonder, maar ik wacht nog maar even af hoe het zich ontwikkelt, maar zoals ik er nu in sta, kan ik het nog steeds niet aan. Een andere vriendin van mij vierde haar 65e verjaardag groots en nodigde mij uit en zei dat ik iemand mee mocht nemen omdat ik anders toch niet durfde. En dat was dan nog iets leuks. Als ik samen met iemand kon gaan, zou het makkelijker worden, maar dat zit er niet in. Het echtpaar waar ik met mee ben gereden naar de uitvaart van mijn vriend, zou een mogelijkheid zijn, want die hebben ook steeds contact met haar gehouden. Maar dat is niet aan mij over te beginnen. Ik zal hier natuurlijk laten weten hoe het afloopt. .

Nog steeds die vervelende kriebelhoest, af gewisseld met "productieve" hoest. Ooit een reden om maar weer te beginnen, nu juist het t/o gestelde. Hoop die rotzooi zo snel mogelijk uit mijn lichaam te krijgen. Heb nog steeds de grootste moeite met wakker worden en mijn hele lichaam voelt zwaar aan, van hoofd tot voeten, weet niet of dit onder moe zijn valt, maar geeft op zich wel een relaxed gevoel, zo van: ik hoef niet veel te doen, want ben moe. En eigen baas, niet te vergeten. Ik wacht op de door mij uitgenodigde mede stoppers. Wel zo gezellig en leerzaam, lijkt me.

Ik nodig jullie uit om naar D&D van het (ooit door mij gestarte rookdraadje) te komen, daar is nog plaats zat om ervaringen, tips e.d. uit te wisselen.

Het staat er.

Gisteravond, toen ik me net op de bank had geïnstalleerd om naar de laatste aflevering van "van A naar B" te kijken, belde deze vriendin op. Een heel gesprek volgde. Ze heeft me de datum verteld, het is vlg. week en de begrafenis ook en ze verwacht dat ik kom. Ik had min of meer verwacht dat dat in dit geval in intieme kring zou gebeuren en als dat niet zo zou zijn, had ik me voorgenomen om er niet heen te gaan. Ik ga bijna nooit naar uitvaarten, raak er veel te veel door van streek.Voornamelijk omdat ik het verdriet van anderen niet kan aanzien. Dat ik naar de begrafenis van haar man ben gegaan is al heel wat, maar ik heb met hem ruim 10 jaar samengewerkt en ik hoefde niet alleen te gaan. Het was ook goed om weer mensen van mijn partij te zien en te spreken. Daarna stierf dus onze webmaster, mijn vriend en toen kreeg ik het aanbod mee te rijden met 2 partijgenoten en ik verwachtte daar bijna geen mensen en ken zijn zusters en kinderen ook. Dus dat was anders. Maar deze dochter heb ik 1 x gesproken en gezien op de uitvaart van haar vader. Ik zei dus dat ik daar niet hoorde, omdat het een familie aangelegenheid is, maar daar wilde ze niet van horen. De dochter wilde net zo'n uitvaart als haar vader. Het ligt er nu aan of het in dezelfde locatie kan en hoe laat. Het is zo'n uitzonderlijk triest "geval" dat ik zeker weet dat ik daar van overstuur raak en dat heb ik ook gezegd, maar ze vroeg of ik er dan ook niet voor haar wilde zijn. Nu heb ik haar best veel begrip en steun en medeleven door de maanden heen gegeven, maar dit is van een andere orde. Bovendien ben ik bang dat het me rechtstreeks naar de supermarkt drijft, met alle gevolgen van dien. Ik weet wel dat hier op het forum vaak geschreven wordt dat je eerst voor jezelf moet zorgen, maar zo zit ik niet in elkaar. Om het nog wat gecompliceerder te maken is mijn vriendin ook nog eens jarig de dag voor de begrafenis. Haar man zou de 2e jarig zijn geweest en daar heb ik heus wel aan gedacht, maar haar niet gebeld in deze uitzonderlijke tijden. Dat neemt ze me ook een beetje kwalijk. Toen ze belde zei ze : ik leef nog hoor, ik ben niet dood, je kan me rustig bellen. Ze was even vergeten dat we elkaar in de nieuwjaarsnacht nog tel. gesproken hadden. Nadat ze had opgehangen, besefte ik ineens dat ik dienst heb in de bieb v.d. school en ik heb al een keer geruild omdat ik ontbijt voor mijn gasten moest maken. Ik ken die andere vrijwilligers niet en het is veel te kort dag. Maar zij vindt dat ik een geldige reden heb. Ik vind van niet, want het is geen familie of close friend, zeg maar. Nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, denk ik dat dat een goede reden zou zijn om niet te gaan, als het 's morgens is, maar ook als het in de middag is, moet ik mezelf dit eigenlijk niet aan doen, want ik moet ook nog eens helemaal alleen. In dat dorp kent iedereen elkaar en is familie van elkaar en dan kom ik als buitenstaander (waar zelfs een naam voor is) daar bij zitten. Toen ik zei dat ik misschien wel naa aanvang noch kon komen, was ze kwaad en zei dat het geen bioscoopvoorstelling was. Natuurlijk wil ik haar niet kwijt, zo veel vriendinnen heb ik nu ook weer niet over. Ik wacht op reacties, dank u.

