Jannigje

@bolletje, de afgelopen weken ging het psychisch bergafwaarts , de onzekerheid en het wachten vallen me zwaar. Hoe somberder ik me voel hoe meer ik me terugtrek en dat werkt dan weer averechts. Gisteren werd dat weer heel duidelijk tijdens een afspraak waar ik niet onderuit kon. Door mijzelf te isoleren maak ik het niet alleen mij zelf moeilijker, onnodig moeilijk ?? Maar ook de mensen in mijn omgeving. Dat vergeet ik vaak. In mijn somberte denk ik dat mensen niet op mij zitten te wachten, dat het hen zelfs niet eens opvalt. Dat is geen valse bescheidenheid, zo voelt dat echt. Mij werd gisteren in niet misteverstane termen gezegd dat ik mij daarin vergis! (Kohtje had dus gelijk een aantal dagen geleden) En ook dat ik mijzelf elke keer kleiner en onbeduidender maak dan ik ben. Dat blijft een moeilijk punt

2x hetzelfde bericht is toch ietwat overdreven. Op mijn telefoon zie ik eea niet zo goed. Ik zit nl in de baas zijn tijd op het forum Wegwezen dus

Gelukkig Asterix, van sommige "zekerheden" moet je op aan kunnen hè? Anders wordt het leven veel te ingewikkeld.

Voor mij mooi op tijd hoor Yvonne, dank je voor de thee.

Goedemorgen

Jeetje jowan, wat ontzettend vervelend, die buren, of eigenlijk "dat gedrag van die buren". Ik mag dus niet klagen met mijn regelmatige joint-rokende-vlak-bij-mijn-slaapkamer-buurman. Dat is niet elke dag gelukkig. Blijkbaar valt er niet redelijk te overleggen met hen? Dan heb je een tuin en dan heb je dat!

Is goed

Nee het leven is inderdaad niet altijd jolijt, Mazzelaartje. (Je hebt uitgelegd waarom je deze naam hebt gekozen, maar als ik dan weer lees wat je vandaag hebt geschreven, al die specialisten, dan klinkt het toch niet erg mazzel-achtig. Maar dat weet jij zelf het beste). Het is zonnig buiten, vanbinnen wil dat nog erg lukken. Ik heb vanmorgen meteen gebeld om de afspraak te verzetten, ik weet niet of dat is gelukt. Ze zou de arts vragen mij later te bellen, maar of dat kan, kon ze niet zeggen, dus dat wordt afwachten. Vandaag was ik bij de psychiater om de medicatie te bespreken. Ik ga nu verder afbouwen tot nul en vervolgens eerst bezien wat er verder gaat gebeuren, wel of geen operatie. Daarna opnieuw bekijken of AD nodig is en zo ja welke. Mazzelaartje: sterkte Lars, ben je een beetje bijgekomen? Bolletje, de darmen weer rustig? En een beetje zon in het hart? Suikertje, sterkte met je zoon en met jezelf. Die ongrijpbare angsten vind ik vreselijk! Heb je met iemand kunnen praten? ZZB: niet toegeven he!! Asterix, doe jij niet aan ESP? Ik was verbaasd te lezen dat jij niet wist hoe het met mij ging? Lika, lukt het met je traject? Ik heb alweer even niet je draadje gelezen. Bor, hoe is het eigenlijk met je dochter en met je vader? Nu eerst maar eens een kopje thee. ( ik heb de appeltaart kunnen weerstaan bij de super, maar ja, nu wel aardbeien gekocht, met slagroom )

Goedemorgen Sterkte Mazzel

We zijn tenminste droog.

Maar wel heel herkenbaar Lieve.

Goedemiddag. Gisteren was ik op een vergadering met een borrel na. Ik zat achteraan en zag wat er werd neergezet aan drankjes. Één blad met jus en spa (klein blad) en twee grote bladen met witte wijn. Het blijft me verbazen hoe gewoon het is om alcohol drinken. Veel plezier Spirit.

Lieve Lars, wat een reis leg jij af! Elke keer kom je weer voor nieuwe dingen te staan en elke keer vergt dat weer opnieuw (be)denken, doorvoelen en beslissen. Hoe akelig ik het ook voor je vind dat je een permanente hersenbeschadiging heb, het geeft eindelijk hopelijk ook duidelijkheid en een goede richting om verder te gaan. Maar er wordt wel veel van je gevraagd zo door dit hele gebeuren heen. Ik hoop van harte dat je een plek vindt met goede begeleiding! Een plek die je thuis kunt noemen en waar je je ook zo zult voelen. Ik duim voor je

Wijsheid schijnt te komen met het klimmen der jaren, ik kan niet wachten.

Meestal is het hier stil om deze tijd, maar niet vandaag. Ik wilde nog iets diepzinnigs schrijven nav alle berichten van vandaag maar zit nu breeduit te grijnzen om bovenstaande beschrijving. Die kende ik nog niet. Diepzinnige gedachten zijn vervlogen.

