Je vroeg het niet aan mij, maar ik reageer omdat het, jij, me raakt. Onze omstandigheden zijn totaal anders, maar ik herken je gevoel zo goed. Eenzaam, niet goed genoeg. Brrrrrrr, moeilijk, verdrietig, pijnlijk.
En dan is verdoving een voorstelbare “oplossing “, die dat natuurlijk niet blijkt te zijn en waardoor je er op den duur nog een probleem bij hebt gekregen.
Ik vind je dapper, echt waar. Voorzichtig weer contact proberen te maken, moedig vind ik dat.
Je doet het, je staat er weer, maar oh wat kan het lastig zijn en alleen voelen en te groot voelen ook (denk ik, voor mij dan).