Gisteren heb ik al zo'n beetje geprobeerd uit te leggen wat ik doe om niet aan mijn verslavingen toe te geven en hoe ik door me af te zonderen tijdens de laatste en eerste dagen v/h jaar, probeer in balans te komen en mijn rust te vinden en behouden. Ik heb geaccepteerd dat ik bepaalde romantische verwachtingen gewoon maar moet vergeten. Het is kennelijk niet voor mij weggelegd. Hiermee bedoel ik niet iets van een relatie, maar meer met kinderen en kleinkinderen bij de kerstboom, BBQ- en , dat soort zaken. Maar er gebeurde toch weer iets waardoor ik weer nerveus ben en wel weet wat ik niet wil, maar toch misschien datgene wel moet doen. Ik wil het hier niet neerschrijven, maar op mijn eigen draad, daar heb ik net het onderwerp waar het over gaat naar toe gekopieerd,(ja, gelukt!) omdat ik het voor mezelf wil bewaren. Daar zal ik mijn dilemma uitleggen en ik hoop dat ik wat goede raad krijg of dat er iemand is die met mij mee kan en wil denken.

Geplaatst 24 December 2016 - 17:37 Ik heb niet op het nieuws over Hannah gereageerd omdat ik niet wist hoe, want ik heb nooit contact met haar gehad. Wel had ik vaak echt medelijden met haar, want het ging steeds verder de verkeerde kant op. Het verbaasde me dan ook echt niet. Haar strijd was nu gestreden, ze heeft hem niet kunnen winnen. Toen een poosje geleden gemeld werd dat een forummer ons verlaten had, dacht ik niet aan Albertina, maar aan iemand anders. Albertina kwam op mij over als dood en dood eenzaam. Een keer was ze boos op mij om een misverstand, dat kan hier makkelijk gebeuren/ Dus ik legde haar per PB uit hoe het bedoeld was en zo kregen we een beetje contact. Ze vroeg een keer of ik het leuk zou vinden als ze eens bij me kwam, als ik niet te ver weg woonde tenminste. Dat was m.i. idd zo, dus ik antwoordde dat ze van harte welkom was. Helaas nooit meer iets gehoord en dan lees ik plotseling dat ze uit het leven is gestapt. Er is een reden waarom ik dit schrijf, want ik wil hier iets kwijt wat ik nergens anders kan omdat ik dat beloofd heb. Mss herinnert iemand zich nog dat ik, toen ik 14 mnd. geleden thuis kwam van mijn Balkanreis, de rouwkaart van een vriend op tafel vond, zo geschrokken was? Ik kon nog net naar de begrafenis. Dit echtpaar was ruim 10 jaar jonger dan ik en in de 10 jaar dat we elkaar kenden, groeide er een soort van vriendschap. Heel fijn. Een paar jaar voor zijn dood vertelden ze stukje bij beetje dat hun dochter zo depressief was dat ze niet verder kon leven. Soms denk ik dat zijn dood daarmee te maken heeft. Zijn vrouw en ik werden goede vriendinnen, die alles tegen elkaar kon vertellen en zo kwam ik veel te weten wat je normaal gesproken niet zult meemaken in je leven, omdat het gelukkig zeldzaam is. Alles, werkelijk alles is er aan gedaan om haar te genezen, niets hielp. Ze heeft meerdere pogingen gedaan waarbij ze op het nippertje gered werd. "Gelukkig" bestaat er in dit land een stichting die deze mensen helpt, het is een lang proces en heel zorgvuldig. Het is een jonge vrouw met een man en een kindje, maar na 10 jaar is er nu een datum vastgesteld en is de begrafenis geregeld. Gisteren belde haar moeder me om dat te vertellen. Ik vind het heel erg triest en niet veel mensen kunnen dit begrijpen, maar ik denk dat als elke dag een hel voor je is, dat er dan een fatsoenlijke manier mogelijk moet zijn om het leven te verlaten, zodat er niet van daken en voor treinen gesprongen hoeft te worden. Mijn vriendin is ongelooflijk sterk, ik heb grote bewondering voor haar, stel je voor, je verliest je man en weet zeker dat je je dochter ook zult verliezen. Dat lijkt me haast onverdraaglijk, maar zij blijft (bijna altijd) kalm en waardig. Deze dagen zijn ook weloverwogen en gebalanceerd geplanned met de andere kinderen en kleinkinderen. Gelukkig is zij niet verslavingsgevoelig, rookt ook niet, en dat heb ik haar ook gezegd, Ze is daar zelf ook blij om, want dit kun je niet aan als je erbij drinkt of aan de pillen gaat. De afscheidsspeech had ze al geschreven en nog kunnen voorlezen aan haar man en nu ook aan haar dochter. Beiden in tranen. Bizar zoiets. Gelukkig heeft ze me wel de maand verteld, maar niet de datum. Bedankt voor het lezen.

