Jannigje

He bah Reacher, wat vervelend! Bij mij zijn ze nog niet geweest, ze komen vanmiddag. Wie wél komen zijn die £%#\'c duiven die bij mij willen nestelen! Gek word ik ervan. Ze beginnen bij nacht en ontij te koeren (onophoudelijk) onder mijn slaapkamerraam, poepen mijn hele balkon onder. Ruilen? Is dat een optie? Goedemorgen nog net op de valreep

Ach Asterix , dat is heftig! Juist daar waar ze zicht veilig zou moeten kunnen voelen, Likje van Idéfix dan maar voor jou!

He Lieve, ik stuur je even een grote portie MOED toe, vangen! Sterkte!!! Is er iets anders wat je graag drinkt? Anders inderdaad aan de spa. Et em op.

Goedemiddag. @Reacher, ze maken inderdaad veel lawaai. "Mijn" eksters komen vaak op mijn balkon, maar het zijn langslapers denk ik, want bij mij komen ze niet zo vroeg. Ze badderen bij mij en ze proberen mijn vetbollen te pakken te krijgen. Ze zijn inmiddels zelfs al redelijk aan mij gewend. Sterkte ermee. @Asterix, ik hoop dat het goed gaat vandaag. Spannend, ook de nacht erbij. Ik kom net uit de sportschool: we zijn afgebeuld!!!!!! Eerst maar eens een kop thee zetten en drinken.

Zie je, ik kan het niet bijhouden! De leeftijd hè

Nee Asterix, ze was net 50 geworden. Hebben jullie gisteren nog iets kunnen doen samen stil te staan bij jullie trouwdag ? Of bleef je alleen?

Wat is het leven toch onvoorspelbaar en verwarrend bij tijd en wijle. Gisteren was ik naar de crematie van een prachtig mens: jong (ze is maar 50 geworden!), vol levenslust, doortastend, bruisend van energie en tot de dood hen scheidde verliefd op de man met wie ze al heel lang was. Liefde op het eerste gezicht, het bestaat, blijkbaar. Zij vocht al 8 jaar, eerst hoopte ze nog dat ze beter zou worden, maar het laatste jaar wist ze dat dit niet het geval zou zijn. Wij kenden elkaar nog niet lang, we hadden maar twee keer een week met elkaar doorgebracht. Maar in die weken ging het ergens over, dan leer je elkaar kennen. De laatste keer was vorig jaar tijdens de Alpe d'Huzes. Zij liep met een vriendin voor zichzelf en alle andere mensen die kanker hebben of hadden, voor de levenden en voor hen die gestorven zijn. Twee jaar geleden fietste mijn vriendin voor haar overleden man. Zo leerden we elkaar kennen. Vanaf dag één zochten we hen en hun vrienden op en omgekeerd. Vorig jaar beleefden we een uitzonderlijk mooie middag. Zij hadden een prachtig appartement gehuurd en wij waren bij hen, zittend in het zonnetje. Zij vertelde over haar ziekte en haar vooruitzichten, mijn vriendin vertelde over haar verdriet om haar overleden man en ik vertelde hoe ik al jaren worstel met depressies. Je zou zeggen: niet direct onderwerpen waar je vrolijk van wordt. En toch was de sfeer niet somber, soms erg verdrietig, maar vooral steunend. Samen delen!! Dat ervoer ik daar. Een lach en een traan, begrip, steun, elkaar zien. Bijzonder. Zo'n prachtige vrouw vol levenslust, die nog zo graag wil......... En dan ik, die ook wel graag wil, alleen niet zo. Een klein deel van mij voelt zich schuldig, zij wil en mag niet, en ik....... Het is zo oneerlijk. Geen rechtvaardigheid te bekennen, geen logica, domme pech, het verkeerde lot getrokken of gekregen. Mijn hart brak voor haar man. Hij houdt zo zielsveel van haar, maar hij moet zonder haar verder. Wel omringt door lieve mensen, maar toch. Ik voelde me dus een beetje schuldig en schaamde me ook ergens. Tot ik me realiseerde dat dit niet mijn keuze is, dat ook ik dat lot heb gekregen of getrokken. Ik probeer er het beste van te maken. Ik voelde ook een soort pijn die vaker knaagt. Alsof ik ondankbaar ben? Jij mag leven, nou doe dat dan ook! Gisteravond heb ik voor haar gezongen tijdens de koorrepetitie: we zongen het requiem van Mozart. Heel toepasselijk.

