Klassement

Feestje gehad. Eerste uur zeer ongemakkelijk en onrustig gevoel inclusief hartkloppingen en wat zweten. Normaal gesproken had ik dan al drie of meer wijn op. De eerste vraag direct toen ik binnenkwam was ‘wijntje dan maar?’. Euh, nee, doe maar frisje. Ik wist zeker dat ik na een uur naar huis zou gaan want zonder drank is er toch niets aan. En eigenlijk naarmate de avond vorderde en iedereen meer aangeschoten raakte, werd het makkelijker om geen wijn te drinken. En dus tot half twaalf gebleven en leuk en inspirerend gesprek gevoerd met iemand die ook niet (veel) dronk. Wel betrapte ik mezelf erop om onbewust naar een (leeg) glas wijn te grijpen wat op tafel stond. Vannacht veel over drank/drinken gedroomd en werd met hoofdpijn wakker. Maar verder wel fris, zonder kater en dat wist ik natuurlijk al, een veel fijnere manier om de dag te beginnen. Ook voor mijn kids en vrouw. Overigens nog niet met mijn vrouw kunnen spreken omdat zij ziek was, dat komt vanavond. Goed begin dus. Iedereen een mooie zondag nog!!

3 uur later...... Ik heb daar gestaan, met een fles in mijn handen. Mijn linkerhand omhulde de witte fles met wit etiket en gouden letters. Een biologische rosé uit D’Aix en Provence. In mijn rechterhand de kurkentrekken. Ik visualiseerde hoe ik met het mesje van de kurkentrekker de capsule zou verwijderen om de kurk bloot te leggen. Heel langzaam de kurkentrekker naar beneden draaiend. Een soort sensueel spelletje van makend. Ik had alleen geen muziek opstaan. Dus die drift ging niet door. Ik was wel weer even wakker geschud. Ik heb de duivel getart door daar te gaan waarvan ik had kunnen weten dat het nog pijn doet. Als ik dan zo nodig de confrontatie met mezelf moest opzoeken om vervolgens troost in de alcohol te vinden, moest ik het maar goed doen ook. Dán pas zou die troost gepast zijn. Ik heb mn regenlaarzen aangetrokken. Jas met capuchon aan en de fiets gepakt. Ik ben naar de zee gefietst. De zee was ruig, ze rook heerlijk. Het strand kort, ik hoefde niet zo ver te lopen om de branding te bereiken. Ik wilde schreeuwen, ik probeerde te schreeuwen, maar het lukte niet. Het was een schril geluid wat er uit mijn keel kwam. Ook geen vloek kunnen produceren. Ik heb wroetend gezocht naar dat godvergeten ondraaglijke. Het was er niet. Het enige wat voelbaar was, was het stille verdriet. Het verdriet dat ik heb doorstaan, het verdriet dat ik heb veroorzaakt vanwege mijn eigen verdriet. Ik ben op enige afstand van de branding in het zand gaan zitten en een potje onbedaarlijk gehuild. Een heel groot potje. Een vergeten potje tranen want ik leefde in de veronderstelling dat ik geen tranen meer over had. Eenmaal thuis heb ik het bad vol laten lopen, voelde me totaal leeg en tot op het bot verkleumd. Ik heb een alcoholvrije grog gemaakt met gember, spicy kruiden, citroen en valse suiker. Met de stem van Van Morrison uit de speaker mezelf tot rust gebracht. Ook maar een Ice-pack op mn ogen gedaan om ongewenste vragen te vermijden morgen. Het toont zich onmiskenbaar als ik heb gehuild. Dit was een kutdag! De eerste moeilijke dag in het niet drinken van alcohol. Tegelijkertijd ook een goede dag; ik ben een stukje verder in mijn perceptie van alcoholgebruik. Ik had de behoefte om de kinderen te spreken/horen, maar ervoor gekozen om ze niet te bellen. Ik weet zeker dat ze boos op me zullen zijn dat ik dat niet heb gedaan als ze weten wat de aanleiding is geweest. Voor nu had ik even genoeg aan mijn eigen emoties. Ik heb me voorgenomen om binnenkort een goed gesprek met ze te hebben, separaat. Voor nu is het goed en ga ik er zo in. Ik ben wel klaar met deze dag.

Maandag 6 november 2023 voor ons allemaal

fijn James, ik weet nog goed hoe fijn het is om eerlijk te leren worden over drank, schuld/schaamte/zwaktegevoelens, van alles kwam op mn pad. En eerlijk duurt het langst he. Met een echt schone lei opnieuw kunnen beginnen en je energie op iets beters richten, zo fijn.