Dank u.

Toen ik vanmiddag wat onrustig en wiebelig werd na ruim een week niet roken en niet drinken, ben ik achter mijn pc gaan zitten en heb daar orde geschapen. Niet dat het er een bende is, maar ik ben er nog niet zo goed in, met foto's in mappen e.d. Ik heb mijn documenten aardig opgeruimd, alleen waren op gegeven moment "mijn afbeeldingen" verdwenen. Dat was schrikken, want ze zaten ook niet in de prullenbak. Toch ergens onder een rare titel teruggevonden. Vroeger zette ik een maandelijks blaadje in elkaar dat ik grotendeels ook zelf moest schrijven omdat niemand anders het deed. Die waren allemaal netjes opgeslagen en heb ik uitgezocht, wat weg kon, wat naar iemand gemaild kon worden die er mss in geïnteresseerd was enz. Dat ruimde lekker op. Je hebt bijv. ook dingen dubbel, kopieën van paspoort en pasjes, dus dat kan allemaal weg. Het geeft een voldaan en opgeruimd gevoel en je denkt nergens meer aan, maar ben nu wel moe. Even de chili con carne op de kachel zetten om op te warmen en dan lekker TV kijken. Ik hoop dat dit iemand op een idee brengt, je hebt 2 vliegen met 1 klap en in het geval van stoppen met 2 verslavingen zelfs 3.

Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag Blondie en dat het maar een fris en rookvrij jaar mag worden voor je.

Goed zo, Rapilos, ik weet dat je niet zonder geldige (woordgrapje) gevolgen niet kunt werken, maar zie dat je je wel beperkt. Ja, koortslip heb ik ook geregeld en als ik dan even rustig nadenk, weet ik waar het door komt. Vaak is dat stress. De leeftijd van je matras zegt niet alles, kijk maar naar die bank van mij, vanaf het begin een doorzakker. En dan niet gaan reklameren, Ja dom.

Jannigje, Dat is precies de reden dat ik me had voorgenomen niets te drinken, want dan krijg je dat zielig en alleen in je uppie gevoel. Heb ik ook al eens meegemaakt. Nu zag ik het (met wat zelfovertuiging, moet ik eerlijk toegeven) als een zelfgekozen soberheid, o.a. ingegeven door de ellende van andere mensen op deze wereld en dus genietend van mijn snorrende kachel enz. Boeken zijn me een grote troost en ik ben erg bezig met terugblikken, is mss niet goed, maar helpt wel om de geschiedenis te ordenen van mijn best veelbewogen leven. En als ik dan zie hoe anderen ziek worden en sterven, mensen jonger dan ik die gezond en sportief hebben geleefd, dan ga ik snel mijn zegeningen tellen, want het is een wonder eigenlijk dat ik nog zo goed functioneer. Niemand kan ik de toekomst kijken, maar voorlopig is het zo. Die vriend die laatst na een kort ziekbed is overleden was 18 mnd. daarvoor gestopt met zijn goedkope sigaartjes en werd toch nog geveld door een zeer agressieve vorm van longkanker. Hij was 11 jaar jonger dan ik. Dit is je antwoord: ik probeer er zo optimistisch mogelijk in te staan.

Rapilos, zag dat je er was en kom voor jou even terug. Hoe gaat het met je rug? En met de rest? Kun je nu echt niet eens een paar dagen ziek zijn? Dit houdt toch niemand vol en is vragen om meer problemen. Maar, ja, je bent geen klein kind meer en zult het wel kunnen inschatten. Hoop ik dan maar. Mijn rug en heupen zijn nog stijf en bukken doet een beetje pijn, maar de/het spit is voorbij. Tot de vlg. x. Ik schrijf je even over je matras. De meeste mensen doen veel te lang met hun matras en merken niet dat het minder wordt. Het is heel erg belangrijk voor je rug en de kwaliteit van je nachtrust. Mijn groenteman (het beroep is hier relevant, want die mensen tillen heel veel en zwaar) vertelde me eens dat hij ontzettend veel en lang last van zijn rug had gehad. Hernia zelfs, als ik me goed herinner. Toen heeft hij een pocket vering matras gekocht en het was over en voorbij. Zo zie je maar. Het is een oerwoud van matrassen waar je uit kunt kiezen, daarom geef ik je deze tip even.

