smart

Toevallig had ik dat vandaag ook: aanbieding: ik snel kijken... ai Merlot. (echt een zuunige Hollander) Gauw doorgelopen. Bij de apotheek later maar een tube lekkere creme gekocht!

Even een warme aanbeveling om Jannigje haar blog te lezen bij wie-is-wie.

Me is een vaak verkeerd gekozen woord, bijvoorbeeld als het om me buurmeisje gaat maar zoals Jan het schrijft is het goed.

Moet ik al stoppen met loftuitingen?

en denk eraan: wel gaan verder schrijven hoor! Het is een kunst: zo naar jezelf te kijken (met humor). Super!

hahaha het is een best mens hoor....

:D Geweldig: opslaan!! en snel verder voor het volgende verhaal voor je boek!

Wat zijn de Belgen toch leuk he: schudden met je poep! Ik zou het helemaal niet leuk vinden als we hier enkel en alleen met trek, drinken, mislukken etc bezig zouden zijn. Zoveel aanverwante zaken, idd emotioneel weer op verhaal kunnen komen, tips, dips bestrijden. Belangrijk allemaal. Het is prettig om herkenning te vinden. Ik loop echt soms nog een halve dag met teksten van hier in mijn hoofd. Niet zo verkeerd hoor. Enfin, tijd om te koken: gehakt, wokgroente en mie. Zin in! Eet ze allemaal! Oja de zonnebank: geeft mij altijd wel een kleine kick Bol. Het idee dat ik wat lekkers doe voor mezelf. Take good care! Maar bos tulpen kopen kan ook!!! :rose:

Hier ook weer yoga straks.......... ik noem dat geen rustdag Hut!! Rekken en strekken... pff en lang ook nog... Of doe jij een ontspannen soort yoga?

Welkom Jeppa, ik lees je bloedje serieus en zou zeggen: ga er volop voor! Menigeen zal diep van binnen respect voor je hebben omdat jij niet langer kiest voor dat gezuip (want dat is het toch...). En weet je ook waarom je het nodig denkt te hebben? Is er iets wat je wilt afdekken of vermijden? Mag en kan jij-jij zijn zonder alcohol? Blijf schrijven!! Veel succes!!

Jojo, ook van mij een warm welkom. Ook ik ben nieuwsgierig naar de manier waarop je het gaat aanpakken. En het is al gezegd: ga voor een kwalitatief beter leven! Succes!

Ik moet toch ook om jou lachen Lars. Niet verkeerd bedoeld hoor. Maar meer om hoe je ingewikkelde dingen oprecht simpel weet te houden. Of ik het er mee eens ben is een ander verhaal... p.s. duidelijkheid is niet voor ieder gelijk

Goeiemiddag! Rosa: van harte gefeliciteerd. :sun: Bol, wat een gemodder he. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen. Neem je wel eens een zonnebankje? Dat geeft soms net eventjes een kleine oppepper. Misschien doe ik dat vanmiddag ook even want het is nu buiten maar een waterig zonnetje. Ik ga vanaf morgen de ad halveren. Vind dat best spannend want de twee weken op 3/4 maakten me soms al een tikje wiebelig. Moet dat goed afstemmen met de druppels die ik neem. Toch is dat lastig: wat is wat? Een beetje wiebelen moet ook mogen vind ik. En ik kom ook nog wel verwerkingszaken tegen, dus is het logisch dat het evenwicht soms eventjes weg is. Ik observeer geduldig en ik drink hoegenaamd niet. (schiet ook niet meer door) Ooww, er komt een schip zure appelen aan....... Gauw de deur uit, auto in.. Sterkte voor eenieder: Agnieta, Gips en wijfie dr hondje.... keep the good spirit!

Vermijdingsgedrag.... met als gevolg dat ik b.v. vrijwel nooit op vakantie ging... (vliegen! snelweg! stormachtig weer...) Of vanuit mijn angst mezelf overschreeuwen tijdens vergaderingen... (boosheid gebruiken om angst weg te houden) En als iets niet te vermijden was...(onweer) mezelf in het halletje klein maken en een fles jenever bij de hand... Godzijdank alweer lang geleden. Maar nog steeds veel spanning ervaren in diverse situaties. Ook wel overwinningen: 1 x voor een volle collegezaal een verhaal moeten doen voor het afstuderen: gelukt! (en voor het laatst) Maar hee...: ik leef nog steeds!

