Jannigje

Goedemiddag, de storm is hiet weer gaan liggen. Zowaar een waterig zonnetje. Welkom voor de nieuwkomers en beterschap voor de zieken onder ons. Ik ga eens op de galerij kijken of er nog planten staan.

Ik had gereageerd op je bericht, althans dat dat ik, maar blijkbaar niet op plaatsen gedrukt, dus mijn bericht was weg. Dank je Suikertje, je bericht doet me goed. Ik hoop van harte dat voor jou het tij snel keert! Ik gun het je zo

Afijn, ik naar de sportschool, spinnen ed. Was er een mevrouw die na het fietsen een heel verhaal had over haar mislukte buikoperatie waar ze allerlei akelige dingen van had overgehouden. Twee jaar geleden . Kijk daar zat ik nou net níet op te wachten. Dus nu maar even aan verdringing doen.

Even gauw opschrijven voor ik het vergeet: ik heb heel lang gedacht dat alles in mijn leven mij “overkwam”, dat ik er zelf geen enkele invloed op had! Dat was heel naar en akelig en klopte natuurlijk niet, maar dat wist ik toen nog niet. Welnu, dit overkomt mij niet, dit is een bewuste keuze!! Tjonge, het kan verkeren. Maar eng blijft het Nu naar de sportschool, spinnen en conditie trainen.

Dank je wel Bor

Dank jullie wel

@Francoise, hij kan geen percentage geven, hij kan helemaal geen uitslag of garantie geven, want hij weet het ook niet. Ik heb veel klachten die mogelijk veroorzaakt worden door de tumor, maar mogelijk ook niet. Wat duidelijk is, is dat ik een gezwel in mijn lever heb zo groot als een volleybal. Daardoor komt er van alles in de verdrukking en daar heb ik last van. Bijvoorbeeld van kortademigheid, problemen met mijn blaas, rug, altijd een opgeblazen gevoel, altijd moe erg moe. En meer dingen. Het lijkt aannemelijk dat in ieder geval een deel van die klachten veroorzaakt wordt door het gezwel, maar je kunt het nooit met zekerheid zeggen. Daarom is de chirurg erg voorzichtig, hij was bang dat ik zou verwachten dat “alles” over zou zijn na de operatie. Nou, zo naïef ben ik echt niet! In het ergste geval hou ik wat ik nu al heb en krijg ik er mogelijk nieuwe problemen bij, in het beste geval verdwijnt in ieder geval een deel van mijn huidige klachten en krijg ik er geen (of tenminste weinig) nieuwe bij.

Na een jaar van onzekerheid, allerlei onderzoeken, twee behandelingen die niet hebben geholpen, is de beslissing genomen: ik word geopereerd. Het mega grote gezwel word uit mijn lijf gehaald. Over 4-6 weken. Ik ben bang, maar in “de verte” is er ook een sprank van hoop. Ik heb ook weinig keus, maar toch. Ik heb wel gekozen voor de operatie. Of het een goede keuze zal zijn??? Dat is het moeilijke van zo’n keuze, dat weet je pas als je niet meer terug kunt.

De kogel is door de kerk: ik word geopereerd. In eerste instantie was ik reuze opgelucht, bijna hyper! Dat was vooral omdat de beslissing nu eindelijk is genomen. Het laatste onderzoek wees uit dat mijn lever, wat er van over blijft na de operatie, goed (genoeg) functioneert. Eindelijk duidelijkheid na bijna een jaar van onzekerheid. Maar na een paar dagen neemt de opluchting af en sluipt de angst weer onverbiddelijk binnen. Ik merkte bij mijzelf een enorme behoefte aan een wat directieve houding van de chirurg: “mevrouw een operatie is de beste oplossing en dat gaan we doen én wees maar gerust, het komt goed” Ik zou hem waarschijnlijk niet echt geloven, maar een dergelijke houding van hem dat hij er vertrouwen in heeft zou mij wel goed doen. Maar dat deed en doet hij niet. Zo is die man gewoon niet denk ik. Dus ook bij hem aarzeling tot het laatste moment. Over het nemen van verantwoordelijkheid gesproken: deze beslissing heb ik zelf genomen, ik zal nooit kunnen zeggen dat hij me iets heeft opgedrongen. Maar wat een verantwoordelijkheid! Want als het fout gaat? Zal ik dan in staat zijn om me niet schuldig te voelen? Zal ik dan kunnen zeggen: ik heb de moed gehad om het te proberen, ik ben voor verbetering gegaan? Of zal ik vastdraaien in zelfverwijt? Mijzelf kennende? Ik ben al maanden verschrikkelijk bang geweest, al maanden zorgen gehad, allemaal beren op de weg gezien. Nu probeer ik echt om te draaien en te denken aan de kans op verbetering die ik heb, want dat kan ook! ( ik zei dat tegen de chirurg toe hij me weer op de risico’s wees: maar het kan toch ook goed gaan!? Ja zei hij, dat kan ook.) Maar, oei, wat moeilijk. Nog een week of 4 wachten, of 5 of 6 !

Dank voor je bericht Sita. Sterkte met alles lieve vrouw

Jouw draad Weer bijgelezen. Mooi Lika

Goedemorgen

76 kg, het wil nog niet erg lukken

Vind en gij zult zoeken, of was het andersom?

76 kg

Sterkte Suikertje Wat akelig dat het helemaal niet goed met je gaat. Dapper dat je hulp vraagt.

Bedankt @Lars, dat je gewond en al onze reisleider wilde zijn.

sorry mensen ik was stil, heb niet echt bijgedragen aan de feestvreugde. Maar wél droog gehouden

Hebben jullie de avond goed doorstaan, misschien zelfs een fijne avond gehad? Want dat kan natuurlijk ook. genieten in en van andermans gezelschap, een gevoel van verbondenheid ervaren, is altijd mooi.. Voor mij heeft het toch iets vervreemdends, alleen, niet zielig, wel melancholiek.

Dank je lieve @Lars, dat hoop ik ook., ondanks of met alle angst en onzekerheid die er nu is.

Zoiets maar proberen dit jaar?

75,5 kg

Jopie, dat lijkt me nu heel fijn! Ik durf lang niet alles wat jij doet, maar nu, zo in de bus in de wind lijkt me heerlijk!,!! En dan in je warme bed! Genieten, Ik lig nu in een warm bed in Drenthe en geniet van het geluid van de bomen buiten, Geen verkeer nu! Heerlijk. Rust wel dierbare mensen

@Asterix, ik mis je, waar ben je? In de arrenslee? Gaat het met jou en je vrouw?