Becondoleerd Fleur. Mooi zoals je het beschrijft, het levensboek. Ik moest gisteren ook steeds naar haar man kijken, die twee mensen hielden zo ontzettend veel van elkaar! Het boek neemt opeens een heel andere wending, hij moet dat nu verder zonder haar schrijven. Zo zwaar en verdrietig.

Goedemorgen allemaal, ook hier is het donker en nat. Wordt weer regenpak vanmiddag vrees ik. Gisteren was een prachtige dag waarop ik afscheid heb genomen van onze Alpe d'Huzes vriendin. Het was erg mooi en emotioneel. Zij had zelf alles tot in de puntjes geregeld, zo was ze. Zij kreeg altijd heel veel voor elkaar, deals die anderen niet lukten, lukten haar wel. Dus wij concludeerden dat zij uitermate tevreden zou zijn geweest (of was?) dat het énige waar ze geen controle over had, het weer, zo fantastisch was. Maar wie weet heeft ze ket op een akkoordje gegooid met de weergoden? Iedereen was gevraagd een witte roos mee te nemen. Tijdens het afscheid stonden er drie grote vazen vol witte rozen bij de kist. Het was bijzonder. Een bijzonder mens, dat zo graag wilde leven, is er niet meer.

Dromen over een mooi boottochtje, picknickmandje mee en je gitaar? Zoiets?

Ja Bor, je hebt gelijk, er is daarin veel veranderd . Kreeg jij eigenlijk ooit een echo tijdens je zwangerschappen?

Goed gedaan Lika!!!!! Bor gefeliciteerd, een kleinzoon, mooi. Spirit toch ook een kleinzoon en Lars een kleindochter? Jullie ook nog gefeliciteerd, heb ik nog niet gedaan volgens mij. Welterusten

Goedemorgen. Het is mooi weer en de natuur is prachtig. Ik heb net witte rozen gekocht om op de kist te leggen van die dappere vrouw, de vriendin, die helaas toch gestorven is. Wat enorme tegenstelling! En zij wilde zo graag leven!! T is toch wat. Asterix, ik wens jou en je vrouw heel veel sterkte! Dit is geen leven inderdaad, ik hoop echt dat er licht aan haat en ook aan jouw horizon gaat schijnen.

voor jullie.

Asterix, wat dubbel voor je : gefeliciteerd aan de ene kant en, ja wat aan de andere kant? Alleen vandaag, pijnlijk en verdrietig. Is sluit me bij Bor aan, kunnen jullie een beetje samen vieren of is dat voor je vrouw nu helemaal onmogelijk? kun jij iets voor jezelf doen om inderdaad dan maar een feestje met jezelf te hebben?