Welkom Egemo, Blijf je komen om te schrijven? Hoe gaat ie nu?

Gaat dit over je werk?

Jammer dat je door het voordeel van minder stotteren nu vooral denkt dat drinken je een beter gevoel zal geven. Zo rot als je je voelt.... in werkelijkheid vernietig je je lijf met zoveel drinken, alleen komt dat nu, nu je stoppen moest naar buiten. En ook je problemen kon je ermee toedekken. Ik merk dat je nog steeds hangt aan de voordelen. Je lijkt nog steeds niet geaccepteerd te hebben dat drinken niet meer kan. En vanuit dat aspergerstuk vind je dat je voldoende laat blijken dat je om je dochters geeft. Die invoeling kan van jouw kant onvoldoende zijn..... dus is het helemaal niet raar om op een andere manier te laten zien dat je om hen geeft. Ook al voelt dat voor jou geforceerd: wie weet hoezeer ze verlangen naar die duidelijkheid? Toitoitoi Lars

Brr laat alweer. Vandaag loop ik een beetje achter de feiten aan. Hoe dat er uit zag? Kan ik niet navertellen... beetje go with the flow denk ik en dan raak je 'tijd' kwijt misschien. Ik moest om half 7 de deur uit en had om kwart voor 6 nog niks gekookt. Snel wat sla op het bord gedaan met dingetjes erop/in/bij en een ei. Nog broodjes mee voor onderweg. De weg kwijtraken naar plek van bestemming was niet mijn eigen schuld of ik had 20 minuten voor het oponthoud extra moeten inlassen. Enfin, ging net toen ik weer thuis was de telefoon en heb ik heel lang met een zus gekletst. Dan is de avond ook zo weer voorbij... Snifsnif... was nog van alles van plan ... maar ga me er nu maar letterlijk en figuurlijk bij neerleggen. Weer een droge en schone dag Trusten! jowan doe jij het licht uit (o ja en de deur dicht namens Jannigje)

Je zegt zelf al dat er een opbouw is.... waarschijnlijk zijn er daar al gedachten (het lukt me niet e.d.). Dat heeft ongetwijfeld met het stotteren te maken (ook): je voelt je niet prettig op een plek waar je moet praten (?). Van mijzelf herinner ik me niet een echte opbouw van paniek. Door de jaren heen veranderden mijn angsten. Dus toen ik jong was vond ik het heel eng om naar een bank te gaan om geld op te nemen - doodeng. Later werd ik bang in het verkeer; wat dan altijd om geweldadigheid ging, angst ondersteboven/dood te worden gereden, maar ook durfde ik nauwelijks onder een tunnel door of liep ik een straatje om wanneer er een hijskraan in de buurt stond. Ik wist gewoon zeker dat de boel op me neer zou vallen. In bios- of theaterzaal had ik het Spaans benauwd als ik niet vlakbij de uitgang kon zitten (brandgevaar). En ik was heel erg bang voor onweer; de schichten en de knallen, verschrikkelijk - als ik nog terugdenk. (en dit alles zit nog steeds dicht onder de oppervlakte bij mij) Later was het vooral het verkeer. Ik vroeg me af of er iets van een schuldgevoel onder zat (zoals bij Don Camillo die ook meende dat God strafte met een onweersbui) ik zag dat als kind op tv. Vervolgens ging ik het letterlijker nemen: ik heb me als kind niet gezien gevoeld/dus zou men mij in het verkeer ook wel Niet Zien!.... Toen ik dat herkende werd het gaandeweg wel beter. (+ad) Ook zat er veel boosheid bij me + schuldgevoel daarover. Veel getherapied, maar meer nog ook veel geoefend, zoals met autorijden: gewoon doen!! Graag in het begin samen met iemand die dit begrijpt... De laatste echte paniek had ik 3 jaar geleden toen ik niet meer praten kon in een functioneringsgesprek, ik kon alleen maar slikken en slikken. Raar was dat. "Bang om niet goed genoeg te zijn" dat zat er achter. Ik herken wat Fleurtje zegt over alcoholgebruik; in wezen versterkt dat de al aanwezige bangigheid, hoewel je daar niks van merkt (of wil merken) als je volop dagelijks aan het drinken bent. Incidenteel drink ik nu ook nog. Ook ik word nerveuzer als ik wel wat drink. Niet op dat moment, maar later. Vrij snel herken ik als er paniek aankomt en dan probeer ik in gedachten een vertaalslag te maken: wat zit eronder? Niet gezien zijn? Niet mogen zijn wie ik ben? Bedreigd voelen in mijn 'veiligheid'...? Tussentijdse succeservaringen... door te weten dat ik heus wel vertrouwen kan en mag.... heus wel wat waard ben e.d.... die zijn nodig om gaandeweg weer rust en kalmte uit te putten. Ook medicatie (ad bij mij en zeer sporadisch een halve oxazepam) hielp! Verder ben en blijf ik iemand met het neurotische gedoe van mijn moeder in mijn genen en kan ik ook wel lachen om mezelf soms (niet onbelangrijk). Een enkel keer (als er ineens hijskranen omvallen) denk ik nog: zie je nu wel? (meestal gaat het goed immers...) Maar dat slaat nergens op. Er gebeuren natuurlijk nare dingen, ook in het verkeer. Maar als dat tevoren al blinde paniek oproept is dat Ongewenst! Het hielp me ook om te denken: als het moet, nou ja, dan ga ik dood. Sowhat? Wat er onderlag had in praktijk nooit echt met angst voor de dood te maken. Maar wel lag het bij de wortels van mijn "Zijn". Blinde paniek maakt dat het lijf bevriest. Normaal denken is dan niet meer mogelijk. Dan is goede raad ook ver te zoeken. Het gaat er m.i. om dat het irrationele van de angst wordt blootgelegd. Daar kan iets symbolisch inzitten (ze zien me niet) maar altijd zit het in de diepere lagen. Leren ontspannen met diverse oefeningen helpen ook wel. Maar dat kan ook symptoombestrijding zijn. Bah, door het op te schrijven roept het die periodes weer terug. Kan de spanning weer navoelen. Het is echt heel naar! (zacht uitgedrukt)