Dank jullie wel voor jullie reacties, het is fijn om hier van me af te schrijven en blijken van medeleven en begrip te krijgen. En Lars, ik kan me voorstellen dat je niets weet te zeggen, maar dat hoeft ook niet. Ik ben blij met je hartje. Vanmiddag kreeg ik bericht dat mijn belafspraak die ik gemaakt heb met de chirurg verplaatst is naar de middag. Ik had specifiek gevraagd of hij in de ochtend zou bellen, ja dat zou hij. Er kan altijd iets tussenkomen, dat snap ik wel, maar dit keer komt het echt slecht uit. In wezen gaat mijn gezondheid nu voor andere afspraken, maar in dit geval niet. Een vriendin van mij heeft borstkanker gehad en is al heel lang met een herstelproces bezig, te lang naar de maatschappelijk acceptabele niet-kunnen-werken normen. Zij heeft door de tijd heen al een aantal gesprekken op haar werk gehad, ik ben mee geweest. Ik ben zelf op zijn zachts gezegd niet netjes behandeld toen ik niet meer kon werken en dat heeft me pijn en verdriet gedaan. Ik weet dus hoe het niet moet, zal ik maar zeggen. Ik had die vriendin aangeboden haar te steunen als zij daar behoefte aan zou hebben, vanuit mijn ervaring. Dat nam ze graag aan. haar werkgever probeert humaan en goed te reageren naar haar toe, ze hebben haar van alles aangeboden, maar ze kan dat nog helemaal niet. En ja, dan duurt het op den duur te lang. A.s. Donderdag heeft zij waarschijnlijk een gesprek over haar op handen zijnde ontslag. Dat is heftig voor haar. Ik wil er dan voor haar kunnen zijn. En net op die tijd is nu de afspraak voor mij gemaakt. In eerste instantie werd ik daar erg onrustig van en ik baalde stevig. En de gedachten "er is ook altijd wat" en "het zal eens een keer goed gaan" sprongen spontaan in mijn gedachten. Tja, dat helpt niet. Ben ik dan weer een paar uur mee bezig, in mijzelf praten: niet doen Jan, dit helpt niet, etc. Het klinkt misschien gek, maar ik vind dat zij in dit geval voorgaat. Want hoewel het over haar gaat, is het voor mij ook een stukje verwerking. Ik zie bij haar hoe het wel goed kan gaan en dat doet mij goed. En ondertussen ervaart zij het als steunend dat ik meega. En dat is een fijn gevoel voor mij. Dus maandag maar weer bellen en proberen een andere afspraak te krijgen op donderdag, want nog een week extra wachten, ergst wel erg veel. En weer is het een lang bericht. Op de middelbare school moest ik al altijd extra papier halen tijdens proefwerken. Ik schrijf erg groot, vandaar .

Worden dergelijke gemaakte opmerkingen dus duidelijk niet als opbouwend of waardevol ervaren.

Op zoek naar een vuurtoren, een baken.

Dit schreef ik 16 juni" "Dus, het wordt opereren, en hoe gek het ook klinkt, dat vind ik een opluchting.: Maar we zijn een week verder en het plan is gewijzigd: Er was nu een plan, een nieuw plan, maar dat is inmiddels weer van de baan omdat de chirurg een nieuwe behandeling heeft gezien/gehoord op een congres en hij wil onderzoeken of dat voor mij geschikt is. Lijkt heel logisch en verstandig, maar dat gaat dan voorbij aan mijn emotionele draagkracht. In nu bijna 4 maanden is er zoveel voorbij gekomen, over me heen gekomen!!!! Ik probeer bij te blijven en actief en flexibel mee te denken en te doen. Maar de rek is er eigenlijk uit, ik heb ernstig behoefte aan weten waar ik heen ga, behoefte aan een duidelijk plan. Nu wordt dus weer een ander scenario onderzocht en ik raak zo langzamerhand verzadigd en vol. Ik realiseer me net dat ik deze maanden weer vreselijk mijn best aan het doen ben om een ideale patiënt te zijn. Dus meegaan in hun plannen, meedenken, wachten. Maar niet of nauwelijks zeggen wat dit hele gebeuren met mij doet. Als een trouwe hond die het de baas toch vooral naar de zin wil maken. Die wacht wat de baas aan hem geeft en daar dan erg dankbaar voor is. Terwijl het toch om zijn eigen welzijn gaat. Dus ik moet weer een week wachten. In die week gaat hij de nieuwe behandelmethode bespreken met zijn collega's, de vraag zal zijn of zij er vertrouwen in hebben en het willen proberen. De methode is pas op 7 mensen toegepast, meer zijn er niet te vinden! maar ja, wil ik eigenlijk wel zo'n experimentele behandeling? Geen idee. Ik kan het nog niet goed beoordelen omdat ik alle ins en outs nog niet ken. Volgende week hoor ik meer. Ondertussen ben ik de AD aan het afbouwen omdat ik het niet meer verdraag, afbouwen gaat ook gepaard met bijwerkingen Dan blijft ook het feit van de vele werkzaamheden die hier aan de flat moeten plaatsvinden en die mij noodzaken mijn balkontuin te verwijderen, maar hoe, wat ,waar en wanneer zijn nog onduidelijk. Nergens rust, nergens een stukje veiligheid, niet in mijzelf, niet meer in mijn huis/balkon. Zelfs mijn vrijwilligerswerk gaat drastisch veranderen. Op zich kan dat best positief zijn, hoewel er duidelijke nadelen aan zitten. Dus kortom: ik voel me als in de branding, de golven slaan over me heen, sommige zie ik komen, anderen slaan me in de knieën en halen me onderuit. En ik probeer al proestend en worstelend steeds weer overeind te komen en te ontdekken waar boven, onder, links en rechts zijn. Houvast. Weg

Goedemorgen, dank voor de thee Yvonne

Ik ook. Welterusten.

Asterix

Klinkt goed Spirit!!!! Even rechtzetten: ik had het over het drijven in zee, niet over je bericht daarna. Ik hoop voor je dat je een geschikt huis vindt, lekker in de drukte (misschien moeten we ruilen, ik wil heel graag stil wonen, en doe dat niet )

Hartjesdag