En alweer werd vandaag aangetoond dat er een fundamenteel verschil in denken is tussen hen die drinken en degenen die dat duurzaam niet meer doen.
Die twee partijen communiceren gewoon niet lekker. De drinkende partij voelt zich snel aangevallen, minderwaardig en zoekt de problemen als wel de oplossingen buiten zichzelf.
Als gestopte komt je dan nooit dichtbij. Gevoelsmatig ligt er een zeedijk tussen.
Het is net als met iemand die besluit eerlijk te zijn, bloed eerlijk. Maar hij komt uit een omgeving van leugen, list en bedrog en verkeert ook in zulke omgevingen.
Die krijgt het dus knap lastig om zich verstaanbaar te maken.
Pas als de notoire leugenaar naar de eerlijkheid wil luisteren, is er een gesprek mogelijk.
Zo ook met alcoholisten. De alcoholist die duurzaam gaat stoppen, heeft het kennelijk nodig om eerst heel diep in die put van ellende te zitten alvorens er bereidheid beschikbaar komt om er iets aan te doen. Pas dan is een gesprek over stoppen en een mogelijke weg daar heen mogelijk.
Zolang de alcohol echter bij de lijdende alcoholist nog een plaatsje krijgt, letterlijk en/of figuurlijk, zal blijvende nuchterheid een moeilijke zaak zijn. Vaak zie je mensen op wilskracht een eindje komen, maar lang houden die dat niet vol.
Alcohol is een venijnige vijand, als je daarmee in gevecht gaat verlies je het, de enkele 1 à 2% daargelaten.
Ook tijdens dit soort "gevechten" is een goed gesprek over blijvend herstel zelden of nooit mogelijk.
Ik vind dat jammer. Het frustreert mij soms.
Maar het is iets wat ik niet kan veranderen, dus probeer ik me er bij neer te leggen.
Fijne avond, welterusten.