Het is heel erg begrijpelijk; zo werkt dat kennelijk he, idd die data waaraan je je dan vasthoudt. Mens wat is dat logisch allemaal. En goed te horen hoe daadkrachtig je weer vooruit wilt! Super!!

Agnieta, ik vergat je nog te vragen naar jouw lichamelijke gezondheid....! Wat gaat er nu gebeuren? Scan? Toch best een pittig bericht vorige week!! En wat mooi wat je hierboven kunt opschrijven na alle lastige periodes: echt verdiend meid! Fijn, dat vertrouwen

Ik heb de laatste week ook veel nagedacht over paniek, mede door iets wat fleurtje erover schreef. Volgens mij kan het waardevol zijn om vast te stellen hoe paniek voelt en wat nodig is om het te doen uitslijten, wegebben... op dat moment of op langere termijn. Heel soms kan ik de aanzet tot paniek bij mezelf herkennen op grond van hoe dat voorheen was. Nu weet ik er mee om te gaan, maar o wee het is echt afgrijselijk geweest. Verlammend en ziekmakend.... daarover delen kan heel helpend zijn.

De manier waarop je het opschrijft is alsof het uit een boek komt... allemaal onverhoedse talenten; jij! Ik herken het hoor, van vorig jaar. Alsof je door glas naar anderen kijkt (?), zij die wel zin hebben en het leuk hebben; niet voor te stellen . Toch trok ik me er ook wel aan op en soms en pieksgewijs kwam het weer dichterbij. Het bestaat dus.... Ik dacht ook vaak: in hoeverre vlakt de ad mijn gevoelsleven af. Kan ik nog wel goed voelen (dus het leuke)? En gaandeweg lukte het me weer. (eerst maar es stoppen met drinken dus; dat hielp mij al..., zelfs nu met een enkele x drinken nog) Gelukkig weer openingen zien. Jaloers ben ik eigenlijk nooit. Blij met wat er is. Maar benijden natuurlijk wel.... hoewel ik wat sneller relativeer, want je weet immers nooit wat er zich achter de voordeur van die anderen afspeelt... ruilen: liever toch maar niet. Wekelijks zijn er nog wel momenten dat ik - zoals jij het ervaart - dit voorbij laat komen. Wetende dat de somberheid weer kan toeslaan; onderzoekend wat dat dan uitlokte etc. Het is nooit een statisch verhaal. Het lukt me maar moeilijk om nu goed een punt te maken. Dit komt bij mij boven na het lezen van jouw overdenking.

Rapilos, weet je nu al waar jouw pijnklachten vandaan kwamen?

.. en van achter het raam zie ik een nieuwe donkere wolk dichterbij komen