Er zit ook iets positiefs, hoopvols aan dit verhaal. Dat iemand, een naaste, hopelijk liefdevol, grenzen aangeeft en handhaaft, brengt de alcoholist terug bij zichzelf. Zijn/haar wereldje wordt kleiner. De comfortzone ook. Als die comfortzone nog maar een klein rondje is wat de bodem van de put voor stelt, en dus de ellende groot genoeg is, gebeurt er vaak het wonder dat iemand helemaal uit zichzelf, helemaal voor zichzelf gaat kiezen. Dan heeft nuchterheid en herstel een vette kans.
Als je het alleen doet om de genegenheid te herwinnen van degene die je uit huis gezet heeft en waarbij je de sleutels hebt ingeleverd, heeft het geen schijn van kans. Je bent dan eigenlijk alleen maar bezig de omstandigheden naar je hand te zetten zodat je weer kunt gebruiken. En dat gaat dan ook wel weer gebeuren,in kortere of langere tijd.
Nogmaals kalmte, moed en wijsheid gewenst, Mai.