Zondag 5 november, de melancholische verstrengeling van nostalgie op een druilerige zondagmiddag in november Ik lees veel hier op het forum, ook de oudere berichten. Hoe mensen binnenkomen, hoe zij hun drankgebruik hanteren of hebben gehanteerd. Veel herkenning in de verhalen van anderen, maar vaak ook niet. Vooral de verhalen van drinkers die grote emotionele en materiele leed voor zichzelf hebben veroorzaakt en doorstaan door alcoholmisbruik zet me aan tot nadenken. Toen ik hier net op dit forum was vroeg iemand mij of het me iets brengt om mijn eigen gebruik met dat van anderen te vergelijken. Ja, was toen mijn antwoord en dat doet het nog steeds. De verhalen van anderen zetten me tot nadenken over veel meer dan de alcoholconsumptie an sich; mijn hersenen raderen als een gek sinds ik niet meer drink. Zelfreflectie en nog een beetje meer mezelf leren kennen. Het doet me ook beseffen dat ik geluk heb gehad dat het leven mij nooit daar heeft gedreven om in zulk destructieve toestand te geraken. Niet dat ik mijn portie leed heb kunnen ontwijken. Geloof me, mijn portie is meer dan ruim geweest. Al voordat ik op mijn 37ste in een burn-out kwam had ik een aantal zaken die ik van kinds af aan met me meezeulde in die loodzware rugtas. De optimist in mij liet me altijd geloven dat het te handelen was, dat ík dat kon handelen. Gewoon de deur dicht doen en de volgende openen zat er al vroeg ingebakken! Mijn burn-out was een ander verhaal. Dat kon ik even niet zomaar handelen. Zeker niet op eigen kracht. Ik ben jaren in gesprek geweest met een psychiater. Dat was nadat ik een tweetal psychologen had gesproken en direct voelde en ook aangeven dat dit traject niet ging werken. Ik weigerde in de slachtofferhoek te gaan zitten en voelde me gehospitaliseerd en totaal niet begrepen door die eerste twee hulpverleners. Goddank kwam ik snel in handen van een goede psychiater met wie ik goed kon schakelen. Omwille van het vertrouwen die ze me inboezemde ging ik akkoord met het voorschrijven van Prozac. Doodeng vond ik dat. Ik heb welgeteld 5 dagen die pillen ingenomen en hield het toen voor gezien. Het idee de controle te moeten overgeven veroorzaakte een groter paniek dan de paniekaanvallen zelf doorstaan. Ik ben gaan lopen, uren langs de branding, door het bos en de duinen. Hele dagen was ik aan het lopen. En niet denken, vooral niet denken, lopen, gewoon doorlopen. Ik heb het mijn psychiater nooit verteld dat ik de pillen niet nam, zij schreef elke keer weer een nieuw recept uit en ik haalde deze braaf op bij de apotheek en verstopte ze ergens achter in de kast. De pillen waren háár placebo heb ik weleens gedacht, als zij denkt dat het werkt, dan wérkt het! Ze had me verteld dat ik ze minimaal 8 maanden moest slikken. Ik heb 8 maanden het spel meegespeeld en toen gevraagd om een afbouw. De gesprekken waren in het eerste jaar intensief, 2x per week! Ik kreeg daarbij ook heel veel huiswerk mee, die voerde ik braaf uit. Een daarvan was het bijhouden van een dagboek, dat heb ik nog vele jaren vastgehouden. Ik ben in dat hele proces van genezing heel hard geconfronteerd met mezelf. Hardop de existentiële vragen durven stellen waar ik nooit aan wilde. Uiteindelijk de acceptatie dat sommige vragen niet te beantwoorden zijn. Laat staan het waarom. Dit pad langs deze herinneringen doet me geen goed. Een glaasje wijn of twee zou nu welkom zijn.

Gefeliciteerd met je 10 maanden, @Koala84. Het jaar is in zicht. Ook applaus voor @Gekko, @Francoise en @BamBam.

Ik wil even iets van mij afschrijven,.. een gedachte, een waargebeurd verhaaltje. Het is ondertussen al bijna twee weken geleden gebeurd, en het blijft maar door mijn hoofd spoken, vandaar dat ik het hier parkeer. Ik zat op de bus te wachten in de buurt waar ik ben opgegroeid. Ik zat precies tussen de dijk aan de ene kant en de kerk aan de andere kant. Met beide heb ik vroeger dingen meegemaakt en daar dacht ik dus over na. Ik dacht over de kerk, waar de zondagschool het kerstfeest vierde en aan de dijk waar je zo lekker van af kon sleeën. Ik dacht aan mijn jongere zusje dat na het zingen van een kerstliedje een kaarsje uit moest blazen. Dat lukte haar niet, haar kaarsje bleef branden. Ik dacht aan het kleine broertje van Ernesto die te klein was om in het urinoir te plassen. Hoe hij zijn piemeltje omhoog trok, het wilde niet lukken en hij moest erg huilen. Gelukkig kon Ernesto zijn broertje hoog genoeg optillen. Iemand anders blies het kaarsje voor mijn zusje uit. Zo kwam daar toen alles toch nog goed die avond. Je kon prachtig van de dijk af sleeën, vooral aan de kopse kant, die was het steilst. Als de brandweer ging ik, zelfs tot op de weg,..... Oohh Jée !! Een bus, snel d'r af. Vlak voor mijn ogen verpulverde mijn houten slee. Ik heb nooit begrepen waarom ik nog diezelfde dag een andere nieuwe slee van mijn moeder heb gehad. Ik kon dat toen en nu nog steeds niet begrijpen Waarom mijn zusje later zoveel is gaan drinken, het zal waarschijnlijk niet door de nare ervaring komen die ze op dat kerstfeest heeft opgedaan. Haar levenskaarsje ging uit toen haar lever er op 52-jarige leeftijd mee ophield. Wat nou als het allemaal net iets anders was gegaan? Als ik de bus niet gezien had, als ik niet snel genoeg van de slee af had kunnen komen? Wat nou als mijn zusje haar kaarsje toen wel uit had kunnen blazen? Ik zat op de bus te wachten. Links de dijk, rechts de kerk...