Vandaag eindelijk mijn zelfverkozen afzondering noodgedwongen moeten doorbreken, want er was niet veel te eten meer in huis. Zonder uien, eieren en melk wordt het een beetje moeilijk. En ook non-food raakte op. Helaas geen nieuwe boeken, want er was een probleem met mij(n) pas dat stamde uit 2014 en dat moet eerst worden opgelost. Zo zie je maar weer, je steekt je hoofd buiten de deur en meteen weer problemen, gelukkig niet gevallen. En...................heel gelukkig thuisgekomen want met heel veel boodschappen voor heel weinig want geen peuken en geen wijn. Ik heb het gevoel dat ik goed ga. Voel me rustig en mijn huid ziet er nu al veel beter uit. Maar goed dat ik er voorlopig niet meer uit hoef, want de weersvoorspelling is niet best. Nu dus een week niet gerookt en niet gedronken en het kostte niet veel moeite en voelt goed. Zelfs wat afgevallen. Goed slapen is werkelijk ongelooflijk belangrijk voor het geestelijk en lichamelijk welbevinden van een mens. Voor straks welterusten en morgenvroeg gezond weer op.

Jannigje, ik lees net deze dag en dus over jouw valpartij, zie het voor me, dood en doodeng. Gelukkig heb je niets gebroken. Mijn moeder stapte eens de deur uit zonder te weten dat het glad was en hup, op haar eigen stoepje onderuit en pols gebroken. Is nooit meer helemaal goed gekomen. Zelf ben ik ook heel bang om te vallen, heb daarom ook mijn fiets verkocht. Bijna 4 jaar geleden lag er sneeuw en het was glad, dus ik bleef binnen, at de voorraden op en........viel uit het seniorenbed dat ik van mijn moeder had geërfd. Pols op 2 plaatsen gebroken en 9 mnd. mee getobd. Dus mij zie je niets buiten als ik ook maar denk dat het glad is. Veel beterschap, het zal morgen mss nog wel meer pijn doen dan vandaag, maar als je niets gebroken hebt, dan zou het vanaf daar beter moeten gaan.

Zeilbootmeneer, waar hangt u uit?

Blondie, je bedoelt dat je aankomt, neem ik aan? Dat hoor je veel vaker, er zijn zelfs mensen die 20 kg aankomen, maar zoals ik hier al ooit eens heb geschreven, mijn vorige HA zei dat 2kg normaal is en de rest door snaaien komt. Letterlijk. Aangezien ik al dik word van water, zeg maar, pas ik dus heel erg op daarmee. Als ik niet drink ga ik wel compenseren met zoetigheid, niet eens zo veel, maar het toont wel op de weegschaal en dat terwijl er geen alc. cal. binnenkomen. En dat snoepen wordt dan ook weer een slechte gewoonte, zeker voor iemand als ik, die in feite helemaal geen zoetbek is. Toen ik vorige x 9 mnd. niet gerookt had, was ik niet aangekomen, daar was ik heel blij mee. Vandaag ben ik voor het eerst sinds 18-12 weer boodschappen wezen doen en ik ben heel tevreden dat ik zonder peuken en zonder flessen of pakken thuis ben gekomen. Met de feestdagen heb ik me min of meer afgesloten v.d. buitenwereld en alles wat eetbaar was opgemaakt. Heeeeel veel geslapen en gelezen en tot rust gekomen. Je kunt het aan mijn huid zien, die is veel egaler, komt zeker ook door het niet roken. En ik ben een beetje afgevallen, dat geeft de burger moed om door te gaan. Hou vol, je kunt het.

Was te snel met op "plaats" te klikken, de rookduivel moest er nog bij. Dit om meer effect te hebben, maar dat snap je zelf natuurlijk ook wel, hè?

Héé, ZBB Kom ik hier speciaal voor jou een potje gezeur en geklaag aanhoren, ben je er niet. Kan zijn dat je nog geen tijd hebt gehad , of, nog mooier, dat je niets te klagen en te mopperen en zo voort hebt omdat je weer rookt? Nee toch zeker

Arme Lars, beterschap

Bob, dank je wel, erg attent. Ik heb het gelezen en het is idd spit, was van plan morgen naar de fysio te bellen, maar zo te lezen gaat het ook vanzelf wel weer over. Fysio is zo dichtbij, kan ik op mijn slippers heen. Niet bukken, dat advies is belangrijk, had ook al gemerkt dat dat bijna niet gaat. De oefeningen zijn precies de oefeningen die ik ken en vanmorgen in bed deed. Ooit heeft een fysio tegen me gezegd dat ik die in ieder geval elke morgen moet doen voor het opstaan. Doe dat ook wel geregeld, vooral om wakker en minder stram te worden. We shall see.