Ik heb net een stukje op jouw draadje geschreven Sita en zit nu te snikken achter mijn iPad. Onze situaties zijn anders, maar pijn is pijn en verdriet is verdriet. Ik heb twee verhalen, het verhaal van hoe het verder ging bij de chirurg en het verhaal van hoe ik me voel. Eerst maar de chirurg: het leek wel of hij zich anders of beter had voorbereid. Vorige keer had hij nog een soort nonchalante houding van "ach mevrouw, het is niet kwaadaardig, dus het valt allemaal reuze mee, en eigenlijk stelt het niet zo veel voor" Dat laatste is voor mijn rekening, mijn gekleurde interpretatie, ik weet het. Deze keer reageerde hij anders. Hij had het nu heel duidelijk over het verwijderen van de tumor, in twee etappes. Eerst kunstmatig een embolie opwekken waardoor de bloedtoevoer wordt beperkt in de hoop dat de tumor dan slinkt en vervolgens het ding verwijderen. Hoe kleiner de tumor hoe minder ingrijpend de operatie dan is. Al met al wel een verhelderend gesprek, maar niet genoeg om mij een gevoel van vertrouwen te geven. Ik heb daarom gezegd dat ik graag een second opinion wil van een zeer ervaren arts uit het AMC en gevraagd of hij dat in gang kan zetten. Dat was geen probleem en dat gaat hij doen. Geen idee hoelang dit nu gaat duren, dus weer wachten, moeilijk. Volgende week maar eens bellen of alles is aangekomen en wanneer ik een afspraak kan verwachten. Het is heel dubbel: het is een grote operatie en dat wil ik liever niet natuurlijk, maar ik heb ook iets van: haal het eruit! Dat ding groeit nog steeds en verdringt alles in mijn buik. Verder worstel ik erg. Ik merk dat ik een beetje terughoudend ben om het op te schrijven. Ik merkte dat ik de afgelopen weken doodop was en erg emotioneel. Maar wat was er dan? Ik wist het niet en als ik het niet meer weet, sluit ik me meestal op. Dat probeer ik af te leren, maar dat lukt op de moeilijkste momenten vaak niet. Afijn het borrelde naar voven, uiteindelijk. Ik was boos! Kwaad was ik en ook verdrietig, maar vooral kwaad. Op de oncoloog? Ja en nee. Zij heeft een fout gemaakt, maar het ergste was dat zij mij iets in het vooruitzicht stelde dat nu niet doorgaat. Ik heb de neiging om nu te stoppen met schrijven, niet omdat ik niet weet wat ik wil zeggen, maar omdat ik denk dat "jullie" dit niet willen horen, mij hierom zullen afkeuren. Ik vind het leven heel moeilijk, heel vaak te moeilijk. Ik sla me er zo goed mogelijk doorheen. Veel mensen zullen niet of nauwelijks iets aan mij merken, ik heb een aangeleerde buitenkant die een heel andere persoon voorspiegelt. Dat kan ik een bepaalde tijd volhouden en dan moet ik gauw weer weg om dan vervolgens "opgelucht " thuis "de te kleine schoenen die pijn doen" uit te kunnen doen. Vroeger ging ik dan eten en later drinken. Maar ja, dat hielp en helpt me niet, dus dat doe ik niet meer. Hoewel ik in deze periode wel ben aangekomen door teveel en ongezond eten. Maar ik probeer daarin een beetje mild te zijn naar mijzelf. Ik moet toch op de een of andere manier overleven. Ik ben wel veranderd, laat meer zien, maar toch. wie zit er te wachten op iemand die zuchtend en kreunend door het leven gaat? Ik was boos omdat ik niet doodga binnen afzienbare tijd maar door moet leven. Maar dat is nu net het probleem: Leven, hoe doe je dat? Elke dag weer die strijd! Ik ben nu alweer uren bezig om mijzelf uit het moeras van de somberheid te trekken. Over een half uur ga ik dan naar de sportschool. Dan is het me weer gelukt, deze keer. Ik wil niet dood, maar dit leven vind ik zo zwaar. Doorgaan lijkt dan soms de enige oplossing. Daarom was ik boos. Ik moet dus verder en andere oplossingen zoeken.

Lieve Sita, gedondoleerd met je verlies. Toen ik wees werd, was ik me daar pijnlijk van bewust. Mijn vader stierf als laatste. Het voelt nog steeds vaak leeg en pijnlijk. Mijn anker leek weg terwijl ik emotioneel gezien helemaal niet kreeg waar ik zo'n behoefte aan had, maar toch. Toch was er ergens voor mijn gevoel een thuis. Dat was weg. Ik gun je dat jij je eigen thuis kunt creëren, veilig voor jou en je dierbaren. Ik kan je geen raad geven, probeer mezelf ook maar zo goed mogelijk door het leven te slaan. Dus schrijf ik dan maar op wat ik wel zie voor een ander en niet zo goed voor mijzelf: Wees maar mild voor jezelf! Je maakt zoveel mee en dat is allemaal zo moeilijk! En kijk niet te ver vooruit. Dan zie je misschien alleen maar de berg die heel hoog lijkt. Maar misschien is er wel een kronkelend pad omhoog dat minder stijl is.

Goedemiddag allemaal.

Spannend voor je, blijven voelen wat (ook) jij nodig hebt, dan kom je een heel eind denk ik. Geven wat kan, niet alleen aan hem, maar ook aan jezelf. Sterkte

Jou heb ik al een poosje niet gelezen hier Smart, hoe is het ook al weer, ben je op vakantie?

Fleurtje, hoe gaat het met je? Gaat het weer een beetje?

Nou ja, Reacher haar plaatje ook weg?

Dank voor je antwoord jowan Hé waar is Kohtje in zijn autootje gebleven? Van de site afgereden?

jowan, bedoel jij " stop met vechten" = "wordt kalm"? ik heb vaak het gevoel dat als ik stop met vechten ik ten onder zal gaan. in mijn geval dan niet zozeer aan de drank, maar dat ik dan helemaal ten prooi val aan depressies. Als ik niet meer knok, wat dan?

Kohtje, gefeliciteerd!!!!! (de computer maakt er spontaan "kontje" van)